Ik doe absoluut niet geheimzinnig over mijn sollicitatie avonturen. En dus die bij het CBR zal ik u ook niet onthouden, aangezien dat wel een heel erg rare rollercoaster is geworden.
Het begon uiteraard allemaal met een kleine zoektocht op het wereld wijde web. Want omdat ik het nieuws niet tot de millimeter volg, was ik me er niet van bewust dat het CBR een achterstand van ongeveer 50.000 examens heeft, en een groot examinatoren tekort.
Maar goed, ik meldde mij aan, en als eerste moest ik een ie-assessment doen. Dus via allemaal programmaatjes allemaal wilde vragen beantwoorden. De uitkomst kon (hoe toepasselijk, doch kleuterachtig) in drie kleuren komen: Groen = door. Oranje = misschien. Rood = niet door.
Ik kreeg oranje. En ze wilden niet met me door, want er was meer dan voldoende aanwas, en dus konden ze zich het permitteren om alleen door te gaan met de groene poppetjes.
Oke, prima. Aangezien mijn leven vraagt om een soort van continue doorgang, had en heb ik weinig tijd en ruimte om langdurig mijn wonden te likken. Ik was het eigenlijk al rap weer vergeten.
Tot ik na een paar weken, of misschien wel maanden ineens een mailtje kreeg van het CBR, dat ik weliswaar "maar oranje" was, maar of ik toch nog interesse had om verder te gaan in het proces.
Blijkbaar viel de aanwas toch wat tegen, en liep de achterstand wanhopig op, dat ze toch ook met de mindere goden verder wilden.
Nou, ik ben de moeilijkste niet, en het leek en lijkt me nog steeds enorm leuk om examinator te zijn. Dus ik wilde wel.
Ik kreeg een mail met allemaal info. En een afspraak. Want er zou een online videogesprek komen met een soort van poortwachter. Ik moest een elevetorpitsj doen van 2 minuten en daarna een gesprek van 15 minuten. En dat via een online kletsprogramma.
Ik heb dus een eleveterpitsj gemaakt over mezelf, dat goed voorbereid, en klaar als een klontje zat ik op de afgesproken dag en tijd achter de opstelling die Ilse en ik voor die heugelijke dag hadden gemaakt.
Te wachten tot ik een seintje zou krijgen dat ze klaar voor me waren. Ik verwachtte dus een link of een app of iets te krijgen, via welke ik in de vergadering kon stappen.
Op de afgesproken tijd gebeurde er niks. Na 2 minuten ging ik eens kijken of ik al een link had, en toen zag ik dat ik stomweg het verkeerde videoklets programma had geinstalleerd. Het moest niet via klets@internet, maar via ouwehoer@internet. En toen ik dus ouwehoer@internet ging downloaden kreeg ik een telefoontje van de dame met wie ik dus blijkbaar een afspraak had, die mij volstrekt onaangenaam uitkafferde over mijn fout. Goed, ik heb genoeg inlevingsvermogen om me voor te kunnen stellen dat het vervelend is als zoiets gebeurt, maar de onaangename juffrouw nam me wel zo ongelooflijk de maat, zonder mij ertussen te laten, dat ik eigenlijk al klaar was. Dat zo'n juffie haar irritatie laat blijken, is terecht. Maar ik bood mijn verontschuldigingen aan, en dat werd niet geaccepteerd. En als er nu doden waren gevallen omdat ik moeite had met het videokletsprogrammatje, zou het inderdaad heel naar zijn geweest, maar dat was niet zo.
En daardoor gingen mijn gemillimeterde nekharen behoorlijk overeind staan.
Dus, mijn minder sterke kant: omgaan met digitale kutzooi. Dat blijkt. Ik kan het wel (mijn telefoon heeft geen geheimen zolang er niks op komt wat ik niet snap, mijn blogsite en facebook gaan me behoorlijk goed af, en meer heb ik niet nodig en dus geen ervaring mee), maar het moet niet tegenzitten.
Ik was dus behoorlijk humeurig, en goed dat ik een Ilse heb, die me even tot rust maant. Ik wil die baan wel, dus kijk of er een nieuwe afspraak te maken is. En dat was zo.
Ik kreeg een veel lievere recruiter aan de lijn, die begripvoller was, en die maakte een andere afspraak voor me, met een ander persoon.
Nog even ouwehoer@internet gedownload en met de schoonmoeder getest, en ready to go.
Hoewel ik me wel heel sterk bewust was van het feit dat ik dus 2 minpunten achter mijn naam heb: namelijk dat ik maar oranje was, en dat ik me de woede van een of andere managements-kenau op de hals had gehaald.
Die afspraak was dus woensdag. De zorgvuldig uitgewerkte eleveetor-pitsj had ik net zo goed niet kunnen doen, want de meneer met wie ik sprak, wilde dat nauwelijks horen. Meteen ontstond er een gesprek waar ik maar moeilijk de vinger achter kon krijgen.
Het was zeker geen negatief gesprek, maar ik werd continu onderbroken kon continu mijn gedachten en antwoorden niet afmaken of uitleggen.
Voortdurend werd er gedaan alsof mijn antwoorden en mijn motivatie onzinnig waren.
Uiteindelijk kreeg ik dus te horen dat ze me niet wilden hebben. Oke, prima. Maar dat ging niet om de inhoud, maar om twee heel andere redenen: ik was communicatief niet sterk, en ik zou teveel van de regeltjes zijn.
Toen de verbinding verbroken was, ben ik even gaan roken, want ik had een giecheltje in mijn buik. Je weet wel: een soort van gevoel in je buik dat je je schaterlach in moet houden.
Dat had meerdere oorzaken.
Het CBR komt schreeuwend mensen tekort. En de poortwachter meneer moest alle kaf van de koren scheiden. Trots wist hij te vertellen dat 1 op de 100 kandidaten maar examinator wordt.
En dan wijst hij me af omdat ik communicatief niet sterk ben... Nu durf ik veel van mezelf te zeggen, maar dat ik communicatief niet sterk ben, is volslagen lulkoek. Dat ik niet altijd zeg wat mensen willen horen, en dat het vaak wat ongepolijst is, is een feit. Maar communicatief niet sterk... Nee. Dat is gewoon volstrekte nonsens. (Maar hey: zelfs als dat zo is, lijkt me dat leerbaar, naar de wens van de werkgever, zeker als die werkgever een oplopende achterstand heeft van 50.000 examens en een schreeuwend tekort aan examinatoren, waarbij je trots vertelt dat je maar 1 van de 100 sollicitanten (zijn het er wel echt zoveel?) aan wordt genomen).
Dat ik teveel van de regels ben, werd mij verweten. Oke, dat kan. Het argument was dat als je teveel op de regels zit, geen enkele kandidaat zou slagen voor zijn rij-examen.
Kijk, ik snap best dat een organisatie me niet in dienst wil nemen, en daar zullen echt wel redenen voor zijn.
Maar als iemand de moeite neemt om zich voor te bereiden met een eleveetor-pitsj en die wil je helemaal niet horen, en je gaat meteen een gesprek aan waarbij het continu de bedoeling is dat de gesprekspartner zijn balans moet zoeken, en vervolgens wijs je hem af op redenen die spijkers op laag of totaal verdampt water liggen, dan ben je mijns inziens niet eerlijk. Sterker nog: dan verkeer je als bedrijf in de volslagen verkeerde illusie dat een achterstand van 50.000 examens en een schreeuwend tekort aan examinatoren een klein ongemakje zijn.
Er is uiteraard geen man overboord. Ik eet voorlopig gewoon mijn boterhammen en mijn warme prak. Jente is goed gekleed, dus we lijden geen honger en we leven niet in volslagen armoe. Het had me een leuke baan geleken, en nogmaals: dat ze me afwijzen, is prima, jammer dat dat niet op een eerlijke manier gebeurde.
En er zijn meer leuke banen in Nederland, waarvan ik er toevallig een heb, dus het leven gaat door.
Na jaren van veelvuldig gebruik worden gasveren slap.
Gasveren worden bijvoorbeeld gebruikt om een klep omhoog te houden. Dat is handig bij het in en uitladen van bijvoorbeeld je auto.
Ook mijn auto ontkwam er niet aan: de gasveren waren volslagen versleten. En uiteraard doet de winter geen goed aan toch al verouderde veren, dus ergens begin deze maand, toen Jente voor haar verjaardag mocht trakteren, kwam ik tot de conclusie dat de gasveren van mijn achterklep echt op waren.
Helaas kwam ik daar op de harde manier achter. Ik opende de achterklep om de traktaties uit de auto te halen, en meteen toen ik me voorover boog, kreeg ik het deksel niet zo zeer op mijn neus, maar op mijn nek (gelukkig heb ik geen stationwagen, waarbij de klep dan op je kop landt).
Het moet er enigszins sukkelig uit hebben gezien, en ik voelde me, al zeulend met versierde lekkernijen toch een beetje voor de spreekwoordelijke penis lopen.
Dat was wel het moment dat ik mijn ADHD even aan de kant zette en meteen een setje nieuwe veren bestelde. Een maatje sterker, want mijn achterklep is verzwaard door dikkere isolatie vanwege betere geluidsapparatuur.
Het (de)monteren van die dingen is een klusje van niks. Maar op het moment dat die veren met hun laatste drupje olie die klep omhoog houden, ondersteund met een arm van mij, en je haalt er één weg, dan is er geen houden aan. Dan stort die klep gewoon neer.
En dat gebeurde dus ook. Op mijn nek. Voor de tweede keer....
En dat terwijl ik tijdens het hele proces een stok klaar had liggen om het ding te ondersteunen, en mijn handen vrij te hebben.
Dus... Het is niet zo dat ik onhandig ben, het is meer zo dat ik op sommige punten gewoon wat draadjes verkeerd heb zitten. En meestal gaat dat goed, soms krijg je het deksel in je nek.
Ik verzamel dus modelauto's. Van één merk, in één schaal, alle varianten. Ilse vindt dat ik er veel heb, persoonlijk ben ik van mening dat dat absoluut meevalt.
En omdat ik verzamel, struin ik marktplaatsen af, en doe ik zo af en toe (ik vind het af en toe, Ilse vindt het vaker dan dat) een bestelling. Meestal bij handelaren/verkopers die ik al langer ken, soms bij mensen die éénmalig iets leuks hebben.
99% van de keren dat ik op marktplaats bestelde ging dat goed. Een maand geleden helaas niet.
Het bedrag was gelukkig niet groot, maar mijn auto heb ik nooit gekregen. Wel kreeg ik veel smoesjes te verduren van meneer Bavinck (ja, dit is zijn echte naam, iemand die mij bedondert verspeelt zijn recht op privacy). Ik kreeg zelfs de mogelijkheid om een ander model toegestuurd te krijgen (u raadt het al: never happened). Maar mijn geld was en ben ik kwijt.
Voor die 22 euro heb ik niet de minste zin om heel veel moeite te doen. Ik beschouw het als mijn verlies. Er zijn nu eenmaal minne etterbakjes die misbruik maken van verzamelaars. Wél ben ik zo lomp dat ik in alle groepen die met modelverzameling te maken hebben, mede-verzamelaars waarschuw voor de praktijken van meneer Bavinck. En ten slotte is het zo dat ik niet per se heel gewelddadig ben aangelegd, en ik per se wil dat mijn onschuldige hobby precies dat blijft: onschuldig en heel erg leuk. Als ik dat laat overschaduwen door een loser met de naam Bavinck, is de lol eraf.
Dit heb ik de beste meneer Bavinck dus ook medegedeeld voor ik hem definitief blokkeerde:
Gefeliciteerd meneer Bavinck, u heeft mij opgelicht. Vanavond gaat u naar bed, u kijkt tijdens het tandenpoetsen in de spiegel, en u ziet niets meer dan dat: een loser. Een oplichter. Ik heb uw naam overal waar verzamelaars komen laten vallen als oplichter, met wie men beter geen zaken kan doen. Dat is ook alles wat ik doe, want u bent verder geen seconde van mijn tijd of energie meer waard.
Dit zou een les kunnen zijn, ware het niet dat als ik continu bang moet zijn voor oplichting, de charme er wel afgaat. En dat gaan we dus niet doen. Dan heeft meneer Bavinck gewonnen, en dat verdient hij niet.
Hoe dan ook: het weekend staat voor de deur, en ik ga eventjes 4 uur back-up zijn voor het bedrijf Telesuper, alwaar ik werk als boodschappenbezorger. Dat werk op zich bevalt mij wel. Je rijdt lekker over de meest bijzondere weggetjes in de meest bijzondere provincies. Je wordt dus betaald om lekker uit het raam te kijken, naar opkomende zonnen, gekke verkeerscapriolen. Tussendoor flikker je wat boodschappen bij mensen naar binnen, maak je een gebbetje met de meisjes van een of ander KDV en rij je zonder schade (als het allemaal loopt zoals wenselijk is) weer terug naar het depot.
Ik wens u allen een prettig weekend,.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten