Een hoop bullshit.

 In mijn jeugdige jaren ging ik regelmatig met orkesten van divers pluimage op concertreis.
Er gebeurden dan heel mooie dingen. Zoals jeugdige liefdes die opbloeiden (en in alle vormen van actie en hoedanigheden zicht- en hoorbaar waren), en drankmisbruik waar je U tegen zegt. Oh, en natuurlijk mooie concerten.
Na die concerten werd in de regel de drank misbruikt, en de volgende ochtend zat je elkaar wat glazig aan te kijken. Kamers werden niet noodzakelijkerwijs met de meest gunstige personen gedeeld, maar ach, daar had je al snurkend en je roes uitslapend nauwelijks last van.
En meestal lag je toch wel met de juiste persoon of personen op de kamer.
Tot daar allemaal leuk.
Hoewel...
Trombonist W. deelde een kamer met Tubaist M. Die beiden erg hielden van het misbruiken van drank.  De volgende ochtend vond W. het nodig om eens lekker uitgebreid te gaan douchen (Absoluut geen overbodige luxe, maar dat geheel terzijde). M. vond dat hij geen rekening hoefde te houden met W. en verklaarde de (chemische) oorlog door in diezelfde badkamer eens uitgebreid zijn grote boodschap in de daartoe bestemde toiletpot te deponeren. Het verhaal gaat dat W. nog nooit zó snel en zó luid kokhalzend niet alleen van de badkamer af is gevlucht, hij schijnt zelfs half naakt het hotelletje verlaten te hebben, zo erg was het.
Dit verhaal (waar gebeurd, ivm de gevoelige privacy zal ik echt heus geen namen noemen) kwam in me op nadat ik zelf slachtoffer werd van iemand die nog geen rekening wenst te houden met andere levende wezens.
Ik stond lekker te poedelen onder de douche, Ilse en Jente waren op de slaapkamer bezig met allerhande zaken en gezellig wat keuvelen.
So far, so good.
Ik kan lekker lang douchen, ik neem er graag de tijd voor, en het is niet ongebruikelijk dat Jente zo af en toe de deur open doet om tegen mij te klessebessen. Prima.
Zo ook deze keer. Ik begroette Jente, zij mij. Ik zag door de benevelde douchewand dat zij haar broekje liet zakken en vlug op de toilet plaats nam.
Even later dreef me er een meur tegemoet die me deed denken aan de poorten van de hel. Zat ze daar, zonder enige consideratie enorm te kakken. Maar echt. Ik meende dat dit soort stunts dus alleen bij (studenten) orkesten voorkwam, maar blijkbaar leert men dit al op jonge leeftijd. Van wie Jente dit leerde, is me een raadsel. Ik ben nog nooit wezen poepen terwijl zij of haar moeder stonden te douchen.
Haar excuus: ik had geen zin om alleen naar beneden te gaan.
En daar kun je het -al kokhalzend- mee doen.  

Over gekkigheid gesproken:
Met de komst van de hedendaagse mobiele lulijzers is het mogelijk om je hele (privé)leven met alles en iedereen te delen. Iets waar ook ik met graagte gebruik van maak.
Ten slotte is het van levensbelang om iedere scheet met je sociale contacten te delen.
Zo hoef je nauwelijks meer gebruik te maken van bijvoorbeeld PostNL om kaartjes te verzenden.
Je drukt op het juiste knopje en de camera neemt hetzij een foto of maakt een complete video van dat wat je denkt te moeten delen.
Zo ook afgelopen week. Ilse dacht er goed aan te doen om een videootje op te nemen ter ere van de verjaardag van een vriendin.
Ik werd gesommeerd (vriendelijk verzoek van een vrouw moet je niet afwijzen, bij afwijzing wordt t een verplichting en bij verdere weigering een ruzie) om mee te zingen.
Dus braaf posteerde ik mezelf achter de bank teneinde een vrolijk klinkend "Langzalzeleven3xindegloria3xhierdepiephoerahoerahoera". Op het moment dat de beide meiden het liedje inzette, en ik dus ook, kreeg ik op geen enkel moment hun toonsoort te pakken. 3 maal geprobeerd, en 3 maal totaal naast de toonsoort. Volstrekt onvindbaar. Mezelf realiserend dat ik midden in een enorme brainfart zat, verschool ik me proestend van het lachen achter Ilse. Ik kon niet meer.
Best beschamend. Als muzikant gewoon op geen enkele manier in staat zijn om een toonsoort te vinden.
Om te gieren.

Over brainfarts gesproken:
Op Schiphol is het verkeer dusdanig opgezet dat je maar 1 richting op kan. Dit om chaotische en gevaarlijke taferelen te vermijden.
En als je het niet meer weet, maar je bent wel een serieuze berijder van een voertuig, én je hebt minimaal verkeersinzicht en kennis, dan zie je aan de opbouw van de wegen al, dat je maar één (1) richting op kan. Gewoon de pijlen volgen, en goed de borden lezen. Niet te snel willen, maar gewoon op normaal tempo je weg zoeken. (Als je te snel gaat, mis je namelijk informatie op de borden, en rij je verkeerd, en ga je stomme dingen doen).
Dergelijk verkeersinzicht is niet iedereen gegeven. Je moest ze de kost geven: pannekoeken die zonder te blikken (letterlijk) en blozen (helaas) gewoon hun auto voor je bus rammen, over doorgetrokken strepen. Of gewoon vol in hun ankers gaan, om toch nog op het allerlaatste moment via een verdrijvingsvlak of puntstuk naar een andere baan te gaan.
Of je bent een vrachtwagenchauffeur (ik zal vanwege de goede smaak volstaan met het benoemen van de kleur van zijn kentekenplaat: wit) en je merkt dat je verkeerd rijdt. Dan moet je dus wel al gezien hebben aan de pijlen op de weg, dat het één (1) richting is. En dan toch zonder enig mededogen voor de overige weggebruikers (waaronder uw nederige scribent met een bus halfvol mensen) je vrachtwagen combinatie 180 graden draaien en recht op me af komen, terwijl dat niet mag, en eigenlijk ook niet kan, omdat er op de 3 beschikbare banen allemaal verkeer rijdt.
Ik moet toegeven: ik heb deze """beroeps"""chauffeur het een en ander toegewenst. En dat was niet bijzonder lief. Ik geloof dat ik wel 4 of 5 pannekoeken heb zitten mompelen, want ik moest serieus alle zeilen bijzetten om de meneer met zijn witte platen te omzeilen, zonder daarbij overig verkeer dwars te zitten.
Gelukkig werd de vent vrijwel direct door de Marechaussee gestopt en naar ik kon zien niet al te vriendelijk gesommeerd om zijn combinatie als de donder weer om te keren, en te maken dat hij weg kwam.
Overigens wil ik Rico Verhoeven bedanken voor zijn akkefietje met die andere bokser, waarbij Rico zijn geduld verloor tijdens een persconferentie en die andere bokser uitmaakte voor 'pannekoek'. Je kunt dat als scheldwoord dusdanig uitspreken of uitroepen, dat je het lief of juist goedmoedig plagend of vreselijk agressief bedoelt. Pannekoek als scheldwoord is enorm multifunctioneel. Iemand keihard voor pannekoek uitmaken, is eigenlijk veel bevredigender dan allemaal andere (veel lelijker) woorden.

Goed.
Bij dezen begint bijna mijn weekend. Even nog een zaterdagje knallen op Schiphol, en dan mag ik mijn 5gnanochipmdmabacteriekinderpornonetwerkchemtrail-prik gaan halen.
Ik heb niks met naalden, maar deze laat ik graag in mijn poot zetten.

Dit alles geschreven hebbende, wens ik eenieder een weelderig weekend toe.