Uw wekelijkse update aangaande het leven van een mafkees.

 Vogels stammen af van de dinosauriers, zo is mij ooit geleerd, en als je de Jurassic Park films hebt gezien, kun je enigszins concluderen dat de nazaten van deze enorme monsters niet echt bekend staan om hun fijnzinnige tafelmanieren.
Van de week kreeg ik een real-life National Geographic momentje hierover.
Het slachtoffer: een duif.
De dader: een kraai.
Plaats delict: parkeerplaats.

Meneer of mevrouw Duif had blijkbaar een nestje hoog in het gebouw van de parkeerplaats, en vloog af en aan met lekkernijen of metselwerk voor het nestje.
Meneer of mevrouw Kraai had dat niet, maar wel honger. (Hierna is Kraai 'K' te noemen en Duif 'D').
D vloog dus uit, richting iets lekkers oid, en K ging snoeihard in de aanval. Midden in de lucht sloeg hij D met een flinke klap K.O. die daardoor als een gemankeerde prop papier tegen de grond sloeg.
Met een gang waar een duikbommenwerper jaloers op zou zijn vloog K erachteraan, en nog voor D goed en wel op de grond lag, begon K een schranspartij waar de koude rillingen van langs je rug liepen.
Hele ledematen werden gedemonteerd en als 'niet lekker' door de lucht geslingerd. En het stoof er van de veren.
Einde D.
K's vriendjes lieten niet lang op zich wachten en kwamen al snel gezellig mee schranzen. Ook dat ging niet bijzonder aimabel allemaal. Met hun snavels hakten ze net zo gemakkelijk op elkaar in, als op de inmiddels slordig, doch vakkundig gedemonteerde duif.
Uiteindelijk, na een kleine 20 minuten restte er van D niet meer dan een afgekloven ruggegraatje, een kop die alleen in theorie nog verbonden leek met een stuk vleugel en een enorme hoeveelheid veren.
Witte veren.

Ik kon dit hele proces natuurlijk niet helemaal volgen. Het was dan wel een heterdaadje, deze moord, maar er moest ook nog gewerkt worden. Mijn kennis heb ik dus ook van getuigenverklaringen en deductie.
Tijdens mijn werk, stapte er een gezin in mijn bus die naar de parkeerplaats moest, en daar aangekomen, en uitgestapt, riep een van de kinderen: kijk, papa!! Sneeuw!!! Wijzend naar de veren.
En voor ik iets kon zeggen, antwoordde "papa" (waarschijnlijk te gaar van een lange reis met kinderen in een vliegtuig, en dus niet zó bij de pinken dat hij zich realiseerde dat sneeuw echt niet blijft liggen bij 15 graden boven 0) dat dat leuk was, en het jong maar even moest gaan kijken.
Het enthousiasme van kinderen, is me niet onbekend, maar voor ik kon ingrijpen (ten slotte: een gedemonteerd kadaver van een duif, is denk ik niet iets waar een peuter/kleuter heel erg blij van wordt) stond het kind al bij de stoffelijke resten. Te gillen.
Ik ben heel benieuwd hoe de nacht was van dit gezin.
Uiteraard viel er genoeg te lachen. Ik moest de bus van mijn collega overnemen, en die collega was klaar met zijn dienst. Heel erg klaar met zijn dienst. Zijn bedje riep. Heel erg hard.
Terwijl de passagiers nog uitstapten, en ik aan kwam lopen, rekte hij zich eens lekker uit. Met zo'n enorme, tevreden, dierlijke grom. Waarop de passagiers van schrik uit zijn bus sprongen, en wij enorm in de lach schoten, omdat het wel heel erg enthousiast uit zijn tenen leek te komen.

De participatiewet begint steeds bizarder vormen aan te nemen, voor zover dat nog kon.
Stel je bent mentaal in ongerede. Je kunt niet werken, en bent afhankelijk van een uitkering. Diep triest, maar goddank is Nederland een ontwikkeld land, dus er wordt voor je gezorgd.
Nu ben je mentaal dus niet de sterkste en er is opname in een instituut nodig.
Gelukkig: Nederland is een ontwikkeld land. Dat kan dus gewoon. Fijn.
Nu heeft dus een ambtenaar ergens het volgende bedacht: Mooi! Iemand wordt opgenomen, de uitkering wordt stopgezet, en het huis waar de patiënt woonde, kan mooi verder verhuurd worden. Word je dus uit dat instituut losgelaten, kom je buiten: geen geld, geen huis, bekijk het maar.
Alle behandeling voor jan lul. Was je net weer op de rails, moet je dus op straat jezelf maar zien te redden.
Ik dacht dat we een ontwikkeld land waren. Maar blijkbaar betalen we met ons allen ambtenaren die dit soort onmenselijke onzin in wetten verankeren.
Ik vraag me af of de betreffende ambtenaar deze wet thuis aan zijn vrouw heeft verteld, glimmend van trots. En hoe die vrouw daar dan op reageerde.
En wat zo'n ambtenaar dan ziet als hij de volgende ochtend in de spiegel kijkt. Zou die heel erg blij zijn met zichzelf?
Ik gun zo'n ambtenaar een diepe, onbehandelbare depressie. En ik gun hem de uitwerking van zijn eigen wet.

Wij hebben sinds een aantal jaar de beschikking over een extreme vorm van luxe: de Roomba. Roomba is een robotstofzuiger, die elke dag rond de klok van 10 opgewekt en doodgemoedereerd een paar rondjes door het huis maakt.
In de regel, en als Jente thuis is, gaat het ding gelijk uit, want Jente heeft de pleurishekel aan het lawaai dat het ding maakt. Dus die rent er gillend op af om haar uit te zetten.
De katten zijn er ook niet dol op. Dat zijn dieren, en dieren kun je nu eenmaal niet uitleggen wat de nut is van een apparaat dat al lawaaimakend achter ze aan komt.
Net zo vaak als dat ze aan gaat, zuigt ze zichzelf klem onder de bank, of verslikt zich in een door Jente of Ilse uitgetrokken sok of schoen(veter), en geeft ze met treurige stem aan dat er een probleempje is.
Inmiddels zijn we erachter waarom de kattenvoerbakjes soms aan de andere kant van de kamer belanden. Die schuift ze meters voor zich uit, omdat ze er niet omheen kan(?), niet overheen en niet onderdoor.
Onze gewone stofzuiger, die in de gang staat, soms met stekker nog in het stopcontact, krijgt het ook wel eens te verduren. Roomba tikt ertegenaan, en dat is dan precies de aan/uitknop. En toch zijn we al jaren fan van miss Roomba.

Goed, mijn weekend is begonnen. Ik wens iedereen een beste.