Loslaten, ennnnnnnnnnn vasthouden.

 Loslaten, het blijft een dingetje.
Zo toonde ik een paar maanden geleden een heel erg toffe bril met een leuke gimmick: de pootjes zijn uitschuifbaar, zodat je hem rond je nek kan hangen als je hem niet draagt (bijvoorbeeld omdat je een zonnebril op sterkte draagt).
Voorwaar; een toffe bril, ware het niet dat ik frequent drager van hoofddeksels ben, en die bril (door die gimmick) totaal niet onder een pet past. Trillend beeld, tot gek wordens toe.
Goed, na een maand proberen was ik er over uit: ik moest een andere bril, want dit begon gevaarlijke trekjes te vertonen.
Op naar de specsavers, een andere bril kopen. Dat kon met een leuke korting, want bij aanschaf van 2 brillen kreeg ik een bon mee, voor later een 3e met korting.
Die bon was ik al lang en breed kwijt, maar de mensen bij de specsavers vinden dat terug in hun computer, en kreeg ik met een mooie korting een andere bril, welke net zo leuk is, en zonder problemen onder mijn pet te proppen is.
Marnix grote blij.
Wel was ik van mening dat ik de gimmick-bril maar moest bewaren, want een reserve-bril zou nooit kwaad kunnen. En dat blijkt.
Van de week had ik zo'n dag.
Ik was ingepland op de parkeerritten op Schiphol, en de procedure loopt daar een beetje anders dan op het platform.
Een van die procedures is dat er ook mensen met een rolstoel in mijn bus plaats kunnen nemen, en ik daartoe de rolplank uit kan klappen, om die mensen het mogelijk te maken met rolstoel en al naar binnen te rijden.
Zo ook deze twee personen, die uiterst vriendelijk waren, uiterst bescheiden, en eigenlijk niet zo goed wisten wat ze met mijn voortvarende hulpvaardigheid aan moesten.
Maar goed, het is mijn taak om die rolplank uit te klappen, en de rolstoel-gebonden reiziger naar binnen te begeleiden, en dusdanig te positioneren dat het voor alle reizigers goed te doen is.
Goed, dat allemaal gedaan, was het tijd om te vertrekken en mijn passagiers bij de vertrekhallen af te leveren.
Daar aangekomen, ging de hele exercitie in omgekeerde volgorde.
Dat ging allemaal van een leien dakje, en voldaan klom ik weer achter mijn stuur om mijn route te vervolgen.
Ik merk dat ik dat dus wel leuk vind. Net dat stukje service extra bieden, omdat mensen gewoon heel vriendelijk voor me zijn.
Hoe dan ook: ik ging op pauze, en omdat het in de kantine nauwelijks zonnig te noemen is, graaide ik naar mijn gewone bril, die ik zoals altijd aan mijn polo had gehangen. Niks.
Weg. Met de noorderzon vertrokken. Bekijk het maar (letterlijk en figuurlijk).
Ik heb mijn hele bus binnenstebuiten gekeerd, maar mijn bril was en bleef zoek. Ik vrees dus dat mijn extra service mijn bril van mijn polo heeft doen glijden, waarna ik vrolijk over het ding heen ben gereden en hij in de vergetelheid tussen mijn dubbel-lucht achter is gebleven.
Dat is vervelend. Weer een nieuwe bril in minder dan 6 maanden, is zelfs voor mij erg gortig. Maar specsavers zou specsavers niet zijn, als ze geen oplossing hadden.
Ik belde ze op met mijn wanhoop. Of ze in hun systemen wilden kijken of ze de bril die ik het laatste kocht nog op voorraad hadden, en die met spoed wilden laten namaken.
En dat hadden ze, en dat konden ze.
Topwinkel.
En als geluk bij ongeluk: diezelfde bril is weer goedkoper geworden.
Meteen bij de goede mensen 2 koorden gekocht, want uiteraard zal me dit niet nog een keer gebeuren.
Granted: het ziet er niet uit, van die koorden aan je bril, maar om nu over een paar maanden nog eens een bril te moeten kopen, gaat zelfs deze ADHD' er te ver.

Na het vele loslaten van de afgelopen periode, is er ook een dingetje dat ik zeker niet hoef/kan/wil loslaten.
Precies 7 jaar geleden, trouwde ik met wat in mijn ogen de meest fantastische vrouw ter wereld is.
Mijn Ilse. En ondanks dat we echt wel zo onze onenigheden hebben, moet ik zeggen: dit leuke exemplaar mag van mij nog wel even aan mijn zijde blijven.
Was het niet voor Ilse, was ik denk ik niet zo ver ontwikkeld dat ik ook daadwerkelijk de mens ben die ik nu ben.
Ze maakt me completer. Ze laat me dingen op een heel andere manier benaderen. En ze maakt mijn leven een stuk prettiger.
Zonder haar had ik bepaalde dingen nooit kunnen doen, omdat ik er nooit bij stil had gestaan dat het kan.
Dus ja: ik ben nog steeds onbehoorlijk gelukkig met dat gekke mens. (Want dat is ze ook).
En niet vergeten dat ze me de meest lieve, lastige, gekke, mooie, onhandige dochter gaf die er op de aarde rondloopt.
Dus al 7 jaar een mooie combinatie van veel gekkigheid in 1 huishouden.
Op naar de volgende 7 jaar. Of langer. Want nogmaals: het leven is niet alleen loslaten van de dingen die je los moet laten. Maar ook vasthouden van de goede zaken. En Ilse is zo'n goede zaak.
En bij mijn weten (ik heb nog geen signalen van het tegendeel ontvangen) is dat wederzijds ook zo.

Goed, dit geschreven hebbende, is het weekend al bijna weer voorbij, maar toch: fijn weekend.