vrijdag 4 juni 2021

Over loslaten gesproken.

De hoeveelheid reacties op mijn vorige blog was nogal fors. Ik moet zeggen dat ik dat niet helemaal verwacht had. Ik heb bij mijn weten nog nooit zoveel reacties op een blog gehad. Van lange berichten van herkenning, tot telefoontjes. Mensen die aangaven hoezeer ze het dapper vinden.
Of het dapper is, of puur lijfs- of zielsbehoud, ben ik zelf nog niet zo over uit.
Ik moet zeggen: het ondersteunt wel mijn gevoel dat het goed is zo. En alle mensen die de moeite hebben genomen om iets liefs, iets steunends, iets moois tegen me te zeggen, wil ik ook bedanken.  Onvermijdelijk kreeg ik ook flashbacks. Nu al. Reizen naar Nieuw Zeeland. Zuid Afrika. Finland. Curacao. De rest van Scandinavie. Engeland. Vlieland. Prachtige reizen, met prachtige mensen. Prachtige herinneringen. Ik zal ze koesteren.
Want ik ben natuurlijk nog niet weg en tijdens het werk bij het orkest (waar het met dank aan de collega's wel altijd gezellig is) kreeg ik toch even zo'n kriebeltje: heb ik wel de juiste beslissing genomen? Maar als ik dan weer wegga, en het stuur van mijn bus in mijn handen heb, weet ik het zeker: dit is mijn ding.
Ik mag nu gewoon mijmeren over wat voor positieve dingen muziek me gebracht heeft, juist omdat ik niet meer bezig hoef te zijn met het worstelen met die trompet.


En dan is het makkelijker om verder te gaan met andere zaken in het leven.
Want ik heb een dochter. En die dochter groeit, ontwikkelt en wordt (wereld)wijzer.
En soms kan ik dat maar moeilijk bijbenen. (Letterlijk, maar ook figuurlijk).
Zo gaat ze sinds kort op de fiets naar school. Onder begeleiding nog, maar toch. Ze doet het maar.
Aangezien ik nog niet echt een fietser ben, haalde ik haar te voet op, in de foutieve veronderstelling dat ik haar wel bij zou kunnen benen.
Dat lukte wel, als je uitgaat van het principe dat enkele 10-tallen meters erachteraan hobbelen, hijgend en puffend ook onder "bijbenen" valt. Wát een tempo maakt dat kind. Niet gehinderd door enig verkeersinzicht (en ervaring) jakkert ze met haar korte beentjes die pedalen af, en suist er van door. Als (over?)bezorgde ouder, en als iemand met een zeer kritische kijk op (overige) verkeersdeelnemers, slaat de angst me dan wel om het hart. Kijkt die auto daar wel uit? Ziet die bakfiets mijn dochter wel, en snapt dat vrouwtje wel dat een bakfiets meer ruimte nodig heeft? Stopt Jente wel op tijd bij die kruising? En het gaat goed. Maar toch ben ik blij als ze dan thuis is, haar fietsje in de tuin kwakt en, alsof er net niet ongeveer 100 bijna-ongelukken zijn gebeurd, wel een limonade en een fruitje blieft.
Maar goed.
Ik kwam wat vroeg bij school aan, en zette mij op een stenen muurtje naast het schoolplein. En wie komt daar op mij af rennen: jawel: Jente. Die was aan het buitenspelen.
Even keuvelen, en weg was ze weer, ten slotte was de schoolbel nog niet gegaan. En voor ik mij kon bemoeien cq. socializen met wat andere ouders, stond ze weer achter me. Met een jongetje aan de hand.
"Dit is mijn Aaron".
"...hmmm...."
"We hebben kusjes gegeven".
...."Hmmmm".... " Wacht, jullie hebben wát????" (Hier begon het uitlachen van de moeder van een vriendinnetje van Jente).
Aaron in kwestie: "Ik ben al 5!!!!"
"...en ik ben 40..." (Ik wist serieus even niet wat ik tegen dat kereltje moest zeggen). 
Ik weet wel dat ik inmiddels te pas en te onpas de spot van de moeder van het vriendinnetje van Jente te verduren krijg.
Ik moet uiteraard daaraan toevoegen: wat voor een volwassene is, is niet gelijk voor een kind. Gelukkig, maar ik voelde me wel wat ongemakkelijk. Wilde hem al vragen naar het pensioen van zijn vader, en zijn kijk op vrouwen in het algemeen en mijn dochter in het bijzonder, maar daarin werd ik door de moeder die me uitlachte, toch getemperd.
Toch ook wel makkelijk, zo'n Aaron, want toen ze hand in hand wegrenden, viel Jente plat op haar snufferd, en barstte uiteraard in brullen uit. En werd ze liefdevol, zij het weinig vakkundig door Aaron opgetakeld. Hij moet nog veel leren. "Gaat t Jente?"
Wat denk je zelf, pannekoek? Ze ligt daar te brullen. Het is dat ik nog het schoolplein niet op mocht om zelf mijn dochter op te rapen. Maar goed, het jonge spul is 5 en 6 (als Jente wat dat betreft op haar moeder lijkt, komt ze later ook met een jonge blaag thuis) en dus is het onschuldig. Dit zal dan ook wel horen bij het proces van loslaten. 

Ik laat wat los in mijn leven...

Om toch even al die loslaat-processen een beetje te laten bezinken en in mijn achterhoofd van koken tot sudderen te brengen, ga ik straks mijn auto maar een wassen.
Ik merk dat dat soort fysieke klusjes erg goed zijn voor mijn gemoed, en het heeft ook wel wat: zo'n fraai glanzende bolide voor mijn huis.

Ik wens eenieder een mooi weekend toe.

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                          

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Bijzondere mensen, een observatie.

 Reizigers. Passagiers. Ze zijn er in alle soorten en maten. Het kleine kereltje van een jaar of 9, die de trap af kwam, zeulend met de veel...