Ook ik heb een mening, over van alles en nog wat.

 Het is alweer enige tijd geleden dat de verse haring weer hip en happening was. En een weekje geleden of zo nam ik de eerste exemplaren tot me. Ik vond ze, in tegenstelling tot de hype, minder als vorig jaar. Maar haringliefhebber die ik ben, toch nog steeds bijzonder goed binnen te houden.
Een heel aantal jaren geleden, wist ik Jente (toen nog krap een jaar oud) te overtuigen om een hapje van mijn haring te proeven.
Dat ging rapper haar mond uit dan in. Ze bliefde het niet. Mild teleurgesteld at ik de rest op. Meer voor mij, jammer dat ze mijn voorliefde voor deze zoute lekkernij niet deelt.
Toen we net in Almere woonde (Jente zal een jaar of 2,5 zijn geweest) toog ik samen met haar naar de visboer, en tot mijn milde verbazing, gleed een vers harinkie zonder uitjes er in als zoete koek.
Daarna is het er niet meer van gekomen. Om samen met Jente een haring weg te happen. Niet eens uit opportunisme mijnerzijds, maar gewoon: zoals het gaat in het leven, kwam ik een aantal jaren er niet meer van om samen met Jente een haring soldaat te maken.
Zelf probeer ik wel jaarlijks minimaal 2x 2 van die lekkere zoute maatjes naar binnen te laten glijden.
Ik vind dat, gezonde Hollandse jongen die ik ben, een must. Eventjes mijn hele mondholte te vullen met een ziltig, volvette haring. Genieten gewoon.
Vandaag had ik een heel erg vroege dienst, en het voordeel aan een heel erg vroege dienst is dat je behoorlijk vroeg ook weer thuis bent. En omdat je dan nog een groot deel van de dag voor jezelf hebt, besloot ik dat ik Jente weer eens mee zou nemen naar de plaatselijke grutter.
Jente rook de visboer al van grote afstand, en zoals een kind van 6 betaamt, begon ze gelijk te zeuren om een haring.
Prima. Ik was enigszins sceptisch, maar wie ben ik om een mooie culinaire activiteit met mijn dochter af te houden.
Na het boodschappen doen, togen we naar de viskraam om daar twee harinkies te bestellen. Een met uitjes voor mij en een zonder uitjes voor Jente.
Eenmaal thuis stalde ik de lekkernijen op tafel...
Ik: eet smakelijk, liefje, geniet ervan.
Jente: het ziet er glibberig uit.
Ik: dat is haring. Eet maar.
Jente: er zit bloed aan...
Ik: Het is verse haring, liefje. Proef maar, het is heus lekker.
Jente: maar ik dacht dat het makreel was...
Ik.... Jij vroeg om haring. Ik koop haring. Hoe had ik moeten weten dat jij makreel had gewild, als je het telkens over haring hebt...
Bottomline: ik heb 2 heerlijke haringen op zitten peuzelen, en Jente een bakje druiven gegeven.

Even terugkomend op de afgelopen periode... Het is natuurlijk te zuur voor woorden dat iedereen, behalve de "specialisten" aan zagen komen dat de besmettingscijfers omhoog zouden gaan.
De "modellen" konden dit niet voorspellen. Lijkt mij dat je dus niet af moet gaan op wat digitaal computer gestuntel, maar vooral op je eigen gevoel voor logica. Maar ja, ik heb 13 jaar voor de overheid gewerkt, en als er één organisatie is die verder gaat waar de logica ophoudt, dan is het de overheid wel.
Nee, de jongeren hebben het gedaan. De jongeren deden dit, dat, zus en zo.
Ja, dat deden ze. Want volgens ome Hugo kon dat. Was het goed. Oke. Toegegeven: er zijn een stel bloedmongolen geweest die de boel hebben zitten flessen. En dat zijn totale hufters. Maar over het algemeen, hebben "de jongeren" het helemaal niet gedaan. Ome Hugo en Ome Mark waren gewoon te snel, te optimistisch. En ergens kan ik ze niet eens echt ongelijk geven. De wereld snakt ernaar om vrijgelaten te worden. Weer te mogen leven. Maar juist van de overheid mag je dan verwachten dat ze... Ok, ik ben wellicht te naief.

Want we verwachten veel van de overheid. Heel erg veel. Te veel?
Peter R de Vries wordt in het midden van Amsterdam neergepaft. Sneu voor de man. Hij heeft denk ik oprecht veel goeds proberen te doen, maar werd wellicht wat te mediageil. Boeit niet. Wat mij betreft heeft hij dit niet verdient.
Werkelijk te walgelijk voor woorden is dan een of andere Glennis Grees die snikkend vol zelfmedelijden kenbaar maakt dat het neerpaffen van meneer de Vries haar zo geraakt heeft (pun intended?) dat ze haar optredens afzegt.
Dat ze die optredens afzegt, is waarschijnlijk een zegen voor heel veel trommelvliezen, daar kan ik niet over oordelen. Maar dat je jezelf op die manier in de kijker wil spelen, over de rug van de vent wiens lichaam écht een schok te verwerken heeft, is ronduit ranzig te noemen.
Net zo, zo niet nog veel ranziger is meneer Wilders, die een paar maanden geleden loopt te roeptoeteren dat journalisten tuig zijn. Zijn billenmaat Thierry was het daar mee eens.
En wie reageert er dat het vreselijk is dat een journalist wordt neergeschoten? Jawel: draaikont Wilders.
Ik vind dat ranzig, want meneer Wilders vindt oprecht dat journalisten tuig zijn, maar als er politiek gewin te halen valt als er een journalist wordt neergeschoten, draait meneer Wilders als een blad aan de boom, en vindt hij het ineens "vreselijk"... Ja, tot er een journalist weer kritische vragen gaat stellen, daar kan meneer Wilders niet tegen, en dan is het weer tuig.
Ik krijg er een weeige maag van, eerlijk gezegd.
Maar goed, PVV en FvD waren sowieso al niet mijn partijtjes.

Mochten er nog oud-collega's uit de militaire muziek zijn, die dit lezen: verzoekje mijnerzijds. Bij de pilotenkapel speelt een alleraardigste klarinettiste. Roefke heet ze. Je kunt haar herkennen aan haar helblonde haar, en een werkelijk onbetaalbaar charmant neusje.
Nu, werd het de laatste jaren een soort van traditie dat als we elkaar tegenkwamen bij diverse militaire evenementen, dat ik heel even, heel zachtjes met mijn wijsvinger haar neusje aantikte. Gewoon omdat ik het zo'n onvoorstelbaar charmant neusje vind.
Met mijn ontslag is er niemand meer die enthousiast naar haar toe rent, en even haar neusje "boopt".
Ik hoop dat iemand dat van me wil overnemen.
Het is overigens de bedoeling dat dat dus zachtjes, lieflijk op haar neusje is, met 1 (één) vinger. En op haar neus, en niet erin.
Vervolgens wat vriendelijke collegiale woordjes wisselen, en door.

Dit alles geschreven hebbende, wens ik u allen een fijn weekend.