Ik word oud.

 Na maanden van onduidbare, doch beslist aanwezige scherpe pijn in mijn lies, is er van de week eindelijk een diagnose uit gerold.
Dat ging niet zonder slag of stoot, ik moest serieus schuimbekkend van woede (ten slotte heb ik weinig geduld, en al helemaal niet als zorgverleners geen zorg verlenen, aan mij, mijn vrouw of kind) mijn huisarts sommeren om een oplossing te verzinnen, nadat de dik betaalde fysiotherapie-afdeling van Zorggroep Almere op grandioze wijze elke afspraak wist te verkloten, en dat niet in mijn voordeel.
Kom maar op met die pillen.
En dat deed ze.
Op zondagavond kreeg ik de doorverwijzing voor een orthopeed, die mij maandag al wist in te plannen.
Gesprek-foto-gesprek.
De uitslag was voor mij ontluisterend: mijn heup is aan het verslijten, en daar komt de pijn vandaan. Wacht even, ik ben 42, en mijn heup in aan het verslijten?!
Ik ben PAS 42. Hoe de fuck is mijn heup al aan het slijten? En waarom?
Die pillen heb ik gekregen, en ik hoop dat ze helpen. Sowieso heb ik meer met pillen dan met andere geneeswijzen. Hoewel ik dan niet moet vergeten om ze in te nemen.
Ik kan wel janken. Waarom vindt mijn lichaam het nodig om sneller te slijten dan mijn geest? Wat is dat voor bespottelijke onzin?
Maar dat soort filosofisch zelfmedelijden, daar was de orthopeed niet voor. Hij kon mij vertellen dat ik tussen wal en schip viel. Ja-ja.
Want de slijtage is nog niet zo erg dat ik een nieuwe heup moet. Eerst moet je dan nog meer pijn hebben, en het liefst in een rolstoel belanden. De fysio zou wat kunnen helpen, maar hij moest goed hebben opgelet toen ik vertelde hoezeer en waarom ik geen vertrouwen had in een fysio, dus schakelde hij al snel over naar een andere methode: die van een cortisonen-injectie, die toch ook niet echt heel erg jofel zou zijn. En ook die was eigenlijk alleen voor mensen die anders dood gaan van de pijn, en dat doe ik niet. (Ook een beetje uit principe, ik wil op zijn minst nog meemaken hoe mijn dochter uit huis gaat).
Dus de enige mogelijkheid was paracetamol en een ander pilletje dat ontstekingen remt, pijn stilt en dus mijn leven wat aangenamer maakt. Op hoop van zege, zeg maar.
Mijn altijd optimistische en blije echtgenote, wist haar ongeloof nogal lomp te verwoorden:"Hoe kan jij aan het verslijten zijn, je beweegt nooit".
En, waarschijnlijk vanwege datzelfde talent voor ongepaste vrolijkheid:"Ha! Jij bent gewoon oud"
De arts haakte daar droogjes op in door te zeggen dat in elk geval mijn heup oud was, de rest kon/wilde/durfde hij niet echt een oordeel over te geven.
Oh ja, als grappig weetje cq. bijvangst van dit consult: mijn linkerbeen is langer dan mijn rechter. Niet heel relevant, maar links neem ik dus grotere stappen dan rechts, dus als ik rechtdoor loop, maak ik uiteindelijk een grote, rechtsdraaiende cirkel. Maar dat geheel terzijde.
Godsammekrake. Op een gewone maandag even te horen krijgen dat je veel te jong al aan het verslijten bent. Ik doe niet eens fysiek heel zwaar werk, en Ilse heeft op zich wel gelijk: ik gebruik het enorme potentieel van mijn lichaam voor nog geen 10%. Dus slijtage is dan serieus wel een enorme middelvinger van mijn lijf aan mezelf.
De klootzak.
De pillen die ik heb gekregen, dat is een heel nieuw level van kokhalzen.
Het zijn simpele paracetamollen, maar dan in een hogere dosering. En dat betekent dus dik 2 keer zo groot. De andere is een soort van ontstekingsremmer. Die is net zo groot. En beiden zijn droog en bitter, zeker als je ze niet in één keer doorgeslikt krijgt. Zelfs met spa lukt dat niet altijd meteen.
Kim Holland zou nog moeite hebben om deze medicinale boomstammen soepel achter haar huig te laten glijden. En dan moet ik ze dus wél helemaal doorslikken. Want als ze niet helemaal wegglijden, dan brokkelen ze af in je mond en wordt de bitterheid iets waarvan je smaakpapillen afsterven. Dan zit ik dus soms met tranende ogen te kokhalzen (dat dan weer wél als Kim Holland) omdat die bittere (letterlijk en figuurlijk) en grote pil niet helemaal soepel mijn huig wil passeren.

Een en ander kan niet helemaal voorkomen dat ik desondanks best pogingen doe tot sport. Op mijn werk vind ik een spelletje tafelvoetbal op zijn tijd vaak meer dan enig. Vooral ook omdat ik er best goed in ben.
Ik ben ook best fanatiek.
Mijn collega's horen mijn scheldpartijen soms met enig misnoegen aan, en als het vest uit gaat, weten ze wat er komen gaat: een (verbaal) woest potje tafelvoetbal. Als ik verlies, zijn de krachttermen wat heftiger, maar als ik win, spauw ik ze ook. Maar na afloop altijd een high-five met de inmiddels niet meer door mijn verbale krachtpatserij geïntimideerde collega. We blijven wel sportief.
Afgelopen zondag deed ik weer een sluitdienst, en het nadeel daaraan is dat de ov-bussen naar de parkeerplaats op zondag spectaculair onbetrouwbaar en weinig rijden. Heeft iets te maken met een tekort aan chauffeurs.
Dus als je het geluk hebt dat je een bus aan ziet komen, moet je serieus even stevig de pas erin zetten, want als je hem mist, kun je lang staan wachten.
Ik liep over plaza, en zag de bus staan. Ik was lang in dubio, want het was serieus nog een beste tippel naar de bus, en rennen (naar een bus waarvan je op je klompen aan kan voelen dat je hem gaat missen), is niet zo mijn ding. Maar die bus bleef maar staan, en ik kwam langzaam maar zeker dichterbij. Dusdanig dat ik uiteindelijk besloot dat een sprintje trekken wel eens kansrijk zou kunnen zijn.
Mijn collega's moedigden me lachend aan, en aldus trok ik dat waarschijnlijk koddig uitziende sprintje.
Precies op het moment dat ik de laatste sprong wilde wagen, klonk het geluid van de sluitende deur.
Met een brul sprong ik de bus in, helemaal triomfantelijk dat ik het gehaald had.
De rest van de passagiers waren op zijn zachtst gezegd nogal ontdaan van mijn dierlijke gedrag. De dame sprak mij vermanend toe dat ze zich kapot was geschrokken, vooral ook omdat mijn woeste sprong mij bijna op haar schoot had doen belanden.
En, geloof het of niet, het rijden van een bus is best een fysieke aangelegenheid, en op het platform, maak je toch heel wat stappen, omdat je vaak achter je stuur vandaan komt.
Bij een specifieke bus die we hebben, is het sturen zelf, althans voor mij ook behoorlijk fysiek. Want ondanks dat die dingen uit China komen, zitten er sturen op alsof de vikingen er op moeten rijden. Die krengen zijn haast zo groot als de wielen van de grootste pushback-truck. Ik heb niet bijster lange armen, dus ik moet mijn hele lijf inzetten om een draai te maken. Gelukkig draaien die sturen dan weer redelijk licht, maar de uitzwaai die mijn armen moeten maken, daarmee kan ik een heel gezin omarmen. Ik vraag me af hoe een Aziaat (die gemiddeld toch wat minder groot zijn, en minder lange armen hebben als een Europeaan) dat doet, als hij zo'n kreng door de steden moet gooien.
Al met al ben ik dus best lichamelijk bezig, vind ik zelf. Maar toch niet zozeer dat het een vroegtijdige slijtage zou verklaren.

Goed, dit geschreven hebbende, is mijn weekend begonnen. Ik ga er hoe dan ook van genieten, plus een extra dagje. En dan maar weer een 2 weken vroege diensten.
Ik wens eenieder een beste toe. Ik ga mijn auto maar weer eens door de wasstraat flikkeren, want ondanks dat het herfst is, en ik dus verwachtte dat alle schijtlijsters naar het zuiden zijn opgekrast, was er toch een exemplaar met diaree die mijn auto beschouwde als het perfecte toilet.