Hete en pijnlijke nattigheden.

 Met mijn soort gedachten en handelen, wil het nog wel eens gebeuren dat er dingen mis gaan, die absoluut niet mis hoeven te gaan. In heden en verleden werkt(e) dit soms dusdanig op mijn gemoed dat ik nagenoeg alle heiligen van ziekten voorzie, dat zelfs onze zwarte kater bleek wegtrekt van ellende.
Soms ook niet. Dan accepteer ik gelaten dat ik ben wat ik ben, dat ik doe hoe ik doe.
Bij het bereiden van voedsel, krijg ik van mijn eega nogal eens het verwijt dat ik het te heet doe. Na al die jaren ben ik nog steeds niet gewend aan het elektrisch koken. Gaspitten snap ik. Maar dat inductiekoken.... Ik heb er grote moeite mee. Misschien omdat ik het vlammetje niet zie of zo.
Laatst ging het echter met de magnetron ook mis. Ja, ik kan dingen in de magnetron volstrekt laten verbranden.
Ik ging namelijk naar een wasstraat en bij het aanmelden kreeg ik van de wasstraatmeneer een pak stroopwafels kado. Omdat ik nieuwe klant was of zo. Prima, stroopwafels zijn ernstig lekker, dus ik zeg geen nee.
En laat het steeds kouder worden, en daarmee dus ook de warme dranken dus steeds aantrekkelijker worden. Ik vond het die middag tijd voor een lekkere kop koffie met warme stroopwafels.
Ergens in mijn brein ontstond het idee om 2 van die zoete koekjes in de magnetron op te warmen. Het leek me een briljant plan.
En dat was het.
Alleen die uitvoering.... Ja, dáár schortte wel een en ander aan.
De magnetron en ik hebben een haat-liefde verhouding. En laat ik gewend zijn aan de volstrekt waardeloze kut-magnetrons op mijn werk. Die met 20 minuten nog geen avondprakje op hebben gewarmd, óf met 10 seconden je avondprakje al verder ver-ast hebben dan een crematorium met een vers lichaam zou kunnen doen.
Maar goed, thuis is alles anders, dus 2 minuten leek me een mooie tijd voor die stroopwafels om lekker warm te worden. Voor een bakje havermout heb ik namelijk 1,5 minuut nodig, en dat is geen vast voedsel, dus voor een redelijk vaste koek, leek 2 minuten me prima.
Waarom dit fout was, weet ik niet. De ochtend erna bleek namelijk 1,5 minuut voor mijn bak havermout nog niet voldoende om hem lauw te krijgen. Maar die stroopwafels verbrandden alsof ik ze op gloeiende kolen had gelegd.
Er kwam een zure, branderige geur uit de magnetron, en toen ik het deurtje opende, kreeg ik eerst een rookwolk in mijn snufferd, waar voorgenoemd crematorium jaloers op zou zijn
Op het schoteltje zag ik, na het optrekken van de rook 2 (onder verbrande en versmolten stroop), weggezakte "wafeltjes" die het nog net niet uitgilden van de pijn en ellende.
Mijn vrouw was niet eens verbaasd. Ze mompelde iets over "passend bij mijn aangebrande karakter", maar dat ging verloren in mijn eigen verbijsterde gemopper. Ik wil hieraan toevoegen: het bleef bij gemopper. Ik heb niet extatisch staan schelden en vloeken. Het was meer berustend gemopper. De katten waren veilig. Poging 2 verliep een stuk aangenamer, hoewel die krengen nog steeds gloeiend heet waren, en ik mijn tandvlees en tong verbrandde aan die walmende heerlijkheid.
En van dat verbrande tandvlees heb ik tot op de dag van plaatsen van deze blog nog last.

Ik nam in 2021 definitief afscheid van Defensie. Mijn spullen diende ik in te leveren, met uitzondering van een paar zaken die ze niet terug hoefden. Waaronder mijn schoenen. (Logisch, want de geur die zich daarin genesteld had, was serieus dodelijker dan een M16, en die schoenen waren inmiddels zozeer naar mijn voeten gaan staan dat een ander die ze zou dragen bij de eerste stap al een dodelijke val tegen de vlakte zou maken). 
Ik had een haat-liefde verhouding met schoenen van defensie.
De Meindls die we kregen, (wandelschoenen ter waarde van bijna 300 euro) waren hun (belasting)geld dubbel en dwars waard. Goddelijk lekkere schoenen, die mijn staanders lekker comfortabel warm hielden. En waarmee ik door hun gewicht behoorlijk standvastig op de grond bleef staan.
Dat gewicht is ook prettig als je een arrestant (kmar) of een vervelende reiziger (schiphol, GRAPJE!!!!) een enorme rotschop wil geven om je standpunt nóg duidelijker te maken.
We hadden ook een paar "dagelijks tenue" schoenen, oftewel: dt-schoenen. Gewoon zielloos zwarte schoenen die per definitie niet gemaakt waren met draagcomfort in het achterhoofd.
Ze werden wel comfortabel, maar pas nadat je buitenste tenen, huid, botten, zenuwen en bloedvaten in je voeten allemaal aan gort waren, doordat ze veel te strak zaten, en totaal onflexibel waren.
In elk geval om die bezopen vormgegeven voeten van mij. En als ze dan eindelijk comfortabel waren, dan waren ze zó afgeleefd en afgesleten, dat je aan nieuwe exemplaren toe was, want dan scheurden de zolen, het leer werd craquelé en begon gaten te vertonen, die je alleen kon repareren door je witte uitstekende tenen zwart te kwasten.
Die "dt-schoenen" leidden daarom dus ook tot een stevige ruzie tussen mij en mijn leidinggevende, want we moesten die krengen verplicht dragen bij het dagelijks tenue, en het paar dat ik droeg, was al een behoorlijke tijd aan het overlijden. Ik had inmiddels al ruim een half jaar een nieuw paar in de bestelling staan, maar om de een of andere reden konden die hun weg naar mij niet vinden. Het paar dat ik droeg, zag er aldus niet al te florissant uit. Tussen schijndood en dood in, zeg maar. Mijn leidinggevende wilde mij op rapport slingeren, omdat mijn schoenen er niet uit zagen, terwijl ik ze niet nieuw geleverd krijg, en zij dat wisten. Die twee feiten maakten dat ik wat minder gedetailleerd reageerde.
Uiteraard was het mijn eigenwijsheid dat ik het verrekte om moeite te doen voor schoenen waarvan ikzelf inmiddels ook wel vond dat ze vervangen moesten worden, en ik wanhopig aan het wachten was op nieuwe exemplaren.
Maakt niet uit, na die ruzie, barstte corona los, en kreeg ik uiteraard vlak voordat ik ontslag nam, een nieuw paar DT schoenen.
Die belandden ergens ver weg. En in dit geval: uit het oog, uit het hart, want mijn Meindls waren toch veel beter.
Mijn Meindls gebruik ik tot op heden in de wintermaanden op het platform. Het zijn heerlijke schoenen, lekker warme voeten, waterdicht. Top dus.
Top, tot ik ontdekte dat de zool van de schoen toch wel erg dun begon te worden. Omdat ik geen zin heb om bijna 300 euro stuk te slaan op schoenen, terwijl alleen de zool aan het verslijten is, toog ik naar de plaatselijke schoenspecialist. Die wilde best wel mijn geliefde Meindl's verzolen. En dat deed hij prima. Alleen, zijnde de lompe boer die ik ben, ik trek mijn schoenen niet uit, ik trap ze uit. De één met de ander. En dat vinden zolen niet zo fijn. Dus die begonnen los te laten. Terug naar de schoenenspecialist en met het schaamrood op de kaken bekennen dat de zolen door mijn eigen schuld weer los aan het laten waren.
Hij kon het oplossen, gelukkig, maar niet gelijk.
Aangezien de herfst inmiddels Nederland ook bereikt heeft, was ik een beetje in de piepzak. Mijn zomerschoenen voor op het platform zijn op zich wel aardig waterdicht, maar niet geschikt.
En toen vond ik ze: de DT-schoenen. Ik was enigszins opgelucht, want op zich zijn die dingen wel waterdicht en redelijk warm.
Toen ik ze de volgende ochtend aantrok, ging dat moeizamer, en ongemakkelijker dan ik me kon herinneren. Maar goed, ik ging er van uit dat dat wel weg zou trekken, ze waren ten slotte "NOS", zoals ze in autoland plegen te zeggen als ze onderdelen voor oldtimers aan de man brengen. New Old Stock...
En dat wegtrekken van alle stugheid, en krapheid, gebeurde dus niet.
De hele dag heb ik rondgelopen als iemand die ongewild en op grove wijze iets anaal in geramd had gekregen. Wat een duivelse pijn.
Mijn voeten protesteerden tegen elke stap die ik zette. Mijn grote tenen werden naar buiten gedrukt, de rest naar binnen. En omlaag. En omhoog. En dubbel en dat allemaal tegelijk en bij voortduring.....
Dit specifieke paar is gemaakt door sadistische dronken duivels in de krochten van de schoenen hel, speciaal voor ondeugende onderofficieren die hun schoenen niet vaak genoeg poetsen. Martelwerktuigen voor de 21e eeuw, zeg maar. Ongelooflijk dat ze die arme militairen (in opleiding) in die helse marteltuigen rond laten lopen.
Toen ik ze eindelijk uit mocht trekken, was het alsof mijn voeten tegelijkertijd van pure opluchting en vreugde klaar kwamen. Ik bevrijdde ze van een tranentrekkende pijn die dieper ging en langer duurde dan ik ooit in mijn leven heb mee mogen maken. Aan mijn voeten, that is. 
Ik had natuurlijk op voorhand beter moeten weten. Of in elk geval beter en dieper in mijn geheugen moeten graven. Maar ik kwam bij die specifieke schoenen niet veel verder dan de herinnering dat ik op mijn flikker kreeg omdat het vorige paar (dat na maanden van martelen wél lekker liep) niet meer helemaal jofel was.
De dag erop koos ik toch maar voor eventueel nattere en koudere voeten, en trok ik mijn sneakers maar weer aan. Gelukkig bleef het qua hemelwater rustig, dus kon ik met droge voeten mijn werkdag door.
Ik ben wel van zins om deze DT-martelmuiltjes door dezelfde schoenenspecialist te laten terugmartelen en ze wat te laten oprekken, waarbij hij de uitdrukkelijke toestemming krijgt om ze finaal kapot te scheuren als ze niet willen rekken. Mijn blinde haat kent geen grenzen wat deze schoenen betreft. Dat zal duidelijk zijn.

Ik had al even melding gemaakt over hoe trots ik ben op mijn dochter. Het diploma op zich doet me weinig. Het is een brevet voor het zelfstandig zwemmen.
Jente vindt zwemmen hartstikke leuk. Maar net als met veel dingen: ze zoekt het zelf uit, wil zelf doen, en haar boeit het weinig wat de theorie erachter is, of dat het techniekje wel 100% klopt.
Om die reden, was het boulderen (klimmen) ook niet echt een spektaculair idee, want ze moest dan wel oefeningen doen en regels volgen, terwijl madam gewoon lekker wil klauteren. Om die reden zie ik dus muziekles ook niet zo zitten. Daar moet je voor oefenen, anders vind ik het zonde van het geld.
Maar goed, terug naar het zwembad. Wij vonden een goede basis voor het zwemmen heel belangrijk.
En dan loop je in Almere tegen een schaarste aan zwemscholen aan. Er zijn er geloof ik maar 2 die de diploma's van de zwembond aanhouden, de rest doet het op een andere wijze.
Dat levert wachtlijsten op.
Die allemaal overwonnen bij van Rheenen, blijkt dat je als ouder gewoon een makkelijke cashcow bent.
De communicatie was volkomen afwezig. Redenen waarom er zo lang over dat c diploma gedaan moest worden: het klikte niet met de eerste docent. Die was niet in staat om Jente op een goede manier te benaderen. Dat kan ook aan Jente liggen, maar het maakte het nagenoeg onmogelijk om een gemotiveerd kind mee naar dat sakkerse zwembad te nemen.
Toen ging ze naar een andere dag, en zou het binnen 2 maanden toch wel moeten gebeuren.
Never happened. Want die docent, ging weg, deed geen overdracht en de nieuwe docent dacht dat ze pas net begonnen was voor haar c diploma, in plaats van al een half jaar. En de communicatie bleef 0. De communicatie bleef 0, de afschrijvingen voor de zwemlessen bleef onverminderd hoog.
Ja, dan kun je zeggen: ga ergens anders heen, maar zo werkt dat toch niet. Overal zijn wachtlijsten.
Wij moesten dus telkens een tegenstribbelende en huilende Jente motiveren. En uiteindelijk heeft dat geresulteerd in een kind dat knokte, tegen haar weerstand. Tegen de zwemschool. Bam... Dat vind ik groots. Turfje hoog heeft gewoon gewonnen. Fuck You van FuckingRheenen!!!
Ze zou Jente niet zijn als ze dat niet een beetje op geheel eigen wijze deed, door op het muziekje van de Macarena te dansen vlak voor ze te water ging om allemaal onnavolgbare oefeningen te doen.
Dus trots als een baviaan met 7 lullen gingen we naar huis. Een pracht van een ervaring over doorzetten en het wél kunnen mee naar huis nemend. Die vind ik belangrijker dan dat papiertje.
Het heeft ook een nadeel: we hadden haar een Jentedag beloofd als ze dat vermaledijde papiertje haalt, waarin we zoveel mogelijk dingen doen die zij leuk vindt. Ik bereid me vast voor op het onvermijdelijke: dat ik een dag compleet opgemaakt door Jente op het platform voor lul moet rijden. Maar dat is het waard.

En dit alles maar weer geschreven hebbende, begint voor mij het weekend pas dinsdag, maar ik zou ik niet zijn als ik u allen geen beste toewens. Bij deze.