Een paar kruidige gedachten.

Het is een redelijk stille week. Er gebeurde vrij weinig opzienbarends. Ik ga naar mijn werk, en ook daar is het een wat tamme aaneenschakeling van vluchten. 
Het enige dat er bovenuit stak was het feit dat ik bij de nacontrole van een vertrekkende vlucht witte klodders op de vloer zag liggen.
Het zag eruit alsof er een pornoscene was opgenomen, of dat Pietertje Potloodventer zijn kans greep om wilde dingen te doen tijdens de rit.
En op zich heb ik geen morele bezwaren tegen het opnemen van een pornoscene, ook niet in mijn bus, maar dan stel ik daar wel twee dingen tegenover: 1) ik wil het zien gebeuren, en 2) ik wil een exemplaar van de dvd.
Toen ik weer uitstapte, zag ik een gezin met een erg jong kind de trap op strompelen, babystoel, diverse tassen en zakken, baby zelf en los in de hand een grote fles witte drab.
Aha... Van die lieden die hun baby nog snel de fles geven in de hoop dat die in slaap valt tijdens de vlucht en zo niet tot krijsen over gaat.
Jammer dat ze dat dan zo morsig doen, en de rotzooi voor de eerlijke vinder achter laten. Mensen willen als varkens vervoerd worden, denk ik wel eens.
Dat is dan wel het spreekwoordelijk rokende pistool dat mijn vermoeden bevestigt, of er zat echt een potloodventer in mijn bus die zijn genen over de bodem wist te kledderen.
Hoe dan ook: er gebeurde dus niet denderend veel.

Als ik thuis ben, hou ik me bezig met mijn gezin en mijn derde poging tot het kweken van knoflook. Ik ben dol op die heerlijke witte teentjes die elk gerecht tot iets waanzinnigs maken. Ik kan ook goed leven met de meur van de "morning after" uit mijn bek, het houdt al te opdringerige zielen een beetje uit mijn aura. Een avondmaaltje zonder minimaal 5 dikke tenen knoflook, is naar mijn smaak maar een laffe bedoening.
De eerste poging die ik ooit deed, leverde 12 bollen op. Toch een opbrengst van dik over de 50%.
Die hebben het niet al te lang uitgehouden, ze waren te lekker om langer dan strikt noodzakelijk te laten liggen.
De tweede poging, zette ik veel grootser op: niet 20 teentjes de grond in, maar gelijk 30. BAM jonguh!!! Knoflook vreten zullen we!
Die tweede poging faalde grandioos: van de 30 tenen die ik plantte, kwamen er precies 0 op. Er ontsproot wel wat, maar dat was op geen enkele wijze herkenbaar als, of zelfs maar eetbaar.
U kunt zich voorstellen dat mijn teleurstelling omgekeerd evenredig groot was.
De tijd vorderde, en omdat ik bij vlagen heerlijk in de tuin bezig kan zijn, kocht ik wat fruitstruiken om de gaten op te vullen die die mislukte oogst had achtergelaten in onze tuin (en in mijn ziel).
Daar, in dat Almeerplant, zoals onze hofleverancier voor de tuin heet, viel Ilses oog op een zak met knoflook. Ilse moedigde me aan om het nog eens te proberen. We hadden ten slotte nog wat bloembakken over, en voor zo weinig geld (grote zak in de "sale") kon het geen kwaad om het mee te nemen.
Ik sputterde voor de vorm wat tegen, maar omdat alle vaste plaatsen een indeling hadden gekregen met permanent wortelend en eetbaar struikgewas, ging ik akkoord.
Thuis gekomen, plantte ik de planten en vulde ik 3 bakken met verse "moestuin-aarde" en met veel liefde demonteerde ik de bollen knoflook om elk teentje, voorzien van zacht koerende en bemoedigende teksten te begraven. Aan mijn liefde zal het niet liggen.
Ik kon er in totaal een kleine 25 kwijt in die potten.
En telkens als ik buiten een saffie ging doen, keek ik hoopvol in die potten. Ik fluitsterde lieve woordjes richting de begraven teentjes. Ik moedigde ze aan om maar goed te wortelen. En lekker te ontspruiten.
Na goed anderhalve week van lief lispelen, flemend fluisteren en klef koeren ontdekte ik de eerste sprietjes. Jubelend deed ik Ilse verslag van de opkomst van niet 12, niet 17, maar wel 23 opkomende sprieten.
23 uit 25. Zo'n hoog rendement had ik nog niet. En ik had nog wat bolletjes knoflook achter de hand gehouden. En nog wat potten over...
Als een jekko ben ik nog snel wat "moestuin-aarde" gaan halen, om die andere potten te vullen met de achter de hand gehouden tenen.
Die inmiddels ook opkomen. Inmiddels van de 37 geplante tenen 34 opkomertjes.
Ik kraai natuurlijk victorie, ver voor dat het oogsttijd is. Want dat ligt wel echt nog een paar maanden in het verschiet. De winter moet erover. En dan, als het loof bruin wordt en knakt, kan ik ze opgraven.
En dan pas kan ik echt zien wat de uiteindelijke opbrengst gaat zijn.
Tot dat moment kakel ik ze gezond en wel de grond uit, in de hoop dat het stevige, volle bollen worden.

Maar ja.... Wat moet 1 huishouden in vredesnaam met 34 bollen knoflook? Ik eet het veel, maar zelfs ik heb wat dat betreft grenzen.
Mijn ervaring met "verse (biologische) knoflook" van de Albert Heijn is behoorlijk teleurstellend. Dat gaat schimmelen nog voor ik hem afgerekend heb. Gedroogde knoflook gaat langer mee.
Gelukkig heb ik collega's die absoluut interesse hebben in een bolletje, als de oogst goed is, dus die kan ik verblijden met een bolletje eigen kweek (en daar doe ik dan een paar takken verse rozemarijn bij en thijm, want die planten doen het sowieso bezopen goed).
Omdat ik wat meer kennis niet erg vind, besloot ik op het gezichtenboek maar eens te zoeken naar specifieke groepen over knoflook. Het prettige van facebook is namelijk dat ik geen apart account op een forum nodig heb, om aan informatie te komen, die vaak best correct is. Als je een beetje goed bent in het kaf van de koren scheiden.
Dus ik ga naar het zoekscherm, type in "knoflook" als zoekterm voor groepen, en krijg vervolgens een hele lijst aan mogelijke groepen te zien. Een greep uit de opties:
"Fanfare- en Harmonieorkesten".
"Koren in Groningen"
"Figuranten"
"Saxofonisten.NL"
"Second Love"
"Actie 112"
"Orgelclub"
"Toegepaste Psychologie"
Ehhhh... en wát heeft dat precies met knoflook te maken? Geen flauw benul.
Maar mijn fantasie slaat op hol: ik hoop dat die koren in Groningen zich niet al te zeer te buiten gaan aan knoflook, want met al dat gezang, gaat zo'n concertzaal best wel meuren. Tenzij je je publiek dood wil zingen, natuurlijk. Of zouden ze er recepten delen over welke mis het beste klinkt met een bolletje knoflook achter je huig?
Second Love, kan ik me al iets meer bij voorstellen. Het schijnt dat een overdaad aan knoflook de smaak van de liefdesorganen en -sappen niet per se appetijtelijk maakt. Als je partner dan te veel meurt naar enthousiast geconsumeerde knoflook, snap ik dat je op zoek gaat naar een iets frissere wip.
Je zou kunnen argumenteren dat iemand die zó gek is op knoflook best wel eens behoefte zou kunnen hebben aan een "toegepaste psycholoog", maar die zou ik dan weer niet zo snel op facebook zoeken, moet ik bekennen. En ook daar geldt: er is niet genoeg tandpasta voor handen om de knoflookgeur te maskeren.
Vreemd. Heel vreemd. Dus ofwel: ik doe iets niet goed in mijn zoektocht naar een groep over knoflook. Ofwel het bestaat nog niet.
Gelukkig wist een van mijn whatsapp-vriendinnetjes mij te leiden naar een pagina van uitgerekend de Libelle, waarin een erg goeie tip stond voor het drogen en bewaren van knoflook.

Dit weekend is het weer st. Maarten. Vorig jaar liep ik mee. Niet per se om mezelf te verrijken en verdikken met allemaal zoetigheden waar mijn tandglazuur walgend de kuierlatten bij neemt, zodra ik het zie, maar omdat het donker is, en ik het op deze leeftijd toch wat griezelig vind om Jente (en al haar vriendjes) zonder enige supervisie door het donker te laten struinen en huizen te terroriseren op zoek naar snoep.
Er waren meerdere vaders en moeders die mee op strooptocht gingen, en ik vroeg me soms toch een beetje vermaakt af of de mensen gul gaven vanwege het innemende gekrakeel van die kinders, of omdat ze een beetje geintimideerd waren door alle ouders die er ter bewaking en beveiliging bij waren.
Dit jaar moet ik een sluitdienst doen op het platform, en ik denk dat ik de traditie meeneem. U mag best mee, maar u dient mij wel een snoepje te betalen voor de rit. Dat idee. Eens kijken hoeveel kilo ik aan ga komen.

Dit alles maar weer geschreven hebbende, wens ik eenieder een fabelachtig weekend.