Stoelen, mieren, oorlog en gekwek

Onze nieuwe stoelen zijn gearriveerd. Dat is een paar weken eerder dan de beloofde leveringsdatum, en daar kunnen heel wat grotere bedrijven dan "de Bommel meubelen" wat van leren.
En ze zijn prachtig. Ze zitten heerlijk.
Als je eenmaal zit, want dat is wennen, en tot op het moment van schrijven nog geen vanzelfsprekend veilige manoeuvre.
Ze werden geleverd om 0730 uur, en op dat moment lag ik nog te snurken.
Kom ik beneden, met een slaapdronken kop, wil neerploffen op een van de nieuwe stoelen, en ik eindig in de keuken.
Niet omdat ik naast de stoel ben gaan zitten, en achterwaarts salto'end richting vaatwasser en oven kukel. Ook niet omdat die stoel in de keuken stond, toen ik mijn omvangrijke achterste erop wilde neervleien. Nee, niets van dat al, maar simpelweg omdat ik niet bedacht was (en ben, en voorlopig zal zijn) op het feit dat er (erg soepel rollende) wieltjes onder zitten.
Bij een normale stoel, ga je zitten. Je denkt er niet over na. Je ploft neer en je gaat zitten doen wat je voornemens was te gaan doen.
Maar Ilse wilde dolgraag wieltjes onder de eettafelstoelen, want dat zou zo leuk zijn.
Ja, maar als ik aan tafel wil gaan zitten, en mijn stoel lanceert me richting keuken, terwijl ik een blog wil gaan typen aan de eettafel, dan heb ik daar toch zo mijn mening over.
Ons huis is nu ook weer niet zo klein dat ik zittend in de keuken bij de laptop op de eettafel kan. Noch heb ik armen die zo lang zijn dat ik dat voor elkaar zou krijgen.
Die wieltjes zijn zó enorm soepel dat ik bij elke beweging die ik maak, mezelf minimaal een centimeter of 2 van mijn oorspronkelijk geplande zitplaats beweeg.
En dan maak ik nog niet eens een beweging die tot doel had om me te verplaatsen in welke richting dan ook.
En als ik er dan in geslaagd ben om te gaan zitten, zonder dat ik via de gang, door de voordeur in de tuin ben beland, en ik heb de euvele moed om iets te verzitten, dan sta ik alsnog halverwege omdat die wieltjes nu eenmaal extreem soepel rollen.
Kortom: wennen.
En dan slaat mijn middelbare leeftijd me weer tussen mijn ogen, want ik ben het soort mens dat niet zonder geluid te maken gaat zitten, of opstaat.
Bij elke beweging van die stoel moet ik mezelf dus ook weer terug bewegen. Ik blijf geluid maken zo.
Maar zonder gekheid: de stoelen zitten wel serieus erg lekker. Lekker dikke zitvlakken. Lekker dikke rugleuningen. Zacht met veel ondersteuning.
Ja, daar kan ik wel 10 jaar op zitten.
En ze passen ook mooi bij onze nieuwe eettafel, hoewel ik persoonlijk, nu ik wat kritischer kijk, denk dat de tafel eigenlijk 10 centimeter te klein is. Of de stoelen 2,5 centimeter per stuk te groot. Maar dat zijn details. En aangezien ik niet op alle vlakken een kniesoor ben, ga ik daar gewoon wat minder op letten. Kan ook niet, want als ik wil gaan zitten, land ik toch te ver van het doel af om er last van te hebben.

De late diensten zitten er weer op, volgende week weer een poosje vroege diensten.
Ik kan nu al voorspellen wat er gaat gebeuren: ik geniet op dit moment eventjes van het feit dat ik alleen thuis ben, want mijn meiden zijn uit kamperen (niet ver weg, maar gewoon in de tuin bij opa en oma). Maar zondagavond is het vroeg te bed gaan, want ik moet er vroeg uit.
En ik gok er zomaar op dat mijn lijf minder snel als mijn verstand in de "vroege modus" gaat.
Dus dat ik om 2100 uur in bed stap, vol goede moed om een verantwoorde nachtrust te hebben. Om 2110 uur dommel ik in, om 2140 ben ik klaar wakker en stommel inwendig vloekend op die uitblijvende slaap naar beneden. Daar rook ik nog maar eens een peuk. Uiteindelijk stijg ik op naar de slaapkamer, omdat mijn lichaam zich (daartoe aangemoedigd door mijn mekkerende ziel) realiseert dat het om 0400 uur echt tijd is om op te staan, en dus val ik, nog steeds binnensmonds mekkerend, toch in slaap. Wetende ook dat het er blijkbaar bijhoort, en dat dit elke keer weer gebeurt, en ik het elke keer toch weer voor elkaar krijg om van vermoeidheid geen totaal bezopen dingen uit te spoken op dat platform.
De afgelopen week gebeurde er weinig opzienbarends. Anders dan dat een chauffeur besloot dat het een goed idee was om een passagier over het radio-kanaal te laten vertellen waar een vergeten koffer zou moeten staan.
Dat ging zo: "Regie, een passagier is een koffer vergeten, ergens bij de gate. Hier komt ze"
Dat leidde tot nogal wat verbazing en wrevel, aangezien het radio-kanaal uitsluitend bedoeld is voor mededelingen die verband houden met ons werk, en absoluut niet door derden gebruikt dient te worden. Los van het feit dat het een absolute inbreuk op de portodiscipline is, is het alleen maar verwarrend als iemand anders, in een vreemde taal, compleet niet ervaren met het gebruik van een porto en hoe je daarover dient te communiceren, ineens begint te rebbelen over zaken die ons in wezen niet aan gaan. Plus het feit dat je op die manier het kanaal verstopt en eventueel dringende berichten, hulpvragen of calamiteiten niet meer door komen.
Tuurlijk, je kunt als chauffeur zelf even kort met de regie overleggen, maar uiteindelijk is (vergeten) bagage niet ons werk, niet onze verantwoordelijkheid.
En achteraf, nadat de wrevel wat was weggetrokken, konden we er ook wel om grijnzen. Ik vooral ook omdat ik op het moment dat het gebeurde, zicht had op de toren, waar onze regie zich bevindt. En toen dit allemaal over de radio galmde, gevolgd door een nogal pijnlijke stilte, kon ik een enorme wolk vol met vraagtekens en onuitgesproken WTF's??!!??!!! om de toren zien drijven. Uiteraard is de betreffende chauffeur (nogmaals, want tijdens je opleiding leer je dat als het goed is, ook) op de hoogte gebracht over de mores en merites op het kanaal.

Weekend dus.
Eventjes relaxen. Ik heb veel gelezen afgelopen week. Een boek van krijgshistoricus S. Ambrose, over Easy Company, 506 PIR. Wat me uit dat boek vooral is bijgebleven is een bevestiging van mijn beeld van en mening over goed leiderschap. Niet dat ik daar in mijn werk of privé veel mee te maken heb (ik ben ten slotte maar een chauffeur en huisvader) maar ik vind het indrukwekkende literatuur.
Dit valt niet geheel toevallig samen met het feit dat de periode van herdenkingen er weer aankomt. De ere-signalen, de stiltes en het volkslied voor mensen die voor onze vrijheid en veiligheid gewond raakten of stierven.
Persoonlijk was dat voor mij altijd de mooiste tijd van het jaar. Iets kunnen terugdoen. Ondanks dat veel van de veteranen uit die tijd inmiddels allemaal hun rust wel gevonden zullen hebben, vind ik het voor mezelf belangrijk om wel stil te staan bij het feit dat onze vrijheid, niet goedkoop was. En dat er nog steeds mensen rondlopen die op basis van wat er op het wereldtoneel gebeurde en gebeurt dingen doen die ik niet zelf kan. Dingen gedaan hebben, die wij niet zelf zouden hebben gekund.
Ik zal daar op later moment een wat diepgravender blogje over tikken. Want het raakt me nog steeds. 
En deze periode is dan ook de periode waarin ik het meeste baal van mijn beslissing om nooit meer een trompet aan te raken, want in deze periode vond ik mezelf als trompettist het meest waardevol.
Ik zal hoe dan ook op 4 mei mijn bakkes even houden.

Zelf zijn we op heel kleine schaal, want het gaat niet verder dan huisnummertje 49, ook "in oorlog".
Op de een of andere manier en om de een of andere reden, heeft een mierenkolonie het onzalige plan opgevat om ons huis te bezetten.
Toevallig??? ging dat samen met het feit dat we wat planten in huis hebben gehaald om later, bij langduriger beter weer, definitief in de tuin te planten.
Of dat door die planten komt, weet ik niet, feit is wel dat ze hun aanwezigheid bekend maakten met het plaatsen van de potten.
Ik kan inmiddels niet meer voor de geest halen hoeveel stofzuigerzakken ik vol heb gezogen met die mieren. En het is op zich ook niet zo dat ze van de grond kunnen eten. Want die plavuizen van ons zijn zó schoon, dat ik vrees dat ik ze nooit meer smerig krijg. Er is simpelweg geen voer voor ze. Dat ligt buiten. Waarom ze binnenkomen? Geen flauw benul. Waar ze binnenkomen: ook niet. We hebben alles wel zo'n beetje dichtgekit. Ik verwijderde wat tegels in de tuin om te kijken of daar mierennesten zaten, maar nee. Ook niet.
Dus veel meer dan lagen nootmuskaat (houden ze niet van) strooien, en talrijke charges met de stofzuiger kunnen we vrees ik niet doen. In elk geval niet tot na het weekend als we een ondierenverdelger kunnen laten komen.
Die dan de rol van 506PIR kan gaan vertolken in ons eigen kleine drama.

Hoe dan ook: ik ga tussen het uitmoorden van mieren, verder genieten van mijn weekend, en dit geschreven hebbende, wens ik eenieder weer een beste toe.