Harigheid, vakantietijd.

 Vorige week al zitten tikken over mijn haren, welke ik niet mag inkorten, deze week ga ik daar vrolijk mee verder.
Want omdat ik dus inderdaad tot op heden mijn haren niet gekortwiekt heb, wordt het steeds zichtbaarder dat ik grijs word.
Dat is overigens al een poosje aan de gang.
Ik kan al een een hele poos echt niet meer ontkennen dat de tijd vat begint te krijgen op mijn gestel. Mijn baard wordt antiek-blond. En mijn hoofd dus ook. Hoewel ik dat dus zou kunnen maskeren door het met de tondeuse te lijf te gaan. (Het haar dus, niet het beminnelijke hoofd zelf).
Ik word vintage-silver. En aangezien Jente het talent bezit om haar wensen of afkeuringen erg duidelijk naar voren te brengen, heb ik het nog niet over mijn harde hart verkregen om tot (in haar ogen) desastreuze snoeierij over te gaan.
(Oke: ik geef toe: omdat ik toch niet echt helemaal ongevoelig ben voor de smekend kijkende blauwe ogen van het mooiste meisje dat ik ooit voortbracht, schuif ik de beslissing tot maaien gemakzuchtig voor me uit).
Mijn echtgenote, altijd goed voor een min of meer komisch bedoelde noot, gaf als optie mee dat ik mijn haar zou kunnen verven.
Ja, mooi, zo'n paarse gloed zoals je die ziet bij hippe bewoonsters van muffe bejaarden-tehuizen.
Blauw? Zwart of juist grijs? Of misschien gewoon mijn eigen haarkleur. Of blond.
Nee, groen, volgens Jente. Want ik lijk blijkbaar op Shrek, en met groen haar nog meer, ze zag het helemaal zitten en toen ze mijn hoofd zag als reactie op haar voorstel, zag ze het nog veel meer zitten.
Jaja.

Mijn ontmoetingen met random lieden die mij iets toedichten, gaan ook onverminderd door.
Deze keer was de plaats van handelen een Albert Heijn in een andere wijk van Almere. Een dichterbij gelegen appie.
Ik liep met karretje het pand uit en werd begroet door iemand die gekleed was als een devoot gelovige uit het Middellandse Zee gebied. Heel aardig, heel vriendelijk vroeg hij me of ik Jozef was. Ik had wederom haast, want de temperaturen zijn hoog en het ijs dat ik ter verlichting daarvan kocht, smolt sneller dan ik het thuis zou kunnen krijgen.
Dus in die haast zei ik dat ik geen Jozef heet, maar Marnix. Uiteraard moest ik me op dat moment realiseren dat ik nog een pakje stinkstokkies nodig had, dus kon ik me op mijn hielen omkeren om naar een dichtbij gelegen tabaksspecialist te gaan.
Toen ik terug liep naar mijn auto, zat dezelfde meneer intens tevreden op een hekje, sprak me wederom vriendelijk aan. Of ik niet Mozes was. Ik ontkende. Of ik niet Jezus was. Ik schoot in de lach en ontkende wederom. Ik zal er met mijn grijzende haren wellicht wat bijbels uitzien (hoewel ik me herinner van eerdere bezoeken aan religieuze panden dat heiligen en religieuze helden altijd lange haren en woeste lange baarden en blikken hebben), mijn karakter is eerder diabolisch dan devoot te noemen.
Ik ga er van uit dat deze verder zeer vriendelijke zonderlinge man, gewoon behoefte had aan een praatje, en als verleiding de ander een compliment wilde maken over een ingebeelde gelijkenis tussen mij en een bijbelse held. Dus dat praatje kreeg hij heel snel van me, maar zijn Nederlands hield op bij het opdreunen van bijbelse helden, en mijn bijbelse kennis is verder bijzonder summier, dus toen er meer namen volgden, wist ik niet meer zeker wat ik terug moest zeggen, dus wenste ik hem maar een fijne dag. Vooral ook omdat ik vreesde voor de conditie van de ijsjes.

Ik ben niet subtiel af aan het tellen naar mijn vakantie. Mijn welverdiende vakantie. Mijn broodnodige vakantie. Even geen bus over het platform trappen, hoe plezierig dat ook zijn kan. Even geen gebbetjes uithalen en lachen met collega's, hoe gaaf ik 90% van dat zooitje ongeregeld ook vind.  Even geen gekrakeel over suboptimale werkomstandigheden.
De vakantie, waarin we veel verder gaan rijden dan we ooit gedaan hebben, en dat in 2 dagen gaan doen, om de simpele reden dat ik geen zin heb om 13 uur achter elkaar te moeten rijden.
Een vakantie waarin we naar een Dali museum willen, en leuke stadjes willen bezoeken. En lees voor willen "wil" want ik bemerk niet zo denderend veel enthousiasme als ik de steden Montpellier, Avignon, Carcasonne noem. Jente is nu al van het luieren bij een zwembad en Ilse heeft voor haar doen onkarakteristiek weinig animo getoond voor mijn blije plannetjes.
Ik zie stiekem wel een beetje op tegen de hitte, want met meer dan 30 graden hier in Nederland klotst het zweet al op plekken waar het niet erg gewenst is, laat staan straks in 40 graden. Maar soit. Niet zeiken, vorig jaar hadden we een geweldige vakantieplek, met afgrijselijk weer. Dit jaar hebben we een geweldige plek en geweldig weer.
En we zijn toch weer in een soort van "on-going" discussie beland over een paradiso. Dat is een vouwwagen met hard dak, en tentdoek.
We zijn beiden gecharmeerd van zo'n ding omdat het laag is, weegt niks, combineert het beste van tent en caravan, en elimineert de nadelen van beiden.
In onze ogen dus.
Dus beginnen er oeverloze discussies over de indeling. De staat waarin het ding moet verkeren. De grootte van het aan te kopen karretje etc. etc... Zoals over wel meer dingen, verschillen we behoorlijk van mening over veel zaken. En uiteindelijk komen we toch wel weer samen uit. Want dat is de harmonie die we gevonden hebben. En uiteindelijk zal er dus ook een paradiso komen, waar we beiden voldoende plezier uit zullen halen.
Maar tot dat moment.... Ik tel nog even verder af tot ik mijn bus voor de laatste keer parkeer en iedereen toe kan blèren: tot over 2 weken!!!!!

Dit geschreven hebbende: ik heb toevallig weekend. Dat is fijn. Ik wens eenieder een goeie toe.