Harige karma

 Karma... Ik heb er wel eens van gehoord. Het schijnt een term te zijn die beschrijft dat "wie goed doet, goed ontmoet". Of: "Wie een kuil graaft voor een ander, flikkert er zelf in".  "Zo men zaait, zo men maait". Dat idee.
Het volgende.
Ik was van de week vrij, en besloot redelijk vroeg mijn auto af te gaan tanken. Ten slotte wordt het een lange reis, als ik mijn auto over de a6 en de a9 naar mijn werk moet duwen. En omdat er in de buurt van het goedkoopste pompstation van Almere een filiaal van 's lands grootste kruidenier zit, leek het me een puik plan om daar de ingredienten voor een eenvoudige, doch voedzame maaltijd te halen.
Ik ging deze kruidenier door, slaagde wonderwel in het vinden van een paar niet te missen aanbiedingen, en vertrok weer naar buiten.
Buiten, op een muurtje zat een meneer aan wie ik in eerste instantie geen aandacht gaf. Mijn boodschappen bevatten namelijk ook een doos met ingevroren lekkers waar 100% van ons gezin na een lange, warme zomerdag erg blij van worden (En ja: noem me overdreven naïef, maar ik geloof nog in een lekkere lange, warme zomerdag).
Deze meneer gaf echter wél aandacht aan mij. In eerste instantie riep ik al "Nee!!" terug, omdat ik het idee had dat de man geld wilde van me. Zo zag hij er namelijk stiekem in mijn ogen wel een beetje uit.
Maar hij gebaarde iets, met een bruin flesje in zijn hand.
Ik was nog nooit zo vroeg, zó helder, want ik begreep meteen wat de man wilde.
Hulp bij het openen van zijn flesje bier.
Om 0930 uur.
Dat is half 10 in de ochtend. Een flesje bier... Poehhh. Dat is best vroeg. Vroeg om al overdreven sociaal te doen tegen, voor of met mensen die ik niet ken. En eerlijk gezegd: ook te vroeg om sociaal te doen tegen, voor of met mensen die ik wél ken, hoewel ik daar een haartje makkelijker menselijk tegen kan zijn.
Ik kreeg meteen weer de aarzeling te pakken. Naar mijn wellicht wat te puriteinse ziel is 0930 uur beslist geen tijd voor bier. En persoonlijk: ik drink het nooit, het is voor mij derhalve nooit tijd voor bier.
Aan de andere kant: wie ben ik om te oordelen. Wie ben ik om iemand die ik kan helpen, niet te helpen?
Dus ik pak mijn aansteker, en plop zijn flesje bier open. Ik geloof dat het al leeg was, voor ik bij mijn auto (50 meter verderop) aan was gekomen.
Ik heb geholpen. Maar heb ik er ook goed aan gedaan? Wat als dat biertje nu net de druppel is die zijn toch al door overdadig (vroeg) geconsumeerde alcohol gemangelde lijf doet afsterven? Heb ik hem dan niet met een royaal gebaar zijn graf in geholpen?
Ben ik dan niet medeschuldig aan zijn (blije, danwel benevelde) dood?
Aan de andere kant: als hij dan dood gaat, is het in elk geval niet rillend en daverend van de ontwenningsverschijnselen.
Mijn vrouw verwende me met een t-shirt met een tekening van een poppetje dat een ander poppetje van een berg af gooit, met als tekst: Some people just need a pat on the back.
Dat ik juist dat shirt aan had, voelde karmatisch gezien toch wel een beetje gek, moet ik zeggen.

Al jarenlang heb ik een soort van haat-liefde verhouding met de beharing van mijn hoofd. Dat wat er in mijn gezicht groeit, mag in de regel een grasmatje rond mijn mond vormen, de rest wordt weggehaald met een elektrische maaier, in de volksmond tondeuze genoemd. Scheren, dus echt scheren met zeep en mes of met een scheerapparaat heb ik sinds mijn aantreden bij defensie niet meer gedaan. Dat wollen ceremonieel tenue was na een scheerbeurt een dusdanige marteling dat ik er al die jaren mee weg ben gekomen om het met de tondeuze te kortwieken, en te claimen dat ik nu eenmaal snelle haargroei heb.
Het haar op mijn hoofd, is een makkelijker verhaal: diezelfde tondeuze doet tomeloos enthousiast zijn werk. In 5 minuten ben ik standje kaal, inclusief nekharen, uitgelopen wenkbrauwen en overige beharing.
Als ik dat te snel doe, hoor ik de dag erna vaak dat de kapper wat vergeten is, omdat ik dus inderdaad achter op mijn hoofd op gevoel moet werken bij gebrek aan spiegel. En ook een beetje omdat als ik een spiegel zou hebben, ik niet de capaciteit heb om spiegelbeeldig te scheren. Dan ros ik er alsnog keihard naast.
Een paar dagen geleden was Jente me aan het smeken was om mijn haren te laten staan. Niet zozeer omdat dat een mooier beeld zou opleveren als ze met haar (voor haar verjaardag van ons gekregen) camera zou experimenteren (want dat doet ze helaas erg weinig). Ook niet omdat langer haar mij mooier zou staan. Nee, ik moet mijn haren laten groeien opdat zij er staartjes in kan maken.
Ik vraag me toch af waar dan al die poppen zijn gebleven waar zij naar alle hartelust mee kan spelen en staartjes kan maken. Daar heeft ze diverse exemplaren van, in alle vormen en maten. Maar het moet per se mijn hoofd zijn.
Hoe mijn hoofd eruit zal zien na het aanbrengen van die staartjes (ik doe een gok: bespottelijk) is niet relevant. Ik ben slechts het lijdend voorwerp voor Jente's wens tot het spelen van hippe kapper. Dat ik er daarna uitzie als iets dat bij het Pieter Baan Centrum ontsnapt is, en tegen alle logica in een bus kan besturen, is niet belangrijk.
U raadt het al: voorlopig heb ik die belofte niet uitgesproken. Ik vind het eigenlijk wel prettig. Ik scheer mijn bolletje, en heb 100 euro per jaar bespaard aan de kapper. Uitgaande van het feit dat een knipbeurt nog steeds twee tientjes kost.
Bovendien is er een puur praktisch nadeel aan mijn haar: ik heb minimaal één volgroeide kruin en een stuk of 2 minder uitgesproken kruinen. Ik lijk wat dat betreft wel een cavia. Als ik dan in de vroege diensten zit, moet ik zeker 5 minuten eerder op om dat warrige haar in model te krijgen. Want veel haar onder een pet proppen, zie ik ook niet zitten. Dan moet ik die clipjes steeds verder naar buiten zetten, en dan lijkt het erop alsof mijn hoofd nog groter is, dan die al is. Dat betekent ook weer veel meer geld investeren in allemaal potten gel, want al die kruinen maken dat mijn hoofd eruit ziet als iets dat per ongeluk aan een laadpaal van een elektrische bus vast kwam te zitten. En de investering houdt niet op, ik moet ook meer shampoo kopen, want nu ben ik met de hoeveelheid van een erwt wel klaar, maar ik kan om de een of andere manier niet zuinig met dat spul zijn als mijn haren langer dan 4 milimeter worden.
Ik beloofde het uiteraard niet. Maar inmiddels is mijn haar wel langer dan ik normaliter toe zou staan. Dus als u toevallig op Schiphol door een chauffeur met meerdere kinderlijk aangebrachte staartjes rond ziet rijden: mijn dochter heeft prachtige, sprekende blauwe ogen.

Dit maar weer geschreven hebbende: ik heb geen weekend. Maar voor ieder die dat wel heeft: een hele goeie gewenst.