Mazzel!

De zomervakantie is echt iets waar we hier met zijn allen naar toe leven. Maar hoe noem je zoiets dat tussen die vakanties valt?
Als musicus (of eenieder die in de culturele sector werkt) spreek je dan van "het seizoen".
"Het seizoen zit erop". Zoiets zeg je dan, als je je laatste concert had gehad, of de laatste leerling extatisch van blijdschap de deur uit had gesodemieterd.
Maar als simpele buschauffeur, zit dat er geloof ik, niet zo in gebakken. We gaan gewoon op vakantie, en dat kan in principe elk moment zijn. De grote vakantie kan, mag en hoeft ook niet per sé synchroon te lopen met de schoolvakanties. Met een schoolgaand kind, zit ik uiteraard wél aan die hoogseizoenen vast gebakken. Soit, er zitten ook positieve kanten aan het vaderschap.
Ik leefde naar de vakantie toe. Als een gek. Mijn werkjaar zit erop. En ja: ik verlang nu al naar de volgende vakantie, maar eerst deze.
Het was best pittig, die laatste maanden. Ik was niet bepaald in mijn beste doen. 
Maar gelukkig had ik fijne collega's om me heen, en die laatste uurtjes van mijn dienst werden wel erg gezellig. En samen telden we de uurtjes af tot dat moment dat ze een kleine 3 weken van me verlost zijn.
Ik zat in de late diensten en derhalve kwam ik laat thuis. Ik heb dan de routine om eventjes "af te schakelen".
Ik knabbel op wat nootjes, zet mijn spuitje insuline in mijn poot, rook een peuk, poets mijn tanden, rook een peuk, drink nog wat spa rood en vervolgens verkas ik naar boven alwaar mijn meiden meestal al in dromenland zijn.
Soms wordt Ilse wakker en probeert enigszins coherent te vragen naar mijn dag. Vaak wordt mijn oor gestreeld met zaag geluiden, één alt en één sopraan, en samen zagen ze zó rustgevend en hartverwarmend dat ik vrijwel altijd rap in slaap kom.
Mijn voorlaatste dienst was een late pendeldienst. Dan ben je om 2330 klaar en kom je dienovereenkomstig laat thuis. Ik was behoorlijk moe, en verwachtte een vlotte knabbel, een rap gezet spuitje, een snelle peuk en rap plat op mijn rug om zelf te snurken.
Ten slotte gaf mijn lichaam aan dat het absoluut het einde van een lange dag was.
Met dat ik mijn lichaam in rustpositie vleide, werd er ergens in de grijze massa één enkele hersencel ongelooflijk en niet te temmen zo wakker.
En die éne grijze hersencel maakte dolenthousiast alle andere hersencellen (die nog tot levendigheid in staat waren) wakker.
En daar waar mijn lichaam serieus alleen maar slaap wilde, samen met 3/4 van mijn hersens, werd die kleine minderheid in mijn brein alleen maar wakkerder en levendiger.
Complete frustratie.
In mijn hoofd ging dat zo:
IK WIL SLAPEN!!!!!
-ja, maar wij niet. Wij zijn helemaal fris en fruitig, als je nu eens denkt aan wat je morgen kunt doen!
IK WIL GODVERDOMME RUST!!!!
-ja, maar denk je eens in hoe je misschien wel als machinist aan het werk kan!
IK WIL HELEMAAL GEEN MACHINIST WORDEN, IK WIL SLAPEN!!!
-en als je nu eens een peuk gaat roken en het zwembad voor Jente op gaat zetten in de tuin?
OKEE, IK GA EEN PEUK ROKEN, KLOTEHERSENS!
-misschien kun je eens nadenken over een andere caravan en of die met het vliegtuig naar Frankrijk te vervoeren is.
IK WIL ALLEEN MAAR RUST, HOUDEN JULLIE JE BEK EENS!!
-oke, we zullen stil zijn. Vond jij die ene reiziger met dat gekke hoedje ook zo'n grote bek hebben tegen de gate-agent?
JA, EN NU WIL IK SLAPEN!!!
-als je nu eens een peuk gaat roken en kijken of de zon al opkomt? Dan kun je misschien een plan maken voor als er een overstroming komt.
OKE, IK GA WEL WEER ROKEN, KUTHERSENS! VAL TOCH IN SLAAP!!!
-jaja, straks gaan we slapen.... maar nu nog niet, want we moeten het nog hebben over jouw gebrek aan slaap
ARE YOU FRIGGIN' KIDDING?? LAAT ME DAN OOK SLAPEN. WEES STIL EN LAAT ME IN SLAAP VALLEN.
Dus... Een hele lange frustrerende tijd lag ik met mijn veel te wakkere hersens te worstelen, en helaas kon ik niet voorkomen dat ook Ilse meekreeg hoezeer ik manmoedig aan het strijden was om mijn ogen te kunnen sluiten.
Uiteindelijk zag ik het 0500 uur worden, en om 1000 uur maakte Ilse me toch maar weer wakker. Het zou een lange, hele lange laatste dag worden.
Gelukkig was het een rustige laatste dag. Ik kreeg de kans om ouwezuslief met mijn nichtje op te pikken van haar vlucht uit Engeland.
Ik zie mijn zussen eigenlijk alleen maar als ze op pad gaan naar Engeland, daarbuiten wonen ze te ver weg om makkelijk en snel af te spreken, en dus is Schiphol het plekje bij uitstek om bij te kletsen terwijl ik ze over het platform laat hobbelen.
We moesten helaas naar een ander punt van de terminal dan gebruikelijk, en ik besloot om andersom te rijden aangezien dat qua kilometers net even korter is.
Qua tijd echter... Als je via die kant gaat, en je hebt een bagagetrekker vóór je rijden, dan had je gewild dat je toch de langere route genomen had.
En uiteraard reed er een bagagetrekker voor me. En wel twee ook.
De eerste kon ik inhalen, de tweede had ik geen ruimte voor.
Dus dat werd sukkelen. Frusterend voor Jan en alle anderen mannen en vrouwen in die bus.
Want er kwam een meneer naar voren die dwars door mijn conversatie met zuslief heen begon te tetteren dat hij een korte overstap had, en ik moest er maar wat aan doen. En meteen stampte hij weer terug naar achteren.
Heel onbeleefd.
Want
A: ik kan er weinig tot helemaal niks aan doen.
B: als je iets wil, mag je ook wel wat beleefder zijn, en het antwoord van mij afwachten, in plaats van inbreken in een conversatie, balkend je verhaal doen en de geadresseerde geen kans geven om uitleg te geven.
En C: wellicht ten overvloede: ik neem opdrachten aan van mijn werkgever, en niet van een random balkende gozer met teveel aan hysterie in zijn lijf. 
En wat zou ik eraan kunnen doen? Het is een bus, ik kan dat ding niet op laten stijgen om over die bagagetrekker heen te vliegen. Niet alles op een vliegveld kan vliegen. Sterker nog: de minderheid van alle apparatuur op een vliegveld is in staat om te vliegen. (Mits op de correcte wijze in gebruik zijnde, uiteraard, maar dat is ooit misschien wel leuk voor een andere blog).
En op een gevaarlijk punt inhalen en mijn baan riskeren (los van de mogelijke ellende die dat weer voor de passagiers kan betekenen) doe ik eigenlijk liever ook niet.
Zenuwachtige-bullebak-meneer kon me daar ook geen antwoord op geven, lijkt me. Hij beende (onbeschoft als hij was) gelijk weer weg na het opboeren van zijn haast. Whatever.
Ik snap dat je zenuwachtig bent, maar dat geeft geen vrijbrieven tot onbeschoftheid.

Vakantie dus. Na maanden van voorpret, en toeleven naar, is het vandaag mijn eerste vakantiedag. Ik heb de auto laten wassen, want ik wil op vakantie wel kunnen pronken met een schone auto, en bij thuiskomst wil ik kunnen pronken met Luxemburgse, Belgische, Franse en eventueel Spaanse beesten die op mijn bumper, motorkap en voorraam te pletter zijn geslagen. (Insecten, that is, want iets groters lijkt me niet verstandig, dan rem ik of wijk ik wel uit. Mijn meisjes moeten ten slotte wel weer levend, en zo mogelijk in één geheel weer mee terug naar huis).
Ik heb de banden op spanning gebracht en Ilse heeft al het een en ander aan pakwerk verricht. Ondertussen zit ik mijn blog te tikken, en alvast te bedenken waar we volgend jaar heen willen. Duitsland misschien? Of toch naar Scandinavie? Kroatie is ook mooi, maar is nog verder rijden, en ik moet zeggen dat ik een vliegvakantie niet zo zie zitten. Al was het maar omdat ik met 6 jaar werken op een luchthaven, oprecht vind dat een vliegvakantie niet zo mijn ding is, om meerdere redenen.
Mijn eigen pakwerk ging zoals het mijn persoonlijkheid betaamt met wat vreemde horten en stoten.
In een inmiddels verder verleden dan ik me heugen kan, kocht ik ooit op aanraden van diverse lui een paar waanzinnig lekker lopende teva's. Dat zijn van die sandalen die je eigenlijk associeert met geitenwollensokken lieden, maar dan zonder de sokken, want elke gek weet dat sokken niet te combineren zijn met sandalen.
Ik was er jaren lang dik mee in mijn sas, tot ik ze definitief kwijt raakte. Ik raakte ze definitief kwijt en keek er dus dik 3 jaar niet meer naar om. Elke keer weer in treurnis zakkend omdat ik ze erg fijn vond lopen, en ik weer dik 60 euro zou uit moeten geven aan iets wat ik weinig draag, maar desondanks erg miste omdat ze kwijt waren.
Dikwijls aan Ilse gevraagd of zij misschien nog een plekje zou weten waar ik ze dan kwijt zou zijn geraakt, maar ook zij wist het echt niet meer.
Ik pakte dus mijn koffertje in, lange broek, vest, onderbroeken, shirts, sokken. Er vanuit gaand dat we halverwege een wasje kunnen draaien, anders ga ik de tweede helft van de vakantie enorm meuren, maar goed, dat overleef ik wel.
Koffertje ging met moeite dicht. En toen kwam ik tot de nogal suffe conclusie dat ik mijn korte broeken in de haast vergeten was. 5 stuks. Koffertje ging inmiddels met moeite open, en met nog meer moeite dicht, nadat ik die 5 broeken (exclusief zwembroek!!) er in had gepropt.
Maar het zit dicht. Hoppa.
Toen kon ik het gemis van mijn teva's niet langer verdragen, en ging ik op zoek naar deze verloren gewaande voetzoolbedekking. Ik zocht op een plek waar ik al zeker 4 maal eerder in de afgelopen 3 jaar gezocht heb. Daartoe diende ik wat andere schoenen te verplaatsen, een paar glasplaten (don't ask) een paar boeken, een masker, wat pakpapier, wat zakdoekpakjes en een heleboel stof, maar een stevige niesbui als gevolg later, groef ik toch mijn good old teva's op. Ik heb ze gewoon weer gevonden.
Oke, toegegeven: ze waren zo erg bestoft dat ik ze eerst niet als zodanig herkende, maar niets wat niet met een goeie wasbeurt onder de jet-straal van de douche opgelost kon worden. Die staan dus nu in de tuin te drogen, in de hoop dat ik ze niet vergeet mee te nemen. (Het zal wel ijdele hoop zijn, maar toch).
Dus moeten er nog: mijn crocs, mijn teva's en mijn kisten ingepakt worden. Ja, ik neem mijn kisten mee naar een vakantiebestemming waar het gemiddeld gedurende onze vakantie 35 graden is, maar beter mee dan om verlegen. En ja, mijn crocs gaan ook mee, want het kan me geen bliksem schelen, die lelijke ondingen lopen net zo lekker als mijn Nikes, Teva's en kistjes, en trekken net even makkelijker aan.
En natuurlijk de rest van de hele bliksemse bende die mee moet.
Maar laat dat maar aan ons over. Gaat helemaal goed komen.

FUKANSIEEEEEEE!!!!! JIPPIEKAYEEEEEMODDERFOKKER!!!

Dit maar weer geschreven hebbende, wens ik eenieder een goed weekend toe. Ik zal proberen om vanaf ons verblijfje u te blijven vermaken met mijn mening, onze avonturen en andere gekkigheid.