Onfrisse, culinaire en culturele akkefietjes

Toegegeven: ik heb me wel eens frisser gevoeld. Ik kan nu heel erg diep in gaan op wat en hoe, maar eerlijk gezegd heb ik een stuk minder behoefte om álles te delen. Ik volsta met vermelden dat ik me wel eens frisser en fitter heb gevoeld. Laat ik toch een klein tipje van de sluier oplichten, want daar heb ik me wel eens eerder iets over laten ontvallen: het werkrooster dat mijn werkgever aanhoudt, is niet het meest menselijke. Ik geloof dat ze daar ergens, veilig op hun kantoortje (maandag-vrijdag van 0900 tot 1600 uur) ooit eens beslissingen hebben genomen, die met geen enkele mogelijkheid zou kunnen leiden tot een duurzame inzet van het personeel.
Alsof ze ervan overtuigd zijn dat er iets mis is, als hun personeel tevreden is, of zo. Maar goed: het werk en de collega's zijn nog steeds heel erg tof, dus ik klaag met mate.
Hoewel... Ik klaagde op een bepaald punt wat minder gematigd, hetgeen leidde tot ver over de nekrollen getrokken wenkbrauwen. Maar dat is misschien wel eens goed. De boel wat opschudden.
Aan de andere kant: mijn hart luchten leidde misschien niet geheel gerelateerd tot diverse giften van collega's.
Van mijn vriendje R. kreeg ik een portie huisgemaakte pistache-tiramisu, welke ik rond de klok van 0900 uur in de ochtend bijna letterlijk met bakje en al zat te verslinden. Zó godsonmogelijk lekker dat ik me simpelweg niet kon inhouden om het langer dan strikt noodzakelijk in de koeling te bewaren. De eerste de beste stand-by pauze die ik had, vloog ik naar de koelkast om ietwat oncharmant met de helft van een in twee stukken gebroken houten lepel (ik had minimaal de helft nodig om mijn latere lunch mee te kunnen volbrengen) dat bakje meegenomen groene goedje naar binnen te lepelen. Ik begon met een klein hapje, om mijn tong zich te laten voorbereiden op een waar orgasme voor mijn tong. En dat ene hapje was al voldoende om tong, verhemelte, neus en mijn culinaire ziel in complete vervoering te brengen. Ergens had ik toch iets van beschaving onthouden, want ik heb me dusdanig weten te beheersen dat ik niet met mijn tong dat bakje uit zat te lebberen. Maar dat stukje hout van het lepeltje heeft serieus brandsporen opgelopen van het geschuif door het bakje. Ik wilde alle microscopisch kleine restjes eruit hebben. Het was verrukkelijk. Goed om weer even een dagje door te komen.
Vriendje F. kwam aan met een pot zelfgemaakte aardbeien-jam. Van zelf gekweekte aardbeien. Zijn aardbeien gaan goed. Die van mij.... Minder.
En zijn aardbeienjam is ook al zo'n prima uitvinding. Hij had hem zelf nog niet eens geproefd, en ik kwam hem tijdens zijn lunch vertellen dat ik hem niets van mijn portie ging geven, want het was te lekker. Ik weet niet hoe hij het voor elkaar kreeg, maar een jam die smaakt naar aardbeien en een klein zuurtje erin in plaats van alleen maar zoete ellende, mag wat mij betreft blijven. Het maakt van die voor de gezondheid gevreten wasa's toch een klein (groot) feestje.
En om de week af te sluiten, kwam vriendinnetje L. met een bak gepeperd lamsvlees aan. Dat was letterlijk, want de vlammen spoten bij de eerste smakelijke hap al mijn lichaamsopeningen uit, en voor het eerst dat ik me genoopt voelde om een glas melk te drinken bij het avondeten. Maar serieus: een malser, smakelijker stukje lam heb ik niet vaak op mijn bord gehad. Met een rotivel in combinatie met piepers en mais, misschien niet de meest voor de hand liggende keuze. Maar dat was wat er thuis nog voorhanden was. En het bijzondere: Jente wilde graag wat van de saus proeven, en die vond hem helemaal niet pittig. Jaja... Zit ik met rooie koontjes van de gele pepers, en zij hapt dat zomaar even weg. Als dat zich zo doorzet, flikker ik alle eten die ze moeilijk eet, in een hete pepersaus, en ze hapt het zo weg, die kleine gek.
Zo krijg je natuurlijk wel een beetje een reputatie. Marnix gaat even niet lekker, prop hem vol met allerlei lekkers, laat hem pruttelen en het zal vast wel beter gaan. Marnix is effe al te zuur en bitter, laten we hem volproppen met allemaal zoete en pittige hart- en maagverwarmers en hij pruttelt vanzelf wel naar de oppervlakte. 
Zo kom ik natuurlijk nooit van dat overtollige grammetje Marnix af. Maar fijn dat veel van mijn collega's me laten meedelen in hun culinaire hoogstandjes.

Ik heb mij jarenlang weinig, heel weinig tot niet uitgelaten over het beleid ten aanzien van cultuur in Nederland. Ik ben er niet meer in werkzaam, en hoezeer ik de cultuur ook een warm hart toedraag, het is iets uit mijn historie.
Maar nu dus het volgende, juist uit die historie:
Het Fonds voor de cultuurparticipatie heeft besloten dat de Nationale Jeugdorkesten geen subsidie meer krijgen.
Daar gaat je bestaansrecht als fonds voor de cultuurparticipatie. Want volgens mij hebben die Nationale Jeugdorkesten nu juist als doel om de jeugd mee te laten doen in de cultuur. Muziek in dit geval.
Bammmm geen subsidie meer, schaf maar af. Of sop het maar op. Lekker kapotmaken!!! Jammer, dit. Heel jammer.
Ik heb zelf bij een van die orkesten gezeten, en er een heel erg mooie tijd gehad. Leuke meiden, lekker bier drinken, een paar mooie noten kwaken en leuke reisjes naar hele gave concertzalen. Bizarre conversaties (ah, toch iets dat ik mee heb genomen naar mijn nieuwe werk: mijn voorliefde voor bizarre conversaties).
Ik weet niet wat voor vervuilde XTC of bedorven LSD de notabelen van het Fonds voor de Cultuurparticipatie hebben zitten snacken, maar ik denk dat ze een andere dealer moeten zoeken, want dit spul is echt niet goed.
Zonde.
Maar nu....
De cultuursector klaagt al jaren steen en been over dit soort bezuinigingen. En toch worden ze elke keer blijkbaar weer onverwacht tegen de kloten geschopt.
Weer een bezuiniging.
Weer een of ander clubje van muffe oude mannen en voze verlepte vrouwen die iets kapot loopt te maken. En wat weg is.....
En toch durf ik te stellen dat de cultuursector het al jaren fout doet. Grondig fout. Want als je keer op keer achteraf moet lopen roepen dat je zo belangrijk bent, terwijl de politiek keer op keer dat simpelweg ontkent, heb je als sector zitten slapen.
De boeren meppen een provinciehuis aan puin. Intimideren politici, gewoon met als extra service, aan huis. Blokkeren snelwegen, en houden ambulances tegen. Verbranden puin, banden en asbest, en komen overal mee weg.
Musici... Roepen wat. Te laat. En niemand die luistert. En waarom luistert er niemand? Omdat ze als sector nagenoeg onzichtbaar zijn. Te lang onzichtbaar zijn geweest. Boeren schijnen een noodzaak te zijn, ondanks dat ik op 80% van mijn voedsel zie staan dat het uit landen komt, die ik op de kaart nauwelijks aan kan wijzen. Waarom maakt de cultuursector zichzelf ook niet onmisbaar?
Ik wil niet meteen beweren dat je met je viool op het hoofd van Geert Wilders of Halve Zoolstra moet gaan meppen, of met je trombone de ruiten van het Catshuis in moet gaan tikken, maar het zou op zich best wel een beginnetje zijn.
Maak jezelf onmisbaar. En niet alleen met halfhartige woorden in een facebook, Twitter, Instagram of OnlyFans post, maar in daden. In zichtbaarheid.
Want een heel erg groot deel van de bevolking, vindt de cultuur dus blijkbaar best misbaar, omdat het te onzichtbaar is. Als je die mensen meekrijgt, wordt de cultuur vanzelf weer onmisbaar.
En.... Maak jezelf betaalbaar. Een concertkaartje waar dan ook, is gewoon duur. En een heel groot deel van het land kan dat niet betalen. En dat zijn ook de stemmers die elke keer zorgen voor een politiek klimaat waarin je dus blijkbaar te weinig relevant bent. En ook die mensen moet je aan je zijde krijgen. Juist die mensen.
Kom op, lieve mensen musici, het wordt tijd voor echte actie. Geen dure concerten meer in een veel te kostbare concertzaal. Maar grijp die Mahler bij zijn lurven en ga gewoon in een buurthuis spelen. Schetter die Mozart eens op de Zuidas, of ergens laagdrempelig. Haal je neus niet op voor futiele hokjes en dorpjes, maar strijk neer daar waar je het meeste te winnen hebt. Bij de mensen thuis, die blijkbaar behoorlijk massaal vinden dat de cultuur irrelevant is.
Actie!!! En ach, als jullie dan toch bezig zijn: een stevige ros met je viool op het hoofd van Wilders, zal iedereen je vergeven. Het is ten slotte wijd en zijd bekend dat musici niet de meest atletische mensen zijn...

Even terug naar mijn werk:
Ik had een uitgaande vlucht, en er kwamen twee oudere mensen naar beneden. Blijkbaar totaal niet gecharmeerd van welke eerdere gang van zaken dan ook. Het kwetterde en het kijfde. Tegen elkaar. Tegen de wereld.
Het mannelijke gedeelte van het duo, mokte me toe: "Moet ik mijn koffers hier laten?"
Ik antwoordde dat dat kon, als hij het niet erg zou vinden dat zijn bagage niet tegelijk met hem op de plaats van bestemming zou arriveren.
Het vrouwelijke deel van dit olijke duo, snauwde vervolgens tegen de man dat ze hun koffers bij de trap van het vliegtuig moesten worden neergezet, en dat het duidelijk gezegd was en dat hij eens moest luisteren. En zo kijfden en kibbelden ze als een gezellig getrouwd stel verder.
Ik vroeg of ze misschien hun vakantie wat bij moesten boeken, omdat ze me nogal gespannen leken, waarop het vrouwelijke lid van het duo me guitig grijnzend aankeek en fluisterde:"Als hij zo doorgaat, laat ik hem heel erg lang op vakantie, en kom ik lekker rustig alleen terug". 
Tja. Zo kan het ook.

Hoe dan ook, ik realiseer me dat ik vorige week geen blog heb getikt. Voor de mensen die zwetend van ellende hebben af zitten wachten: mijn excuses. Het is even niet anders. Ik heb steeds vaker best wel wat moeite om iets in elkaar te tikken dat hout snijdt, en veel op mijn bord dat ook en met grotere prioriteit aandacht verdient. En ja, dan schiet een blog er bij in. Ik beloof geen beterschap, maar ga het wel proberen.
Dit alles maar weer geschreven hebbende, heb ik geen weekend, maar ik wens allen een mooie toe.