Mensenwerk, eten en afvallen.

 De afgelopen periode hebben wij op ons werk te maken met heel wat werkzaamheden. Specifiek op "ons" terrein. Het tenderplein.
Onze kantine is platgegooid, want die had zijn beste tijd gehad. Dus nu zijn we tijdelijk gehuisvest in keten die 100 jaar geleden hun beste tijd al gehad hadden, en nu echt nauwelijks meer voldoen aan welke eis dan ook. Maar goed, het is tijdelijk.
Daarnaast wordt de parkeerplaats van de bussen, en de weg erheen aangepast. En die aanpassingen gaan gepaard met allemaal onhandigheden.
Gedeeltelijke afsluitingen, omleggingen, wijzigingen etcetera.
Dat maakt het niet altijd overzichtelijk. Maar goed, dat zijn we gewend, een luchthaven die constant in ontwikkeling is, is nu eenmaal zelden 24 hetzelfde.
Gelukkig staan er verkeersregelaars die ons wijzen op de nieuwe routes. En die aanwijzingen moeten we opvolgen, net zoals in het leven buiten de hekken. Want als wij platgereden worden, is het hun verantwoordelijkheid. En het zijn best aardige knullen, die altijd vriendelijk zijn, dus waarom zou ik hun geduld en vriendelijkheid op de proef stellen.
Met de drukte die er nu eenmaal op zo'n plek heerst, is het niet altijd heel erg goed duidelijk wat de bedoeling is, en soms schiet er eens wat tussendoor. Dat kan, verkeersregelaars zijn mensen, wij zijn mensen, het is mensenwerk.
Van de week was er weer zo'n beste wijziging. We zijn inmiddels goed gewend aan het feit dat er één enkele rijstrook is om op de parkeerplaats van de bussen te komen. We zijn dus ook goed gewend aan het feit dat de verkeersregelaars het in- en uitrijden proberen te coördineren. Want je wil nu eenmaal niet op die smalle rijbaan neus aan neus komen te staan met een collega. Achteruit rijden, in het donker is nu eenmaal geen pretje. En kan tot schade leiden.
Maar van de week gooiden ze de uitrit weer open, waardoor er één inrit en één uitrit beschikbaar waren. Dat was fijn. Geen risico meer op kop-aan-kop situaties waarbij je elkaar toch wat ongemakkelijk moet aankijken.
Dat wil zeggen....
Een brainfart is natuurlijk zó gemaakt.
Ik had net even tijd om te voldoen aan de roep van de natuur, voor ik me naar de volgende vlucht moest spoeden.
Ik ledigde mijn blaas op de daartoe aangewezen plek (een lekkend urinoir, ik zei al dat het kot zijn beste tijd al jaren geleden achter zich had gelaten), stapte mijn bus weer in en reed richting mijn opdracht.
Ik was blijkbaar niet helemaal meer bij de tijd, want zonder al te diepe overpeinzingen nam ik de route die ik alle voorgaande diensten trouwhartig nam. Via de inrit, die alle voorgaande dagen in- en uitrit was.
Ik was stomweg op dat moment totaal vergeten dat we inmiddels ook weer een aparte uitrit hadden.
In een flits zag ik een van de verkeersregelaars een werkelijk spectaculaire facepalm maken, en zijn ogen rolden bijkans hun kassen uit van de roloog die hij me nastuurde.
Zijn collega verderop zag het ook gebeuren, en kwam grijnzend op mijn zijraampje af.
Ik verontschuldigde me direct. Macht der gewoonte. Stom. Hij moest lachen, legde het nogmaals uit, en vertelde vervolgens dat ik nummer 3 was die dag. Ik verontschuldigde me weer, ik wil ten slotte geen waarschuwingen aan mijn broek, en vervolgde toch wel wat schutterig mijn weg.
Ach ja. Ook ik ben maar eens mens.

Op twitter las ik een bericht van iemand die zich helemaal maf schrikt van mensen die een huidkleurige legging dragen. Ik kan me daar wel iets bij voorstellen.
Ik vind leggings sowieso niet altijd geschikte kledingstukken, maar ik ben niet degene die ze draagt, ik denk namelijk oprecht dat een legging bij mij geen recht zou doen aan mijn formidabele onderstel.
En als we het dan over een huidkleurige legging hebben...
Ik zie het vrouwelijke deel van mijn passagiers veelvuldig leggings dragen, en ja daar zitten ook huidkleurige exemplaren tussen. (Die leggings, that is).
En ja, dan moet ook ik serieus 3 of 4 keer kijken. Een legging op zich laat al erg weinig aan de verbeelding over, een legging die in huidskleur gedragen wordt, leidt tot een eye-mind-fuck waar je u tegen zegt.
"Ze loopt toch niet echt?!?!"
"WTH!!!"
Tot je na 6 keer kijken en 7 keer knipperen inderdaad ziet dat er geen onoirbare zaken over het platform paraderen.
En dan realiseer je je ook dat als die dames daadwerkelijk met ontbloot onderstel hadden gelopen, ze door de beveiliging wel geinstrueerd zouden zijn om wat decenters te dragen, aangezien op een luchthaven de openbare orde ook (al helemaal) niet verstoord mag worden, en naaktlopen valt onder orde verstoring, geloof ik.
Gezonde Hollandse vent die ik ben, heb ik serieus geen bezwaar tegen zinnenprikkelend vrouwelijk schoon, maar mijn werkplek is niet per sé de plek waar ik daar aandacht voor wil hebben. Ten slotte: het blijft mij streng verboden om tegen een vliegtuig aan te rijden, of een vliegtuig van links of rechts af te snijden.

Ik moest dus verplicht een knieval doen. Ik moest maar minder gaan werken. Want dat was het makkelijkste. Dat leverde een paar voordelen op: vanwege dit rooster, kan ik dus alleen laat werken, en ben ik veel door de weeks thuis.
De knieval zit er natuurlijk in dat ik behoorlijk geld moet inleveren. Is dat het waard? Ja. Want ik ben meer met mijn gezin. We moeten nog een beetje naar "het nieuwe" wennen, maar ja.
Ja, maar hoe moet dat financieel dan? Ik vind dat spannend.
Want minder inkomen, betekent ook dat ik minder moet uitgeven. Ilse zegt dat het goed komt, en ik geloof haar.
Een van die posten waar ik op kan bezuinigen, is de auto.
Uiteraard ga ik de auto niet wegdoen, maar ik heb berekend dat ik maandelijks dik 250 euro aan benzine verstook om op mijn werk te komen. En dat terwijl de reiskosten vergoeding een magere 154 euro per maand zijn. (Ja, ik weet het, werken zou moeten lonen en geen geld moeten kosten, iets wat de opdrachtgever ook ooit heel hard heeft geroepen. De gevolgen van die uitspraak zijn tot op heden nog niet bij ons terechtgekomen).
Wat ik wel heb bedacht: een abonnement op de trein kost me per maand 119 euro, waarvoor ik elke dag naar mijn werk kan. En omdat het station nauwelijks op loop-, maar wel op fietsafstand ligt, kom ik ook nog eens aan mijn dagelijkse half uurtje lichaamsbeweging toe.
Komend weekend ga ik eens proberen of en hoe dat bevalt. In de daluren, tussen min of meer zwetende lijven zitten. Vertragingen. Uitval. Enzovoort. Vrolijke mensen, norse conducteurs. Blije conducteurs en dronken reizigers. We gaan het zien. Ik ga ook zien of ik nog met de fiets thuis kan komen, of dat stoere doch inferieure wezens hem aan puin hebben getrapt, gestolen of het zadel gestolen hebben.
Je weet het niet. Met de auto kan ook veel misgaan.
De trein...
Ooit, toen ik mijn rijbewijs haalde en een auto kocht, gezworen dat ik geen stap meer zou zetten in een trein of bus. Daar heb ik me uiteraard nooit 100% aan kunnen houden, want er waren momenten dat de trein nu eenmaal een beter alternatief was, maar echt OV-forens. Nee, dat zou ik nooit meer worden.
Ik denk echter wel dat het een heel nieuwe dimensie aan mijn blogs zou kunnen opleveren.

In een andere bezuinigingspoging, koop ik zo min mogelijk voorverpakte maaltijden. Iets wat nog wel kon, als ik ochtenden en avonden afwissel, maar nu ik alleen nog maar laat werk, wil ik meer dan voorverpakte zooi. Ik wil lekker zelf koken, en dat ter plekke in een van de 2 magnetrons (ja, we hebben maar liefst 2 magnetrons voor 35 man!!! Rijkdom!!!!) opwarmen.
Zo volg ik op sociale media een kok wiens manier van presenteren en uitleggen geweldig leuk vind, en zijn recepten zijn altijd makkelijk en erg lekker.
Een curry echter escaleerde volledig uit de klauwen. Ik schoot uit met de linzen, de bouillon bleek ook al erg enthousiast te zijn, en vervolgens moest ik dus alles vermeerderen, waarbij voornamelijk de kerrie er veel en veel te gul uit kwam.
De komende week eet ik in elk geval verse, lekkere (hopelijk) linzen-kerrie-curry, met zelf verzonnen gemarineerde kip. Elke ochtend. Elke lunch. En elk diner.
Dat lijken me voor de komende 2 jaar voldoende linzen, die goed zijn voor darmen, want vezels en botten, want ijzer.

Dus...
Dit geschreven hebbende, begint uw weekend en eindigt het mijne. Ik wens u een goeie toe.