Tijdelijke ongemakken

Reeds vaker gememoreerd: wat sommige zaken betreft sta ik sterk in contact met mijn vrouwelijke kant. En dat voor een hetero.
Mijn favoriete automerk (meer liefde dan haat, maar haat gebeurt ook, als het nodig is), heeft een side-hussle. Dat heet "lifestyle".
Een online winkel, waarin je allemaal zaken kunt kopen die marketing-technisch voor het merk handig zijn. Ofwel het zijn promotie-artikelen die je "gratis" bij de dealer krijgt als je er dik 20k afrekent.
Ofwel het zijn "aantrekkelijk" geprijsde hebbedingetjes voor in vitrinekasten van gekke verzamelaars (zoals ik).
Ik kan mij dus bij vlagen heel erg verlustigen aan en in die online winkel (de meeste dealers in Nederland zijn niet zo verwelkomend dat ik er graag kom, dus die zal ik buiten elke beschouwing laten, zij schijnen echter ook wat spullen uit die lifestyleshop te verkopen) en wat er te vinden is.
Zo heb ik er wel eens wat ideetjes opgedaan voor modelautovitrinekastvulling (120x woordwaarde in wordfeud of scrabble), ik heb er wel eens wat andere zaken vandaan laten halen, omdat dat samen met verzamelvriendjes goedkoper was dan het zelf te doen.
Dus afgelopen weekend was ik weer eens op die website te vinden, en zag ik dat er een horloge was, dat in de aanbieding was.
[Een korte onderbreking: wat horloges betreft heb ik een wat aparte smaak. Voor mij geen dure merken. Een Patek Philippe is monsterlijk duur, maar wat je in de basis krijgt, is gewoon een klokje dat niets anders doet dan wat een klokje zou moeten doen: de tijd aangeven. Met een Rolex aan je arm, maak je jezelf enorm kwetsbaar, de prijs van goud, diamanten en andere edele zooi die ze verwerken in die klokjes gaat nog eens drie keer over de kop, om niets anders te bieden dan een blik op de tijd. Dat zijn serieus dure minuten. En ik vind het merendeel ook niet mooi. Ik zie de kwaliteit. Ik zie echt wel waarom ze zo duur zijn, maar het is gewoon niks voor mij. Niet in de laatste plaats omdat ik nogal lomp ben, en dus elke seconde bang zou zijn dat ik in een ongecontroleerde beweging dat horloge bekras. Kortom: voor mij geen dure horloges.
Wel kocht en kreeg ik in het verleden leuke horloges. Een Snoopy horloge van timex. Een automaat. Vind ik leuk. Een automaat. Ik kocht een solar horloge, bij de de liquidatie-verkoop van de V&D, die later door een niet nader te noemen peuter onder luid gekir en gelach kapot werd geslagen met een steen. Ik kocht een leuke Ice-watch met een Citroën thema. Een aantal van die horloges heb ik nog. En vind ik leuk om vaak te dragen. Zoals die automaat, die ik voor mijn verjaardag kreeg.
Dus ja: ik hou van horloges, maar van leuke horloges. Niet per se dure horloges.]
Terug naar de lifestylewinkel. Ik zag daar dus een horloge dat in de aanbieding was. Een Solar-powered horloge. Dus zonder batterij. Prettig, want ik heb er de pesthekel aan om met mijn horloges naar een juwelenman te gaan. Met een automaat hoeft dat niet, en met een solar dus ook niet. En met mijn favoriete automerk als thema was het natuurlijk helemaal fijn dat die in de aanbieding was. Ik appte mijn eega, en zei hoe leuk het was dat dit horloge in de aanbieding was, en haar reactie was dat ik het dan maar moest kopen (waarschijnlijk ook weer omdat zij anders het gezeur zou moeten aanhoren als ik het niet deed).
Zo gezegd, zo gedaan. Ik plaatste mijn bestelling, en zag dat er een vest in de aanbieding was. Ik klikte erop om te kijken wat voor vest het was, en besloot dat het leuk was, maar misschien toch niet voor nu meteen.
Als een malle door het afrekentraject gegaan, bleek dat de prijs inclusief verzenden toch best hoog was. Maar goed, ik was op mijn werk, dus was met meer dingen bezig, laat maar gaan.
De uiteindelijke factuur bekeken.... Oeps.... Toch dat vest meebesteld. Per ongeluk.
De verzending vanuit Frankrijk kennende, verwachtte ik niet dat het pakket van de week al geleverd werd, maar dat was dus wel zo.
Een enorme doos. Zó enorm dat Ilse zich aan het verwonderen was over de enormiteit van die doos voor een horloge. Maar die wist natuurlijk niets van dat vest. Het horloge is serieus leuk. Vrolijk fel rood en wit. Geen batterij. Leuk het oude Citroënlogo erin. En dus solar.
Het vest....
Het vest is dik, gevoerd, heerlijk warm. Vandaar ook die enorme doos, want het vest is best groot. Met rits, en duidelijk niet vorm gegeven voor de Nederlandse markt cq. taalvirtuozen. Want links van de rits, staat er enorm groot: CITR met daaronder "automobiles". Prachtig ingenaaid en niet gestickerd. Rechts van de rits staat er enorm groot OËN. Oftwel OEN. Met daaronder "Francaises". En die Oen valt op, op het moment dat je er aandacht aan geeft. Met dank aan een merken-vriendje, die ik trots mijn nieuwste aanwinsten liet zien, valt het mij nu op. What has been seen, cannot be unseen. Dat idee.

Dat vest komt nu wel lekker uit, mijn thermostaat is van slag, mijn holtes zitten vol, ik hoest mijn longen de hemel in, hoger dan een vliegtuig vliegt, ik nies de voorruit van mijn auto aan barrels, mijn hoofd bonkt alsof er een kabouter met een heipaal aan het rammen is, en mijn spieren en gewrichten zijn stijf als Ron Jeremy tijdens de opnames van Deep Throat. Kortom: ik ben geveld door de griep.
Ik lees mijn blogs altijd voor, bij deze vrees ik dat het voorlezen neerkomt op woordje-hoestbui-woordje-hoestbui-halfwoordje-hoestbui etc.
Om mezelf de kans te geven uit te zieken en mijn passagiers niet al te zeer de stuipen op het lijf te jagen heb ik mezelf ziek gemeld. Voordeel daaraan is dat mijn collega's (wier gemiddelde leeftijd ligt ter hoogte van de risicogroep van corona, griep, en dood), in elk geval niet door mij worden aangestoken. Misschien wel door een ander, maar dan hoef ik me niet schuldig te voelen.

Ziek zijn levert wel de mogelijkheid op om, door de watervallen achter mijn ogen heen, wat Net te Flixen. Ouwe series terugkijken, en eventueel een foute film. MEG2 is zo'n foute film. Lachwekkend slecht zelfs. En dat is dan weer oppassen, want telkens als er zo'n enorm slecht ge A-I'de haai voorbij komt zeilen, schiet ik in een hoestbui, die eigenlijk een lachbui had moeten wezen.
Of Lucifer. Een serie. Een pareltje van vreselijk slecht acteerwerk, maar desondanks vreselijk vermakelijk. En het geeft wellicht een iets beter beeld over de duivel en de hel dan je krijgt van de pastoor. Lijkt me pijnlijk, voor de kerk.
En het levert snert op. En dan niet de soort die je per liter in een zakdoek blaast, maar de soort die je per anderhalve liter in een pan maakt. Toen ik nog niet gevloerd was door de griep, besloten we boodschappen per bezorger te laten komen, en Ilse had, zonder het mij te zeggen, de ingredienten voor een flinke pan erwtensoep laten aanrukken. Dit gebeurt op zich vaker. Want we zijn met 3 Minder Gestructureerden in huis, dus het boodschappen doen is iets dat kan redelijk ad hoc nodig zijn, of gebeuren. Vaak als ik dan terugkom van de plaatselijke grutter, zie ik bij het uitpakken dat mijn lief mij ge-appt had of ik nog iets mee wil nemen. Omgekeerd gebeurt ook vaak.
Ik realiseerde me net dat ik toch wel serieus heel erg veel zin had in snert, omdat ik het al heel lang niet gehad heb. Dus als ik weer helemaal opgeknapt ben, lijkt de kans dat ik een grote bak snert meeneem naar mijn werk, erg groot.

Mijn 32-urige werkweek is inmiddels 4 dagen oud, daarvan heb ik er 3 ziek thuis gezeten, ik denk het weekend wel weer te gaan werken. Dit weekend dus. Dit alles maar weer geschreven hebbende, met hysterische thermometer, watervallen achter mijn ogen en huiveringwekkende hoestbuien, wens ik eenieder een beter weekend toe.