De dood en nog zowat.

 Ik heb geen krant. Al jaren niet meer. Ik heb de NOS-app die ik op dagelijkse basis even open, maar dat is meer een formaliteit, want als er positief nieuws te melden is, is het niet nieuws-waardig en wordt het niet vermeld, en ik merk dat ik weinig tot geen zin heb in alle deprimerende nieuwtjes over incompetente politici, incompetent beleid en een mensheid die zichzelf sneller dan het licht naar complete uitsterving jakkert.
Om daar dan een krantenabonnement voor te nemen, gaat me eigenlijk veel te ver.
Voor onnozel nieuws en populistisch geneuzel heb ik facebook, maar dat is meer om mijn cynische ziel te laven aan alle "experts" met een op onderbuik gevoelens geponeerde mening, die te vuur en te zwaard als feit verdedigd worden.
En uiteraard schalt het nieuws door mijn nimmer uit-staande radiootje.
Even over dat facebook.
Het is meer reclame-book dan facebook. De opgedrongen reclames, om nog meer te consumeren, het is bijna lachwekkend. En ondanks dat ze zeggen dat dat met "algoritmes" te maken heeft, durf ik te stellen dat dat complete bullshit is, om die reclames maar te kunnen verdedigen.
De meest stupide, random onzin-reclames komen langs, en als je pech hebt dat het volume van je telefoon aanstond vanwege een snoezig kattenfilmpje, blèrt een balkende stem over een of ander inferieur, Chinees onzinproduct, je tegemoet. 
En het populisme, en louter verspreiden van negativiteit en hatelijkheden, begint me steeds meer op een nare manier te kriebelen.
De enige reden dat ik het nog heb, is het posten van af en toe een mooi fotootje, een bizar plaatje, en het verspreiden van mijn wekelijkse kletspost.
Dit in de hoop toch een heel klein beetje vrijblijvende blijheid of grappigheid te kunnen delen. De wereld heeft dat nodig. Ook, en misschien wel juist de "sociale" media-wereld.
Hoewel....
Ik heb geen krant, dus ook een kleiner, marginaal deel van die krant "mis" ik. De overlijdensberichten. Ja, dat is dan weer weinig grappig of blij. Maar facebook heeft ook die taak op zich genomen.
Als er iemand overleden is, is het net zo normaal geworden om dat op facebook te zetten, als dat het 25 jaar geleden was om een overlijdens advertentie in de krant te zetten.
Met enige regelmaat zie ik dat soort berichten langskomen, en het bijkomende voordeel voor de lezer is dat hij/zij meteen een betuiging van medeleven kan doen. Iets wat bij de krant dan weer niet kon.
Een van die berichten was heel recent, en leverde me een flashback op die me nogal gewelddadig terugslingerde naar 1994.

1994, de fanfare van Schin op Geul, alwaar ik trompet leerde spelen, bestond 75 jaar. Een jubileum waar je U tegen zegt.
Een groots en feestelijk jaar, waarbij kosten noch moeite gespaard werden. Er werden sponsoren aangetrokken, er werden compositie-opdrachten verstrekt, een CD werd opgenomen, feesten en partijen in gemeenschapshuizen (ja, die term bestond nog, en kon toen nog).
En het absolute, muzikale hoogtepunt: de fanfare huurde het theater aan het Vrijthof in Maastricht af om aldaar aan de hele regio te laten horen waar een 75 jarige dorpsfanfare voor stond. Wat ze konden.
En ik, ik als 13-jarig opsodemietertje, mocht daar allemaal aan meedoen.
Ook voor dit concert werd nagenoeg heel het dorp ingezet, en aangevuld met op dat moment relevante solisten en aanvullingen. De grandeur van het theater zelf, de hele entourage, het was bijzonder indrukwekkend.
Een van die solisten was een trompettist. Toen al behorend tot de nestoren van het Nederlandse trompet-gilde. Trompet-solist in diverse Nederlandse, Franse, Belgische en Duitse orkesten. Docent aan het conservatorium.
Bij de voorbereidingen viel al op dat hij goddelijk speelde. Zo imponerend mooi, en begaafd. Voor ons (verrekt goeie) amateurs was het weergaloos.
Het werd beter. De goede man bleek niet alleen een ongeevenaard musicus te zijn, hij moest ook gewoon naar de plee, en een glaasje bier lustte hij ook wel. Hij bleek een zeer innemend mens. Vriendelijk, zachtaardig. En zonder uitzondering een opwekkend woordje voor iedereen die hem aankeek.
Het werd beter. De goede man ging naast mij zitten, en na mijn eerste black-out van hysterische zenuwen (zo'n goddelijke grootheid náást mij???) keek hij me ontroerd aan, sprak wat vriendelijke opbeurende woorden, en ik heb geen noot meer gemist.
Voor mij was hij niet alleen een top-muzikant, maar ook de opa die met een glimlach, een vriendelijk woordje en mooi voorgespeelde noten de aanzet gaf tot mooie resultaten. (En dat niet alleen tijdens dat grootse gala-concert).
Ik mocht naast hem zitten tijdens de repetities en het concert, en het was een van de mooiste concerten die ik ooit gaf. En in elk geval een van de meer indrukwekkende momenten in mijn leven als muzikant(je).
Die man, PieWie, zoals we hem noemden, toen al nestor, is afgelopen week overleden. En dat maakte dus deze herinneringen in me los. Ik hoop dat mensen die met hem te maken hadden, zich dit soort momenten zullen herinneren. De warmte, de mooie muziek. Het fijne stukje menselijkheid. En dat ze daar troost uit halen.
Later had ik het absolute voorrecht om zijn zoon als collega te hebben in het orkest van de Marechaussee. Met hetzelfde sop overgoten. Humor, enorm lief en zachtaardig en in staat tot het spelen van bizar mooie noten.
Maar ja, zoals dat gaat: Het leven dendert door, in welke richting dan ook. En hier zit ik dan. Te genieten van mijn weekend, dat voor de meeste mensen geen weekend is. Ik ben al een paar jaar geen trompettist meer. Maar mijmeren over dat stukje van mijn leven, mijn geschiedenis, kan dan gelukkig wel. Met een lach en een traan.

De hemel huilde ook. Misschien niet per sé vanwege het overlijden van een trompettist, maar gewoon omdat het weer herfst wordt. Tijd om de waterwerende kleding en schoenen weer van stal te halen. Tijd voor een hemdje onder mijn shirtje. Tijd om de muts langzaam te gaan zoeken.
Van de week waren er (correct voorspeld) behoorlijk wat regenbuien die over ons land gleden.
Regen is bij ons weinig populair. Want de zogenaamd waterwerende kleding is veel, maar niet waterdicht. En als die per ongeluk wél waterdicht afgeleverd is, hebben ze er een rits in gezet die precies 2x open en dicht kan, voor hij definitief kapot gaat en word je alsnog nat. (Als je niet al doorweekt bent van het zweet, want ademen doet dat vuilniszakkenplastic waar die jas van gemaakt is, voor geen meter).
Hoe dan ook, het regende pijpen en stelen. Het regende zó hard dat ik helemaal gebiologeerd toekeek hoe een van de Embraertjes van de Cityhopper-vloot langzaam de transitie doormaakte van vliegtuig, via watervliegtuig naar onderzeeboot. Het bar en heel erg boos.
Ik stond daar als derde bus voor een aankomende vlucht, en had enorm veel medelijden met de collega's die als eerste en tweede bus in de weer waren met de afhandeling van de passagiers. En zag er huizenhoog tegenop om even later zelf in de weer te moeten.
Tot ik aan de beurt was, en iemand enkele seconden voor dat verzopen moment daar was, de regenkraan dicht deed, en ik zonder ook maar één enkele druppel in mijn nek te moeten dulden, mijn taakje uit kon voeren.
Daarboven vindt iemand mij wel aardig, geloof ik. Al vrees ik dat ik door hier al te blij over te zijn, ik in karmapunten wel omlaag zal donderen.

En dat klopte, op een heel ander level, en behoorlijk onverwachts.

De donderdag kreeg ik een emailbericht. Mijn "oom" Chris is overleden. Hij stierf na een ziekbed in het ziekenhuis en is in "besloten kring" begraven. Of gecremeerd. Dat vermeldde het emailtje niet. Hij is uitgevaart. Opgeruimd.
En voor de lezer denkt: "wauw! Wat onpersoonlijk om zoiets via email te doen". De dood van de andere broer van mijn moeder, moesten we uit een krantenartikeltje vernemen, ruim een jaar na het hemelen van de man. Dus het kan nog erger.
En nee: ik hoorde dus niet tot die "besloten kring".  Hooguit tot de bestolen kring, maar het heeft weinig zin om ouwe koeien uit reeds lang gedempte sloten te trekken.
Ik zet "oom" dus ook tussen aanhalingstekens, want ja, het was familie. In bloed. Nee, het was niet dat wat ik vind dat familie zou moeten zijn. Helemaal niet zelfs.
Gezien de "trainwreck" die mijn jeugd en bijbehorende familie is, draag ik wel die naam, en ben ik de laatste die die naam draagt. In deze tak van de familie. Daarna sterft die uit. En dat is misschien maar goed ook, want deze tak van de Coster familie was niet bepaald goed in het opbouwen en onderhouden van warme (familie)banden. Integendeel.
De verzender van die mail vroeg of ik een overlijdenskaart wilde ontvangen. Waarom in vredesnaam zou ik een overlijdenskaart willen ontvangen van iemand die ons vakkundig weg heeft weten te werken? Die ons zo ver mogelijk van zich af wilde houden? Moet ik dan nu ineens tranen met tuiten gaan huilen?
Het huilen staat me nader dan het lachen, maar niet om de man. Wel om wat ze met name mijn zus, maar ook mijn nichtje en uiteindelijk ook Jente hebben onthouden.
Het lijkt simpel: ik heb een vader, ik heb schoonfamilie. Beiden om enorm te koesteren. Maar wat je nooit gehad hebt, kun je dus wel degelijk missen. Dat hebben ze me onthouden, en nog wel een aantal andere zaken.
Ik ben dus in wezen helemaal geen Coster. Niet zoals zij waren. Ik heb helaas wel de onhebbelijke eigenschap om bij frequent terugkerende vlagen sociaal volstrekt onhandig te zijn. Ben ik een van Heeswijk, zoals mijn vader? Ook niet echt. Daar ben ik te weinig erudiet voor, denk ik. Wat ik dan wel ben? Geen flauw benul, misschien eens goed om dat uit te zoeken. Ik heb toch tijd over. Ik weet al wel wat ik ben, hoe ik ben, wat ik wil bereiken. Maar hoe of dat uit of in welke familielijn past? Maak ik het dan te groot? Of is het meer een reactie op het overlijden van iemand die ondanks dat hij me zo ver mogelijk van zich af trapte en hield, toch zo dichtbij had moeten zijn.
What a trainwreck. De term "dysfunctionele familie" is speciaal voor mijn familie verzonnen, ik weet het zeker.
Overigens: condoleances hoeven echt absoluut niet. Bij leven was er geen reden om me te feliciteren met zulke geweldige ooms, in de dood zal ik hem niet missen, want hij was er nooit. Het is puur van me af schrijven dat familie iets heel bizars kan zijn.

En dit geschreven hebbende, zit mijn weekend erop, het weekend van de gemiddelde lezer zal straks beginnen. Ik wens eenieder een mooie toe.