HANDelingen

 De herkomst of bestemming van de vliegtuigen die ik leeg, dan wel vol rij, is mij niet vaak bekend.
Dat is voor het uitvoeren van mijn werk ook niet zo relevant. Als die mensen maar naar de juiste terminal of juiste kist gebracht worden.
Vaak blèren mensen (nog voor ze hadden kunnen bedenken om eerst fatsoenlijk te groeten) mij hun bestemming toe, al dan niet met een zwieper omhoog in toonhoogte als om een vraag te benadrukken.
Ik knik dan driftig van ja, en wijs naar de bus. Vaak weet ik het echt niet, en aangezien ze niet verder vragen, of anderzins het fatsoen opbrengen om me te begroeten, houdt het gesprek daarmee al snel op. Prima.
99,99% van alle keren klopt het wel, en anders heeft er ergens iemand een fout gemaakt, en die iemand ben ik nooit.
Ik heb er wel lol in om bij heel erg rare lettercombinaties de bestemming op te zoeken. Waar die kist met XXX-vluchtnummer naartoe, danwel vandaan komt.
Gewoon, omdat ik niet gespeend ben van enige nieuwsgierigheid.

Éen van de combinaties die ik opzocht van de week, was die van Erbil. Dat ging om een binnenkomende vlucht, en aangezien mijn topografische kennis best groot, maar niet onuitputtelijk is, ging ik uit van een vakantiebestemming in Turkije.
Dat bleek een kardinale vergissing.
De vlucht kwam aan, en ik mocht als derde bus mijn vrachtje mensen laten instappen. Dat kabbelde een poosje door, tot er een jongeman naar beneden kwam, die mij breed glimlachend en bijzonder enthousiast de hand schudde, en me toeriep hoe blij hij wel niet was, om weer in Nederland te zijn. Hoezeer hij het (op dat moment toch al wat gure) weer gemist had, en hoe mooi het was dat hij met de bus mee mocht, en weet ik veel wat. Het was een monoloog aan mijn adres doorspekt met enorme aantallen "bro's".
Hij liet mijn hand (die ik in eerste instantie wat in verwarring aan hem gaf) nagenoeg niet los terwijl hij de bus instapte, maar uiteindelijk wel, en toen bleek dat goed (?) voorbeeld goed deed volgen, want de een na de andere passagier kwam mij van vriendelijk glimlachend tot enigszins ongemakkelijk de hand schudden.
Tja, zoals al eerder gememoreerd: ik heb nog lang niet alles meegemaakt, dit dus ook niet.
Vrolijk en gezellig was het wel.
De betreffende busco-held gaf me een seintje, en ik reed naar de terminal. Die hele reis heeft de jongeman mij verteld over zijn vakantie, hoe warm het daar was, wat hij er gegeten had. En of ik er wel eens geweest was. Ik ontkende, en zei dat ik nog nooit in Turkije geweest was.
Oeps..... Foutje. Een stilte van een paar seconden volgde, maar werd gelijk weer doorbroken door een lesje topografie van het Midden-Oosten, ook weer doorspekt met een hoeveelheid "bro's", dat ik bijna echt begon te geloven een een brother from another mother.
Erbil was namelijk in het noorden van Irak, en hij was een koerd. Of ik wel wist wat koerden zijn. Dát wist ik dan weer wel.
Er was overigens geen boosheid bij hem te bekennen, want nog steeds fervent gelardeerd met vele "bro's" praatte hij vrolijk verder. Tot we bij de juiste deur van de terminal waren. Daar nam hij even hartelijk afscheid met een ferme handdruk. En een heel rijtje andere passagiers deden vrolijk, vriendelijk en zelfs verbaasd (net zo verbaasd als ik) hetzelfde.
Ik had bijna geen hand meer over en dat wat ik over had, voelde inmiddels als een houten klomp aan mijn arm.
Vrolijk werd ik er wel van. Hoe groot is het verschil met heel erg veel andere vluchten die ik dagelijks leeg, dan wel vol rij.
Ik kan op zo'n joch (ondanks dat hij me continu "bro" noemde, kon ik denk ik zijn vader zijn) een week teren. Het was serieus een van de leukste vluchten van de week.

EasyJet heeft in zijn oneindige wijsheid (of winstbejag) besloten om vluchten van Amsterdam naar Southampton te gaan uitvoeren. Daar werd ik wel blij van, want om met ons drietjes naar mijn vader te gaan, kost bij de KLM het dubbele. (En die meerprijs is dan hoofdzakelijk gelegen in het snackje en het waterige bekertje koffie dat je bij de KLM vooralsnog gratis krijgt).
EasyJet vertrekt vanaf de meest ver gelegen gates van Schiphol, en ik heb me laten vertellen dat er weinig tot niks in die gates te beleven is. EasyJet hanteert het zogeheten 'no-frills' concept. Ze bieden louter de vlucht aan, en verder niks. Verder niks, tot je een broodje in het vliegtuig wil, want die is zo duur dat ik er een nier voor moet verpatsen. Een stuk handbagage mag nog net, maar als je met een koffer wil reizen (iets dat ik moet doen, omdat anders de douane in Engeland mijn lekkernijen inpikt) moet je extra betalen. De term gratis is in de luchtvaart natuurlijk een relatief en subjectief begrip (de rit in mijn bus is gratis, de stoelen in mijn bus zijn gratis en daar moet ik mensen regelmatig op wijzen, als ze de deuren weer eens blokkeren, voor de rest bestaat er nauwelijks een gratis), ik geloof dat we wel gratis van het toilet gebruik mogen maken, maar dat is het dan ook wel. 
Hoe dan ook: fijn dat er een goedkoop alternatief voor de dure vluchten van de vliegende hollander is gekomen. Daar gaan we dus ook in December dankbaar gebruik van maken. Want we gaan kerst in Engeland vieren. Jippie. Zin in. Ik denk dat mijn vader een pracht van een kalkoen uit zijn oven gaat toveren, met vulling. En allemaal spruiten, welke traditioneel ook bij het kerstdiner daar horen. Smullen. Ja, of we gaan iets heel anders bikken. Black Pudding met een knoflooksausje en een ijsje als toetje.
Deze tussendoorse mini-vakantie lukte, omdat met mijn stap terug in contracturen, ik ergens in het zevenweekse rooster een week heb, waarin ik 5 dagen achter elkaar vrij ben, en die dit jaar, tot mijn onuitsprekelijke geluk precies rond de kerst vallen.
De voordelen van mijn nieuwe rooster zijn dus best groot. Ik ben meer thuis, ik kan meer werken als ik daar zin in heb, maar dan wel op mijn eigen condities.
De nadelen zijn er ook. Financieel lever je uiteraard in. En ik moet van de zeven weken, zes weekenden werken. Dat is serieus een dingetje. Dat wordt uiteraard wel gecompenseerd in vrije dagen en toeslagen, maar het blijven 6 uit 7 weekenden werken. Mensen die sociaal willen doen met me in het weekend, zal ik te zijner tijd op een wachtlijst zetten, degene die het meeste betaalt, eindigt het hoogste. Inschrijving start per datum van plaatsing van deze blog.
En dan kom ik bij deze blog. Ik heb altijd de gewoonte om vrijdag of zaterdag een nieuwe blog te posten. Maar als ik zoveel weekenden werk, weet ik niet of ik tijd/puf heb om op die basis elke week een nieuw kletspraatje te tikken. Dus ik moet maar zien hoe dat af gaat lopen.

Gucci dus. Het blijft wennen. Ik moet bekennen: we hebben het onderschat. En dan vooral de noodzaak voor het beest om haar tanden continu overal te plaatsen waar wij ze niet hebben willen. Met name Ilse heeft geen vierkante centimeter onbeknaagde huid meer over. Een van mijn korte broeken is inmiddels voorzien van meer ontluchtingsgaten dan strikt noodzakelijk (of trendy) en ik denk dat we rustig kunnen stellen dat het vloerkleed na deze pup alleen nog gebruikt kan worden voor het afdrogen van Russische oorlogsmisdadigers die een douche nemen in een krijgsgevangenen kamp. Misschien moeten we Gucci naar Oekraine sturen, om haar haar tanden daar te laten gebruiken voor het martelen van Russisch gespuis.
Ze zou het met veel plezier doen.
Het lijkt erop dat al haar energie er via haar bek uit moet. Maar ze is best leuk, best lief. Als ze slaapt, en dat doet ze goddank best veel.
Soms moeten we ook hartelijk om haar gekke strapatsen lachen. Als ze weer de meest gekke toeren uithaalt bij het loslopen. Als ze verstrikt raakt in haar lijn. Of als ze met haar bovenlip gekruld om de tralies van haar bench in slaap is gevallen, waarbij ze vanwege haar dromen nog aan het galopperen is.

Hoe dan ook: dit geschreven hebbende, is het weekend voor mij begonnen. Ik heb een verlofdagje opgenomen, dus mijn weekend duurt maar liefst drie (3!) hele dagen. Ik weet van gekkigheid niet wat ik met al die vrije tijd moet, anders dan tot rust komen, terwijl ik de tanden van het beest probeer te ontwijken. Ik wens eenieder een goeie toe.