Faceboekwerk.

In navolging van inmiddels een steeds groter wordende groep vrienden, familie, collega's, vage kennissen en andere snuiters/snuiterinnen, begin ik steeds meer minne punten te zien van Meta. Facebook specifiek.
De rest van al die sociale media kanalen heb ik niet, hoewel de berichtenservice van Meta, Whatsapp genaamd, wel kwistig door mij gebruikt wordt, vooral voor het doordelen van ranzige of leuke plaatjes.
Maar Facebook.
Ik ben in beginsel aanhanger van het principe: je gebruikt het gratis, dus je moet niet al te veel zeuren over schier eindeloze stroom aan (ir)relevante reclames die je netvliezen teisteren. Je gebruikt het gratis, dus je moet niet al te veel zemelen over het feit dat alles wat je op dat platform deelt, door de aanbieder gebruikt wordt.
Alle mensen die die telkens terugkerende hoaxen delen over het omzeilen van die reclames of innames van je prive gegevens en foto's vind ik altijd hilarisch-treurig. Als je dat namelijk zo erg vindt, is de beste optie om je account op te doeken.
Maar als je er gebruik van maakt, zonder ervoor te betalen, betaal je toch. En daar kies je voor. Elke keer weer. Waarom zou meneer Zuckerberg enorme servers betalen uit zijn eigen zak, zodat Pietje uit Schubbekutteveen, ver weg van dat walgelijke Amerika, gratis gebruik kan maken van een dienst?
Maaaaaar..... Meneer Zuckerberg heeft besloten om als een kwijlend schoothondje achter de walgelijke SinaasappelTrump en de griezelige ElectroMusk aan te kwispelen, en dus heeft Meta voor mij ook wel serieus een teleurstellend diepe deuk in hun imago opgelopen.
Ik begin inmiddels zelf ook moeite te krijgen met de onuitputtelijke stroom aan irrelevante reclames die ik voor mijn voeten krijg, als ik gewoon wil zien wat mijn vrienden te delen hebben. En natuurlijk: die reclamemakers betalen meer voor hun bijdragen aan het in stand houden van Meta dan ik, maar dit begint serieus idiote vormen aan te nemen. Dit heeft met sociaal en verbinden helemaal niks meer te maken.
Maar nog meer moeite heb ik met de enorme hoeveelheden haat en arrogantie tegenover anders-zijnden en anders-denkenden. De angst van de populisten voor alles dat nieuw is, alles dat niet helemaal strookt met de kruimige pieper, met de tot snot gekookte spruiten en het bruin gebakken slavinkje.
Als je vindt dat we beter voor onze aardkloot moeten zorgen: haat en nijd krijg je.
Als je een elektrische auto wil: haat en nijd krijg je.
Als geen vlees eet: haat en nijd krijg je.
Als je geen hetero bent: haat en nijd krijg je.
Als je niet krijsend van enthousiasme achter SinaasappelTrump staat: haat en nijd krijg je.
Als je gewoon jezelf bent.... Je raadt het al.
En een van de mooiere dingen die Meta had, het zogenaamde "factchecken". Ach, feiten zijn lastig voor de meeste populisten, zeker als die feiten niet ondersteunen wat de onderbuik loopt te reutelen, dus doek dat maar op. En zo wordt Meta alleen maar dommer.
Ik heb vaker een halfbakken soort oproep gedaan om eens wat vriendelijker met elkaar om te gaan, maar ik ben maar ik en mijn invloed reikt niet zover. In mijn eentje verander ik geen heel social medium platform.
Dus zo zoetjes aan ga ik toch eens op zoek naar iets anders. Want ik ben eerzuchtig genoeg om wél mijn schrijfsels van hier aan de wereld op te dringen en mijn (naar eigen zeggen prachtige) foto's te laten zien.
En ik ben ook wel gehecht genoeg aan de groepjes die ik volg om niet meteen als een dolle stier weg te rennen. Maar als er mensen zijn die een soort van sociale facebook weten, hou ik me aanbevolen.

 Het zal niet heel onverwacht zijn als ik stel dat ik geen uitgesproken carrière-tijger ben. Hogerop komen is voor mij niet echt een doel op zich. Ik ben tevreden met mijn werk, tot op zekere hoogte, en status vind ik nikszeggend. Status is voor pronkende pauwen (dank aan vriendje/collega Mark, die de peacock zo treffend introduceerde), die vinden dat ze zonder kennis en inzicht moeten lopen reutelen en baasje spelen. Daar heeft iedereen op dagelijkse basis in zijn werkzame leven wel mee te maken, denk ik zo. En ik voel weinig behoefte om me op die manier te laten gelden, of me in die kudde te moeten voegen. Ik respecteer mezelf en mijn collega's iets teveel om me daaraan te buiten te gaan.
Status komt voor mij uit mezelf en niet uit mijn werk of bezit. Ik werk om te leven, en absoluut niet andersom. Ik werk om mijn gezin te voorzien, maar ik vind het dan ook wel erg belangrijk dat ik dat gezin op gestelde tijden ook zie. Anders kan ik het net zo goed laten.
Dat soort ideeen.
Dat wil niet zeggen dat ik niet zo af en toe eens kijk wat er allemaal "op de markt" is, en of ik elders ook van waarde zou kunnen zijn. En of "elders" misschien ook wel waarde in mij ziet. 
Dat leverde op zijn zachtst gezegd wat bijzondere ervaringen op.

Een paar jaar geleden solliciteerde ik (meer uit nieuwsgierigheid) bij het CBR. Voor een functie als examinator. Dat was ten tijde van corona, dus alles moest per sé online via een van die digitale communicatie-programma's die als paddenstoelen uit de grond vlogen. Het leek me een heel leuke, nieuwe uitdaging.
Er werd over en weer gemaild met alle informatie, en ik downloadde (naar mijn idee) het juiste klets-programma, en op het moment supreme zat ik klaar om te beginnen met het gesprek.
Ja, never happened, ik had stomweg het verkeerde programmaatje gedownload. Wat wel volgde was een gesprek met een of ander draak van een wijf dat me op hoge toon de les las. Tja, het was slordig, maar goed, ik ben ook maar een mens, en een dergelijke snauwpartij vond ik op zijn zachtst gezegd nogal onprofessioneel, en dan druk ik me genuanceerd uit. Het meisje dat me daarna belde om een nieuwe afspraak in te plannen, was een stuk vriendelijker.
Goed, het sollicitatiegesprek was met een meneer die zichzelf betitelde als "poortwachter" voor het CBR, zogenaamd om alle kaf van het koren te scheiden.
En ik was duidelijk kaf. Vanaf het eerste moment. (Ik denk dat eerder genoemde Gerda-draak, deze "poortwachter" vooraf informeerde).
De beste man onderbrak me na ongeveer elke zin, gaf me geen kans om uit te praten, praatte vaak door me heen en bevond me te licht.
Dat hele proces in ogenschouw nemende, denk ik dat het helemaal zo gek niet is om daar niet aangenomen te zijn. Je zal met zulke mensen 8 uur per dag, 5 dagen per week opgescheept zitten.
Dat zijn dan 8 lange uren, gedurende 5 helse dagen per week. Zie er dan maar een gezond gezinsleven op na te houden. Of humeurig, omdat je om 0800 uur in de ochtend geconfronteerd werd met de betreffende Gerda, je eerste examen-kandidaten vloekend laten zakken, om je eigen frustratie kwijt te raken. Dodged a bullet, om het zo maar eens te zeggen.

In recenter geschiedenis solliciteerde ik als conducteur bij de NS. Dat was letterlijk als uit de reclame van weleer: "Opeens heb je het, je wordt conducteur". Ook weer vooral uit nieuwsgierigheid, omdat ik nogal eens de trein neem naar mijn werk.
Hele santekraam opgetuigd, kreeg ik als eerste een gesprekje via Whatsapp beeldbellen met een lagere recruiter.
Die vond mij op het eerste gezicht geschikt. Ik was dat met hem eens, en hij zette me door voor een langer gesprek met een teamleider en een hogere recruiter. Weer via zo'n beeld-bel-klets-programma. (En ja: deze keer had ik de goeie op mijn telefoon staan).
Hier kreeg ik meer informatie, over verdiensten, roosters, opleiding en meer van zulks. Ook zij vonden mij de moeite waard (ik was wederom de laatste die hun ongelijk zou geven) en stuurden me door voor een psychologische keuring.
Daar zat een goeie anderhalve week tussen, en in die week begon ik een beetje koudwater-vrees te ontwikkelen.
Omdat het impliceert dat je je warme en vertrouwde nest zou moeten verlaten.
En ook omdat ik vrij onomwonden te horen kreeg dat ik pas per volgend jaar in een (en ook hier) onregelmatig voorkeursrooster zou komen. Met wat goeie wil, zou ik in juli al werkend instromen, en tot en met december zou ik dan in een reserverooster komen, en alles invullen wat open kwam. (Zeg maar dag met je handje tegen een min of meer gezond rooster, want pas per volgend jaar krijg je iets dat ergens op lijkt, ga ik dan maar vanuit).
Maar goed, leek me alsnog niet een enorm probleem, zolang je maar communiceert. Ilse was wat wantrouwender (en mogelijk verstandiger) in dezen. Die vond het een wat uitdagender probleem, zeker omdat ik binnen mijn huidige onregelmatigheid, toch wel erg goed gedij op zoveel mogelijk regelmaat.
En daar heeft ze op zich gelijk in.
Maar goed, voorafgaande aan die keuringsdag moest ik allemaal vragenlijsten invullen, en op de keuringsdag zelf, moest ik nog meer vragenlijsten invullen. Allemaal online.
En niet alleen vragenlijsten. Ook ellenlange rijen aan tests met betrekking tot ruimtelijk inzicht en rekenkundig inzicht kwamen voorbij. Tot ik hangende oogeleden kreeg.
En een reactievermogenstest. Zo'n test waarbij je in oplopend tempo kleurtjes ziet, waarbij je dan op het toetsenbord het corresponderende knopje in moet rammen. En niet alleen kleurtjes, maar ook geluidjes en pedaaltjes.
En daar faalde ik. Ik faalde grandioos. Het tempo was op een gegeven moment niet meer bij te houden, en mijn gedachten dwaalden af. Ver af. Tot aan het verslinden van een wafeltje en een paar slokken spa aan toe.
Die test moest ik maar "herkansen" alvorens ik een gesprek kreeg (wederom via een beeld-bel-klets-kanaal). Die herkansing verliep overigens al even indrukwekkend als de eerste keer.
Tijdens dat gesprek werd er een rollenspel gedaan waarbij de dienstdoende psychologe de rol van Gerda in een vakantiepark speelde (je moet wat, als je voor een rollenspel van 5 minuten geen acteur wil inhuren), en vervolgens werd ik binnenstebuiten gekeerd in een 30 minuten durend gesprek.
In die 30 minuten werd er over van alles en nog wat gesproken, maar ze vond me uiteindelijk niet geschikt.
Ten eerste omdat ik aangaf wel op te zien tegen dik een half jaar aan gaten-in-rooster-vulling zijn.
Ten tweede omdat ik die reactievermogentest zo spectaculair verknoeide. Want, zo zei ze: dan kun jij in calamiteiten of bij incidenten ook misschien wel niet zo doeltreffend zijn.
Okeeee. Of ze die afwijzing dan niet voorafgaand aan dat gesprek had kunnen doen, had ons toch zeker 30 minuten bespaard. Maar nee, zo werkt dat dan toch weer niet. Uitwringen zullen ze je.
Ik weet één ding heel zeker: als ik met dezelfde vaart als waarmee ik die knopjes moest bedienen, op een calamiteit of incident af zou stormen, zou ik regel 1 (je eigen veiligheid) compleet verzaken. Die knopjes staan mijns inziens op geen enkele manier gelijk aan een calamiteit of incident. Als men van mij verwacht net zo gedachtenloos alleen maar primitief te reageren op wat ik zie, tijdens daadwerkelijke calamiteiten of incidenten, vind ik oprecht dat dat soort door kantoorlieden verzonnen testjes voor uitvoerend personeel totaal bezopen zijn. Zo wil je dus niet dat personeel reageert tijdens incidenten waarbij altijd andere mensen betrokken zijn.
En toen ik dat aangaf, kreeg ik te horen dat dat nu eenmaal Europese richtlijnen zijn.
Huh? Miste ik iets groots? Ik solliciteerde toch bij de Nederlandse Spoorwegen, en niet bij de Europese Spoorwegen? Waarom dan geen Nederlandse richtlijnen? Ja, de inspectie leefomgeving en transport had er ook wat mee te doen, maar die werken volgens mij ook allemaal niet als conducteur.
Later ook nog even zitten mijmeren over dat reserverooster. Ik zou in juli in kunnen stromen, als het allemaal wel gelukt was. Dan is het een kwestie van botte onwil als je gedurende een half jaar iemand niet in een voorkeursrooster kan zetten. Dat je zoiets misschien niet doet als het gaat om een maandje, desnoods zes weken, kan ik me voorstellen. Maar als het om een half jaar gaat, kun je iemand (zeker als je mensen echt hard nodig hebt, zoals in dit geval) best wat meer ter wille zijn.
Goed, alles overwegende, denk ik dat het helemaal niet zo erg is, dat dit niet lukte. Toch wat te veel rare hobbels, zo. Again: dodged a bullet? Waarschijnlijk.

Beide sollicitaties hebben nóg een ding gemeen: ik heb bij beide bedrijven, in beide procedures niet één keer iemand de hand kunnen schudden. Niet één keer iemand recht in de ogen kunnen kijken, zonder tussenkomst van een camera. Ik vind dat zó vreselijk onpersoonlijk. Tuurlijk, het is lekker makkelijk. Het bespaart ook serieus reistijd en reiskosten. Maar het is afstandelijk. Lichaamstaal valt weg. Soms valt ook de intonatie in het gesprek weg. Als je pech hebt, ga je context missen. Of de verbinding valt helemaal weg. Noem me ouderwets, maar toen ik nog bij het ouwe HTM solliciteerde, had ik een gesprek met een vent die ik voor me zag. (Hoewel, ook dat wat meer uitdagingen had, want de beste man van de HTM kon het gebouw waar het gesprek plaats zou vinden, niet uit. En ik kon het gebouw bij gebrek aan toegangspas niet in. Dus stonden we alsnog telefonisch, gescheiden door een grote glazen wand, elkaar wat ongemakkelijk grinnikend te woord. Maar we konden elkaar in elk geval zien, aankijken en een virtuele box geven omdat we beiden banden met de KMar hadden, en de beste man nam me aan.).
Dus ja. Vind ik het jammer dat ik niet naar de NS ga? Ja, op zich wel. Maar ik denk oprecht dat als je als bedrijf zo hard mensen nodig hebt, je wel wat meer moeite mag doen. Maak het persoonlijker. Ga niet af op stomme tests die nikszeggend zijn, en er alleen maar voor zijn om kantoorpikkies aan het werk te houden. Zorg dat je roosters, hoe onregelmatig ook, hapbaar en duidelijk zijn. En menselijk.
Dus ik denk ook dat het verlies voor de NS nu groter is, dan voor mij.
En ik vind mijn werk op Schiphol (ondanks dat daar ook bijzondere cadeautjes rondlopen) nog steeds een van de mooiste banen die ik ooit had kunnen krijgen. Dus ach...


Dit geschreven hebbende, eindigt mijn weekend, waar het uwe begint. Ik wens u een allerbeste toe.