Onder spanning.

 Inmiddels 9 jaar geleden voegden wij ons bij het clubje van bevoorrechte lieden die een huis kon kopen.
En zeker in de tegenwoordige tijd, is dat geen vanzelfsprekendheid. Met de prijsstijgingen van de laatste jaren is het bij verjaardagsborrels niet eens meer interessant om over de 1,5 tot 2 ton waardevermeerdering te praten. Niet in het minst omdat je er niks aan hebt. Voor die waardestijging koop ik alsnog niet gek veel meer dan een camper zonder wielen, dus voorlopig zitten we goed.
Ons huisje heeft op zich best wel wat gekkigheidjes, door vorige eigenaren voor ons achter gelaten.
Een van die zaken betreft de elektra, iets waar we toch met enige regelmaat mee geconfronteerd worden.
Zo vond de vorige eigenaar een enkel telefoondraadje naar boven, om daarmee zowel zijn wasdroger als wasmachine mee te koppelen, meer dan voldoende.
Dat leidde bij ons bijna tot vurige hitte.
Oplossen dan maar.
Toen wilden we een nieuwe keuken. Bleek de groepenkast één grote bende van niet bij elkaar passende zaken te zijn. Onoverzichtelijk, en totaal onlogisch ingedeeld.
Oplossen dan maar.
Dat lijkt te werken.
Maar dan zijn we er nog niet.
Diverse zaken als lampen (zowel buiten als binnen) geven het op, om de meest uiteenlopende redenen.
Ik overdrijf een klein beetje als ik stel dat onze vaste elektricien inmiddels tot de kring der intimi behoort.
Onze badkamer was de laatste ontdekking in de rij van vele verrassingen.
We wilden er namelijk een stopcontact, want om de een of andere reden was die er niet in de badkamer.
Omdat onze elektriciën (vanaf nu EIEO) enorm druk is, zelf maar geprobeerd om te kijken wat we konden verzinnen.
We hebben 2 lampen met twee knoppen in de badkamer. Fijn. Veel licht. Met je nog slaapdronken hersens gelijk een ochtendhumeur omdat je je doorgeslapen en/of doorgelopen kop wel erg helder in de spiegel op ziet doemen.
We wilden dus beide lampen op 1 schakelaar, met daarnaast een stopcontact. Ja, dat moet kunnen, volgens vriendjes die kennis van zaken hebben.
Maar hoe we ook zochten, we misten pertinent één blauwe draad. Gewoon niet te vinden.
EIEO maar om raad gevraagd. Ja, die was nog druk, maar als we dat goed vonden, zou hij tussendoor wel even snel kunnen komen, het klonk dan ook als een relatief klein klusje.
Dat tussendoor even snel, bleek veel rapper dan we dachten, en van de week stond hij voor de deur. We legden uit wat we wilden, en zonder veel woorden eraan vuil te maken, ging de man aan de slag.
Mooi dat ook hij de blauwe draad niet vinden kon. Hoe die ene lamp functioneerde, was hem volstrekt onduidelijk, maar die blauwe draad was zoek. Ja, hij was ergens, anders zou het heel donker zijn in de badkamer, maar hij was niet daar waar die zou moeten zijn, als je de regels van de logica zou volgen.
Uiteindelijk heeft de beste man dik 1,5 uur tussendoor staan zoeken naar de oplossing van de zoveelste elektrische kneuzen-puzzel van ons huis, en even leek het erop dat het eindresultaat bevredigend was.
Helaas, toen Ilse haar föhn wilde gebruiken in ons verse, nieuwe stopcontact, bleek er veel te kunnen. Maar niet dat. Bij het aanzetten van de föhn gingen de lampen ook aan, en bij het wisselen van hittestand op de föhn kon je de lampen dimmen.
Gelukkig is onze elektromeneer niet van gisteren, en kwam hij terug om de zaken nogmaals goed door te nemen. De puzzel bleek toch wat groter. Uiteindelijk besloten om een heel ander idee maar door te voeren. Wél een stopcontact, maar op een andere plaats. Ten slotte moet die badkamer toch ooit verbouwd worden, dus voor nu hoeft het ook nog geen überhippe optie te zijn.
Maar als ik er ooit achter kom welke kneus deze deuzige elektra ooit aan heeft gelegd, zet ik hem op een elektrische stoel, aangedreven door onze zonnepanelen, terwijl hij moet luisteren naar "baby shark".

Ik reis dus wel eens eerste klas. En niet omdat ik nu zo blasé ben dat ik me boven het volk verheven voel, maar vooral eigenlijk om niet al te zeer geconfronteerd te worden met mensen.
Je zou bijna zeggen dat ik introvert ben, maar dat is het niet eens. Ik vind de betrekkelijke rust gewoon lekker. Geen mensen die in grote drukte naast, op, aan of in me gaan zitten. Geen mensen die ondanks mijn (non)verbale afwezigheid toch tegen me gaan kakelen.
En dan (en dit met name in de intercities) het grotere zitcomfort van de stoelen. Ik vind het in mijn werkzame leven altijd erg fijn als ik gewaardeerd wordt, dus dan doe ik dat maar op deze manier. Van de werkgevers moet je niet al te veel verwachten, zo is mijn ervaring.
De eerste klas van de stoptreintjes, daar moet je niet teveel van verwachten. Er zijn twee merkjes: de ene, die het meeste rijdt tussen Schiphol en Almere, heeft een eerste klas die zich uitsluitend kenmerkt door een ander kleurtje op de bank. Want voor de rest is alles hetzelfde, en de zit is onbehoorlijk oncomfortabel.
Dan heb je een ander stoptreintje, waarbij het daadwerkelijk de moeite is om toch in eerste klas te zitten. Mijn bottige billen komen veel lekkerder tot zit in dat treintje. Fijn.
De goeie ouwe koploper (die al meegaat sinds ik nog maar een rondklotsend zaadcelletje was) heeft een mooie upgrade gehad, en die eerste klas is werkelijk prima. Zachte feautuils waarin ik lekker weg kan zakken en als ik niet oppas, Schiphol of Almere stomweg al soezend voorbij rij.
Maar ik schreef eerder al: er is dus een nieuwe trein aan het firmament. Niet zonder problemen, overigens, de deuren willen nogal eens muiten. Maar de eerste klas in die trein is niet minder dan fenomenaal te noemen. Breed, zacht, verstelbaar. Ik zou bijna mijn auto ervoor inruilen.
En ze hebben er verschillende soorten verlichting, zo leerde ik van de week.
Ik stapte in, zette me neer. Keek eens om me heen, genietend van het feit dat ik de enige was in die hele coupé.
En toen ik wat beter rondkeek, viel me op dat een deel van de verlichting rood was. Ik moest gniffelen. Rode leren feautuils, rode verlichting, het leek wel een hoerenkast op wielen.
De conducteur die mijn kaartje kwam knippen scannen, vroeg ik naar de achtergrond van die in mijn ogen toch wel curieuze keuze. Hij wist mij te vertellen dat elke "zone" zijn eigen kleur had.
Er was paars, dat was stilte-zone. Er was blauw, dat was de gewone zone. En er was rood. Dat was dan de "werk-zone". Mijn gegniffel ging over in een milde schater. Hoe verzin je het om een compleet rode coupé als "werk-zone" te betitelen. Of een werkzone een rode kleur te geven. Dat roept toch wat associaties op, zal ik maar zeggen.
Helaas was mijn werk-coupé gespeend van elke vrouwelijke vorm van bestaan, dus ik kon mijn associaties niet in de praktijk gebracht zien worden. (Uiteraard als toevallige passant, voor men denkt dat ik een of andere ordinaire hoerenloper ben).
De conducteur snapte niet echt wat ik zo grappig vond, en leek me eigenlijk ook wat te puriteins om verdere uitleg te geven. En dat op zich maakte het nog veel koddiger.
Ik stap volgende keer wél veel bewuster een "werkzone" van de NS binnen. Dat is zeker.

In de categorie Marnix' keukengepruts:
Ik had wel weer eens zin in een stoofpotje. En dan kun je nagenoeg alle kanten uit. Van Caraibisch (dank aan Jurino Ignacio, volg deze gozer, kan heel leuk vertellen hoe je de lekkerste (Antilliaanse) gerechten uit je pan tovert), naar oer-Hollands en alles ertussen of erbuiten.
Ik kwam niet zo lang geleden een Duits stoofpotje tegen, waar ik wel oren naar had, en dat ging gruwelijk mis.
Er is niks Duits meer aan, behalve de kartoffelen, die ik toch al over had, maar zelfs dat waren gewoon Opperdoezer aardappelen. Want voor de rest, is het eigenlijk een grote bende geworden.
Het begon er al mee dat ik het originele recept kwijt was geraakt, en dus in de winkel stond te bedenken wat er ook alweer in moest.
Uiteindelijk is dit het ingredienten-lijstje geworden:

Guanciale-blokjes (fout 1: dat is Italiaans, geen Duits).
1/2 Spaanse peper (fout 2, voordehand liggend).
700 gr Runderlappen.
2 uien
1 winterpeen
1 bol knoflook (volgens mij niet in het originele recept, en al helemaal geen bol)
2 eetlepels bloem
500 ml runderbouillon.
3-4 medium grote aardappelen. (Die stonden er wel op).
1 rode paprika (dit wordt link, zie latere uitleg).
1 gulle scheut azijn (wijn azijn, balsamico, ik had zelf kersenazijn uit Engeland, fout 3).

Oke, tot zover de ingredienten.
Ik begon met het op milde temperatuur los bakken van de guanciale blokjes. Laat het vet loskomen, en als de blokjes donkerbruin zijn, een kledder roomboter erbij.
Snij ondertussen de twee uien in grove halve ringen, en de tenen knoflook in stukjes. De halve (of hele als je van extreem pittig houdt) peper snij je in 2 of 4 stukken, en haal de zaden eruit.  Als de guanciale lekker donkerbruin is, schep je die uit de pan, en doe je de ui en de knoflook erin om goudbruin te fruiten, samen met de peper.
Dan ga je aan de slag met het vlees. Ik wat meer dan een ander, want ik ben niet zo van al die vetrandjes, dus die snij ik weg. Het vlees zelf in grove stukken, die je met de bloem een goeie "coating" geeft.
Als de ui en knoflook goed goud zijn, gooi je het vlees in de pan en dat laat je lekker bruin bakken.
Is het vlees lekker bruin aan het worden, mik je de bouillon erover en laat je het 3 kwartier lekker pruttelen.
(Dat krijgt in de pan een bruin-grijze kleur, die niet heel denderend aantrekkelijk is maar maak je geen zorgen, dat kan geen kwaad, het wordt vanzelf bruiner).
Ondertussen maak je je even kwaad op de wortel, want die moet in stukken, samen met de aardappel en de paprika.
Als het vlees 3 kwartier heeft staan sudderen, gooi je de wortel, aardappel en paprika erbij en laat je het nog lekker 3 kwartier op hetzelfde lage standje doorpruttelen.
Nu het gevaar: die rode, Spaanse peper, is misschien voor sommige mensen wat te heftig. En die kun je er dan uitvissen, als die zijn werk heeft gedaan. Maar dat moet je dan doen vóór je de paprika toevoegt, anders zou je ze misschien niet meer herkennen als zodanig. En loop je het risico dat je een hele hete hap achter je huig probeert te duwen, terwijl je eigenlijk een stukkie paprika verwachtte. Dit is dus allemaal redelijk optioneel.
Ja, en wat was nu precies het hele achterliggende plan met die azijn? Geen flauw benul. Ik las ooit ergens dat azijn gebruikt wordt om het vlees in draadjes uit elkaar te laten vallen. Dat was niet helemaal mijn opzet, maar ik heb het er maar gewoon doorheen gedaan, vlak nadat ik de bouillon toevoegde. En aangezien ik geen andere azijn in huis had dan schoonmaakazijn (leek me niet geschikt) of de Engelse kersenazijn, deed ik dat maar. Je zou het ook kunnen laten.
Oh, en die lekker bruin gebakken guanciale blokjes? Die heb ik samen met de aardappelen en wortels terug de pan in gedaan. Waarom niet? Gewoon maar kijken wat er gebeurt.
En, ADHD, Olé Olé, ik typte deze blog (deels) tijdens het koken, 3x raden: jawel, ik vergat de peper weg te halen, voor ik de paprika toevoegde.
Maar het eindresultaat mag er wezen: een smaakvolle prak.
Zomaar, gratis receptje voor de trouwe volger.

En dat geschreven hebbende, moet ik nog 3 dagen werken vooraleer mijn 5 dagen vrij weer beginnen. Daar heb ik nu echt eens goeie zin in.
Ik wens eenieder een grandioos weekend toe.