Zo intens tevree, met mijn vervelende ADHD.

 Hoe gaat het nu precies met mijn ADHD?
Een beetje afhankelijk van welk gezichtspunt je het bekijkt, gaat dat goed.
Over het algemeen heb ik geaccepteerd dat er gewoon een paar "quirks" zitten in mijn brein, waarbij ik soms niet helemaal reageer of doe, zoals een normaal mens zou doen.
Ik accepteer het, omdat de dames en heren psychologen mij verder niet aan medicatie wensen te helpen.
Prima. Als dat die veelgeroemde en verplichte zorg van defensie is, so be it. Ze laten je gewoon modderen. Bekijk t maar.
En laten we wel wezen: ik leef er al een slordige 40 jaar mee, heb de coping-skills om ermee om te gaan en het zo glad als mogelijk te poetsen, en als mensen zich eraan storen: jammer dan.
Soms heb ik mezelf toch nog best genadeloos in de tang, moet ik bekennen.
Zo kwam ik thuis na een late dienst. En in nagenoeg 100% van de keren dat ik na het werken thuiskom, moet ik eerst even "landen". Koffietje, snackje, peukje. Effe lekker zitten.
Ik had behoefte aan wat zoutigs, maar de chips waren op.
Nu ben ik onbehoorlijk creatief als het aankomt op het betere snack-werk, dus ik pakte een heerlijk verse witte boterham uit de kast, smeerde daar een gulle laag Marmite op (dat is een pasta van gefermenteerde groenten, heerlijk zout en superlekker onder een plak jonge kaas) en daarop een plak jonge kaas.
Omdat ik ook behoefte had aan een peuk, graaide ik een peuk uit mijn pakje, en wat er vervolgens gebeurde, tartte elke vorm logica, elke vorm van menselijkheid en zorgde ervoor dat het binnenste van mijn mond samentrok alsof alle lucht eruit gezogen werd.
Ik liep zwierig met mijn peuk en mijn boterham naar de achterdeur, en nam een flinke hap van mijn heerlijke, verse, witte boterham met marmite en kaas. Dacht ik. 

De schok kwam in fases.
1) Wat een droge blerf. Ik had verwacht dat vers brood in mijn mond te proppen...
2) Wat een vreemd geknars. Die kaas was toch jong? En waarom proef ik mijn Marmite niet?
3) Waarom voel ik allemaal kruimels op mijn tong.....
4) Nee, heh, het zal toch niet???
5) Voorzichtig naar mijn boterham kijken, welke nog helemaal in tact was, terwijl ik écht, 100% zeker een hap had genomen.
6) Stoppen met kauwen, sukkel!!!
7) Voorzichtig een blik werpen op mijn sigaret...
8) Neeeeeeee heh fukkediefukkediefuuuuuuuuuukkkkk...
Dit alles in ongeveer een seconde of 3
En jawel: in plaats van een vorstelijke hap uit mijn verse, witte boterham met kaas en marmite, heb ik een vorstelijke hap uit mijn peuk genomen. En nee, ik was al geen pruimer, maar met tabak en vloei van een sigaret is het zeker weten geen aanrader.

Nadat ik mijn mond onsubtiel geleegd en gereinigd had, ben ik maar eerst gaan roken, om vervolgens mijn smakelijke boterham weg te werken, en naar bed te gaan. Mezelf te verbazen over het feit dat dit soort zelfkwelling mij eigenlijk niet meer verbaast.

Maaaaanden geleden kocht ik een klap-creool. Zo heten oorbellen die een scharniertje hebben onder in de ring, in plaats van achter het pennetje dat door het gaatje gaat. Ik kocht specifiek zo'n klap-creool omdat dat met in en uitdoen veel makkelijker is, in plaats van priegelen met slotjes op een plek waar je niet kan kijken. Ik ben nu eenmaal niet subtiel genoeg voor een standaard oorbel.
Omdat de juwelen-industrie uitgaat van symmetrie, en dus van 2 gaatjes, kocht ik een paar, maar ik had maar 1 gaatje, dus de ander bleef in zijn doosje, wachtend op....
Ik had toen nog niet kunnen vermoeden dat ik een paar maanden later zou eindigen met een extra gaatje rechts, om Jente op haar gemak te stellen bij het schieten van haar gaatjes. Soit, ik heb dus dat knopje en ineens realiseerde ik me dus ook dat er nu toch een plek was voor het overgebleven, werkeloze ringetje dat ik nog had.
Maar waar had ik dat ringetje ook alweer gelaten??
Ik heb overal gezocht. Maar echt overal. Van boven tot beneden. Op de zelfs voor een adhd'er volstrekt onlogische plekken ben ik geweest, maar die oorbel was en bleef zoek.
Tot Ilse (die naarstig meezocht, op mijn verzoek, en vooral ook omdat ze van mijn humeurige gezoek heel onrustig werd) hem uiteindelijk in het verbanddoosje onder de pleisters vond. Het hielp niet mee dat ik aan het zoeken was naar een zwart doosje, terwijl ik had moeten zoeken naar een wit doosje.
Inmiddels was mijn sieradendoosje wel klaar, en de logica zou zeggen: je hebt hem gevonden, doe hem daarin. Ten slotte bewaar ik daar mijn ringen, horloges etc ook in.
Maar om de een of andere reden vond ik het logischer om hem in mijn vitrinekast óp een van mijn modellen te leggen.
Dat is toch vreemd?
Je zoekt je suf naar een klein zwart doosje, terwijl je een witte had moeten zoeken. Ondertussen maak je een sieradenkistje. Vervolgens vind je die oorbel, en berg je hem op op een plek die daar niet voor is, terwijl je er een prachtige plek voor gemaakt hebt.
Schiet mij maar lek...

En dit zijn de zaken uit mijn bestaan als ADHD'er die nog enigszins met humor te beschrijven zijn.
Maar er zijn ook zaken, waar ik moedeloos van word.
Met 3 werkgevers, die alledrie wat willen, en niet allemaal even handig zijn in communiceren, en wiens taak het ook niet is om ervoor te zorgen dat ze van elkaar weten wat ze doen, is het voor mij soms best pittig worstelen. En om dat alles in de lucht te houden, maakt dat ik soms vermoeider ben van het in de lucht houden van al die ballen, dan van het werkelijke werk.

Maar al met al heb ik er weer een leuke werkweek opzitten, met mooie dienstjes op het platform, en lekker lachen (tot de slappe lach aan toe) met mijn vriendjes van de kapel.

Ik duik zo mijn schuurtje weer in om met nieuw bekomen hout te gaan prullen.
Dit geschreven hebbende, wens ik eenieder een mooi weekend.
(René, ik heb me gehaast, niet meer zo opjagen, heh).

(Kleine Edit: ik herinnerde me dus dat ik de oorbel vond, maar na felle tegenstand moet ik misschien wel concluderen dat ik ongelijk heb en dat Ilse de oorbel daadwerkelijk vond, ondanks dat mijn herinnering anders is. Dat zegt eigenlijk heel weinig, want mijn geheugen is zo betrouwbaar als Mark Rutte).