De spanning is soms om te snijden.

 Ik moet toegeven: na de vakantie is het altijd een beetje lastig om weer in een ritme te komen. Ook dit jaar waren we weer redelijk uitgerust, maar omdat we na het weekend vertrokken en terugkwamen voor (of na, afhankelijk van hoe je het bekijkt) het weekend, is het er een beetje bij ingeschoten om mijn ritme qua bloggen weer een beetje terug te krijgen.
Toen we een weekje in Engeland waren, bij mijn vader, had ik dat zelfde probleem kunnen ondervangen door te gaan bloggen op mijn mobiele lulijzer.
Uiteraard heb ik dat afgelopen vakantie ook geprobeerd, maar u raadt het al:"never happened". Ik zal ook vertellen waarom.
Elke 2 jaar is het weer diepe rouw in huize Coster. Want dan krijg ik een nieuwe telefoon. Hartstikke fijn natuurlijk, ware het niet dat ik simpelweg niet in staat ben om mijn wachtwoorden te onthouden.
Dus ook niet de wachtwoorden die verbonden zijn aan de blog die ik sowieso al nooit op mijn telefoon tik, maar op de laptop die al bijna 10 jaar oud is, en eigenlijk uitsluitend nog daar goed voor is, omdat die voor de rest op sterven na dood is.
Dus toen ik in Frankrijk mijn blog wilde tikken op mijn telefoon, bleek dus dat ik allemaal wachtwoorden moest invoeren. Raar, want als het goed is, is dat gekoppeld aan mijn google-account, die ik gewoon op mijn telefoon kan openen.
Ik heb panisch wat zitten tikken om te kijken of dat wat ik tikte de virtuele waakhond zou kunnen vermurwen tot toegang, maar nee.
En om nu alle wachtwoorden weer opnieuw te installeren, verkeerd te doen, en prompt vergeten, dat zag ik niet zitten.
En de oplettende lezer zal zich nu afvragen waarom het me in Engeland destijds wél lukte: geen flauw benul. Echt niet. Puur geluk, denk ik.

Vandaag staat er een klein klusje op de kalender.
Voor de vakantie trok Ilse al stofzuigend het stopcontact uit de muur. Ik moet zeggen dat mijn stofzuigen al niet bijzonder subtiel gaat. Ik jakker met dat ding door de kamer alsof ik lijpe Loetje ben, om alle stof en zooi eruit te krijgen, en heel soms denkt de stofzuiger:"Barst, jij lelijke Coster, doe het zelf maar", rolt om drukt daarbij zijn eigen powerknop in en ik realiseer me dat ik dus wat liever moet zijn voor zuigende Zacharias.
Ilse doet het op haar manier, en rost gewoon een heel stopcontacten-blok de muur uit.
Nu moet ik zeggen: wij zijn gezegend met een heleboel van die onopvallende, witte stopcontacten en lichtknoppen, die gewoon standaard zijn.
Een aantal echter, zijn niet zo onopvallend, wit en standaard, maar zilver. Ja, echt. Zilver. Wie dat verzonnen heeft is knettergek, wie dat na zijn verhuizing laat zitten, is te lui om opgenomen te worden.
En laat het dus nu net een van die zilveren stopcontacten zijn die de geest gaf. Kunnen we er meteen een paar vervangen voor dodelijk saaie, witte, onopvallende exemplaren.
Een daarvan is dus ook een behoorlijk in het oog springende tweeling aan lichtknoppen, waarvan er 1 is voor de keukenlamp, 1 voor de woonkamerlamp, 1 voor de "achterkamer"lamp en 1 doet gewoon helemaal niks. Nakkes. Nada. Kun je mee spelen tot je een ons weegt, we zijn er nooit achter gekomen waar dat knopje nu voor diende.
Tot ik dus bij wijze van voorbereiding alvast die knoppen loshaalde, en erachter kwam dat er bij dat knopje ook gewoon geen bedrading is aangelegd, en dat degene die dat knopje installeerde gewoon te bedonderd was om een enkel-knops variant te plaatsen. Nee, logischer was het in zijn ogen om daar een dubbelknops variant te plaatsen en die 2e knop leeg te laten, het aan iedereen na hem overlatend om zich te verbazen over het feit dat dat knopje gewoon 0 functie heeft.
Tja, en als ik me nu bedenk dat de huizen in de straat voor ongeveer 170k meer over de toonbank gaan, dan waar wij het voor kochten, én ik kijk naar onze nieuwe, piepjonge overburen die 3 maanden hard hebben moeten klussen om hun huis leefbaar te maken, voor die prijs, kan ik niet anders dan hard grijnzen om het geluk dat we hebben, en diep, peilloos diep medelijden hebben met mensen die dus daadwerkelijk voor een klushuis dik 3 ton moeten ophoesten.
Count your blessings...
Vandaag dus in de weer met elektra. En dat ging nagenoeg voor bijna 99% goed. Uiteraard hadden we ons even misrekend met de passing van de stopcontacten, vervelend genoeg om dat terug te moeten rijden naar de Gamma.
Wat voor Ilse, en mezelf vervelender was, was dat ik op een gegeven moment de stroom er weer op had gegooid, Ilse vergat een 'heads-up' te geven, die daardoor op zeker moment 220V door haar lichaam voelde dansen.
Net zo vervelend als dat het voor haar was, was het voor mij, ik kreeg de toorn des vrouwe over mij heen, en geloof me, de toorn van Ilse is niet mals.
Om het enigszins goed te maken, vergat ik mezelf ook een 'heads-up' te geven, en voelde dus zelf niet veel later ook 220V door mijn lichaam dansen. Maar het resultaat mag er wezen. Mooie nieuwe lichtknoppen, twee extra stopcontacten en het functioneert nog ook.

Goed, het avondeten is nog niet klaar, en ik heb dus nog even tijd om mijn tintelende arm en mijn omhoog geschrokken haar even onder de douche tot rust te laten komen.

Dit geschreven hebbende wens ik allen een prettige werk/vakantie/whatever week.