Cynist tot in de kist.

 Ik beschouw mezelf niet als uitermate bang aangelegd. Ik ben ook geen haantje die het moet hebben van overdreven alfa-mannelijkheid, maar als het nodig is, sta ik er. Ten minste: dat is mijn inschatting. Betekent overigens niet dat ik niet soms wat roekeloos ben, of soms juist weer wat te voorzichtig. Maar echt angsten heb ik niet. Niet echt. Nauwelijks. Hoewel...
Als men naalden in mijn lijf (of delen daarvan) wil zetten, verkramp ik, kijk ik weg tot ik mijn nek verrek, en laxeer ik de spreekwoordelijke zeven kleuren.
En als het op hoogte aankomt, ben ik ook al geen held. Ik vind een uitgespreide krant al hoog.

Mijn schoonouders hadden voor ons gezamenlijk een leuk uitje bedacht. Een pré-bezoekje aan de inmiddels door 99% van de inwoners van Almere uitgekotste Floriade. Ik snap dat de inwoners het ding uitkotsen, want met alle budgetoverschrijdingen die er waren, zijn en nog komen gaan, betalen zij nu al de rekeningen, maar daar staat niks tegenover.
De gemiddelde inwoner zal daarvoor niet gratis naar binnen mogen (deze pré-bezoekjes kosten al geld, en dan wordt er voornamelijk verteld hoe het eruit zou kunnen komen te zien (als alle uitgenodigde landen ook daadwerkelijk komen)).
En als het al iets oplevert aan de gemeente, qua inkomsten, vermoed ik zomaar dat de inwoners, die inmiddels beschouwd mogen worden als extreem groot aandeelhouder, er geen rendement van op hun rekening terugzien. Ik bedoel: de beloofde sociale huurwoningen, zijn er minder geworden (uiteraard) en komen nog niet niet op de snelweg te liggen. Voor de rest alleen maar dure, onbetaalbare woningen. Hoezo, levert veel op voor de inwoners...
De waarden van de Floriade vind ik dan wel weer mooi, jammer dat het bij papieren waarden blijft. Diezelfde hoofdsponsor, de gemeente, doet namelijk in geen enkel opzicht zijn best om bijvoorbeeld de het afval ophalen zo efficient en goed mogelijk te regelen.
Wat voor Jente wel heel erg leuk was, was de ook tot in den treure uitgebraakte (want dure, onhandig, niet volgens specificaties gebouwde) kabelbaan, die over water, snelweg en floriade-terrein van de ene naar de andere kant gaat. Ik meen dat de maximale hoogte 33 meter is.
En daar moesten we natuurlijk ook mee.
Ik realiseerde me iets te laat waar ik in stapte, want toen we nog maar 5 meter op weg waren, werd het wee in mijn maag, duizelig in mijn hoofd en moe aan mijn lijf.
En het waaide.
Dus...
Het hele gezelschap keek bewonderend (toegegeven: het uitzicht, als je ervan kan genieten, is geweldig) naar buiten, ikzelf keek voornamelijk naar de bodem van de cabine, om maar niet te zien hoe hoog dat we zaten.
Jente merkte mijn ongemak, kwam naast me zitten, en zei:"Hou mijn handje maar vast, papa". 
Superlief natuurlijk.
We sloten de dag af op de kermis. Wat op zich voor zo'n  kind een geweldige plek is. Mijn ADHD kan er wat minder goed mee overweg. Ik kan 1 liedje tegelijk wel processen, 4 op standje oor-kapot, gaat me wat te ver. Maar met een enorme suikerspin in haar handen, gingen we uiteindelijk weer naar huis.

Ik ben al jarenlang een zeer kritisch, zeer ontevreden maar helaas verplichte klant van diverse banken.
Ik vind banken bijna crimineel. Bijna. Blijkbaar doen ze veel net binnen de te ruime marges van de wet, maar mijn klandizie heeft nog nooit gezorgd voor daadwerkelijk service. Integendeel.
Maar goed: we weten allemaal dat banken een noodzakelijk, walgelijk kwaad zijn.
Maar er gloort hoop: er zijn dus banken die bijvoorbeeld het zieke clubje van Willem Engel hebben geweerd als klant. Dit omdat ze nepnieuws verspreiden, en als middel tegen extremisme.
Met de walgelijke daden, communicaties en oproepen tot walgelijkheden, vind ik dat banken hier groot gelijk in hebben.
Dat je niet gelooft dat er sprake is van een virus, is je goed recht. Recht op eigen domheid noemen ze dat, geloof ik.
Dat je het allemaal beter meent te weten dan de mensen die er daadwerkelijk voor geleerd hebben, is iets typisch van deze tijd, en is dom, maar oke. Ieder zijn meug. Maar daar stopt het griezelige clubje van die Engel niet.
Dat je geweld pleegt tegen ziekenhuizen, oproept tot geweld, oproept tot het fotograferen van zorgmedewerkers om die later tijdens een zelfverzonnen "tribunaaltje" te kunnen "berechten", staat bijna gelijk aan voorbereidingen tot Taliban-praktijken. En is dus mijns inziens, inderdaad extremistisch te noemen. Gewoon crimineel. En dat banken besluiten om dat soort enge lieden en clubjes te boycotten, is iets dat ik wel kan waarderen. Het is iets dat ik kan waarderen, en ik hoop dat banken, getrouw aan een sociaal-maatschappelijke verplichting (en ja, ik zit te grijnzen om de onmogelijkheid van die combinatie, ik weet het: soms leef ik in een utopie) een heleboel andere figuren (politici??) ook gaan weren. Helaas zijn banken door rechters teruggefloten in een paar gevallen, maar het is hoopgevend te noemen.
Goed, tot daar mijn cynisme.

Mijn cynisme werd een heel klein beetje gevoed door mijn voormalige opperste baas: mevrouw Bijleveld. Mevrouw Bijleveld is demissionair minister van defensie. En met alle respect: een clown.
Mevrouw Bijleveld bezocht een schijnbaar voor haar indrukwekkende film, over de slag om de Schelde. En vond het indrukwekkend omdat het ging over wat er geofferd werd voor onze vrijheid.
Tegelijkertijd overrompelde de taliban Afghanistan, en werd 20 jaar oorlog, humanitair werk en knokken voor democratie volstrekt ongedaan gemaakt.
Een bittere, haast zwartgallige timing, van mevrouw Bijleveld om dan zulke opmerkingen over een film te maken, terwijl een paar 1000 kilometer verderop de "geallieerden" Afghanistan laten verrekken.
"Het is niet voor niks geweest",  zo sprak mevrouw Bijleveld, "Afghanen weten nu hoe het ook kan".
Ik vrees dat zelfs een cursus empathie en communicatie hier niets meer aan kunnen doen.
De NAVO had natuurlijk zijn middelvinger moeten opsteken toen schoolmeester Amerika zichzelf weer eens vol arrogantie in een niet te winnen oorlog stortte, en eiste dat "partners" meededen.
Maar nu het zover is dat de taliban gewoon opgewekt bezit neemt van Afghanistan, omdat de rest van de wereld het opgeeft, hebben diezelfde landen wat mij betreft een morele verplichting om de Afghanen, die nu weten hoe het ook kan (volgens clown Ank Bijleveld) zo snel mogelijk naar de vrije, veilige wereld te halen. Of dat nu Nederland is of Amerika maakt geen donder uit.
En de mensen die ervoor kiezen om de taliban als leiders van hun natie te accepteren, laat je lekker daar. Net als Noord Korea: lekker in isolatie laten.
Mocht er dan vanuit dat land nog stunts tegen de rest van de wereld uitgehaald worden, kun je er alsnog bommenwerpers overheen laten vliegen.
Maar op deze manier moet je een land niet helpen. Eerst 20 jaar lang doen alsof je vrijheid, veiligheid en democratie komt brengen, en als je het dan om wat voor reden dan ook genoeg vindt, de boel maar aan hun lot overlaten, is een staaltje walgelijke onmenselijkheid van de NAVO, waar ik niet bij kan.

Hoe dan ook: ik geef slechts mijn mening op het gebeuren op het wereldtoneel.

Het toneel van mijn wereld, is Almere en Schiphol. En ik zit met een vraagstuk waarop ik van mijn lezers een antwoord hoop te krijgen.
Als ik niet op het platform rij, rij ik wat pendelritten. Deze rijden we op vaste tijden, zodat er altijd wel een bus staat voor mensen om in te stappen.
Meestal zit er tussen vertrek en aankomst een minuut of 7.
Ik kom aan, mensen stappen uit. Dan is het tot en met minuut 3 stil. Niemand komt eraan. Niemand stapt in.
Minuut 4 stappen er ineens 20 mensen in, minuut 5 en 6 zijn weer stil.
Minuut 6:30 zie ik op 40 meter afstand nog wat mensen aan komen stommelen, bepakt en bezakt.
Minuut 6:50 helemaal niks
Minuut 6:55 wil ik mijn deuren sluiten om weg te rijden (ten slotte zit mijn bus vol mensen die een vlucht moeten halen) en zie ik vanuit net onpraktisch zichtbare hoeken en gaten nog mensen komen. Op het allerlaatste moment.
Hoe zit dat?
Het is geen beschuldiging, het is meer mijn verbazing dat mensen het toch telkens weer voor elkaar krijgen om exact op het moment dat ik weg wil/moet rijden, nog aan te komen rennen.
Ik sta dan voor een moreel dilemma.
Ik kan ook voor die mensen nog wachten. En als ik mijn deuren daarna dan sluit om weg te rennen, garandeer ik je dat er weer mensen aan komen stommelen. Etc...
Ik kan wegrijden. Mensen met schuddende vuisten in totale paniek (want risico op het missen van de vlucht) achterlaten, en het aan de volgende collega (die er meestal al staat als ik poging 1 deed om weg te rijden) overlaten om die mensen mee te nemen, en mogelijk hun toorn over zich heen te krijgen.
Dus waar doe je dan goed aan.
Ik begrijp dat een strakke timing iets toevalligs kan zijn of worden, maar het is wel opvallend dat dat dan elke rit weer zo gaat.
En laat ik toevallig het geluk hebben dat ik deze week en komende week weer wat van dat soort snuiters mee mag nemen.

Goed, echt weekend heb ik niet, dat komt volgende week weer, maar voor nu wens ik eenieder een goeie toe.