Zomaar wat dingen van de week.

 Even op een andere manier terug naar het leger. Je zou bijna denken dat ik ernaar terug verlang, maar dat dus niet.
Zeker niet met de "Taptoe-show" in mijn achterhoofd zoals die dit jaar plaatsvond. Laat me volstaan met zeggen dat ik me daar niet helemaal bij op mijn gemak zou hebben gevoeld.
Nee, terug naar dat deel van het leger dat me het dierbaarste was, een waarvan afstand nemen nu juist wél een dingetje was.
Mijn sectie. De trompetgroep. Dat rare zooitje ongeregeld, met geheel eigen karakters, waarmee het juist daarom goed samenwerken was, en samenzijn.
Al snel na mijn ontslag ontstond het plan om gezamenlijk een bbq te doen, ter ere van het afscheid van mij en een andere sectiegenoot.
Gewoon, gezellig samenzijn, gezellig nakletsen, gezellig herinneringen ophalen.
En mooi dat ik niet teleurgesteld werd, integendeel, ik werd verwend alsof ik jarig was. Een heel "feelgood" overlevingspakket, waarbij het kleinste geschenk de meeste tranen van het lachen over mijn wangen deed stromen.
Ik stond namelijk niet alleen bekend om mijn talentvolle en smaakvolle vertolkingen van mooie muziekjes, maar bij (veelvuldige) vlagen ook om mijn absurd lompe missers (waarvan er een enkele met veel opportunisme gebruikt is door lucky tv (bij deze de link: klik ). Ik kan een hele uitleg geven wat hier misging, en waarom, maar bottomline: ik was gewoon heel even heel erg menselijk bezig, tot groot vermaak van vele collega's die blijkbaar een abonnement hebben op luckytv ).
Een andere misser werd veroorzaakt door een enorme dosis zelfvertrouwen, gecombineerd met een klein rood waasje voor mijn ogen (letterlijk, en ook figuurlijk) en gewoon zero care voor mijn omgeving.
Hoe dan ook: tijdens de afmars na een beëdiging ging ik van blijdschap in de "give-it-all"-modus en speelde mijn partij als nooit te voren. Gevolg van dat rooie waasje was in letterlijke zin, dat ik niet goed oplette, in een putdeksel stapte dat iets onder straatniveau lag, en ik vol overtuiging van mijn hele lange, hele harde, hele hoge noot afdonderde, en in iets meer dan een split-second hem er weer op gedrukt kreeg.
Dit leidde echter tot behoorlijk wat hilariteit om me heen, en maakte dat er tot op de dag van vandaag tot in de verre omtrek er nog schande wordt gesproken van die trompettist die de riolering van Apeldoorn tot spontane explosies liet opborrelen.
Dit zijn zaken die mijn collega's ook onthouden hebben, en mij daarom benoemd hebben tot officier in de orde van de putdeksel.
Met bijbehorende medaille. Toen ik dat zag, barstte ik in schaterlachen uit, zozeer dat mijn collega's, die me blijkbaar als ontembaar chagerijnig hebben leren kennen, helemaal verbijsterd waren.
Los daarvan was het gewoon een heel erg gezellige avond.

Ook iets gezelligs, zij het dat dat een letterlijke aanloop had.
Gisteren kwam ik na een wat latere dienst thuis, en deed daar wat ik altijd na een late dienst doe: even tot rust komen met een klein, gezond hapje, een beetje water of spa, en als Ilse nog wakker is, klets ik even na over de gebeurtenissen van de dag.
Uiteraard kan ik het dan niet laten om een of een paar peuken op te steken in de achter- of voortuin.
De plaats van handelen was in dit geval de achtertuin.
Ik loop naar buiten, en steek genoeglijk een peuk op. En al snel verdiep ik mezelf in een van die gratis spelletjes op mijn telefoon.
Heel zachtjes hoor ik geritsel in het gras. Kijk ik niet van op, dat is er vaker. Dan struint er een muisje of een vogeltje. En tegenwoordig vaak een kitten die tot groot ongenoegen van zowel Claus als Colette onze tuin heeft uitgekozen tot speelparadijs.
Het geritsel klonk deze keer echter anders. Het begon heel zacht. En werd steeds harder. En harder. Het kreeg zelfs iets woests. En niet alleen dat. Het kwam dichterbij.
En de snelheid waarmee het geritsel op me af kwam, werd ook groter.
Ik schreef eerder al: ik ben niet gauw bang aangelegd, maar dit vond ik onheilspellend worden.
Ik knipte mijn zaklamp aan (lang leve de moderne telefoon) en scheen in de richting van het woeste geruis in het struweel. Niks...
Vreemd.
Mijn peuk was nog niet op, dus ik ging maar gewoon verder met mijn spelletje.
Uiteraard, zonder licht begon het weer.
ritsel
ritsel
ritsel
ritsel
ritsel
ritsel
Nu was ik het zat. Het kon me geen bliksem schelen of ik beslopen werd door een alligator of een panter, het beest zou op zijn minst het respect voor me kunnen hebben om me gewoon aan te vallen en op te vreten, zonder een poging te doen om me van mijn stuk te brengen.
Wederom knipte ik mijn zaklamp aan en sprong naar voren. De beste verdediging is ten slotte de aanval, en gewapend met een koevoet wilde ik woest uithalen, en wederom zag ik niks. Tot ik in het gras onder de in aanbouw zijnde kersenboom een bruine vlek zag. Een vlek die bij nadere bestudering een bal was. Een egel. Die niet in het minst aangedaan was door mijn veel te hoog gerichte aanval, en me doodgemoedereerd aan zat te staren.
Ik heb hem opgelucht en vriendelijk gemeld dat hij de volgende keer toch wat subtieler moet ritselen, want dat ik toch wel enigszins geschrokken was van zijn toch wat onsubtiele bewegingen.

Van de week was ik gedurende 1 nacht een microscopisch klein onderdeeltje van de evacuatie uit Afghanistan.
Laat ik volstaan met melden dat het allerminst leuk was. En dat die mensen niet voor niks alle moeite hebben moeten doen om weg te komen uit een land dat door Amerika en de Navo volstrekt voor de leeuwen is geflikkerd.
En dat het tuig dat in Harskamp aan het rellen sloeg, wat mij betreft op de laatste vlucht terug naar Afghanistan gezet mag worden. Misschien dat ze daar wat menselijkheid leren. Waar het voor mij "mijn werk" was, was het voor evacués hun laatste redding. Opluchting, ontreddering, je kon het bijna vastpakken. Het trauma komt zoals bij al dat soort vluchtverhalen, later pas.
Een collega stak er met kop en schouder bovenuit. Haar menselijkheid, haar weigering om het als "gewoon werk" te zien, het feit dat zij met dekentjes rond ging om berooide vluchtelingen op het koude platform een klein beetje warmte (letterlijk en figuurlijk) te geven, en ons kleine clubje te voorzien van toch wat "gezelligheid" gedurende het wachten.
Leuk was het niet om te doen. Maar wel een ervaring die je leven bijblijft, en dan hadden wij het "rustig", er waren erger situaties, begreep ik.
En ergens is het niet verbazend, maar onze nationale haat-politicus moest er zijn mening weer over geven. "Dat het niet zo mooi is, dat Nederland allemaal moslim-terroristen binnenhaalt", aldus neo-nazi Wilders. Deze werkelijk abjecte trol van een vent, ontneemt daarmee een groep mensen elke vorm van menselijkheid. Beschuldigt ze zonder enig bewijs te overleggen, en zaait haat, nog voor die mensen de kans hebben gekregen om even op adem te komen.
Wat mij betreft mag Geert Wilders met of zonder parachute boven Kaboel worden gedropt. Want eerlijk gezegd begin ik meer dan genoeg te krijgen van Wilders en zijn walgelijke wartaal.

Maar goed, laat ik positief eindigen: voor veel mensen begint het weekend, en dat is natuurlijk reden om u allen een goede toe te wensen. Mijn eigen weekend staat voor aankomende dinsdag gepland, dus ik hou samen met mijn collega's (en vele anderen) de economie nog even draaiende.