(Met de stem van Martien Meiland) Wat een gezeik!

 Een van die ruimtes van je huis, waar je het eigenlijk zelden over hebt, maar waar de beste ideetjes ontstaan, de mooiste filosofieën, waar je gemiddeld een onnatuurlijke hoeveelheid tijd spendeert als je even tot rust wil komen, zonder meteen afgevoerd te worden naar een al dan niet gedwongen kuuroord, dat is het toilet.
Wij kochten ons huis, wetende dat het wat achterstalligheden bevatte, welke we zo zoetjes aan, de komende jaren aan zouden pakken. Zo hebben we de tuin gedaan. De keuken. En zo gebeurde er weer weinig. De tuin. De tuin. Teringtuin, ik heb helemaal geen groene fikken, maar voor Jente's genoegen, moest er ruimte komen voor een trampoline, een zwembad en liefst nog een zwembad en een trampoline. En natuurlijk fruitstruiken en andere eetbare zooi.
En de badkamer. Die hebben we deels gedaan, vanwege een lekkage.
En zo stond op ons verlanglijstje ook een renovatie van het toilet. Maar daar kwam dus eerst een nieuw dak, want zonnepanelen, en zonnepanelen, en dus een aanpassing van de meterkast voor.
Dat toilet was eigenlijk van alle te renoveren zaken, in de beste conditie.
Niet onze smaak, en de stortbak werd ontsierd door (en ik lieg niet) een brandgat. Jawel, een brandgat. Hoe je dusdanig hete drollen weet te draaien dat je in de stortbak van je toilet een brandgat krijgt, is mij een raadsel. Mij is het nooit gelukt, en ja, daar ben ik stiekem wel jaloers op, maar goed.
Het functioneert, we konden en kunnen er naar alle hartelust, groots en meeslepend dat doen waar een toilet voor gemaakt is. Oeverloos zeiken, eindeloos poepen, en als het uitkomt een portie pleepot-knuffelen waar je u tegen zegt.
Het functioneert, maar het is zeg maar niet helemaal onze smaak. Hoogglans diepzwarte vloertegels. Hoogglans spierwitte wandtegels, met een bovenrandje hoogglans zwart.
Vorig jaar, tijdens de lockdown, gingen we voorzien van mondkap alvast eens op zoek naar wat tegels. En we vonden vloertegels die ons wel aanstonden. Dus mee naar huis. (U raadt t al: een van die tegels is gebroken, inmiddels niet meer verkrijgbaar dus we hebben er geen ruk meer aan).
En daar bleef het bij.
Ja, tot we dus een lekkage aan het riool kregen, en van de weeromstuit de pot begon te lekken, en ergens intern in de stortbak ook iets. Kortom: na ettelijke megatonnen aan poep en vele hectoliters plas, is ons toilet ons net zo beu als wij hem.
Maar ja.
Ga eens op zoek naar leuke tegels. Van mij mag het allemaal wel een wat landelijke uitstraling hebben. Dus wat warmere tinten. Dat hoogglans was jaren geleden hip, maar nu al heel lang niet meer.
Zie je dus een mooi vloertegeltje, blijkt dat dat een levertijd van 6 weken heeft.
En omdat Ilse nu even niet in staat is tot lange strooptochten in winkels vanwege een deels gedemonteerde voet, kunnen we ook niet snel even wat vergelijkingen maken en passen. Want de tegels die we op de vloer mooi vinden, kunnen we bij die winkel (laat ik het voor het gemak onpraxis noemen) niet matchen met een wandtegel uit hun collectie. En dus moeten we eigenlijk zo'n vloertegel meenemen naar een andere tegelshop, om ertegen te houden, etc, maar dat kan niet vanwege de levertijd.
Kortom: het neemt allemaal wat meer tijd in beslag dan we zouden willen, en dat heeft natuurlijk helemaal niks te maken met het feit dat we beiden een wat warrige ziel hebben.
En dan heb ik het dus alleen nog maar over de tegels gehad.
Een toilet kopen, is een uitdaging waarvan ik nooit had kunnen vermoeden dat het zo'n intense shitshow zou worden.
Wat ik wil, is een staande pot. Want in ons krappe hokje, is een hangend toilet een ellende waar we niet aan willen beginnen. Dan moeten we in de vloer gaan kappen om de aansluiting te verlengen, om dan vervolgens helemaal yuppie-verantwoord een hangend toilet te maken.
Nee, ik wil dus gewoon een staande pot, die we over de bestaande aansluiting schuiven, vastschroeven en geen gezeik.
Ga eens naar een sanidump. Dan zie je toiletpotten in alle soorten en maten, echt het gaat je voorstellingsvermogen ver te boven. Maar allemaal hangend. Mijn vraag naar een staande pot, werd nogal laatdunkend afgedaan:"Ga maar naar de praxis, meneer. Dat verkopen wij niet, is niet hip genoeg, is te goedkoop". Goed, voor mij geen sanidump meer, ik graaf nog liever een gat in de tuin, als het zó arrogant, misselijkmakend moet. Opgeblazen egootje daar.
Goed, Ilse dus in de lappenmand, maar die toilet begint steeds meer kuren te vertonen, dus van de week toch mijn schone vader maar eens gevraagd. We hebben namelijk een tijdelijk compromis kunnen sluiten met ons ouwe toilet. Hij krijgt een nieuwe, tijdelijke stortbak, en als we dan eens terug zijn van vakantie en Ilse is weer helemaal mobiel, en we hebben wat tijd over, gaan we verder met de gehele renovatie.
Dan hopen we alle tegels in huis te hebben. (Serieus, tegels met een levertijd. Ik denk dat de steen waaronder ik leef toch echt eens een stukje kleiner moet worden. Dit soort dingen denk je toch niet aan als je je toilet opnieuw wil betegelen naar je smaak? Dat er levertijd op zit?).
En dus een pot waar we ons lekker bij voelen.
En dat betekent dus ook dat we die pot in het echt gezien willen hebben. Ik vind het net even te spannend om op de bonnefooi een pot te laten komen.
Ergens snap ik wel dat het sociaal weinig wenselijk is om bij een winkel die pot gelijk uitgebreid te proberen, al was het maar omdat de geuren die Ilse en ik kunnen verspreiden echt niet gezond zijn in een toiletpottenwinkel, maar dat is wel waar het op neer komt. Kijken, voelen en zien.
Terug dus naar het compromis: een tijdelijke stortbak omdat de ouwe ingestort is.
Ook dat bleek nauwelijks plug en play te zijn. Denk je met zo'n stortbak afhangen, je weer lekker een keuteltje het ruime sop te kunnen laten kiezen, blijkt dat de maten inmiddels helemaal anders zijn, dat je 2 gaten extra moet boren, en omdat het net een andere maat is, je dus ook nog een flexibele slang moet hebben om het geheel op het kraantje aan te sluiten.
En omdat de beschrijving dusdanig summier is, dat je eigenlijk ook niet goed weet welke slang je dan hebben moet, moet je twee keer op en neer omdat je de eerste keer de verkeerde slang meenam. Op aanraden van de meneer van de onpraxis.
Kortom: zelfs deze tijdelijke oplossing was er niet een die in een half uurtje voor elkaar was.
En dan moeten we dus nog de hele renovatie doen...
Wat een gezeik...

Ander gezeik:
Er is een kerel van 12 jaar oud die er blijkbaar in is geslaagd om een masterdiploma te halen. Knap, ik ben er op mijn 41 nog steeds niet aan toe gekomen, hoewel ik me kan voorstellen dat dat niet alleen met mijn ADHD te maken heeft, maar ook met mijn mindere talent en andere interesses.
Maar knap. Respect dat zo'n gozertje dat gewoon even doet.
Nederland zou Nederland niet zijn, als die godvergeten heilige tyfusmening niet weer eens van stal gehaald werd, want men vindt er wat van.
Serieus. De afgunst en weerstand druipen weer in klodders, groener en slijmeriger dan ik ze op kan hoesten van de diverse beeldschermen af.
Nederlanders kunnen een ander ook niet gewoon eens iets gunnen als het geen foebelle is, of een beetje racen in een overhyped, onpraktische platte kar. En zelfs dan gunnen ze elkaar niets, want de sporters zelf zijn vaak sportiever dan hun "fans".
"Zal wel geen (leuke) jeugd hebben gehad". Hoezo niet? Omdat hij al heel jong met iets anders bezig kon en wilde zijn dan het gemiddelde kind? (Laat ik voorop stellen dat er niks mis is met een gemiddeld kind, maar dat lijkt me duidelijk).
"Zal wel geen sociale vaardigheden hebben"... huh? Nee, het feit dat een kind dusdanig slim is, betekent inderdaad dat hij zijn leeftijdsgenootjes misschien niet altijd begrijpt en omgekeerd. Maar hey: we vragen van Max Verstappen toch ook niet of hij even een trompetconcert van Haydn speelt? We vragen van een kat toch ook niet of hij wil blaffen als een hond?
En los daarvan: Waarom zou je van zo'n kind verwachten dat het zich moet aanpassen aan zijn leeftijdsgenoten omdat dat "zo hoort"? Is vele malen ellendiger voor hem, en levert vele malen meer problemen op.
Maar nee, Nederland moet er wat van vinden. Walgelijk gewoon.
Wees gewoon plaatsvervangend trots op dat joch. Hij heeft er hard voor moeten werken, en de rest zal ook wel komen. Dat walgelijk calvinistische alles dat boven het maaiveld uitsteekt weg te "meningen" is werkelijk een schande. Volwassen mensen, die dan blijkbaar zoveel meer sociale vaardigheden hebben, zijn daarin in elk geval geen voorbeeld om te volgen.

Het is vakantie. Jente is glansrijk over naar groep 4. Ik kan natuurlijk vol trots gaan verkondigen hoe glansrijk, laat ik het erop houden dat ik vol trots kan verkondigen dat ze glansrijk over is naar groep 4.
En dan is het meteen tijd voor haar eerste zomerkamp met de scouting.
Een hele week weg van huis. Weg van papa en mama.
S
L
I
K
Komt wel heel dichtbij zo.
Ik ben nog maar net bekomen van het feit dat ze niet meer in de kleuterklas zit. Ik ben nog nauwelijks bekomen van het feit dat ze een vriendje had met wie ze gaat trouwen, maar waar het, geloof ik, al weer mee uit is.
En nu gaat ze dus een hele week zonder mij of haar moeder de hort op.
Oke, goed. Het zou zomaar kunnen zijn dat ze het zelf net zo spannend vind, en misschien liever toch maar thuis slaapt, evengoed kan het zijn dat ze het zozeer naar haar zin heeft, dat ze ons hele bestaan gewoon vergeet.
Ik vind het een dingetje. Waar wij, zoals de meeste moderne ouders stiekem wel eens een weekendje zonder kind als een prettige onderbreking ervaren, is dit toch wel een serieuze aangelegenheid. Want in die weekendjes zijn het dan meestal de schoonouders die met alle liefde en plezier Jente onder hun hoede nemen.
Nu is het een hele week.
En voor die week is er een ouder-app-groep in het leven geroepen. En daar heeft Ilse mij ook in geschopt. Daar ben ik wat minder van gecharmeerd, omdat het een heel hoog "buurt-whatsapp-groep-gehalte" heeft, en om de een of andere reden moeten die mensen altijd rond mijn bedtijd kakelen over schoenen zus, dingetje zo. Allemaal van die dingen waarvan ik vind dat ze ook op een christelijker tijd besproken kunnen worden. Tot hele pogingen tot het verkopen van uitgeleefde schoenen aan toe.
Maar omdat ik Jente ook niet wil opzadelen met die lompe vader die zichzelf volstrekt misdraagt in een ouderlijke whatsapp-kakel-groep, hou ik braaf mijn bek en mijn vingers aan elkaar geplakt.
Nog maar 1 dikke week, en ik kan eruit en mijn kleine draak weer opgelucht in mijn armen pletten.

Ik ben heel braaf weer wezen sporten. En mijn lijf vindt mij nog steeds een klootzak. Ik ook.
Deze keer was het een soort van krachttraining waarbij het vooral mijn linkerbeen is, die het moest ontgelden.
Goddank was ik zo slim om voor mijn linkerbeen te kiezen, anders was ik gegarandeerd wegens onbarmhartige spierpijn in mijn rechterbeen, een Boeing van de KLM binnengerost.
Ik ga dit proberen vol te houden. Het sporten dus. 
Voor nu is het weekend, en wens ik u allen een beste.