Wat een week weer.

De week zit er op. Dat is op vrijdag bijna altijd zo, en voor mij ook, zo af en toe want mijn weekenden willen nog wel eens plaats vinden op momenten dat het voor de rest van de gemeenschap zwoegen is, maar de week zit er op.
Een week waarin we elkaar soms wat glazig aan staarden, omdat Jente er niet was om wat meer reuring te maken dan we soms prettig of noodzakelijk vinden. Het eerste zomerkamp. Jente's eerste uitstapje van langer dan een weekendje bij ons vandaan.
Ik moet bekennen: ik had het er vooral op het moment dat we ons kleine draakje er achter moesten laten toch wat moeilijker mee dan ik en plein public toe zou willen geven.
En eigenlijk had ik verwacht dat we om de dag naar Bilthoven zouden moeten rijden om dat dekselse kind dan weer op te halen, stiekem opgelucht omdat ze dan weer veilig in ons ouderlijke nest zou slapen.
Niks van dat al.
Geen nieuws is goed nieuws, dus we gaan er vanuit dat ze het enorm naar haar zin heeft gehad.
En als u nu denkt dat wij de sterren van de hemel de liefde bedreven hebben: dat valt wel mee. Het cliché van de uitgebluste ouder gaat maar deels op: ik moest vooral werken en Ilse moest vooral zich koest houden vanwege de gedemonteerde zenuw in haar voet. Daarnaast zijn we wel een beetje uitgeblust, maar niet dusdanig dat we als uitgeblust ouderpaartje door het leven zwalken.

Veel mensen lieten al doorschemeren dat we getrakteerd zouden worden op alle mooie verhalen die Jente ons zou gaan vertellen bij thuiskomst. En hoe leuk dat zou zijn.
Nu ken ik mijn dochter een beetje, en ik ik ben bekend met haar vertel-stijl: zo goed als niet bestaand. Als ik haar na een kinderfeestje of schooldag of het schoolreisje vraag hoe het was, is het standaard antwoord. Goed, leuk, of geweldig. En daar moet ik dan maar uit opmaken dat ze van alles heeft geleerd, braaf is geweest, en het leuk heeft gehad. Want gedetailleerd vertellen, is niet helemaal haar ding, zeg maar.
Meer informatie wenst ze niet los te laten, en heeeeeel soms vertelt ze ineens iets, waar wij dan allang niet meer mee bezig zijn, en dan wordt ze kribbig dat wij niet meteen weten waar het over gaat.

Een week dus waarin ik wél even tijd had om mezelf maar weer eens af te laten beulen bij de spo-....sportschool. De oorspronkelijke bedoeling was om 5 kilometer te gaan rennen. Maar bij meer dan 35 graden vond de instructrice dat een minder goed plan. Eerlijk gezegd: bij minder dan 25 graden had ik het ook een minder goed plan gevonden. Sterker nog: ik zou in de auto zijn gestapt om de moedige helden die wél zouden gaan rennen, al naast-rijdend aan te moedigen.
Maar goed, omdat ze dat dus een minder goed plan vonden, gingen we maar eens aan gewichten sjorren.
Ik ben erachter gekomen dat ik met mijn ongetrainde kadaver mijn eigen dooie gewicht, plus dat van Jente van de grond kan optillen, op een voor mijn rug verantwoorde manier. Zitten we toch aan een dikke 100 kilo. Ja, voor veel mensen een lachertje natuurlijk, maar lijkt me toch al best een aardig begin.
Ja, tot de volgende dag, dat de spieren die ik daarvoor gebruikte, massaal in protest gingen, en mij wederom weer voor compleet knetter gek verklaarde. Men zegt dat dat minder wordt en overgaat, Ik ben nu al een maand wekelijks bezig, en heb nog niet het gevoel dat ik al helemaal de op en top sporter ben. Dat zal denk ik aan mijn legendarisch gebrek aan geduld liggen, maar ik had er stiekem toch wat meer van verwacht.

Ik rondde vandaag mijn laatste dag in de cyclus van vroege diensten af, met een dienst op P3.
Zoals wel bekend: overal zoekt men personeel, zo ook mijn werkgever, en dat was te merken. We hebben ons best gedaan, maar het aanbod aan reizigers was groter dan wij aankonden.
We speelden nog steeds het tikkertje spel, waarbij we wegrijden als de volgende bus aankomt. En dus had ik wat tijd over om wat meer mensen in mijn bus te proppen, een peukje en een praatje.
Een van de passagiers was het wachten al zat voor het echt wachten werd, en vroeg nogal kribbig waar de chauffeurs waren van de bus die op de buffer stond. Ik meldde hem hierop dat daar geen chauffeur was, en bij wijze van grapje voegde ik eraan toe, dat als hij een andere baan of bijbaantje zocht, hij plaats mocht nemen achter het stuur van mijn bus, en ik met alle plezier de reserve bus op zou starten.
Nee, dat ging hij maar niet doen, zei hij terwijl hij achter me aan de bus in stapte, want hij heeft geen bus rijbewijs.
Ik vond mezelf heel grappig toen ik antwoordde dat ik dat ook niet had, de deuren dicht deed en wegreed.
De meneer in kwestie moest toch wel heel hard slikken toen ik een ruime bocht maakte en de parkeerplaats afreed.
Het was vandaag spookrij-dag op Schiphol. Mijn hemel, wat worden sommige mensen op het stupide af levensgevaarlijk, als ze de omgeving niet kennen, en letterlijk en figuurlijk blind hun tom-tom achterna rijden.
"Sla hier rechtsaf".
Ja, alleen dat kan niet meer, want dat is nu een enkelbaans-eenrichtingsweg, en ik kan die 12 meter helaas niet om of over je heen vouwen, en achteruit gaan doe ik niet, aangezien ik verkeer achter me heb, dat ook geen kant op kan.
Dus stop maar met wuiven en wapperen met die hand, en los je eigen probleem op, toptalent.
Zo heb ik niet 2, niet 3 en zelfs niet 4 keer zitten mopperen tegen mensen die maar beter hun rijbewijs in stukjes kunnen knippen. En dat verontwaardigde gemekker mijnerzijds leverde dan weer gegrinnik van passagiers op, die zich ook hooglijk zaten te verbazen over de talentloze bestuurders van tegenwoordig.
Het meest aandoenlijke was nog wel een gezin dat met behulp van de assistentie van Schiphol, bij de bushalte op plaza was neergezet. Zij hadden hulp nodig omdat ze een overduidelijk meervoudig gehandicapt kind mee hadden en een hoeveelheid bagage waar een verhuisbedrijf nog tegenop zou zien.
Omdat zij niet in de vorige bus konden, en het even wat rustiger was, besloten ze heel verstandig om met mij mee te gaan. Nu ben ik niet altijd de beroerdste dus hup, het gezin, met bagage en al de bus in gekegeld, een meneer wegbonjouren die op de plek was gaan zitten die voor meervoudig gehandicapten veel praktischer is, en zo kon ik ze dan naar p3 brengen.
Daar aangekomen, leek het me, om de vaart erin te houden, en omdat ik ook bij aankomst op p3 nog steeds de beroerdste niet wil zijn, een goed plan om ze ook te helpen met het uitladen van hun hele huisraad, en aldus geschiedde.
En zo onverwacht snel, dat ik ook nog tijd had voor een peukje en een vrolijk praatje met de mensen van het gezin in kwestie.
En bij het weglopen, kwam het gehandicapte meisje helemaal vrolijk naar me toe, bedankte me en drukte heel lief een kus op mijn wang. En vrolijk vervolgde ze, onvast ter been, haar weggetje.
Mooi toch, buschauffeur zijn?


Dit geschreven hebbende, ga ik nu genieten van mijn weekend met Jente weer (helemaal afgedraaid) in haar eigen bedje. Ik wens eenieder een prima weekend toe.