Dierlijke en menselijke avonturen

 Het mooie van mijn werk is dat je soms voor de gekste dingen komt te staan.
Dingen waar je niet op kan anticiperen, en waarbij de eerste ingeving niet altijd de beste is.
Ik moest ergens wat passagiers ophalen, en wilde de bushalte oprijden. So far, so good. Omdat ik wat moest wachten, wandelde ik langs de strook met bushaltes en mijn oog viel op een slordige, rafelige, witte substantie die tegen de stoeprand aan lag. De stoeprand waar je met je rechter voorwiel langs gaat als je moet halteren.
Die slordige, rafelige, witte substantie viel op, want in principe horen slordige, rafelige, witte substanties in de prullenbak gedeponeerd te worden, en niet achteloos tegen een stoeprand gekwakt.
Bij nadere inspectie bleek het om een duif te gaan die helemaal groggy op die voor hem levensgevaarlijke plek was gaan zitten om bij te komen. Mijn nadering had op het eerste gezicht geen effect op zijn gemoedstoestand, want toen ik dusdanig dichtbij kwam dat ik hem bij wijze van spreken, had kunnen kietelen, deed hij een wel zeer laffe poging om weg te komen.
Maar goed, Dolly leeft nog, en omdat die bushaltes behoorlijk druk in gebruik zijn, leek het me voor alle betrokkenen, inclusief Dolly prettiger als er geen bus langskomt die hem, voor ogen van alle toestromende reizigers tot duivenmoes rijdt, met alle stuivende veren van dien, dus hoe nu verder?
Wegvluchten lukte hem niet, maar de collega die achter mij stond had van die rubberen handschoentjes, maatje XS. Heel even dacht ik dat zij Dolly wel even op zou pakken en ergens weg zou brengen, maar zij vond vogels niet zo vreselijk tof.
Dus of ik die enorme kolenschoppen van mij maar even in maatje XS wilde proppen om iets met Dolly aan te vangen, tot de vogelwacht van Schiphol het over zou komen nemen.
Zo gezegd, zo gedaan. Ik propte mijn handen in maatje XS, en slaagde er zonder moeite in om Dolly op te pakken. Toch een beetje vies, een duif.
En toen wist ik het echt even niet meer. In mijn handen leek Dolly veilig, want niet meer op een plek waar hij tot duivenmoes gereden zou kunnen worden, maar wat nu? Ik wilde er bijna mee naar binnen, in de veronderstelling dat de gate-agents wel zouden weten wat ze ermee moeten. Maar dan zul je net zien dat Dolly op dat moment weer helemaal beter is, en in blinde paniek rond gaat vliegen, de reizigers compleet uit hun dak laat gaan en vervolgens keihard tegen een raam aan vliegt. Bovendien hebben die meiden binnen wel wat beters te doen, dan zich te ontfermen over een half dooie duif, dus nadat ik daar heel even over nagedacht had, leek het me dat deze eerste ingeving niet de meest briljante zou zijn.
En toen ik dat bedacht had, voelde ik dat dier verstijven. Zo hard als een dooie bal.
Ik analyseerde zelf nog even mijn greep om Dolly, maar die was niet stevig genoeg voor een greep des doods.
Naja, oke, ik had mijn best gedaan, en wilde dooie Dolly dan maar in de vuilnisbak mieteren, maar mijn collega, zei me dat de vogelwacht in aantocht was, en dat ik hem maar achter een pilaar moest leggen. En inderdaad, toen ik Dolly achter de pilaar legde, viel hij oncharmant op zijn zij.
Inmiddels kreeg ik het seintje dat ik mijn passagiers mocht verplaatsen naar het toestel en zo ging het leven door.
Halverwege die rit, riep mijn collega me op met de mededeling dat Dolly miraculeus was herrezen toen de vogelwacht kwam, en dat hij meegenomen is.
YES!!! Fucking karmapunten in de pocket!!! Dankzij mij, is een niet dooie duif gered van de malende moesfabriek van een bus, en leeft hij nog om dit avontuur aan zijn kinderen te vertellen.
Eind goed, al goed. Ik heb uiteraard wel mijn handen tot bloedens toe ontsmet, en ik geloof dat het stuur en de knoppen van mijn bus nog nooit zó grondig schoon zijn gemaakt, want duiven schijnen niet al te schone dieren te zijn.

Ik had van de week late diensten, dus dat betekent logischerwijs dat ik laat in de avond thuiskom. Nog even "land" even een piepklein snackje neem en een peukje doe, alvorens ik de binnenkant van mijn oogleden ga bestuderen.
Het is dan donker, als ik in onze jungle-achtige achtertuin mijn saffie opsteek.
Genietend van de relatieve koelte en rust.
Rust....
Ik stond genoeglijk te hijsen aan mijn peuk toen er uit het gras een duister geritsel opklonk. En dat geritsel ging van zachtjes en bescheiden, naar steeds een beetje luider. En luider.
En het leek dichterbij te komen.
En telkens als ik opkeek, hield het heel even op, om dan weer verder te gaan.
Ja, fuck it. We hebben twee katten van onszelf, echt geen zin in nog een kat, dus hoppa. Zaklamp aan en een woeste stap-sprong in de richting van. Dat jaagt een kattenbeest wel weg.
Alleen, ik zag geen kat en mijn woeste stap-sprong leidde niet tot een vluchtend geren van een kat.
Whatever. Lamp uit en lekker verder genieten van mijn peukje.

ritsel
ritsel
ritsel
ritsel
ritsel
rit-sel

Dus.... Nu was ik het zat. Peuk was op, en ik ging eens achter de trampoline kijken. Verrekte kat.
Weg ermee. Hoppa, zaklamp aan, om de trampoline heenlopen en ik stond al klaar om woest te blazen en stampij te maken, toen er een hele nieuwsgierige egel op me af kwam lopen. Niet in het minst onder de indruk van mijn misbaar, kroop hij naar me toe, en wilde zelfs wel even voor me poseren.
Oke, goed. Ik vind egels leuke beesten en ik moet zeggen dat ik zelfs dolblij ben met dit exemplaar, want het valt wel op dat we dit jaar een stuk minder slakken in de tuin hebben. Onze tuin is voor deze egel een soort van ongelimiteerde febo-muur.
Kreeg al meteen de tip dat ik hem geen melk moet geven (doe ik niet, want heb ik zelf nodig) maar wel kattenbrokjes en water. Nou, water heeft hij maar kattenbrokjes krijgt hij niet. Hoewel we veel minder slakken hebben, mag hij die eerst verder allemaal soldaat maken, want kattenvoer lokt meer katten, en daar zit ik serieus niet op te wachten.
Wel leuk. Om wat extra fauna in de tuin te hebben die onze fruitcollectie een beetje verdedigt.

Inmiddels hebben we 3 proeflessen crossfit achter de rug. En naar mijn idee was dit dan ook de pittigste. Ja, of mijn conditie is in drie lessen achteruit gehold, dat kan ook.
Maar de tering, wat een spiermatige wanstaltigheid. En maar blij kreunen dat het zo goed is voor me.
Ik zie inmiddels wél de meerwaarde in, en om straks Jente een beetje bij te kunnen houden als haar benen net zo lang zijn als die van mij, is het een vereiste om iets minder in mijn ruime vel te zitten, en dat mijn hart niet buiten mijn lijf gaat kloppen als ik stappen neem die iets sneller zijn dan een slakkengang.
Dus, ja. We hebben ons ingeschreven. Mijn lijf verklaart me voor compleet van de pot gerukt.
Ikzelf trouwens ook.
En de klimaatkrijsers gaan ons dit ook niet in dank afnemen, we voegen per gesport uur een graad extra toe aan de opwarming van de aarde. Attenooie wat een hete damp komt er van dat logge kadaver van mij af. Kan niet gezond zijn. Voor mij niet, maar voor de poolkappen ook niet.
Maar misschien wordt het ook eens tijd dat ik mijn instinctieve afwerende reactie op sporten in het algemeen en sporten door mijzelf in het bijzonder eens een beetje nuanceer (met nuancering heb ik mijn hele leven grote moeite gehad, dat zal de kenner niet verbazen), want stiekem was het zo erg helemaal niet. Stiekem was het eigenlijk wel leuk om op een positieve manier gecoached te worden en op een positieve manier begeleid te worden naar het fitter worden van mijn ledematen. Wat defensie in 13 jaar niet lukte, lukt een jofele, blije sportinstructeur met de naam Junior (held is het, oprecht) in 3 uurtjes in totaal.
Het kost wat moeite, maar dan heb je ook wat. Spierpijn. En later een betere conditie.

Ik ben niet de enige piet-lut in ons vrolijke, Jan Steense huishouden. Ik vertelde ooit al dat ik vreselijk zeikerig kan zijn als het gaat om agenda's. Daar ben ik nu van verlost, want ik heb een heel handige app op mijn telefoon waarin mijn rooster staat, en voor de rest is er de walgopwekkende "gezinsagenda" die ondanks dat het heel hip en kneuterig is, wel functioneert.
Dus mijn zoektocht naar de perfecte agenda is, hoop ik tot mijn pensioen, niet meer nodig.
Maar nu...
Vanwege het feit dat ik bedrijfkleding draag, en mijn "burger"kleding soms niet meer te koop is, met de door mij zo gewenste en hooggeachte enorme hoeveelheid praktische zakken, verlies ik nog wel eens wat uit die praktisch onbruikbare, ondiepe kutzakjes die ze dan wel hebben.
Goed, op het oog zie ik er dan bij vluchtig kijken misschien wel beter uit; ten slotte puilen mijn heupen niet op de meest gekke plekken en met de meest gekke vormen uit. Maar ik kan mezelf vreselijk opwinden over zaken die uit mijn zakken vallen, omdat ze er in eerste instantie al niet in pasten.
Mijn werkkleding is ook niet echt berekend op alles wat ik vind dat ik nodig heb tijdens een dag werken, dus bijvoorbeeld mijn hvc hesje hangt links 20 centimeter lager dan rechts, en dan zie ik eruit als een scheve gnoom.
Tot ik diverse collega's zag rondlopen met een klein schoudertasje. Dat leek mij ook wel wat. Dan zie ik er degelijk afgekleed uit, en kan toch al mijn zut mee.
Mijn eerste aanschaf bleek te klein en qua rits onhandig. Flikkerde er nog van alles uit omdat de praktische noodzaak tot het sluiten van het tasje niet samen ging met mijn praktische insteek om alles snel voorhanden te hebben. Bovendien was het ding eigenlijk gewoon te klein. Worstelen met de tas om mijn telefoon te pakken te krijgen, bijvoorbeeld.
Verbijstering ten top bij de omstanders als ik vloekend en tierend dat tasje probeerde over te halen om mijn aansteker prijs te geven.
Dus wederom start er een zoektocht naar precies dat tasje dat ik nodig denk te hebben.

Hoe dan ook: ik ga een verplicht weekend in, want Ilse heeft pijn, wordt daaraan geopereerd (ze kunnen niks aan de pijn doen, maar wél een zenuw demonteren, dus dat gaan ze doen) dus moet verplicht rust houden, en dat betekent dat ik zorgverlof  heb voor een paar dagen, zodat ik erop kan toezien dat haar ADHD zich een beetje gedraagt.
Ik wens eenieder een goed weekend.