Wederom met de stem van meneer Meiland: Wat een gezeik.

 Kent u die mop van dat grote orkest dat op Lowlands zou gaan spelen?
Welnu: ze gingen niet...
Lowlands, dat is Neerlands trots als het op festivals aankomt. Van allerlei soorten artiesten van zeer divers pluimage geven er acte de presance, en zorgen voor een paar dagen aan muzikaal en ander cultureel vertier voor de kunst-hongerige medemens.
In een diep en grijs verleden heb ik er zelf nog wel eens opgetreden, met het Nationaal Jeugd Orkest. Niet meteen een ensemble dat je op een voornamelijk op pop en rock gericht festival zou verwachten, maar Lowlands is meer dan alleen dat.
Wij mochten er de Symphonie Fantastique ten gehore brengen, een stuk van meneer Hector Berlioz, waarin hij zijn onder invloed van opium verkregen deliria muzikaal probeerde te vertellen.
En dat op zich paste naar mijn idee, toen, heel best bij een festival waar de bezoekers niet vies waren van een deliriummetje of 2.
Het voelde toen, voor mij, als zijn klassieke trompettist in wording, toch wat vreemd. Met zo'n groot orkest naar een festival, waar wij naar mijn idee volstrekt uit de toon zouden vallen (pun intended).
Maar wat bleek: het delirieuze publiek begon te moshen op de klanken van de "mars naar het schavot", en ook de heksendans deed het erg goed.
Uiteindelijk dus best een gave "venue" om eens opgetreden te hebben.
Fast Forward naar 2022. Lowlands is weer vol aan de gang geweest, en hadden wederom een groot symfonie orkest in de line-up voor zondag staan. Men zou er de 9e symfonie van meneer Beethoven spelen. Een nummer dat door Unesco uitgeroepen schijnt te zijn tot cultureel erfgoed, ik denk vanwege het feit dat het slot (dat door een koor van een mannetje of 80) tot Europees Volkslied verheven is. En het gaat natuurlijk over mensen en verbroedering, iets dat in deze tijd, zowel wereldwijd als landelijk, helemaal geen flater zou slaan op zo'n festival.
Toch een totaal van 160 mannen en vrouwen die daar op een podium komen musiceren.
Maar ja, ik begon niet voor niks met een wrange mop: Never happened.
En de reden: de organisatie was te amateuristisch om hun zaakjes goed voor elkaar te hebben.
Een andere artiest had blijkbaar wat spullen nodig, die er niet waren, nog aangevoerd moesten worden, en daardoor zou het NNO (het orkest dat zonder gene uit de line-up werd geflikkerd) geen tijd meer hebben.
Dat kregen ze de nacht van te voren te horen.
Dus je regelt met je orkest een koor, wat internationale topsolisten. Je repeteert dat liedje. En vervolgens krijg je een paar uur van te voren te horen dat je weg kan blijven, want een of andere stagiere heeft een paar spullen voor een andere artiest vergeten, en die moeten blijkbaar uit Timboektoe komen, en dus kan je met je 160 man tellende gezelschap de tyfus krijgen en lekker thuisblijven.
Ik heb heel wat falende organisaties mee mogen maken, maar zo belabberd heb ik ze nog zelden gezien. Sterker nog: de door amateurs en vrijwilligers georganiseerde concerten van de fanfare van schubbekutteveen, zouden dit nog niet eens gepresteerd hebben, laat staan het zelfs maar gewild hebben.
Maar meneer van Eerdenburg die er waarschijnlijk een dikke zak poen voor krijgt, doet dat gewoon. De onbeschaamde amateur.
De reacties waren van teleurgesteld tot boos. En ik begrijp ze wel. Tuurlijk, er kan iets mis gaan, maar dit, op deze manier, is een organisatie als dat van Lowlands echt onwaardig.
De leiding van het orkest was ook boos, zo zei hij. En zeker te weten beter geschikt voor die functie dan ik, want volgend jaar gaan ze gewoon weer proberen of ze mogen komen.
Persoonlijk zou ik het verrekken om volgend jaar weer te hopen dat ze hun zaakjes op orde hebben, en niet door een of andere zouteloze bloedmongool laten regelen. Nee, de leiding van het NNO kwispelt blij dat ze volgend jaar dan wél mogen komen. Als er niet een artiest is die iets nodig heeft dat nog in het Suezkanaal gestrand is, of zo.

Nog eventjes terugkomen op onze vakantie.
Ja, die was tot op zekere hoogte leuk. Mijn zus wist mij, toen Jente 6 werd, blij te maken met de volgende opmerking:"Zo tussen 6 en 9 jaar, krijg je een periode waarin je denkt: goh, is dit mijn kind wel, en zo ja, vind ik dit een leuk kind, of zal ik toch maar eens een extra laagje behang op de muren aanbrengen, met het kind er permanent achter"
Nou, dat klopt wel. met haar 7,5 jaar zit mijn dochter midden in die fase, en ook bij thuiskomst zijn er momenten dat ik wilde dat ik haar per ongeluk bij een of andere toiletstop "vergeten" was.
Mijn zus wist dit nieuws wat te verzachten met de erop volgende mededeling dat daarna de pubertijd zou intreden, en dat het dan allemaal nóg veel zwaarder zou kunnen worden. Ja, of helemaal niet. Dat zou ook nog kunnen.
Maar om onze "battles" een beetje slim te kiezen, besloten we om onze draak te trakteren op een kermisbezoek.
Leuk, dachten we.
We waren een heus team, Ilse en ik.
Ilse ging met haar in een soort van kinderachtbaan (helemaal achterin, wat er toe leidde dat ze bij een neergaand stukje een halve meter omhoog bokten, enig voor het publiek, Jente's gezicht straalde uit dat de enigheid echt beperkt bleef tot mijn perceptie).
Aan mij de taak om met Jente door een attractie te gaan met veel onstabiele ondervloeren, en veel zwaaiende zaken, die met de moed der wanhoop probeerden om de argeloze bezoeker letterlijk van zijn of haar voeten te vegen. Waaronder een soort van draaiend rad, waar je doorheen moest gaan. Daar stond een knul op wacht die de voortkabbelende stroom van kindertjes heel lief hielp om niet ter plekke hun nek te breken.
Ik ging er in een vlaag van verstandsverbijstering nog vanuit dat deze kerel ook mij zou helpen, maar dat bleek een misvatting te wezen: die kinderen mocht niks overkomen, hun ouders daarentegen... Laat ik het erop houden dat mijn kont boven mijn nek is uitgekomen...
En toen moesten de botsauto's nog, het touwtje trekken (gerund door een meisje van mijns inziens nog geen 20, die bij een bijzondere vraag even haar "man" moest roepen, die naar mijn idee ook nog nauwelijks 20 was). En de suikerspin.
Ik was vast van plan dit jaar om een wijnbal en een kaneelstok te kopen. Beiden zijn van die zaken die mijn jeugd mooi maakten, als er kermis was. Een knoest van een wijnbal en een hele dikke kaneelstok.
Niet te vinden. Wel snoepkramen, maar geen noga, geen wijn- of dropballen en geen kaneel- of andere stokken.
Dat was een pracht van een tegenvaller.
Maar uiteraard was er wel een kraampje waar je een suikerspin kon kopen. En dat was niet echt een goeie tweede of derde, maar wel een prima vierde keuze.
Ik moest wel heel erg diep nadenken over hoe je zo'n ding ook weer eet zonder dat je hele snuit onder de plakkerige bende komt te zitten.

Nederland strompelt van crisis naar crisis.
Als het geen corona is, dan is het wel stikstof, en als het geen stikstof is, dan is het wel het volstrekte onvermogen om iets aan de instroom van asielzoekers te doen. En dan zal ik de belasting-affaire maar niet meer oprakelen...
En parmantje Rutte, lacht alles, hinnikend als een ezel weg.
Over die walgelijke ramp in Ter Apel, wil ik mijn mening wel eens lekker genuanceerd geven.
Inmiddels is het zo erg geworden, dat zelfs Artsen zonder Grenzen (normaal gesproken in Derde Wereld landen en oorlogsgebieden actief) zich er actief mee gaat bemoeien.
Dat is beschamend. En Rutte lacht maar weer eens.
Kijk, ik ben de laatste die zal zeggen dat "ze allemaal naar ons landje van melk en honing komen".
Als die asielzoekers merken wat voor surreële angst en haat er is hier, tegen alles wat niet blond is met blauwe ogen, zouden ze meteen uit zichzelf wel rechtsomkeert maken.
Maar ja. Gehaat worden door Wilders en consorten, is misschien beter dan doodgeschoten worden door een dictator en zijn vriendjes.
Aan de andere kant vind ik oprecht ook, dat we heel erg goed moeten schiften wie er wel en niet moeten blijven. De hoeveelheid asielzoekers uit veilige landen, is nog steeds veel te groot. En die zitten hier ook nog steeds, in plaats van dat ze zo snel mogelijk retour naar huis worden gestuurd.
En al die bezuinigingen bij het IND en het COA leveren dus nu de meest onmenselijke taferelen op. Iets wat je als rijk, westers land echt niet kan maken.
En Rutte hinnikt het weg. Niet in staat om beslissingen te nemen. Harde, pijnlijke, maar werkbare beslissingen. Nee, dat kan hij niet.
(En omdat hij zo'n slappe leider is, kan zo'n draaikont als een Wopke dus ook gaan morrelen in het stikstofdebat).
Het is dat ik weinig schaamte ken, maar als ik de situatie in Ter Apel zie, schaam ik me rot. Nogmaals: niet omdat ik vind dat we zonder controle alles en iedereen maar binnen moeten halen, maar omdat je dit mensen niet aan kan doen.
Maar ja. Die hinnikende Rutte zit een menselijk beleid wel vaker in de weg.

En dus was ik deze week weer begonnen met werken. Mijn eerste werkdag begon onbarmhartig om 04:45 uur.
Verder weinig problemen of weinig gekkigheid.
Hoewel...
Een ietwat vertraagde vlucht uit het midden oosten moesten we leegrijden, en de passagiers (veelal gezinnen) kwamen de trap af richting mijn bus.
Ik stond even met de buscoördinator te kletsen, toen we in onze ooghoeken een klein, nog geen tafelhoog mannetje de bus uit zagen springen, om midden op de weg, met zijn gezicht richting terminal de natuur zijn vrije loop te laten gaan.
De busco en ik stonden eerst verbaasd en later geamuseerd te kijken, en een "hey!!" van de busco maakte dat het knulletje in kwestie er halverwege de daad maar een knoop in improviseerde en hippend de bus in strompelde.
Had toch wel medelijden met het joch. Tijdens het landen kan je niet, tijdens het uitstappen is zeer onhandig, want raak je misschien je ouders kwijt, en eenmaal op de aarde in een bus is het voor iedereen even lastig inschatten wanneer je dan eindelijk naar een wc kan.
Voor ik die gedachten weer over kon briefen aan de busco kwam het manneke met zijn moeder naar buiten, waarop ik haar aansprak dat ik begrip had voor zijn nood, maar dat ze maar even op een wat minder openlijke plek moesten gaan staan, want daar waar hij eerst stond, stond hij in volle glorie voor de terminal, en dat leek me geen wijs plan.
En de plek die het manneke wist te produceren, maakte wel erg duidelijk dat de nood ernstig hoog was.
Beter zo, dan in zijn broek plassen denk ik zo.

Goed, hoe dan ook: ik begin mijn werkweek zonder weekend, dus dit alles geschreven hebbende, wens ik eenieder een goed weekend toe, behalve meneer Rutte, die wens ik jeuk toe op zoveel onbereikbare plekken, dat ik hem eens uit kan hinneken.

We zijn d'r weer

 Onze vakantie.
De reis erheen ging behoorlijk voorspoedig.
En tot mijn grote verbijstering kregen we bij aankomst op de camping te maken met een campingbaas die simpelweg weigerde om Frans met me te praten, hoezeer ik ook mijn best deed om Frans te praten, en zijn accent in het Engels overduidelijk maakte dat hijzelf een Fransman is.
Dat leverde in mijn mond een soort van clash of the languages op. Frans, Engels en Nederlands wilden er allemaal tegelijkertijd uit en dat leidde tot een onherleidbaar gebrabbel waar zelfs Thierry Baudet respect voor zou hebben.
De camping zelf had allures van een grote vakantiefabriek (de plekken waren on-Frans efficient ingericht) maar had daarnaast een hoog vergane-glorie-gehalte.
Bijvoorbeeld: ons (super luxe, serieus een aanrader!!) privé sanitair was pas een jaar oud, maar de douchestang die ze erin gemonteerd hadden, was 20 jaar geleden al aan vervanging toe. Het toilet dat verder helemaal prima was, was af te sluiten met een knop die dusdanig wrakkig in elkaar zat, dat ik bij de eerste de beste poep-sessie, dat slotje eruit duwde en mezelf effectief opsloot.
Het raam in ons toiletje kwam uit op het plekje van de buren, bij hun eettafel, en mij werd op niet mis te verstane wijze duidelijk gemaakt (door Ilse) dat ik het niet kon maken om groots en meeslepend te gaan zitten kakken met het raam op een kiertje, omdat de buren ook een prettige vakantie zouden kunnen willen hebben. De deur naar het toiletje leverde me overigens nog een fikse uitbrander op.
Om ons privé sanitair binnen te komen, moest eerst de buitendeur open, waarna je rechts gelijk een keukenblokje zag. Minder dan een meter verderop was dan het deurtje dat het toilet en douche afsloot.
Goed, Ilse was wezen douchen, en ik moest iets uit het keukenblokje hebben. Dat gepakt, ging ik weer lekker in de schaduw staan, en vergat prompt om de buitendeur dicht te doen.
Even later werd ik door Ilse geroepen, en omdat ik haar niet hoorde, liep ik ons hokje weer in.
Ik kreeg er de vraag of ik de deur dicht wilde doen, zodat ze meer ruimte had om haar dingen te doen.
Vond het eigenlijk een vreemd verzoek, die deur kon ze zelf best dicht doen, maar goed, ze had haar handen vol met handdoek, ik ben de kwaadste niet, dus klapte die deur dicht.
Tegen haar hoofd. Want ik klapte dus het binnendeurtje dicht, terwijl ze zich bukte, en er terecht vanuit ging dat ik gesnapt had dat zij de buitendeur bedoelde. Wat ze precies naar me schreeuwde, durf ik voor de goede smaak niet te herhalen, maar erg vriendelijk was het niet. Later konden we (vooruit: vooral ik) er vreselijk om lachen.

Maar verder over de camping niets dan goeds. Het was er ondanks de "minor" ongemakken, prima toeven.
De omgeving was super, we hebben er lekker gegeten en genoten van elkaar en "de vakantie". We hebben fossielen gezocht en gevonden, wandelingen gemaakt, kastelen en ruïnes bezocht, maaltijd salades gegeten, tot we zelf in een slablaadje veranderden, en we zijn er min of meer tot rust gekomen.

Voor mijzelf waren er een paar eye-openers.
Per toeval struikelde ik in ons dorp van verblijf over een braderie. Ik wilde bij de lokale bakker een brood halen, toen mijn weg werd versperd door een markt. Dus nadat Ilse en Jente wakker waren geworden, zijn we gelijk gaan struinen, onder het motto:"Oude meuk, is meer dan leuk". En zo kwamen we langs allemaal kramen met spullen die we nooit zouden willen, soms zouden willen, of die domweg de hebzucht aanwakkerden. We liepen bijvoorbeeld langs een worstenkraam, waar Jente en ik een selectie exquise worsten kochten, maar die ook een enorme hoeveelheid messen verkocht. En daar werd ik dus verliefd op een pracht van een Opinel mes. Ik had er vorig jaar al een gekocht omdat we toen een scherp mes nodig hadden, en toen werd ik dus helemaal fan van Opinel.
Goed, we hadden alles wel gezien en zeurend over dat mooi versierde mes, liep ik met mijn gezin terug naar de camping. Ilse was het na twee keer al kotsens beu, dus die sommeerde mij vriendelijk doch dringend om dat mes dan te gaan kopen, omdat ze geen zin had in een week lang mijn gelamenteer over dat mes. Resultaat dat ik nu twee Opinel messen heb. Een mooi, de andere supermooi.
Toen ik 14 was, en dus jonger en onbezonnener dan nu, waagde ik het om te gaan zwemmen zonder in te smeren (wat toen al op mijn huid nagenoeg ineffectief was) en zonder shirtje aan.
Gevolg was dat ik die avond onder de dikke brandblaren zat, zo intens verbrand was ik. De toegesnelde huisarts had nog nooit zulke ernstige tweede graads brandwonden gezien.
Dat was dan ook de reden dat ik sindsdien nooit meer echt heb gezwommen. Tot deze vakantie.
Jente heeft haar zwemdiploma, en wilde met alle toegestane en niet toegestane geweld dagelijks meerdere keren in dat zwembad.
Dat was een probleem. Want ondanks dat Ilse een beter geschikte huid heeft als ik, vond ik het ook belangrijk dat zij een beetje tot rust kwam.
Heel veel schaduw was er niet, en dat beetje dat er was, was altijd bezet.
Ilse kwam met het briljante idee om een zwemshirt te kopen. Dat hielp mijn angst voor zonnebrand een stuk verminderen, en zo kon ik met Jente vaak het zwembad in.
En dat zwemmen met Jente, was onbetaalbaar. Het plezier van het stoeien en spelen in het water dat naast het water van haar snoetje spatte, is iets dat ik nog nooit zó intens heb ervaren.
Wat had ze er een lol in, wat was dat broodnodig, om samen te spelen en te stoeien.
Dat laadde ons eventjes helemaal op.

En dat was wel nodig, want op de een of andere manier is er een soort van pré-pubertijd begonnen, waardoor we ons met grote regelmaat afvroegen of dit wel ons kind is, en of we het wel mee terug willen nemen naar Nederland.
Maar echt, het hele repertoire van een ontevreden puber werd afgedraaid, en het was meer dan eens nodig om echt eens uit mijn vel te springen. Drama's om niks. Jankpartijen als het ook maar 1% afweek van haar eigen ideetjes. Man. Wat een kreng kind. We hadden soms het idee dat platspuiten met valium geen laatste redmiddel was, maar als een soort van EHBO zou kunnen gaan gelden. Dat maakte de vakantie toch een stuk minder leuk dan we van te voren hadden gehoopt. En dan hopen we maar dat er volgend jaar een ander soort kind meegaat, want dit was bij vele vlagen niet te harden. Ondanks dat we zielsveel van die draak houden.

We hebben natuurlijk vrij vaak zitten opscheppen over onze nieuwe oppomp tent, en die bleek dus in de praktijk net zo fijn als dat wij theoretisch dachten.
De decathlon, waar die vandaan komt, is een soort van Ikea voor kampeerders. Ze hebben er alles, en dat tegen zeer betaalbare prijzen.
Zo kon het dat we voor Ilse (nog in Nederland) een opblaasbare lattenbodem kochten. Dit omdat ze het onhandig vond dat haar matrasje laag lag, terwijl ik een immens dik luchtbed had.
Mijn luchtbed slaapt verder fijn, dus kon zij op mijn niveau komen, wat slaap betreft. Hoewel...
Sliep mijn luchtbed wel zo fijn? Ja, alleen elke ochtend bij het opstaan werd het steeds moeilijker om er subtiel uit te komen. Het leek wel een ongestabiliseerd waterbed. Met mijn slaapdronken kop is het al een nagenoeg onmogelijke opgave om er zonder schade of verwondingen te veroorzaken uit te komen, laat staan bij een zwaaiend en deinend luchtbed.
We hadden wat tijd over, dus ik wilde ook wel zo'n oppomp lattenbodem.
Bij de dichtstbijzijnde decathlon hadden ze die dus nu net niet. Wél een matrasje voor erop, maar niet die lattenbodem.
Het meisje die ik erop aansprak, wist me met handen en voeten duidelijk te maken dat er 30 kilometer verderop wél twee beschikbaar waren, en dat ze zou bellen dat we er één kwamen halen.
In de haast om daar te komen, vergaten we dus om wél dat matrasje alvast mee te nemen, want toen we aankwamen bij het andere filiaal, hadden ze dus wel die lattenbodem, maar niet het matrasje. Kak.
En dus zo'n zwemshirt.
Blijft er voor volgend jaar dus een matrasje te wensen over. Maar wat mij betreft over de decathlon niets dan goeds.

Nu zijn we weer thuis, en zitten we een beetje uit te puffen, de laatste resten van het goeie leven op te ruimen. Ik heb nog een paar dagen om dat allemaal te doen, en mezelf weer een beetje voor te bereiden op weer een flinke poos werken. In elk geval tot net na kerst, want dan is het de bedoeling dat we een paar daagjes naar Engeland gaan. Naar mijn vader.

Maar goed, dit alles geschreven hebbende, wens ik eenieder een goed weekend toe.

Sportief vakantiegeneuzel

Het is behoorlijk kinderachtig, maar ik ben naarstig de dagen aan het aftellen tot we met vakantie mogen. En inmiddels is de voorpret een beetje aan het verworden in voorbereiding.
Ons externe berghok maar eens leeggetrokken om alle artikelen op te halen, welke wij (lees eigenlijk voornamelijk Ilse) nodig achten teneinde een prettig verblijf in Frankrijk te hebben, kwamen we erachter dat we A) een boel spullen dit jaar eens niet mee wilden nemen, en B) een paar spullen nog niet in eigen bezit hebben, dat dus C) er geen ruimte besparing te verwachten is.
In een grijs verleden, toen nog niet super-ervaren met elkaar als vakantie team, besloten we om een kookstel te kopen, met maar liefst 2 gaspitten.
Uiteraard kom je er dan al doende achter dat je voor de traditionele kruimige piepers, groenten en vlees/vis/vega toch echt een pit tekort komt. Op zich veel te laat, maar wel kenmerkend voor ons.
Gelukkig zijn wij niet voor één gat te vangen, en hadden we om de een of andere nu niet meer te herleiden reden een extra gasfles, waardoor we simpelweg de cadac konden inzetten om het vlees/vis/vega dan simpelweg te BBQ'en.
En face it: ik was dé daddy-to-go op de camping, want bij ons kon altijd wel een marshmellowtje geroosterd worden voor Jente en haar ter plekke gerecruteerde vriendinnetjes.
Maar ja. Mijn schoonouders kochten een caravan, en hadden nog geen gasfles, wij hadden er twee, dus mochten zij onze extra hebben. Geen probleem. Want er ontstond een mooie, ruimtebesparende ruil in de vorm van een losse gaspit met bijbehorend flesje. (Wederom: die ruimtebesparing wordt door toenemend bezit in andere categorieën teniet gedaan, maar het gaat om het idee, nietwaar?).
Waar ik echter de Cadac al erg laag vond om mee te kokkerellen, was dit dingetje nog kleiner, dus verzonnen we hier, in de woonkamer ter plekke de oplossing: de staander van de koelkast, krat erop deksel op de krat en hoppa: ons keukenblok is 3 pitten groot. Hatsé. Moest ik voor dat deksel op de krat wel nog even een bloedhete oven in die schuurtje heet, om dat ter plekke op maat te knutselen, maar soit.
Omdat onze nieuwe tent een goeie slag kleiner is dan de oude, wilden we graag een extra luifel. Zulks kun je kopen á vreselijk veel euro's, maar ook zelf maken, met een min of meer bijpassend gekleurd stukje tentstof.
Dat stukje tentstof hebben we, want vorig jaar heb ik met mijn nieuwe opinel-mes onze vorige tent aan repen gesneden.
Bij het weggooien van onze tent, hebben we ook alle tentstokken weggeflikkerd, en dat bleek nu toch echt zonde te zijn. Want met Ilse's naaikunsten hadden we dan wel een luifeltje, maar geen stokken ervoor.
Gelukkig is de Decathlon niet alleen leverancier van luxueuze oppomptenten, maar ook losse tentstokken hebben ze in de aanbieding.
En omdat een van de campingkastjes op instorten stond, én we een extra kastje nodig hadden (ja, daar gaat de ruimtewinst), moesten we toch naar de Decathlon voor de aanschaf van deze in onze (mijn) ogen broodnodige attributen.
Eerst even over die kast.
In onze oude tent, hadden wij een keukenblok-kast, een van-alles-en-nog-wat-kast en de rest deden we uit de kratten.
Daarnaast had onze tent, aan de kopse kant van de binnentent zo'n strook met vakjes voor alle rommeltjes die je in zo'n strook met vakjes kwijt wil. Nu was onze oude tent al niet nieuw toen we hem kochten, dus de staat van die vakken-strook was op zijn zachtst gezegd al niet nieuw.
Maar die strook met vakjes werd door ons zó intensief gebruikt dat het gevolg al na een jaar zichtbaar was: de elastieken waarmee de binnentent aan de buitentent hing, verloren al hun elasticiteit. En na een jaar, begonnen die elastieken ook tergend uit te scheuren, en de stikselgaatjes in het verder nog behoorlijk sterke doek, werden allengs groter. Tot het punt dat we dachten: als die tent dit jaar niet door ons aan repen wordt gesneden, scheurt die vanzelf wel uit. U raadt het al: wij waren sneller, en het aan repen snijden was erg bevredigend.
Onze nieuwe tent heeft ook zo'n vakjes-strook, en ik heb eigenmachtig besloten dat we die niet, tot zeer extreem beperkt gaan gebruiken.
Want ondanks dat onze nieuwe tent nieuw en fris is, wil ik geen risico lopen op uitgelubberde elastieken en uitscheurende tentstof.
Dat betekent dat we de van-alles-en-nog-wat-kast wat intensiever moeten gaan gebruiken, maar ook die heeft zijn beste tijd gehad. Hij stort elk jaar nog net niet in, omdat die in elkaar gezet, verankerd wordt met klittenband. Een constructie die ik als eenvoudige boerenlul niet zou verzinnen, maar de fabrikant wel.
Ik wilde dus 2 vliegen in 1 klap slaan: we flikkeren die ouwe kast weg, en kopen 2 nieuwe.
Never happened, want aangekomen bij de Decathlon, hadden ze er nog maar 1, en mijn wens om het showmodel los te weken bij de winkel, werd door mijn eega niet echt bijster enthousiast ontvangen.
Dus de net-niet-instortende-van-alles-en-nog-wat-kast mag nog één jaartje mee. En met wat goeie wil, mag ik die dan aan het einde van deze vakantie aan repen snijden.
Ik zie hier wel een leuke traditie ontstaan: elk jaar na het einde van onze vakantie snijden we iets aan repen. Ik zeg hier zeer uitdrukkelijk "iets", omdat ik niet het beeld wil scheppen dat als we elkaar zat zijn op vakantie, dat we dan met minder passagiers terugkomen, dan dat we heen gingen.

En dan is zo'n Decathlon net een Ikea. Je komt er voor een afgemeten hoeveelheid noodzakelijkheden, en vertrekt met meer dan het oorspronkelijke plan was.
Want Ilse haar oog viel op een opblaasbare lattenbodem voor onder haar luchtbed.
En het leek haar een prettig idee, want mijn luchtbed is 3 keer zo dik als haar luchtmatrasje.
Mijn liefde voor haar kent geen grenzen, en ik weet toevallig ook dat ze een wat moeizame slaapster is, en alles om ervoor te zorgen dat ze een beetje nachtrust heeft, vond ik dat we zoiets gewoon moesten proberen.
Hatsekidee, die nemen we mee.
En mocht dat nu bevallen (ik ben van plan om minimaal een middagdutje erop te doen) weet ik in Frankrijk voldoende Decathlons te vinden om voor mezelf ook zo'n exemplaar te kopen, en dan kan ik mijn huidige luchtmatras aan Jente afstaan, die haar matras dan weer, jawel, aan repen gesneden ziet worden.
Of zo.

Die voorbereidingen gaan overigens al jaren als volgt:
Ilse vertelt wat er mee moet. En ik word steeds wanhopiger omdat het meer op een complete emigratie lijkt dan op een vakantie van 10 dagen. Inmiddels heb ik het idee dat Jente's complete speelgoedkast meegaat, en de resterende ruimte wordt ingenomen door kleding waarvan we 30% niet dragen, spullen die we waarschijnlijk nooit gaan gebruiken, en dan nog de verplichte, broodnodige zooi als tent, slaapgerei en kookgerei.
En elk jaar zegt Ilse dat het best past. En elk jaar slaak ik wanhoopskreten als ik weer een hoop zooi zie die mee moet.
Het laat zich raden wie er elk jaar gelijk heeft.
Gelukkig kan ik een deel van het laden aan Ilse overlaten, dat is een duivel in mensengedaante als het op logisch proppen aankomt. Mijn taak is het om ons span veilig vloekend van Nederland naar Frankrijk te brengen. Ook onmisbaar.
Maar toch ga ik dit jaar eens minutieus bijhouden wat we van al die zooi nu echt gebruiken, en wat gewoon voor de zekerheid meegaat, onder het motto: beter mee, dan om verlegen.
Want alles waar we mee verlegen zitten, verkoop ik dan liever ter plekke.

Ook deze week ben ik (in het verheugende bijzijn van mijn vrouw) wezen sporten.
En ik moet die app eens wat vaker in de gaten houden, want deze keer stond er dus rennen op het programma.
En teringjantje, daar waar het defensie in 13 jaar tijd niet is gelukt om mij binnen 12 minuten 2400 meter te laten rennen, lukte dat hier dus wel.
Ik kwam zelfs tot 2600 meter. In 17 minuten.
Voordat ik verder ga, wil ik dit even laten bezinken.
Want dat is natuurlijk helemaal niet waar. Die hele les duurde 50 of 55 minuten. En die 2600 meter waren onderbroken door de verplicht gestelde pauzes tussendoor.
We werden vooraf al afgemat door het doen van verschillende warming ups, waaronder een oefening die er mensonterend belachelijk uitziet: namelijk met je kont omhoog op handen en voeten van de ene naar de andere kant van de zaal. En dat dus met gestrekte benen.
De andere oefening was mensonterend in alle andere opzichten: achterover, een spiderwalk doen, zoals in de excorsist, maar dan niet een trap af.
En toen moesten we dus rennen. Elke keer zoveel 100 meter in zoveel minuten, gevolgd door zoveel minuten pauze.
Alles bij elkaar slaagde ik er dus in om 17 minuten nodig te hebben voor 2600 meter, uitgaande van rennen zonder pauze.
En dat is op zich best wel een record, als je bedenkt dat ik mijn hele leven nog nooit enige noodzaak voelde voor voetmatig haast maken.
Die noodzaak is er nu op zich ook niet, maar aangezien ik wat behoorlijke stokken achter de deur heb, heb ik best wel weinig keuze.
Mijn benen zijn het nog steeds op zeer pijnlijke wijze oneens met mijn strapatsen, zozeer zelfs dat ik bij een "sport"winkel als de Decathlon echt volstrekt voor lul loop, zo hard kreun ik als ik een drempeltje over moet ter hoogte van een krantenpapier, maar langzaam, heeeeeel erg langzaam begint het besef te dalen dat er dus meer is dat ik daadwerkelijk kan. En dat ik er misschien eens aan kan beginnen om daar enige mate van trots bij te voelen.

Dit geschreven hebbende, heb ik nog even geen weekend, maar wens ik eenieder een prima weekend toe, en al dan niet een goede vakantie.