Shenanigans deeltje 6

Zal ik eens een update geven over mijn nieuwe telefoon?
Hoe tevreden ben ik nu eigenlijk met mijn nieuwe telefoon? Ik heb hem ten slotte al een week in gebruik.
Het feit dat het om een opvouwbaar apparaat gaat, vind ik werelds. Geen gedoe meer met het zoeken naar een geschikte plek om hem mee te dragen. Hij past overal, in elke zak. 
Daardoor soms wel gedoe met zoeken naar de juiste zak, want ik heb nogal wat zakken, en ik zou Marnix niet zijn als ik niet met enige regelmaat glad vergeet in welke zak ik mijn kleine telefoontje heb opgeborgen. Ziet men mij wild kloppend op vreemde plaatsen staan schutteren: geen paniek, ik ben slechts op zoek naar mijn nieuwe digitale toverdoos.
Als ik hem open vouw, dan is het gewoon een full size telefoon die voorzien is van alle gemakken, en nog meer gemakken, die ik van zijn levensdagen niet zal gebruiken.
Eigenlijk is zo'n apparaat ook veel te complex voor mij. Er kunnen dingen op en mee, die ik simpelweg niet snap en nooit zal kunnen bevatten. Maar om dan maar aan een seniorentelefoon te gaan, vind ik nog een stap of 2043 te ver.
De batterij hoef ik niet 2 tot 3 keer per dag op te laden, maar slechts 1x. Dat vind ik serieus een vooruitgang om u tegen te zeggen. En kenners gaven mij als tip om het ding op te laden als die rond de 15% zit (dat is ook wanneer hij erom begint te zeuren) en niet eerder. Dus meestal is dat ergens op de dag, dan plug ik hem in de powerbank, en dan gaat hij weer een etmaal mee.
Fijn.
Hij is in alles sneller dan de vorige. Scherper beeld ook.
Maar wat zo leuk is: ik ben van nature wat lui aangelegd, en doordat ik nu een handeling extra moet verrichten om gebruik te kunnen maken van alle communicatieve en digitale wonderen uit die toverdoos, gebruik ik hem een stuk minder.
Het openklappen van die toverdoos is dus blijkbaar voor mij een reden om het ding vaker in mijn zak te laten zitten. Ik zit dan een beetje om me heen te staren, of te kletsen. Of gewoon een beetje te soezen. Maar even geen schermpje waar ik over gebogen zit.
Fear of missing out? Nee, ik mis niet zoveel. En omdat ik godzijdank geen influencer ben, hoef ik ook niet altijd wat te delen.

Hoewel... Natuurlijk deel ik veel. Mijn halve, zoniet mijn hele leven ligt zo'n beetje te grabbel via deze blogs.
Ik probeer vooral een inkijkje te geven in mijn leven, voor diegenen die het interesseert.
De leuke, ontroerende, gekke of nare momenten die zich aaneenschakelen en zo voor het leven van Marnix zorgen.
Zo hadden we van de week weer een vlucht af te handelen, die door de regie al als "vaag" werd bestempelt.
De regie kreeg maar geen contact met de gate, en of ik maar even wilde gaan kijken, ter plaatse.
Ik ging ter plaatse, en zag dat de gate-agent heel erg druk bezig was. Met zijn lunch welteverstaan en niet met het op het afgesproken tijdstip laten boarden van passagiers.
Die lunch leek meer op een slachtpartij, dan op een lunch. Ik overdrijf niet als ik zeg dat de kruimels in het rond spatten, want dat deden ze. Dat was geen eten meer, dat was, om het op zijn Amerikaans te beschrijven: "chompen". Ik weet niet precies wat dat broodje hem misdaan had, maar het werd op werkelijk woeste wijze opgevroten gewoon.
Op verzoek van de regie, klopte ik eens op het raam, en middels een nuffig handgebaartje maakte de gate agent me duidelijk dat ik me koest moest houden. 
Tja, het zijn natuurlijk niet mijn reizigers, maar die van de vliegmaatschappij, dus ik liet het maar weer over aan de regie. Ik kon er verder niet zoveel mee, aangezien een bestorming van de gate, door één enkele buschauffeur als ongewenst wordt beschouwd.
Na veel vijven en zessen, begon dan eindelijk dat boarden, en inmiddels stond de 2e bus al achter me, en stonden we ons gezamelijk te verkneukelen om de woest schrokkende gate-agent.
Tot er een dame naar buiten kwam, die zoveel handbagage mee had genomen, dat ze (alleen daardoor) klem kwam te zitten in de draaideur.
Toen ze gemangeld door die draaideur naar buiten stortte, brulde ze dat ze toch echt te dik was voor dit soort kleine draaideurtjes. (En geloof me: een uitgemergeld paard was dikker dan deze dame). We moesten allebei alle zeilen bijzetten om niet ter plekke in schateren uit te barsten. We waren door alle gekkigheid erg melig geworden.
Aangekomen bij het vliegtuig, gooide ik de deuren los, en alle vakantiegangers stroomden het platform naar het vliegtuig op.
Blijkbaar keek ik nogal woest, want een van de passagiers vroeg me of ik boos was, want ik keek zo boos. Boos was ik niet, inmiddels wel wat hongerig, dus ik meldde dat ik niet boos was, maar dat mijn gezicht in ruste gewoon een beetje een rotkop was. Daarna wilde ik achteloos door de bus mijn rondje lopen om te controleren of iedereen zijn spullen en schoonmoeders mee had genomen, doch de passagier in kwestie sloeg bijna letterlijk dubbel van het lachen.
En dat terwijl mijn opmerking echt niet zó leuk was.
Nu ja, in elk geval van één passagier het begin van de vlucht tot een vrolijk iets gemaakt. Dat is ook wat waard, nietwaar?

Ik ben in de omgang best makkelijk, al zeg ik het zelf. Ik heb geen geduld voor onzin, ik heb geen geduld met onrecht of oneerlijkheid, maar los daarvan: ik ben best makkelijk.
Dus als mij gevraagd word of ik een persoon mee wil nemen naar Schiphol, omdat die persoon er net zo vroeg moet zijn als ik, dan doe ik dat.
Ik zal niet te veel in detail treden, anders dan dat de goede man het verkeerde huisnummer door had gekregen, en dat was een voorbode voor een miserabele ochtend.
Ik zag op die goede ochtend, vlak voor vertrek een wat oudere kerel door het regenachtige duister voorbij stiefelen met koffers in zijn handen. Ik durfde niet al te hard te roepen (ten slotte was het nog geen 5 uur in de ochtend) maar mijn stemgeluid bereikte de man net wel of net niet. In elk geval niet genoeg om hem op zijn hielen te laten keren.
Hij keek wel om, dat wel.
Om vervolgens door te stiefelen. Dat ook.
Goed, ik startte de auto maar vast, en besloot om achter hem aan te rijden, en hem halverwege het einde van de straat op te pikken.
Was die hele vent gewoon weg. Onvindbaar. Geen wonder, als je bij het verkeerde huisnummer aan staat te bellen, die arme mensen, zich van geen kwaad bewust, in alle godsvroegte uit hun nest te trekken.
2x door de straat gereden, en toen pas zag hij me. En ik hem.
Hoppa. Op naar Schiphol.
Daar aangekomen, ging het echt faliekant mis.
Uit dankbaarheid had de man zijn koelkast leeggetrokken, en wilde mij (heel vriendelijk) middels het geven van een fles wijn en 2 biertjes bedanken voor de lift.
Die trok hij uit een plastic zak, en liet ze vervolgens, voordat ik goed en wel kon ingrijpen omdat dat een heel erg slecht idee is, één voor één op de achterbank glijden. (Ongelooflijk onhandig, zeg maar lomp in een categorie die ik niet haal, echt niet).
Nummer 1 ging goed.
Nummer 2 ging van je "kleng".
Nummer 3 ging van je  "PATS"...
Het was iets na 5 uur in de ochtend. Ik was echt niet voorbereid op het feit dat iemand op het volstrekt zwakzinnige idee zou kúnnen komen dat het slim is om glazen flessen op een hoopje op de achterbank van een auto te gooien.
Een hele fles bier die in de stoelbekleding trok. Ik had geen doeken bij me, en inmiddels ook geen tijd meer om wat te verzinnen.
Om nog maar te zwijgen van het feit dat die hele stoel bedekt was met glassplinters en scherven.
Ja, het is ook wel erg lastig voor sommige lieden om te bedenken dat het GEEN goed idee is om met flessen drank te gaan smijten.
Ik was dus de rest van de dag ongelooflijk chagrijnig. Vooral ook omdat de man zijn dankbaarheid niet completeerde met het aanbieden van een schadevergoeding (asociaal, en buitengewoon onvriendelijk). Vooral ook omdat ik een halve snipperdag had opgenomen om iets anders te kunnen doen in huis, dan voor de tweede keer in korte tijd mijn auto eens grondig schoon te maken. En van alle levensgevaarlijke (Jente zit achterin) scherven te ontdoen.
WAT EEN GODVERGETEN LUL PANNEKOEK!!!!
Maar goed, gelukkig heb ik wat vriendjes die nog poetseriger zijn dan ik, die vele goeie tips hadden. En samen met schoonvaders heb ik de auto weer enigszins toonbaar gekregen.
Ik hoop dat met het rijkelijk strooien met baking soda, de lucht eruit gaat, want toen ik weer naar huis reed, werd ik haast dronken van de verschaalde bierlucht. Ik geloof dat zelfs mijn auto niet helemaal onaangedaan was, na deze ongewenste bierdouche.
Dus, met alle respect naar iedereen: nee, ik ga geen lifters meer meenemen, al zijn ze bevriend met de koning. Doe zelfs maar geen moeite meer om het te vragen. 
Ik hoor de lezer het volgende denken:" Maar die Marnix beschikt over een wanstaltig groot vocabulaire aan toepasselijke scheldwoorden om een bombardement aan huiveringwekkende woorden over de lifter uit te storten. Waarom schold en vloekte je de arme ziel niet volstrekt stijf, en waarom schopte je hem niet naar dat vliegtuig toe?"
Simpel: het was té vroeg. Ik was te weinig wakker om gelijk lik op stuk te geven. Ik was te zeer geshoqueerd door de hele gang van zaken om mijn strot te smeren en er de meest verschrikkelijke dingen uit te gooien. Het geheel liep voor de lifter dus met een behoorlijke sisser af. Voorlopig. Maar als blijkt dat mijn pogingen om zijn wandaden recht te zetten, niet genoeg waren, dan krijgt dit nog een staart (al dan niet gelardeerd met intens bevrijdend gevloek en gesakker), waar een olifantenslurf een klein sprietje bij is.

Goed, dit alles maar weer van me af te hebben geschreven, heb ik nu een wat uitgebreid weekend, dit met dank aan wat te veel uren op mijn urenstaat.
Ik geniet dus van wat hard bij elkaar gereden extra vrije tijd. Ik wens nagenoeg eenieder een prima weekend toe.