Uit het oogpunt van...

Help, ik word oud.
Ja, dat hoop je dan altijd maar. En als het in goede gezondheid zal zijn, hoop ik dus inderdaad dat ik zo oud mag worden dat ik Jente haar levensgebeurtenissen mag meemaken. Haar zwemdiploma's heb ik al in mijn zak zitten. Maar zo zijn er wel meer van die dingen van mijn dochter die ik best zou willen zien.
Maar ouder worden, komt met kwaaltjes. Zo heb ik een bril. Die heb ik al vanaf mijn 18e, en elke 2 jaar koop ik een nieuw exemplaar. Ooit nog op kosten van de belastingbetaler middels defensie, inmiddels moet ik mijn eigen zorgverzekering ophoesten elke maand, en verdom ik het om maandelijks 1000-den euro's te betalen, om elke 2 jaar een maximale vergoeding van 10 euro aan een bril te mogen stukslaan.
Elke twee jaar is mijn afwijking wel een beetje anders en dus vind ik dat ik elke twee jaar best een nieuwer, hipper model op mijn opmerkelijk fraai gestyleerde neus mag planten.
Maar omdat ik diabetes heb, vindt de huisarts dat ik om die reden wat vaker een oogcontrole moet ondergaan. Dat gebeurde dik anderhalve week geleden. Een fundus-foto. Dan stap je een donkere kamer in, je kinnebak in een houder. Dan moet je vervolgens je oog wijd open houden, en dan gaat die jongeman met een beangstigend enthousiasme met een veel te felle camera in je oog zitten koekeloeren. Dat is serieus niet fijn. Je ogen open moeten houden, terwijl er iemand met een fel licht in je ogen gaat zitten schijnen, om iets te vinden dat hem niet aanstaat. En dan denk je klaar te zijn, maar dan komt oog nummer 2 nog...
En mooi dat hij dat vindt. Zoiets als een tandarts, lijkt me. Je moet een beetje een sadist zijn. Mensen mogen pijnigen onder het mom van gezondheidszorg. 
Een kleine week later kreeg ik de uitslag van de diabetes-mevrouw. Helemaal in jubelstemming, alles was goed, met die oogbollen van me.
Maar echt communiceren doen die zorgverleners niet, want inmiddels had ik ook al een afspraak met een arts in het ziekenhuis. Voor mijn ogen.
Ik ging er eigenlijk van uit dat dat was om de uitslag te bespreken.
Een kort praatje gemaakt, dat ik geen problemen heb. Hoewel... Ik heb moeite met lezen. Ik moet mijn telefoon of boek serieus op afstand houden. Veraf zien, geen probleem.
De (jonge)dame begon te grijnzen. "Meneer, op uw leeftijd [AUW, ik ben pas 42] aangekomen, begint u simpelweg de behoefte te krijgen aan een leesbril, en dan niet die van de plaatselijke drogist, want met uw normale afwijking, werkt een leesbril in de plus helemaal niet".  Kortom: ik ben oud, en moet ofwel aan varifocale glazen, of accepteren dat ik als een man op leeftijd gewoon mijn boek of telefoon op meer dan armlengte van mijn snufferd moet gaan houden om te kunnen lezen.
Oke, goed. Praatje gemaakt, tijd om te druppelen. Want bij dit onderzoek kreeg ik druppels in mijn ogen, die in moesten werken. Nasty goedje. Lang werkend goedje ook. Heel erg langwerkend. Het was maar goed dat ik vrij was die dag, anders had ik niet in kunnen staan voor de veiligheid van passagiers en vliegtuigen.
Na 10 minuten dat goedje in te hebben laten werken, mocht ik binnen komen, en werd er met laserstralen in mijn ogen gekeken. Niet bijster fijn. En ook hier weer: de gepassioneerde hartstochtelijkheid waarmee de dame mijn ogen verblindde, grensde aan puur sadisme.
De (jonge en verder toch wel zeer vriendelijke) dame concludeerde in dezelfde jubelstemming als de diabetes-mevrouw een paar dagen eerder dat er geen diabetes in mijn ogen was.
Verbaasd zei ik dat ik dat al wist, want er was nog niet zo lang geleden zo'n oogbollenfoto gemaakt, en dat ik eigenlijk verwachtte dat we die uitslag zouden bespreken.
"Oh, dat is wel gek. Want dan had u hier vandaag niet hoeven komen, goed is goed".
Juist.
Je wordt door de zorgverleners, -verzekeraars en apothekers gesmeekt of je alsjeblieft met allemaal accounts en allemaal apps je eigen zorg wil verlenen en je privacy nog meer inlevert, want dat is makkelijk, en hoef je ook niet meer te bellen, en dan genees je al nog voor je ziek bent. Zo enthousiast worden ze van al die onmenselijke communicatievormen die ze je op willen dringen.
Maar voorkomen dat je 2 keer mishandeld wordt voor één en hetzelfde onderzoek, dat lukt met al die account-tovenarij dan blijkbaar niet.

Uit de niet serieus te nemen, lachwekkende politiek:
De SP komt met een prachtig statement, dat door de hele tweede kamer massaal is overgenomen: de plastic-tax moet verdwijnen. Want we redden het milieu er helemaal niet mee. We dwingen bedrijven niet om milieuvriendelijker te worden en het enige dat het oplevert, is een nodeloze prijsstijging voor de consument.
Mooi dat de politiek daar, veel te ver nadat het is in gegaan, ver nadat het bedrijven NIET dwong om milieuvriendelijker te worden, en ver nadat het consumenten alleen nog maar meer last van de inflatie opleverde, er eindelijk achter kwam. Chapeau! Goed gedaan.
De rest van Nederland wist dit natuurlijk al lang. Maar de politiek niet.
Die liet het gebeuren.
Waar was de SP toen een of andere stomkop die plastic-tax invoerde?
Waar was de tweede kamer?
Toen waren ze muisstil. In permanente staat van laveloosheid.
Humor: nu gelooft de politiek grif dat het afschaffen van die bespottelijke plastic tax gaat leiden tot verlaging van de prijzen. Wat schattig. Wat naïef. Wederom een staaltje van symboolpolitiek waar je met respect naar zou kijken, want zo zout vreten we ze echt niet, de laatste tijd. Al was het maar omdat op elk potje zout een plastic tax zit. Of zat. En dus blijft zitten.
Het zal de SP vast wat stemmen opleveren zo hier en daar. Regeren is vooruitzien. Het is maar goed dat je voor het vak 'politicus' geen rijbewijs nodig hebt, want ze zouden allemaal gezakt zijn op vooruit kijken en anticiperen. En ik heb het gevoel dat politiek Den Haag al jaren door een van ranzigheid dichtgeslibde voorruit aan het koekeloeren is, een kilometers lang spoor van ellende door het land heeft achter gelaten, en het einde is nog niet in zicht.

L.E.O.
Lomp en onhandig.
Het zou zomaar mijn bijnaam kunnen zijn. Hoewel de nadruk daarvan tegenwoordig meer op het lompe ligt, en minder op het onhandige.
Dat begon aan de vooravond van mijn pubertijd. Dus toen ik 11 was of zo.
Bij Jente is het al een poosje aan de gang. Ze is er wat vroeger bij dan ik. Niet bepaald onverwacht, het kind draagt niet alleen mijn genen, maar ook die van haar moeder, en die is op zijn zachtst gezegd nog een slagje L.E.O'er dan ik.
Als Jente alleen maar ademhaalt, flikkert er ergens wel iets op de grond. Als ze goedbedoeld de afwas naar de keuken brengt, gooit ze een stoel om, en klettert het bestek door het raam naar buiten.
Als ze lacht, stuift de Lego (waar ze tot mijn genoegen naar hartelust mee speelt en knutselt) de hele kamer door. En driemaal raden wie daar dan weer in gaat staan: juist. Claus. Of Ilse.
Als Jente haar jas aan gaat trekken, struikelt ze over haar schoenen die ze net aan heeft getrokken.
Als ze naar me toe rent om trots iets te laten zien, trekt ze een spoor van gevallen voorwerpen door de kamer.
Pakt ze een schriftje van tafel om me haar zelfgeschreven verhaaltje te laten lezen, veegt ze met een groots gebaar de hele tafel leeg. Op zich kan dat geen kwaad, ware het niet dat de vloer niet per se de eindbestemming is van alle spullen die op tafel lagen.
9 van de 10 keer dat ze wat drinkt, spuit het haar neus weer uit omdat ze toch weer even tussendoor iets moet vertellen, maar vergat dat ze aan het drinken was.
9 van de 10 keer dat ze eet, vergeet ze dat ze aan het eten was, de hagelslag van haar boterham regent door de kamer, terwijl ze wild gebarend haar verhaal doet.
Als ze naar boven gaat om naar bed te gaan, stoot ze om de traptrede wel een teen, een enkel een pols of een hoofd. Al dan niet die van haarzelf.
Het is, kortom, bijna om wanhopig van te worden.
Wanhopig, want ik begrijp dat de zorgpremie maar weer gaat stijgen, maar de materiele schade gaat natuurlijk op een gegeven moment ook van dien aard worden dat de WA- verzekering gaat klagen.
En niet alleen dat. De sporen van rotzooi die ze achterlaat, moeten ook opgeruimd worden. Je krijgt er zoveel voor terug.
Want nog steeds, inmiddels al een jaar of 4, 5 hebben Jente en ik met regelmaat ons momentje samen. Lol maken op het grote bed.
Bestaat uit niet veel meer dan kietelen, met wat poppen of knuffels spelen, en een hoop griezelige acrobatiek. (L.E.O.), en zelfverzonnen spelletjes met uitbreidingen.
Er komt natuurlijk een moment dat ze daar te groot voor wordt. Dat ze teveel puber wordt om dat nog leuk te vinden. Om zich daar nog gemakkelijk bij te voelen. Zo moet dat denk ik ook gaan. Die momentjes zijn wel kostbaar, want ze duren dus niet eeuwig. En die momentjes maken de sporen van vernieling die ze in al haar jeugdige enthousiasme trekt, draaglijk. Vooral als ik dan dat koppie zie. Ogen die stralen als de zon van intens plezier.
Wat een kind....

En om te voorkomen dat dat kind van mij zichzelf zou bezeren aan achtergebleven bierflesscherven (iets met een L.E.O'e lifter) bracht ik mijn auto van de week naar een professionele poetser.
De verschaalde bierlucht, wisten we enigszins te maskeren, maar deze poetsmeneer wist de puntjes wel goed op de i te zetten.
Ik heb mijn auto van een bevriende garagist in Veenendaal gekocht. Het voordelen daarvan zijn legio: ik koop geen rotzooi, hij verkoopt het niet. En vaak weet hij ook wel iets van de geschiedenis van de auto. Zo ook van deze.
Mijn auto was van een oude man die niet meer moest rijden. Dat was ook wel zichtbaar, de vorige eigenaar had op het laatst van zijn houderschap moeite met het overzien van de omvang van het ding. Getuige alle schaafwondjes op de hoeken.
Ik vroeg de professionele poetsmeneer of hij kon kijken wat hij kon doen met die schaafwondjes, en de grootste ervan heeft hij serieus onnavolgbaar weg weten te werken. Dat had als bijwerking dat ik met een grote grijns naar huis reed, en trots wat foto's van voor en na de behandeling deelde met auto minnende vriendjes.

Dit alles maar weer geschreven hebbende, is mijn weekend bijna ten einde, en begint voor mensen met een normaal leven, een nieuwe. Ik wens eenieder een goede.