Menselijk dwalen

 Uit het nieuws:
Je bent een liefdevolle, zorgzame ouder, die zijn of haar kind een goede toekomst wil geven. Je hoopt dat je kind later een redelijk weldenkend mens wordt, en na een goede en leuke schooltijd een leuk, nuttig en aangenaam, hard werkend mens zal worden.
En terwijl je bezig bent met die opvoeding van je kroost tot leuke volwassen mensen, vindt je het ook volkomen normaal om een spandoek te hangen bij een aangewezen (nood)locatie voor opvang van asielzoekers. Op dat spandoekje kalk je de tekst: "Niet naast onze kinderen, dat moeten we verhinderen".  Een 10 voor het rijmpje.
Maar helaas, een 0 voor je bijdrage aan de opvoeding van je kind. Wie propt zijn kind nu zo vol haat en angst? Dan wordt dat kind serieus geen leuke volwassene.
En dan, als de burgemeester niet meteen naar je gekwetter luistert, dan gooi je er maar een brandbommetje tegenaan. Daarmee leer je je kroost dat als je niet meteen je zinnetje krijgt, het compleet gerechtvaardigd is om maar grof geweld te gebruiken.
Wat een prachtige generatie kinderen zal er uit dat Ugchelen komen. Ik hoop dat ze dat volk daar in Ugchelen houden. Je moet er toch niet aan denken dat kinderen die opgroeien met denkbeelden van de Ku Klux Klan, in een wereldse metropool als Rotterdam, Amsterdam, Den Haag of Utrecht terechtkomen. Dat soort kinderen, dat geleerd heeft om haat om te zetten in het smijten met brandbommetjes, gaat in een stad als Rotterdam of Amsterdam, meteen met molotov-cocktails aan de slag. Wij hebben IS helemaal niet nodig hier, we hebben onze eigen terroristjes die naar grof geweld grijpen als ze hun trieste zinnetje niet krijgen.
Tuurlijk, dit was niet de eerste keer, noch vrees ik dat het de laatste keer zal zijn. Helaas: mensen die de schuld aan Rutte (herstel: Schoof, lees: Den Haag) geven, zullen het concept van eigen verantwoordelijkheid nemen, nooit bevatten.
Mensen die nu tegen me willen zeggen: DoE dAn EeN AzC bIj JoU iN dE bUuRt!!!111one1!
Hebben we. En we hebben ook een wooncomplex in de buurt voor mensen met een sociale uitdaging (lees: griezels zoals we ze kennen in Ugchelen???) En van beide hebben we hier weinig tot geen last. Oeps, daar gaat de ingeprentte angst...
Wat ik zo wonderbaarlijk vind: als meneer Baudet met een paraplu op zijn rattenkop gemept wordt, is dat een "aanslag". Als meneer Wilders wordt bedreigd, spreekt eenieder er schande van, en moet heel de maatschappij de mijns inziens volstrekt onnodige en overbodige beveiliging van die blonde groot-moefti betalen. Maar als Nederlandse Ku Klux Klannertjes een brandbommetje smijten, is de politiek stil. Ik stel voor dat we mensen weer wat gelijker maken. Brandbommetje tegen een AZC wordt prima gevonden? Ik vind het bedreigen van een politicus ineens een stuk minder erg. En een prima post om op te bezuinigen.
Nee, gekkigheid. Maar mensen, doe gewoon normaal. Kom eens uit die grot van angst en hysterie, en ga gewoon leven. Veel makkelijker en beter voor je hart en ziel.

Uit de sociale media:
Het was vast goedbedoeld. Opa bestelt een kadootje voor een (heel erg jong) kleinkind, op haar naam. Maar ja, opa was niet thuis en moest dus naar een pakketpunt om dit pakketje op te halen.
De meneer van het pakketpunt vond niet ten onrechte dat de geadresseerde het pakketje met legitimatie op moest halen. Dat zijn de regels waaraan pakketpunten moeten voldoen, en ik neem aan dat daar iets over staat in de postwet en in de bedrijfsregelementen van betreffende vervoerder.
Opa vond dit allemaal maar belachelijk en maakte er een hilarisch bedoelde klaagzang van op internet. Want regels zijn er misschien niet voor niks, maar in dit geval moest er van afgeweken worden.

Opa is in dit geval godzijgedankt niet mijn vader of schoonvader maar een of andere Bert, een distributeur/vertegenwoordiger van muziekinstrumenten.
En alles aan die klaagzang maakte dat mijn nekharen overeind gingen staan. Want vooral de medewerker van dat pakketpunt moest het ontgelden, ook bij de klakkeloos meeblatende juffrouw, die de medewerker maar een sukkel vond.

Maar wacht even...
We klagen steen en been dat pakketbezorgers hun werk op zijn zachtst gezegd totaal niet serieus nemen. Smijten met pakketten, pakketten kwijt raken, roekeloos rijden en andersoortig gebrek aan service. Helemaal terecht dat we daarover klagen, overigens.
Maar dan doet zo'n medewerker (heel verfrissend!!!) precies dat wat wij van hem willen: namelijk zorg dragen voor een pakket aan een specifiek geadresseerde, en vervolgens wordt de man op sociale media met de grond gelijk gemaakt.
Wat wil je nu, mannelijke Gerda?
Waar haal je eigenlijk het walgelijk gore lef vandaan om te eisen dat een pakketmedewerker de regels breekt, zodat jij je goedbedoelde lolletje hebt? Het breken van dat soort regels kan leiden tot vervelende kwesties met zijn baas. Of het kwijtraken van pakketjes, waar ook deze mannelijke Gerda-Bert over loopt te zaniken.
Maar blijkbaar is het volgen van regels en bedrijfsprocedures die ervoor gemaakt zijn dat niemand anders met jouw pakketje aan de haal gaat, iets om tegenaan te stampen als je Bert van de Gewa bent. Want als je Bert van de Gewa bent, dan gelden voor jou andere regels, en als men die niet volgt, krijg je een sneer op social media.
Ik bemoeide me er met mijn stomme kop mee, en dat was meer dan Bert Damsma van Gewa hebben kon, dus donderde hij me uit zijn contactenlijst. Zielige man, zielige move. Ik koop nooit meer iets waar Gewa bij te pas komt.
Overigens: ik vind het wonderbaarlijk dat een vertegenwoordiger van een bedrijf als Gewa, dat veel aan verzenden moet doen, zo ongelooflijk horkerig en egocentrisch om gaat met pakketbezorging. Want owee als de regels van de pakketbezorging voor Gewa niet gevolgd worden, en er daardoor pakketjes kwijtraken, hangt meneer Bert van de Gewa in de hoogste boom.

Waarom ik hier nu zo fors op inhaak: die pakket-man verdient veel te weinig om voor een ander een risico te lopen met zijn baan. Waarom zou hij in vredesnaam?
Iets waar ikzelf ook nog wel eens tegenaan loop. Dat mensen vragen om een oogje dicht te knijpen bij dingen die niet volgens de procedures en regels verlopen. (Een voorbeeld: mensen die koffie of thee mee willen nemen in de bus. In van die fijne kartonnen bekers. Als ik een noodstop moet maken, gaat die koffie overal heen. En hete koffie of thee over je heen krijgen, is serieus niet goed voor een mens. En als het om zo'n grote beker fris gaat: lekker plakkerig het toestel in, of ik moet de zooi maar weer opruimen, iets waar geen tijd voor is, anno 2024, met ons tekort aan chauffeurs).
Nee, ik knijp geen oogje dicht, want als het misgaat, ben ik de pineut. En waarom zou ik dat risico nemen? Die regels zijn er niet voor niks. Veiligheid in dit geval. En daar ga ik niet aan tornen. En hoezeer ik ook kan kankeren op vele zaken op mijn werk, mijn werk is wel heel erg leuk. Ik ga dus niet het risico lopen dat ik geschorst word of ontslagen word omdat iemand anders zich aan de regels en procedures wil onttrekken. Oh, en omdat mijn echtgenote het me niet in dank af zou nemen, als ik om zo'n stomme reden naar huis word gestuurd.
Dan ben ik maar een lul, ik hou me aan de regels, en dat verdient geen schoonheidsprijs, want het is gewoon mijn werk, maar ik verdien zeker niet dat ik dan door een of andere Gerda op social media aan stukken gescheurd word. En datzelfde geldt voor die pakketpunt-meneer. Die deed zijn werk prima, en verdiende deze bullshit van een of andere Damsma absoluut niet.

Uit mijn eigen leventje.
Ik herken patronen, en ben beland in een patroon waarvan ik denk dat het uiteindelijk tot moeilijke vragen gaat leiden.
Een paar weken geleden vertelde ik al hoe ik een piloot bijna ontvoerd had naar de ondoorgrondelijke wegen van Schiphol's aankomst hallen. Ik gaf de arme man geen kans om naar zijn toestel terug te lopen, en veroorzaakte daarmee nogal wat komische consternatie.
Bij die deuren naar de aankomsthallen, waar wij de passagiers afzetten, kan het tijdens spitsuren behoorlijk druk zijn. Daar krijgen wij als chauffeurs ondersteuning van bus-coördinatoren, als ze geen bezigheden elders hebben. Zodat de passagiersstroom zo efficient mogelijk plaats kan vinden.
Bus-coördinatoren zijn zonder uitzondering allemaal hele prima mensen om mee samen te werken. Menselijk, humoristisch, gezellig.
Soms, als het heel druk, maar niet te druk is, lopen ze voor ons even een rondje door de bus, als we leeg zijn, om zeker te zijn dat passagiers hun paspoorten, laptops, telefoons, tassen en schoonmoeders niet in de bus hebben laten liggen.
Dan hoeven wij dat niet te doen, en kunnen we gelijk door naar onze volgende ritopdracht.
Dat gebeurde van de week ook.
Busco en ik liepen tegelijkertijd mijn bus in. Zij achterin, ik voorin. Ik had haar niet gezien, ging zitten, sloot de deuren en stoof weg. Het controleren doe ik liever niet op een plek waar veel minder verkeer verwacht is.
Dat leverde weer wat consternatie op, want ik hoorde iemand roepen dat ze er toch nog uit wil. In eerste instantie dacht ik dat het over de porto kwam, maar toen ik in de binnenspiegel keek, schoot ik in de grinnik, en kon ik haar nog net op tijd afzetten.
Uiteraard leidde dat weer tot wat goedmoedig geplaag over en weer. Maar ik moet toch een beetje oppassen. Als je zovaak mensen tegen hun wil meeneemt, ga je daar wel een reputatie van krijgen, ben ik bang.

Dit alles maar weer geschreven hebbende, is mijn weekend tijdens het weekend in volle gang. 1 keer per 7 weken een weekend vrij. Dat is wennen. Ik wens ieder hoe dan ook een goede toe.

Tijdelijke ongemakken

Reeds vaker gememoreerd: wat sommige zaken betreft sta ik sterk in contact met mijn vrouwelijke kant. En dat voor een hetero.
Mijn favoriete automerk (meer liefde dan haat, maar haat gebeurt ook, als het nodig is), heeft een side-hussle. Dat heet "lifestyle".
Een online winkel, waarin je allemaal zaken kunt kopen die marketing-technisch voor het merk handig zijn. Ofwel het zijn promotie-artikelen die je "gratis" bij de dealer krijgt als je er dik 20k afrekent.
Ofwel het zijn "aantrekkelijk" geprijsde hebbedingetjes voor in vitrinekasten van gekke verzamelaars (zoals ik).
Ik kan mij dus bij vlagen heel erg verlustigen aan en in die online winkel (de meeste dealers in Nederland zijn niet zo verwelkomend dat ik er graag kom, dus die zal ik buiten elke beschouwing laten, zij schijnen echter ook wat spullen uit die lifestyleshop te verkopen) en wat er te vinden is.
Zo heb ik er wel eens wat ideetjes opgedaan voor modelautovitrinekastvulling (120x woordwaarde in wordfeud of scrabble), ik heb er wel eens wat andere zaken vandaan laten halen, omdat dat samen met verzamelvriendjes goedkoper was dan het zelf te doen.
Dus afgelopen weekend was ik weer eens op die website te vinden, en zag ik dat er een horloge was, dat in de aanbieding was.
[Een korte onderbreking: wat horloges betreft heb ik een wat aparte smaak. Voor mij geen dure merken. Een Patek Philippe is monsterlijk duur, maar wat je in de basis krijgt, is gewoon een klokje dat niets anders doet dan wat een klokje zou moeten doen: de tijd aangeven. Met een Rolex aan je arm, maak je jezelf enorm kwetsbaar, de prijs van goud, diamanten en andere edele zooi die ze verwerken in die klokjes gaat nog eens drie keer over de kop, om niets anders te bieden dan een blik op de tijd. Dat zijn serieus dure minuten. En ik vind het merendeel ook niet mooi. Ik zie de kwaliteit. Ik zie echt wel waarom ze zo duur zijn, maar het is gewoon niks voor mij. Niet in de laatste plaats omdat ik nogal lomp ben, en dus elke seconde bang zou zijn dat ik in een ongecontroleerde beweging dat horloge bekras. Kortom: voor mij geen dure horloges.
Wel kocht en kreeg ik in het verleden leuke horloges. Een Snoopy horloge van timex. Een automaat. Vind ik leuk. Een automaat. Ik kocht een solar horloge, bij de de liquidatie-verkoop van de V&D, die later door een niet nader te noemen peuter onder luid gekir en gelach kapot werd geslagen met een steen. Ik kocht een leuke Ice-watch met een Citroën thema. Een aantal van die horloges heb ik nog. En vind ik leuk om vaak te dragen. Zoals die automaat, die ik voor mijn verjaardag kreeg.
Dus ja: ik hou van horloges, maar van leuke horloges. Niet per se dure horloges.]
Terug naar de lifestylewinkel. Ik zag daar dus een horloge dat in de aanbieding was. Een Solar-powered horloge. Dus zonder batterij. Prettig, want ik heb er de pesthekel aan om met mijn horloges naar een juwelenman te gaan. Met een automaat hoeft dat niet, en met een solar dus ook niet. En met mijn favoriete automerk als thema was het natuurlijk helemaal fijn dat die in de aanbieding was. Ik appte mijn eega, en zei hoe leuk het was dat dit horloge in de aanbieding was, en haar reactie was dat ik het dan maar moest kopen (waarschijnlijk ook weer omdat zij anders het gezeur zou moeten aanhoren als ik het niet deed).
Zo gezegd, zo gedaan. Ik plaatste mijn bestelling, en zag dat er een vest in de aanbieding was. Ik klikte erop om te kijken wat voor vest het was, en besloot dat het leuk was, maar misschien toch niet voor nu meteen.
Als een malle door het afrekentraject gegaan, bleek dat de prijs inclusief verzenden toch best hoog was. Maar goed, ik was op mijn werk, dus was met meer dingen bezig, laat maar gaan.
De uiteindelijke factuur bekeken.... Oeps.... Toch dat vest meebesteld. Per ongeluk.
De verzending vanuit Frankrijk kennende, verwachtte ik niet dat het pakket van de week al geleverd werd, maar dat was dus wel zo.
Een enorme doos. Zó enorm dat Ilse zich aan het verwonderen was over de enormiteit van die doos voor een horloge. Maar die wist natuurlijk niets van dat vest. Het horloge is serieus leuk. Vrolijk fel rood en wit. Geen batterij. Leuk het oude Citroënlogo erin. En dus solar.
Het vest....
Het vest is dik, gevoerd, heerlijk warm. Vandaar ook die enorme doos, want het vest is best groot. Met rits, en duidelijk niet vorm gegeven voor de Nederlandse markt cq. taalvirtuozen. Want links van de rits, staat er enorm groot: CITR met daaronder "automobiles". Prachtig ingenaaid en niet gestickerd. Rechts van de rits staat er enorm groot OËN. Oftwel OEN. Met daaronder "Francaises". En die Oen valt op, op het moment dat je er aandacht aan geeft. Met dank aan een merken-vriendje, die ik trots mijn nieuwste aanwinsten liet zien, valt het mij nu op. What has been seen, cannot be unseen. Dat idee.

Dat vest komt nu wel lekker uit, mijn thermostaat is van slag, mijn holtes zitten vol, ik hoest mijn longen de hemel in, hoger dan een vliegtuig vliegt, ik nies de voorruit van mijn auto aan barrels, mijn hoofd bonkt alsof er een kabouter met een heipaal aan het rammen is, en mijn spieren en gewrichten zijn stijf als Ron Jeremy tijdens de opnames van Deep Throat. Kortom: ik ben geveld door de griep.
Ik lees mijn blogs altijd voor, bij deze vrees ik dat het voorlezen neerkomt op woordje-hoestbui-woordje-hoestbui-halfwoordje-hoestbui etc.
Om mezelf de kans te geven uit te zieken en mijn passagiers niet al te zeer de stuipen op het lijf te jagen heb ik mezelf ziek gemeld. Voordeel daaraan is dat mijn collega's (wier gemiddelde leeftijd ligt ter hoogte van de risicogroep van corona, griep, en dood), in elk geval niet door mij worden aangestoken. Misschien wel door een ander, maar dan hoef ik me niet schuldig te voelen.

Ziek zijn levert wel de mogelijkheid op om, door de watervallen achter mijn ogen heen, wat Net te Flixen. Ouwe series terugkijken, en eventueel een foute film. MEG2 is zo'n foute film. Lachwekkend slecht zelfs. En dat is dan weer oppassen, want telkens als er zo'n enorm slecht ge A-I'de haai voorbij komt zeilen, schiet ik in een hoestbui, die eigenlijk een lachbui had moeten wezen.
Of Lucifer. Een serie. Een pareltje van vreselijk slecht acteerwerk, maar desondanks vreselijk vermakelijk. En het geeft wellicht een iets beter beeld over de duivel en de hel dan je krijgt van de pastoor. Lijkt me pijnlijk, voor de kerk.
En het levert snert op. En dan niet de soort die je per liter in een zakdoek blaast, maar de soort die je per anderhalve liter in een pan maakt. Toen ik nog niet gevloerd was door de griep, besloten we boodschappen per bezorger te laten komen, en Ilse had, zonder het mij te zeggen, de ingredienten voor een flinke pan erwtensoep laten aanrukken. Dit gebeurt op zich vaker. Want we zijn met 3 Minder Gestructureerden in huis, dus het boodschappen doen is iets dat kan redelijk ad hoc nodig zijn, of gebeuren. Vaak als ik dan terugkom van de plaatselijke grutter, zie ik bij het uitpakken dat mijn lief mij ge-appt had of ik nog iets mee wil nemen. Omgekeerd gebeurt ook vaak.
Ik realiseerde me net dat ik toch wel serieus heel erg veel zin had in snert, omdat ik het al heel lang niet gehad heb. Dus als ik weer helemaal opgeknapt ben, lijkt de kans dat ik een grote bak snert meeneem naar mijn werk, erg groot.

Mijn 32-urige werkweek is inmiddels 4 dagen oud, daarvan heb ik er 3 ziek thuis gezeten, ik denk het weekend wel weer te gaan werken. Dit weekend dus. Dit alles maar weer geschreven hebbende, met hysterische thermometer, watervallen achter mijn ogen en huiveringwekkende hoestbuien, wens ik eenieder een beter weekend toe.