Goedkope menselijkheid, niets is ons vreemd.

 Een hoop "zorgen". Een hoop verontwaardiging. Een hoop stampij. De Temu-webwinkel/Temu-app.
Een soort van Ali-express, maar dan nog goedkoper.
Doelgroep: mensen die lopen te huilstruiken dat een postzegel zo duur is, terwijl ze op facebook kwistig met felicitaties strooien, en zelfs niet zouden weten waar ze zoiets banaals als een postzegel voor een verjaardagskaart zouden moeten kopen.
Mensen die lopen te huilstruiken dat alles zo vreselijk duur is, terwijl ze 3x per jaar op vakantie gaan naar een all-inclusive resort.
Kortom: iedereen. Want Nederland is een duur land, en de lonen stijgen niet zo hard mee als de inflatie. Helaas. De beloften van Geert Wilders waren mooi, maar totaal niet nagekomen.
Die mensen, trappen massaal in de opengestelde valkuil van China. Want die mensen realiseren zich niet dat China dan weliswaar een handelspartner is, maar verre van een eerlijke, transparante handelspartner.
Zij willen maar al te graag hun spotgoedkope, kwaliteitsloze tinnef aan ons kwijt, maar om als Nederland iets in China kwijt te kunnen, is onverklaarbaar veel lastiger. Maar ja. China en Chinese zooi is lekker goedkoop.
Het is zo goedkoop, dus mensen kopen zich scheel op die website of app. En men realiseert zich blijkbaar niet dat producten niet voor niks zo vreselijk goedkoop zijn. De kwaliteit is er niet, maar de prijs is uw privacy. Uw leven.
Waar diezelfde mensen lustig allemaal bezopen hoaxen delen over dat facebook geen gegevens van ze mag gebruiken, want "MiJn PrAifAsssieEeE1!!!1one!1", geven ze zonder enige gene of intelligentie hun hele hebben en houden aan een of andere griezelige Temu-app.
Die vervolgens al hun data aan de grote communistische roerganger geven. Tja.
Ik vind het verbijsterend dat mensen zich niet realiseren dat als een product gratis of té goedkoop is, ze niet betalen met geld maar met zichzelf. Dan zijn zij dus blijkbaar het product. Die grenzeloze naiviteit vind ik schokkend, en enigszins vermakelijk. En met het risico dat ik voor arrogant versleten wordt: ik wist dit al. Een gezond wantrouwen in de Chinese overheid en het Chinese bedrijfsleven, in combinatie met een absolute weerzin tegen het fenomeen "accounts", maakte dat ik op geen enkele wijze iets van Temu (of Ali, for that matter) zou willen hebben. Plus het feit dat ik liever iets van kwaliteit wil, dan iets dat na verzending al op niet te herleiden manier niet meer werkt.

Op mijn bijzondere (en op veel momenten bizarre) werkplek wordt op dit moment flink geïnvesteerd in vernieuwing. Dat kan absoluut geen kwaad, en het maakt dat je als gebruiker van de infrastructuur geen 24 uur achter elkaar hetzelfde "wegbeeld" hebt.
Geen 24 uur is hetzelfde, ondanks dat je toch echt hetzelfde zou moeten doen.
Voor ons leidt dat tot nogal eens wat onverwachte wegomleggingen, die zelden duidelijk worden aangekondigd. We leren het "on the job". De nieuwste omlegging is er één die ervoor zorgt dat we serieus heel veel meer meters moeten maken om op de bestemming te komen. Maar ook een die tot nogal wat onmin en onbegrip leidt. Een van die omleggingen heeft er namelijk voor gezorgd dat een van de doorsteek-straatjes, die vroeger 2- richtingsverkeer was, nu nog maar éénrichtingsverkeer is.
En dus sta je met je 12 meter lange bus nogal eens neus aan neus met iemand die de enorm grote verbodsborden niet wilde of kon lezen. Of zich er simpelweg geen flikker van aan trok. Ja. En als ik met passagiers in de bus zit, ga ik niet achteruit. Ten slotte sta ik in mijn recht. En andermans problemen oplossen, is maar zeer beperkt in mijn DNA in gebakken.
Maar goed, die eerste dag, vergeef je je mede-weggebruikers wat, want het is allemaal nieuw. En als het voor ons onverwacht was, is het voor meer mensen onverwacht. Dus kom op. Ik kan best even kijken of ik zoiemand een centimetertje kan helpen.
Maar het moet geen gevaarlijke situaties opleveren. Ik kan simpelweg niet met 12 meter straffeloos achteruit steken. Er zit verkeer achter me, dat ook niet verwacht dat ik ineens achteruit ga rijden.
Mensen verwachten sowieso niet altijd transport per bus naar een vliegtuig, en met dat vele omrijden, vertel ik ze maar dat ze gratis een toertje over de luchthaven krijgen.
Dat leren "on the job", zorgde voor een wat vreemde sfeer in mijn bus, een paar dagen geleden.
Van de hoogste hotemetoten moeten wij álle deuren geopend hebben bij het in- of uitstappen van de passagiers. Onhandig, want de warmte (zeker nu) vliegt dan nog sneller naar buiten, en kost erg veel batterijcapaciteit. Onhandig, want de meeste mensen hebben nu eenmaal geen idee van het feit dat voorin die bus staan, mijn zicht ernstig belemmert, en daarmee de veiligheid.
Diezelfe hotemetoot beweerde ooit dat hij liever klachten van passagiers ontvangt omdat ze te gewelddadig naar achteren gekegeld werden, dan dat hij klachten ontvangt over een dichte voordeur.
Prima, kan hij krijgen. Ik sta voor niks.
Bij een binnenkomende vlucht, moest ik dus maar weer zien dat ik me door de mensenlijven naar mijn stuur wrong.
Ik besloot om eens geen poging te doen tot het worden van wereldkampioen mensen-kegelen, maar het met een grapje af te doen, en dat ging zo:
Ik: Mevrouw, als u daar blijft staan, kunt u evengoed achter het stuur zitten, en die bus naar de terminal rijden. Dan gaat het misschien wat sneller.
Mevrouw: haha, maar ik kan geen bus rijden.
Ik: het is heel eenvoudig, ga maar zitten, ik leg u wel uit wat u moet doen. Ik heb het vanmorgen zelf on-the-job geleerd, iedereen kan het. Heus.
Mevrouw:..... Jamaar..... Jamaar..... Is dat wel veilig dan?
Ik: Nee, natuurlijk niet. Maar het is wel heel erg leuk. Let's go!!!
Mevrouw:.......
Mevrouw:...... Neemt een paar dragonderstappen naar achter, en kegelt zelf haar mede-passagiers bij kans naar buiten.
Opgelost.

Een verhaaltje van Ilse:

Ons Jente krijgt in de avond vaak een melatonine pilletje. Dit omdat ze moeilijk in slaap komt, ze zelf blijkbaar weinig aanmaakt, en er dus baat bij heeft. Niet alleen slaapt Jente dan wat makkelijker, voor ons is het ook wat minder heibel in de avond.
Dat pilletje doen wij gewoonlijk in de geopende mond van Jente. Dat is een beetje de "traditie".
Alsof we een jong vogeltje voeren. Heel ontroerend.
Onze Colette heeft het aan haar schildklier, en krijgt daarvoor ook een pilletje, dat moeten we ook in haar strot rammen, anders vreet ze het niet.
En de hond krijgt af en toe wat lekkers. Net als bij Jente gaat dat van "GLOBBERDEGLOBBERDEHAPSLIKWEG".
Maar omdat wij wij zijn, en niet altijd even gestructureerd of georganiseerd, ging het van de week mis.
Gedachtenloos wilde Ilse Jente haar melatonine geven, pakte dat pilletje, liep naar de hond en de hond deed inderdaad "GLOBBERDEGLOBBERDEHAPSLIKWEG". En weg was het pilletje voor Jente.
En pas toen realiseerde Ilse zich dat ze de hond gedrogeerd had met een slaappilletje voor kinderen.
Letterlijk geen kind meer aan gehad.
Zo moet dat dus niet.

Hoe dan ook:
Weer een bijtijdse blog. Maandag weekend, ik wens u nu alvast een goeie toe.