De handelskade.
Mijn werkplek kent 2 haltes, waar ik de bus kan laten stoppen. "Schipholgebouw" is er één van, en wordt aangedaan door grijze bussen. Bussen die op alle haltes stoppen binnen het gebied van Schiphol. "De handelskade" is een halte die wordt aangedaan door rode bussen. Bussen die op veel minder haltes binnen het gebied van Schiphol stoppen. Dat zijn de streekbussen. Beide haltes zijn min of meer op loopafstand.
Afhankelijk van waar ik parkeer, kan ik uitsluitend een grijze bus pakken. Of ik kan kiezen voor een grijze of rode bus.
Op een goeie en nog zonnige dag, besloot ik de rode bus te pakken. Die is net even wat sneller dan een grijze, want stopt op minder haltes. Goed opletten dus dat ik wel op de juiste halte uitstap, anders schiet ik mijn doel met kilometers (letterlijk) voorbij.
Nu is het als buschauffeur zo, dat je je bus goed op de halte moet zetten. Tijdens een instructie van een erg eigenwijze kerel, leverde me dat een gebroken middelvinger op. In het OV is dat net zo. Netjes halteren, zodat je reizigers zo veilig mogelijk in- en uit kunnen stappen.
De chauffeuze van de bus die ik naar mijn bestemming had, deed dan ook precies dát: heel erg netjes halteren.
Alleen nu wil het ding dat niet al die haltes even handig zijn aangelegd. Soms zijn die haltes een paar centimeter te hoog aangelegd, waardoor deuren van die bus niet open kunnen, als de chauffeur in kwestie netjes halteert.
(Ja, serieus, er worden nog steeds bushaltes gebouwd die niet berekend zijn op de bussen die er moeten stoppen. En daarmee dus zorgen voor het feit dat je als chauffeur toch net eventjes verder van die halte moet parkeren dan je lekker zou vinden voor je passagiers. Er zijn dus nog steeds van die stoere kantoortijgers die ergens een tekeningetje maken voor een hippe halte, zonder kennis of inzicht in waar dat voor gebruikt zou moeten worden, en hoe. Het is hemeltergerd. Je hoopt dat mensen die zoiets construeren zelf eens een middelvingertje of 2 breken).
De chauffeuze van mijn bus, parkeerde dus erg netjes, deed de deur open, ik groette haar vriendelijk en vrolijk. Wenste haar een fijne dag en liep vervolgens met mijn snufferd tegen een half geopende deur. Die deur was namelijk halverwege klem komen te zitten tussen de bus en de stoep van de halte.
Nog nooit dat ik een half geopende deur kuste, maar dit was hem dan: mijn eerste busdeur-kus.
Van 40 naar 32. Hoe bevalt dat nu? Mijn eerste complete roulatie zit erop. Ik heb mijn eerste complete vrije week erop zitten. 5 ingeplande vrije dagen.
Alle diensten laat.
Het was en is financiëel slikken. En eigenlijk bizar dat een bedrijf de problemen zonder enige vorm van ceremonieël bij de werknemer legt (niet mijn woorden, maar die van een vertrouwenspersoon die ik er naar vroeg). Dus zullen we actief op zoek moeten naar bezuinigingsposten. Maar, zoals mijn betere helft zegt: het komt wel goed.
Mijn maatjes uit de ochtenddiensten mis ik ook. De harde humor. Het pretentieloze. Het doordouwen. De oprechte interesse in elkaar.
Mijn maatjes uit de avonddienst zijn voor 80% ook toppers. Wat pretentieuzer misschien. Wat meer prinsesjes. Maar ook in de avond is het gezellig en goed werken. Het is wat rustiger, en daardoor wat meer ruimte. Maar ook hier weer: de oprechte interesse in elkaar. En de gezelligheid. Het gezamelijk balen als we allemaal tegelijk pauze krijgen, terwijl er maar 2 magnetrons ter beschikking staan. Had allang geregeld kunnen zijn, maar dan moeten de juiste figuren wel voldoende interesse hebben in het wel en wee van de avonddienst.
En ik begin langzaam op te krabbelen. Ruimte te krijgen voor andere gedachten. En die gaan nogal eens heen en weer.
Ik heb nog steeds geen hobbies gevonden. Serieus, ik loop zo ontzettend achter. Normale mensen van mijn leeftijd hebben hobbies. Die gaan naar de plaatselijke toneelvereniging. Of staan 2x per week te padellen. Kantklossen of zo.
Tuurlijk: ik verzamel mijn auto's, maar dat staat op een laag pitje. Ik heb wat dat betreft wel bijna alles wat mijn hartje begeert.
Lego? Ja, heel leuk. Maar zelfs met 40 uur per week niet echt een hobby die je in het groot uitoefent. Bovendien: ik zie al een blokje op de grond vallen, en voor ik kan bukken om het op te rapen, in de bek van de hond verdwijnen om er deels verteerd en afgevuld met hondenmest weer uit te komen. Dat is dan het meisjestoilet waar de slang uit Harry Potter komt.
Dus ik ben er nog niet. Ik ben er nog lang niet. Maar als u als lezer nu eens een prima idee heeft voor een duurzaam inzetbare hobby voor uw nederige scribent, ik hou me van harte en warm aanbevolen. Ondertussen ben ik onder leiding van schonebroer Sietse begonnen aan wat misschien wel een leuke prelude kan zijn voor mijn hobby-leven.
Ik ben begonnen met het maken van een versnellingspook-knop voor in mijn auto. Van hout. Vorige week maakte ik van wegwerp-vuren-waaibomen-hout een opzet. Om te leren hoe een draaibank werkt. Deze week kwam ik terug met "het plan van aanpak". Dat kon gelijk gepauzeerd, want het hout dat we in gedachten hadden, bleek te klein te zijn, maar we vonden wel een machtig mooi stuk lindenhout. Met allemaal mooie onvolkomenheden erin. Stuk op maat uitgezaagd, en vervolgens de scheuren, die ik zo mooi vind, maar als versnellingspookknop snel gaan irriteren, afgevuld met epoxy en kleurmiddel. Dat afvullen ging uiteraard niet subtiel, en we hebben 2 bekers moeten mengen, omdat de scheur blijkbaar dieper was dan we op ooghoogte hadden kunnen zien. Maar het leerde ook dat een laagje epoxy erop de nerven veel beter uit liet komen, en het hout een prachtige diepe kleur geven. Dus het op maat draaien en afwerken, is een weekje op geschoven, maar ik ben nu al helemaal in mijn nopjes als het resultaat er gaat zijn.
En dan dit: ik word een maatschappelijk en pedagogisch geëngageerde ouder. Ja.
Ik ben een van die ouders die mild cynisch kijken naar die schoolplein moeders en vaders die zich overal mee bemoeien. De ouderraad. Schoolreiscommissie-ouders. Gymouders. Avondvierdaagse-ouders. Etc. Ik wilde er nooit bij horen, want ik ken mezelf. Niet subtiel genoeg om de porcelijnkast heel te laten. Zelfs niet per ongeluk. Van die boblijn-bekapte moeders die ik niet vriendelijk genoeg vertel dat hun ideetjes nog bespottelijker zijn dan hun eerste idee om zich voort te planten.
En nu word ik dus Bieb-ouder.
Ik kan schrijven, dus ik kan lezen. En voorlezen. Ik weet oprecht niet hoe ik hierin verzeild ben geraakt maar over dik anderhalve week zit ik in de bibliotheek van Jente's school, allemaal kinderen te vertellen welk boek ze wel en niet moeten pakken, ik geef ze op hun flikker als ze te laat zijn met het inleveren, en zelfs voorlezen schijnt bij dit takenpakket te horen. Jente vindt het geweldig. Ik moet vooral nog wennen aan het idee.
Dus: los van houtdraaien: ik wacht nog steeds op de eindoplossing: wie helpt Marnix aan een duurzaam inzetbare hobby...
Iets anders.
Onze Geert Wilders, die populistisch bazelend, talloze beloftes kakelend aan het roer van ons land kwam te staan, is tot op heden niet in staat gebleken het leven van "de gewone man" ook maar een fractie te verbeteren. In tegendeel zelfs. Het leven van die "gewone man" wordt er alleen maar moeilijker op. En Geertje Wilders kijkt er naar en doet er helemaal geen fuck aan. Kan hij niet. Is hij te talentloos voor.
Maar toen Donald Duck Trump de verkiezingen in Amerika wederom won, was Geertje, ons eigen lallende populistje, er als de kippen bij om meneer Donald Duck Trump te feliciteren. En te melden hoe trots hij was. Ik moest lachen. Onze eigen keffende Geert, die politiek nog geen deuk in een pakkie boter weet te krijgen, likt aan de harige aars van zijn Ome Donald, in een poging om vriendjes te worden/blijven/zijn. Hoe schattig.
Wij kunnen veel vinden van meneer Trump. Tegen of voor. Het maakt niet uit. Amerika heeft gekozen. En dat is democratie. En daarmee krijgt heel Amerika de leider die het grootste deel van Amerika verdient. Ik geloof nooit dat de wereld een mooiere plaats wordt, met zo'n wangedrocht als leider. Ik geloof ook niet dat Nederland nu zoveel beter wordt, met ons eigen wangedrocht. Wat dat betreft is democratie een overschat iets. De meerderheid wil onderbuik-politiek, de minderheid moet het ondergaan.
Aan de andere kant: wat een of andere haat-pruik als een Wilders wel of niet vindt: ach, laat ik het erop houden dat ik mij niet bepaald veel gelegen zal laten liggen aan wat hij wel of niet wil. Hij is niet mijn leider. Niet mijn voorbeeld. Evenmin als dat schertsfiguur die ze in Amerika hebben gekozen. Ik heb mijn eigen setje normen en waarden meegekregen, en langs die lat leg ik die politici. Zijn ze het met me eens: mooi, zoniet: ook mooi. Ik kan er niks tegen doen, dus doe ik wat ik doe: ik geef mijn mening erover en leef mijn leven. Dat is op zich al een beste uitdaging.
Wel leef ik stiekem mee met de normale Amerikaan. De redelijke Amerikaan. De hardwerkende Amerikaan, voor wie het leven er met zo'n debiel als een Trump er toch niet op vooruit zal gaan. Net als bij ons.
Ach ja....
En dit geschreven hebbende, begint voor u het weekend, voor mij eindigt het. Ik wens eenieder een beste toe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten