Ons tussentijdse vakantietje.

Een nieuwigheidje. EasyJet vliegt tegenwoordig ook naar Southampton. En dat is prijstechnisch erg leuk. 

De reis begon om 0300 uur in de ochtend, want het was een vroege vlucht. Schiphol een beetje kennende, was ik opgetogen over het feit dat we vanaf de G-pier zouden vertrekken. Want EasyJet vertrekt gewoonlijk van de H-pier, waar helemaal niks is. 

Helaas was er een gate-wijziging, en dus was het toch die desolate, trieste H-pier. 

Zelfs de toiletten aldaar zijn jaren geleden voor het laatst schoon gemaakt, en inmiddels alleen nog maar met dynamiet enigszins leefbaar te krijgen. Ze hebben het opgegeven, lijkt het wel. 

Maar goed, dat mocht de pret niet drukken, in tegendeel: toen we eenmaal door de vliegtuigdeur binnenstapten, werden we door de stewardess bijna uit de ouderlijke macht gerukt, zo graag als zij Jente de cockpit in wilde sleuren voor een kijkje bij de piloten. 

Sjef de piloot (zo heette hij echt) vond alles wel best, want Jente was van harte welkom om alle knopjes te bekijken, in de stoel te gaan zitten en op de foto gezet te worden. Jente vond het prachtig. Ik trouwens ook. Zo vriendelijk, spontaan en enthousiast werden we nog niet eerder ontvangen. Kan een bepaalde blauwe maatschappij, die voorheen het monopoly had op die route, nog wel een en ander van leren. 

En ja, die benadering is voor mij wel een grote pré. Zoals gebruikelijk bij een 'no-frills' vliegmaatschappij, een snackje of drankje zijn niet bij de prijs inbegrepen, en als je iets aan boord wil kopen, moet je eerst je nieren en alvleesklier verhypothekeren, en met name in die laatste heb ik weinig vertrouwen, dus dat hebben we maar gelaten voor wat het was. 

De landing ging wat ruiger dan ik gewend was. Het was ineens van BOEM!!! Ik had het onaangename gevoel dat we een stuitertje maakten, maar uiteindelijk kwamen we veilig en in volle vaart aan bij de terminal. Ik moet zeggen: zo'n EasyJet kist is bijna 2x zo groot als waarmee de blauwe concurrent vliegt, en ik vond de hoeveelheid lieden die vanuit Amsterdam naar Southampton vlogen bijna weerzinwekkend. Voordeel aan die grotere kist: 2 rijen van 3, dus we konden lekker naast elkaar zitten. 

Eenmaal geland ging het allemaal vlot en soepel en hadden we ook vrijwel direct een taxi naar de haven te pakken. 

Dat ging minder soepel. Het begon er mee dat de beste chauffeur woest aan een taxi begon te rukken en trekken, en het ding niet open kreeg. Hij stond stomweg aan de verkeerde auto te klootviolen. Ik maakte zijn gevoel van ongemak dat erop volgde nog erger door opgewekt zijn deur voor hem open te maken (ten minste, dat dacht hij), en plaats te willen nemen. (Toen schrok hij pas echt. Ik was nog gaar, en dacht de bijrijdersstoel te hebben, alleen tja... Engeland. )

Ons huisje, was een heel oud arbeiders-tussenwoninkje. Het was naar zeggen van de eigenaar volledig gemoderniseerd, maar het kraken van de vloeren deed anders vermoeden. En net zoals in Frankrijk was de modernisering van een niveau waar ik kriebelig van zou worden als ik er zelf fulltime zou wonen. Grote kieren en spleten op plekken waar dat eigenlijk een beetje onzinnig zou zijn. Een Franse slag waar je een  respect voor zou krijgen, als het niet zo intens slordig zou zijn geweest. 

We sliepen in een bed dat op zichzelf heel erg lekker lag, maar voor onze gewenning dik 40 centimeter te smal was. 

De modernisering besloeg ook een toegevoegde "Google nest". Of zoiets. Alles was met stemcommando te doen. Heel erg leuk. Maar leverde wel op dat het huisje niet tot nauwelijks lekker te verwarmen was, omdat ook "google-nest" besmet is met het duurzaamheid-op-de-verkeerde-momenten-virus. Hoe dan ook: het had wel die charme van een heel erg oud huisje op een eiland. De charme van in het pikkedonker thuiskomen, geen straatverlichting en dus het risico dat we bij buurvrouw Victoria van 88 in bed zouden kruipen.

Ook deze keer kon een bezoek aan de Garlic Farm niet ontbreken. Ik kom er minimaal jaarlijks, en vind het persoonlijk beledigend dat ze de rode loper er niet voor me uitrollen als het autootje van mijn vader het erf op rijdt, maar goed. Ik heb mezelf ongans gekocht aan bollen knoflook ter kweek en allerhande chutneys, vinegars, dressings en sauzen. Die ik dit jaar dus wél in de ruimbagage doe. Want ja, ik zal maar van plan zijn om met een fles kersen-vinegar de ogen van de piloot weg te branden. Of met een pot mint-sauce de stewardess K.O. te meppen. GROOT RISICO!!! 

Maar ik kon gedurende 3,5 dag (het waren er 5 waarvan we er 2 onderweg zijn, dus ik reken gemakshalve 3,5) even uitwaaien. Even tot rust komen. Even relaxen in goede sfeer en op een prachtig eiland. Even het alledaagse van me af laten waaien. 

Jente had gelukkig voldoende omhanden en heb ik regelmatig op het strand uitgelaten, waar ze heerlijk kon darren met de golven, de mooiste stenen kon zoeken, vinden en in een enkel geval mee kon nemen om te doneren. Het was gewoon weer fijn om in goed gezelschap de feestdagen door te brengen. 

De terugvlucht bleek een soort van herhaling van de heenvlucht. In letterlijk alle opzichten. Heel vriendelijk personeel. De redjet van het eiland naar het vasteland was afgeladen vol. Zozeer dat ik vreesde dat we na het afvaren als duikboot verder zouden gaan. 

De keerzijde van die medaille was echter wel dat we onwaarschijnlijk snel een taxi kregen naar de luchthaven, alwaar we vernamen dat ons vliegtuig enige vertraging had opgelopen op zijn tocht van alicante naar Southampton. Het boarden was net als op Schiphol hutjemutje opgepropt worden tot het daadwerkelijke boarden kon beginnen. EasyJet heeft blijkbaar een goudader geraakt, want ook deze vlucht was tot de laatste stoel vol. Ik vraag me af wat mensen er te zoeken hadden. Wat ik van Southampton meekrijg, lijkt het me niet de eerste keuze als het om toerisme gaat. Andersom snap ik dan wel dat de gemiddelde Southamptenees graag naar Amsterdam komt voor bier, betaalde vrouwen en een blowtje of sterker.

De lekkernijen hebben het overleefd, wij hebben het overleefd en kijken terug op een verblijf voor in de boeken. Lekker even tot rust gekomen, en voor mij.... Ik had er wel willen blijven. 

Hoe dan ook: dit maar weer geschreven hebbende: morgen maar weer voor de volle 64% ertegen aan. Prettig weekend.

Mocht er geen tijd meer zijn voor een blog meer dit jaar: alvast de allerbeste wensen. Laten we er wat mooiers van maken dat dit jaar. 

Late treinen en een kerst.

 Het was natuurlijk een ondoordacht plan.
Ik wilde dolgraag bij het eerste karate-examen zijn van Jente. Ten slotte doet een kind maar één keer een eerste examen.
Dat bleek makkelijker geregeld dan ik dacht, want in mijn rooster kon best wat geschoven worden. Mijn dienst zou verplaatst worden van dinsdag naar vrijdag.
Nu zit mijn rooster sowieso bizar slecht doordacht in elkaar. "Prop maar vol, de chauffeur rijdt maar". Dat lijkt de gedachte erachter te zijn.
Het zijn er sowieso vier achter elkaar met idioot wisselende tijden. Daarvan krijg ik het met de planner altijd wel voor elkaar dat dat wat menselijker is. Maar met die ruildag erbij werden het 5 dagen met een sluitdienst achter elkaar. Dat is best pittig.
Goed, voor mijn kind heb ik best wel veel over. Ten slotte: ik werk voor mijn gezin. Ik werk om te leven.
En ook de treinen waren mij redelijk goed gezind.
Met de ingang van de nieuwe dienstregeling van de NS, ging het volgens de NS soepel. De conductrice die ik sprak over het stomweg verdwijnen van mijn normale sprintertje, gaf een heel ander beeld.
Ze wist bij god niet waar ze mee bezig was, anders dan met het verplaatsen van treinen. Ze moest treinen van 100'den meters lengte op stationnetjes als Voorschoten zien te proppen. Intercity-rijtuigen, die niks op Almere Parkwijk te zoeken hebben (in elk geval niet stilstaand) bleken er toch te passen, als de machinist en de eerste klasse passagiers maar niet de intentie hadden om uit te willen stappen op een perron.
Maar ook die rit, kwam ik op tijd aan op mijn werk.
Tijdens de terugreis raakte ik in gesprek met een conducteur met wallen onder zijn ogen waar hij bijkans over struikelde. En hij moest nog tot 0600 de volgende ochtend.
Dus ach, ook mijn personenvervoer-collega's in de trein hebben wel eens van die momenten dat hun bedrijf verder gaat, waar de logica al lang en breed het onderspit heeft gedolven.
Laat onverlet dat 5 dagen sluit best pittig is. Vooral omdat ik een half uur later thuis ben, dan wanneer ik met de auto zou zijn geweest. Op zich niet erg. Maar wel pittig. In theorie, als ik een trein eerder naar huis zou nemen, is soms best mogelijk. We worden dan 5 minuten eerder bedankt, dan red ik net de intercity. Maar vervolgens moet ik 2x overstappen. En de laatste overstap is dan de sprinter die ik zou hebben als ik niet eerder bedankt word. Dus qua tijd maakt het niks uit.
En dan was de laatste van de 5 toch het leukste. We werden bedankt, en met 3 man stiefelden we richting station. Ik zonder haast. Een collega wilde een toilet bezoeken, en de ander stond te dubben bij de balie van de Burger King op plaza. Het enige etablissement dat nog open is op die tijd.
Ik wilde eerst een peuk.
Bij terugkomst, stond mijn collega nog te wachten op zijn burgertje, en ik besloot dat ik alles behalve verleiding kan weerstaan, en dat ik voor het eerst in 5 jaar weer eens een burgertje van de Burger King bliefde. Gewoon een klein cheeseburgertje. Niks buitennissigs.
Gelukkig was mijn collega er nog, want blijkt dat je bij die Burger King geen bestelling meer kan plaatsen bij een mens van vlees en bloed, maar bij een bestelmonitor en dat bleek, na een gare lange dienst, toch een wat minder eenvoudige opgave.
Genoeglijk knagend aan onze burgertjes liepen we naar onze vervoermiddelen naar huis.

We gaan dus naar Engeland voor de kerst. Even 5 dagen uitwaaien. Had ik al gezegd dat ik daar zin in heb?
Vast wel.
Ik heb er zin in.
Maar omdat we dus met die kerstdagen in Engeland zitten, vond ik het onnodig om een heuse kerstboom op te tuigen. Los van het feit dat we, op het moment dat dat speelde, we nog een ongeleid projectiel  pup in huis hadden, die die hele boom naald voor naald zou slopen.
Maar goed, pup vertrok naar voor haar betere oorden, en Ilse vond het toch wel stemmig om een klein boompje in huis te halen. Voor de sfeer.
En dat boompje kwam er. Het ding is sprieterig, stakerig. Nog geen halve meter hoog. Alle ballen verzamelen was simpelweg irrelevant, want van alle kerstboom-siersels die we hebben, past nog geen 10% in dat kleine dreumesje.
Maar omdat ik vogels in een kerstboom toch wel erg leuk vind, hebben we die, samen met een setje lampjes toch in dat hele kleine boompje weten te frutselen. En het geeft sfeer, gedurende de tijd dat we wel nog thuis zijn.
Ilse heeft bepaald een vooruitziende blik, want volgens haar is het een boompje met kluit, dus die kunnen we na kerst in een grote pot zetten, dan kan hij groeien en hebben we eventueel volgend jaar een grotere boom. (Naar mijn mening heeft de verkoper gewoon een overtollige tak van een grote kerstboom in een homp aarde geprikt, maar nu spreekt mijn cynische ziel).
Zelfs als dat boompje geen intentie krijgt om te groeien, vraag ik me af of we er volgend jaar dan meer van gaan genieten dan we nu doen, gezien het feit dat de vakantieplannen nu eenmaal wat anders liggen dan alle voorgaande jaren. Aan de andere kant: echt goed in plannen zijn we niet, dus nog alle kans dat we inderdaad meemaken dat ons stakerige boompje uitgroeit tot een weelderige boom van kasteel-achtige allure.

Kerstpakketten en kerstgedachten.
Een kerstpakket is dé manier voor bedrijven om waardering te tonen. En nog belastingtechnisch aantrekkelijk ook. Vooral dat laatste zal meespelen, denk ik.
Een bedrijf kan op veel manieren waardering tonen voor het werk dat je doet, en één van die manieren is om simpelweg een goed compensatiepakket te bieden. En zijn werknemers het hele jaar door gewoon eens te voorzien van kleine blijken van waardering. Al was het maar een vriendelijk, opbeurend woordje. Of gewoon eens een helpende hand aan een werknemer die dat nodig heeft. En als je zo'n bedrijf hebt: dan hoef je ook eigenlijk geen kerstpakket. Je bedrijf zorgt namelijk voor je. Ook als het even minder gaat.
Wij kregen gewoon zo'n belastingtechnisch heel voordelig kerstpakket.
En omdat het intens veel moeite is om dat pakket achter de hekken te krijgen, moesten we maar zien hoe we het ophaalden, want die locaties en tijden waren niet direct gelinkt aan begin- of eindtijden van diensten van mensen.
Voor mezelf had het daarmee al niet gehoeven. Als mijn werkgever me een blijk van waardering wil geven, laat hij/zij me daarvoor niet door allemaal hoepeltjes springen. En omdat ik sowieso niet zit te wachten op allemaal etenswaren die gericht zijn op de smaak van de gemiddelde mens, of tierelantijntjes die gericht zijn op de smaak van de gemiddelde XENOS/ACTION bezoeker, had ik eigenlijk al bedacht om dat pakket dat pakket te laten.
Ilse echter vindt zo'n pakket helemaal leuk, of ik niet toch even door wat hoepels wilde springen. Nee, want de dagen die die dingen op te halen waren, vielen ook nog eens op mijn vrije dagen.
Collega/vriendje Ronald echter bood gelijk aan om mijn kerstpakket ook te halen. Hij propte in zijn KIA picanto (lees skelter met dak) niet minder dan 10 kerstpakketten voor collega's die niet in staat waren om door alle opgelegde hoepeltjes te springen. En gelukkig: Ilse was helemaal blij met het kerstpakket. Er zat namelijk een roestbruine (sfeer)lamp in. En een hele selectie van ongeinspireerde, op gemiddelde smaak afgestemde voedingsmiddelen. En een fles alcoholvrije bubbels met de tekst erop gekalkt: "Jij bent goud waard". Aha. Nou. Oke dan maar. 
Ik had het pas echt een mooie stunt gevonden als ze speciaal voor mij de tekst "Jij bent een eigenwijze, maar hardwerkende eikel" erop hadden gezet.
Maar goed, de werkelijke gedachte gaat dan uit naar een Ronald die me een lift naar Almere gaf, na onze diensten, zodat ik niet met de trein hoefde. Die voor alle 10 collega's ff dat kerstpakket komt brengen. Een Ronny, die me in tijden van hoge nood een pakje sigaretten leende, omdat de mijne op dreigde te raken. Raij, die me op komt pikken van plaza, zodat ik eerder ter plekke ben. Die me opbeurde en met wie ik fijn kan sparren over allemaal zaken.
De collega's waarmee ik mooie en gekke gesprekken heb, om elkaar door de taaiere momenten heen te trekken.
Ja, dat zijn de kerstpakketjes die het hele jaar door ervoor zorgen dat het werk zo mooi en leuk blijft.
En daar heb ik geen werkgever voor nodig.

Hoe dan ook, ik werk dit weekend nog ff door. Ik wens eenieder een goed weekend toe, en heel erg fijne feestdagen. En voor de mensen die de feestdagen door moeten knallen: zet hem op. Maak er wat moois van. Wees eens extra lief voor elkaar.
Misschien komt er nog een blog, misschien niet. Hou vol, 2024 zit er bijna op.

De trein, karate, en andere akkefietjes

 Wat een timing. De druilerigste tijd van het jaar kiezen om vrolijk op de fiets te stappen en 5 minuten noest peddelen naar een tochtig en koud station om daar een trein te pakken naar mijn werk.
Wat een timing.
Oke, toegegeven: het druilde niet. Het was "droog". Dus ik kwam zelfs droog aan op het station, want het was zó koud dat mijn zweetdruppels simpelweg weigerden om mijn lijf te verlaten. Ik snap dat, want als ze de euvele moed hadden gehad om in mijn oksels te gaan parelen, waren ze gegarandeerd eerder op Schiphol gewaaid dan ikzelf, zelfs met in achtneming van het feit dat ik volledig gekleed was.
Het stationnetje vanwaar mijn reis begint is Almere Parkwijk. Een desolaat, treurig stukje beton en ijzer. Met een hint van beschutting tegen de weersinvloeden. De praktijk is dat je gewoon uit je onderbroek waait, als het waait. En het waait er, want het is een flink eind boven zeeniveau gebouwd.
Het is er eigenlijk best schoon, voor een station, maar dat komt denk ik omdat de wind de boel schoon waait. En niet omdat de NS schoonmaakbeurten als prioriteit ziet.
De trein die ik hebben moet vanaf dat stationnetje is een sprinter. Een naam die zou vermoeden dat je er snel mee van A naar B komt. En op zich zal dat kloppen. Ware het niet dat tussen A en B het hele godversakkerse alfabet ligt, en elke molshoop wordt door die sprinter aan gedaan. Zo erg dat op het stationnetje Weesp, die sprinter 10 minuten staat te wachten om alle snellere treinen voor te laten gaan. Die snellere treinen stoppen dan helaas weer niet op mijn instapstationnetje.
Dus dik een uur later kom ik aan op Schiphol.
Ik zou in theorie ook een stationnetje verderop kunnen instappen. Dan kan ik een intercity nemen. Die heeft 2 stops of zo. Het grote nadeel daaraan is dat ik dan niet 5 minuten moet fietsen, maar 10. En nu overdag gaat dat nog wel, maar in het donker me moeten orienteren op de terugweg, is vragen om ellende. Dan eindig ik in Den Haag of zo'n soort oord waar je niet dood gevonden wil worden. 
De eerste keer dat ik op het fietsje stapte om naar het station te komen, leed ik aan een soort van tijds-orientatie-hick-up. Ik vertrok zó vroeg, dat toen ik bij het station mijn fiets op slot gooide, ik de vorige trein zag vertrekken. En ja, ik kon dus 30 minuten zitten bibberen op het perron. Er is daar verder niet zoveel. Een Albert Heijn. Maar ik was voorzien.
De volgende trein bleek stampvol te zitten met mensen die naar een dance-feest gingen. En helemaal uitgelaten waren. Vrolijk en blij. En niet in staat tot enige contemplatie over de betekenis van het woordje stil, en de uitvoering daarvan.
Sommige mensen krijgen tinnitus van dancefeesten zelf, ik zou het bijkans krijgen van de mensen die op weg zijn naar een dancefeest. Serieus: een bulderende vliegtuig-motor is timide bij het volk dat naar een dancefeest gaat.
Nu had een goede Sint mij een spannend boek kado gedaan, lekker voor tijdens die treinreizen. Maar denk maar niet dat je aan lezen toe komt, tussen gillend en hakkend dancevolk. Vrolijk was het wel. Er ging geen agressie van uit.
De derde dag was ook al zo'n avontuur. Alles ging heel erg soepel (té soepel. Onwaarschijnlijk soepel), tot ik me bij de bushalte op plaza realiseerde dat ik was vergeten om uit te checken. Over dat in- en uitchecken met zo'n shitkaart heb ik wel een mening. Ik was vergeten langs dat paaltje te lopen, en vloekend vreesde ik dat dat nu te laat was. Transdev (het bedrijf achter connexxion) bestraft dat meteen met inbeslagname van geld, dat je maar heel moeizaam terugkrijgt. Want een simpele fout als uitchecken vergeten (of niet kunnen omdat die poortjes in de bus nogal eens stuk gaan) moet bestraft worden. En hard ook. Kuttransdev. Maar de NS is vergevingsgezinder. Ik kon zo naar zo'n paaltje gaan en het was geregeld.
Met de bus naar mijn werk en ik check uit. In de verte zie ik een collega lopen, dus in ferme pas ging ik er achteraan. Gezellig keuvelend betreden we het terrein, en daar kom ik er achter dat mijn ov-shitkaart verdwenen is. GODVERDESAKKERSETERINGKUTZOOI. En meer kleurrijke en liederlijke termen rolden soepel over mijn tong. Nadat ik een bus in beslag nam, stond ik op het punt om dan maar weer met het achterliggend bedrijf te bellen om dat kutding te laten blokkeren, toen er een andere collega naar me toe kwam stiefelen. Met die dekselse shitkaart. Hij vond de foto erop wel een beetje op mij lijken, en vond het lullig om me op straat te laten liggen. Als de beste man er niet als een clochard had uitgezien, had ik hem van pure blijdschap op zijn bek gepakt. Fijn.
De terugreis met de trein...
Het is allemaal kut. Want de sprinter vertrekt dus 5 minuten eerder dan een intercity. En als gevolg daarvan moet die ook dan op stationnetje weesp 10 minuten wachten. Dat ze dat niet omdraaien, is me een raadsel. Na 2 minuten heb ik dat hele Weesp wel zo'n beetje gezien, laat staan dat je 10 minuten naar dat griebusachtige kutstation moet staren.
Maar met de eindtijden van mijn werk, mis ik altijd de vroegste optie, dus wordt het een half uur later. Maakt op zich ook niet uit, want alles bij elkaar ben ik alsnog op ongeveer dezelfde tijd thuis.
Maar zonder al te veel te willen mekkeren, merk ik al na 2 dagen dat ik het eigenlijk niet eens zo heel erg vind.
Ja, die treinen wel. Maar het fietsen naar het station en naar huis, vind ik eigenlijk helemaal zo erg niet. Sterker nog: ik vind het wel prettig. Maar dat zal ik hardop niet uitspreken. Straks krijg ik nog een fatbike kado of zo.

Maar tot zover mijn sportieve aspiraties. Ik vind fietsen al heel wat.
Jente doet het wat dat betreft stukken beter.
Weerbaarheid is een niet te onderschatten karaktertrek die goed getraind moet worden. Zeker in onze maatschappij, waarin allemaal anti-wokies menen dat fatsoen en empathie iets viezigs is.
Weerbaarheid mentaal, om dat soort lieden figuurlijk van je af te kloppen. Maar ook fysiek, omdat vele van die anti-wokies verbaal weinig voorstellen, en hun antipathieën fysiek ook wel eens op je los willen laten. Dan is het fijn dat ze ze niet alleen mentaal van zich afklopt, maar ook fysiek.
Om Jente wat meer weerbaarheid mee te geven, besloten we om haar in elk geval een poosje op karate te doen. En tot onze opluchting vond ze het "leuk". (Jente lijkt qua enthousiame uitingen heel erg op mij. Verwacht geen extatische uitroepen, tenzij het gaat om knuffelbeertjes en konijnen).
Zo leuk, dat ze besloot door te gaan.
De lessen duren een uur, waarin ze als complete beginner op haar eigen tempo zich mag ontwikkelen, en mag groeien. In de sport, in zichzelf. Met elkaar. En ja, soms ook tegen elkaar.
Van de week was er een kijk-les en examen.
Van de gradaties begrijp ik weinig, anders dan dat Jente begon met niks, oftewel een witte band. (Die ze prompt kwijt raakte, wellicht heeft de hond hem opgegeten). Vorige maand hoorden we dat Jente een examen mocht doen, voor gele slips aan de witte band. Dat lijkt me dus een gradatie hoger. En bij dat examen waren wij als ouders van harte welkom. (Dank aan mijn planner die dit mogelijk maakte).
Het begon met een mooie warming up. Waarbij ook een stuk respect voor de meester en elkaar (spreken met 2 woorden, en het groeten d.m.v een buiging naar elkaar), aan bod kwam.
Ik krijg bij het feitelijke examen het idee dat het niet zozeer een feilloze uitvoering van alle uitgeschreeuwde commando's (waar ik geen letter van verstond, maar dat geheel terzijde) telde, maar je inzet, je doorzettingsvermogen en je discipline getoetst werd. Er werden ook heuse wedstrijdjes gedaan, waarbij ook hier weer, niet het doel was om je tegenstander tot pulp te meppen, maar leren uitdelen en leren incasseren het belangrijkst was. Wat ook opviel, en wat ik heel erg leuk vond om te zien: er waren in haar groepje heel wat lange jongens, die blijkbaar doordrongen waren van het feit dat ze groter waren, zich toch inhielden naar de kleinere kinderen. En ook de kleinere, maar ervarener kinderen hielden als vanzelfsprekend rekening met de minder ervaren kinderen.
Ik vond het hoe dan ook erg mooi om te zien. Jente blijft een vlindertje, maar ik hoop dat ze wel een vlindertje wordt dat niet alleen mooi kan vlinderen, maar ook als een havik zichzelf en anderen kan beschermen als het nodig is.
Goddank vindt ze het leuk.
En toch een gevoel van trots, dat ze ondanks haar vlinderige gedrag zich staande weet te houden.

Ook apotheek Castrovalva, van de zorggroep Almere, heeft inmiddels mogen ondervinden dat mijn geduld behoorlijk begrensd is.  Nadat ik voor mijn diabetes te lang heb moeten aanmodderen, waren de dames daar uiteindelijk zover dat ze me aan de insuline brachten, en dat was dan dat. Het receptje ging naar de apotheek aldaar, en ik kon het verder wel uitzoeken, tussen alle jaarlijkse controles door.
Maar ja. 1 pennetje insuline gaat maar zoveel dagen mee. En reken maar niet dat je een herhaalreceptje krijgt van Castrovalva. Daar moest ik maar voor bellen. Elke keer weer dik een uur in de wacht, omdat ze er te weinig personeel hebben. Na herhaaldelijk te hebben geklaagd bij de leidinggevenden aldaar, kwam ik tot de conclusie dat als je diabeet bent, en de pech hebt om van Castrovalva afhankelijk te zijn, dat je dan dubbel genaaid bent.
De druppel: ik belde voor een herhaalrecept, en toen wist de dame me te melden dat er nu even niks op voorraad was, en ik over een 3 dagen pas mijn medicatie in huis zou hebben.
Oké ik geef toe: misschien was ik wat laat met bestellen. Aan de andere kant: insuline, het lijkt me niet een heel erg zeldzaam medicijn. Ik vroeg of er niet ergens een reserve-pennetje lag. Maar zo werkte dat niet. Ik moest maar naar een andere apotheek gaan.
Ik onderbrak die muts, en vroeg haar of we, met alle andere keren dat het bestellen van insuline zo ongelooflijk onmenselijk en moeizaam moest gaan, niet gewoon konden besluiten dat ik geen diabetes meer heb. Blijkbaar ziet de apotheek het belang van insuline niet in, blijkbaar moet een diabeet altijd door moeilijke hoepeltjes heenspringen, zullen we het maar gewoon voor gezien houden? Daar wist dat mokkeltje aan de andere kant van de lijn weinig op te zeggen.
(Die andere apotheek waar ik naartoe werd gestuurd, was overigens verbaasd: zij konden zien dat er gewoon voorraad was, aangezien dat op een gedeelde database zichtbaar was).
In een opwelling heb ik toen de huisarts gemaild met de vraag of zij niet kon bemiddelen. Ik vind het werkelijk onbestaanbaar dat je zo met patienten omgaat. De huisarts verwees me terug naar de apotheek van Castrovalva.
Ja. Oke, doei Castrovalva van zorggroep Almere. Ik verrek het om mijn gezondheid neer te leggen bij een zorggroep die het werkelijk waar geen ene ruk kan schelen hoe het met hun patienten gaat. Bij een zorggroep die van alles doet, behalve zorgen.
Ik kwam terecht bij een andere praktijk, een praktijk met de welluidende naam "de Waterlelie", met aangesloten diabetenverpleegkundige. En die wilde mij wel even spreken. (Op haar initiatief welteverstaan, niet het mijne).
En wat een leuk mens. Serieus. Zij zit daar uit interesse voor mij, de diabetes en hoe we die ongelooflijke kut-combinatie leefbaar kunnen houden. En omdat ze naar me luistert, en me wil verder helpen, schreef ze me een pilletje voor, dat mijn nieren helpt om de extra suikers af te voeren, in plaats van in mijn lijf te houden in de hoop dat de extra toegevoegde insuline het klusje wel zal klaren.
Dat levert thuis een significante stijging in toiletbezoek op. Niet alleen dat, maar omdat mijn nieren nu enthousiast alle overtollige suikers afvoeren, ruikt het toilet na elk bezoek alsof er een verse suikerspin gemaakt is.

Wat anders: we hadden ooit een hond in huis. En ik heb daar bewust weinig over geschreven. Was het een voorgevoel? Het was meer Ilse's ding.
Die hond, Gucci, is vertrokken. Niet omdat ze klaar was voor de opleiding, maar omdat wij klaar waren. We hebben moeten besluiten dat, ondanks onze goede wil, en inzet, wij niet afdoende toegerust waren op een labrador met jack russel inborst en stafford lompheid.
In Gucci was geen kwaaie vezel, maar wel een hoop ondeugendheid. ADHD beyond the max, zeg maar.
Ik durf niet te becijferen wat die hond ons aan kleding van Ilse en Jente heeft gekost, maar dat is dan zeg maar de vrijwilligersbijdrage. Ik mocht dat ook niet becijferen, want later zou Gucci een goede hulphond worden.
Dat zag en zie ik niet, maar ik ben dan ook geen ervaren opleider van hulphonden. Ik zag alleen het spoor van ellende en verwoestingen die ze door het huis (niet alleen de kleding) trok. En de complete gestoordheid van zo'n beest om het voor elkaar te willen krijgen om letterlijk álles in haar bek te proppen en op te vreten. Tot ritalin aan toe, en nee daar werd ze niet kalmer van.
Goddank waren de dierenartsrekeningen niet voor ons, want een heel speeltouw verdween in haar maag, samen met een ongekauwd stuk gedroogde huid, papier, stukken vloerkleed en kartonnen dozen.
En dan denk je dus alles veilig opgeborgen te hebben; die hond vond het, en vrat het.
We waren geen goede match. We hebben alles gedaan wat de stichting ons vroeg, maar het werkte niet. En dan moet je toegeven: stop ermee, want er zijn vast ervarener mensen die dit veel beter kunnen. Is beter voor de hond, de stichting en ons.
Ik vond en vind dat de introductie, maar vooral de begeleiding erg minimaaltjes was. Er kwamen trainers langs om ons te begeleiden in de opvoeding, maar gemiddeld 1x per 6 of 7 weken, en verviel er al een keer omdat de hond het speeltouwtje van de trainer opvrat, in plaats van erop knabbelde, waardoor we een kostbare begeleidingsdag misten vanwege dierenarts bezoek.
Persoonlijk vind ik de voorbereiding te mager. Maar goed. Het zal zo zijn.
Gucci gaat naar een veel ervarener pleeggezin, en wij zitten met een kater na te branden. Ilse ruimt de boel op, en is logischerwijs meer van de leg dan ik.
Het was ook voor ons een dure, maar heel erg leerzame les. Voor wat mij betreft: geen labrador meer. Geen pup. De eerst komende 20 jaar.
Colette kan weer rustig eten, zonder een gretige pup eerst voor haar bek te moeten slaan.
Maar aan de andere kant: we hebben het geprobeerd, en een ervaring rijker. En eerlijk gezegd: ik zal de nachtelijke loopjes met het beest wel missen. Waarin ze vriendelijk, kalm en aanhankelijk was. Waarin ik haar kon aanhalen, zonder dat ze meteen haar tanden in mijn klauwen wilde zetten.

Goed, dit alles maar weer aan het www toevertrouwd te hebben, eindigt mijn weekend en begint het uwe.
Ik wens u een even goed weekend toe, als het mijne was. Zo niet beter.

Druiloren en leuker zaken.

 Ik heb mezelf een kadootje gedaan, niet in verband met Sinterklaas.
Wat sommige zaken betreft, ben ik behoorlijk hardleers, en dat leidde ertoe dat ik na het debacle met de FNV, uiteindelijk maar besloot om bij een andere (dé andere) bond te gaan kijken: de CNV.
Mijn onmin met het FNV was van zeer diverse aard, en na een poosje bondsloos geweest te zijn, leek het CNV me een stuk persoonlijker. Vooral omdat het wat kleiner is.
Ik ben ruim een jaar, bijna 2 lid geweest van deze club.
En in die tijd heb ik een aantal zeer gerichte vragen gesteld aan de persoon die over de touring-sector ging.
De antwoorden die ik kreeg waren weinig concreet. Weinig behulpzaam. Van het niveau: "Zoek het zelf maar uit, wij hebben geen zin of tijd om goed en helder te antwoorden".
Een ander voordeel was de belasting-service. Daar concludeerden we van dat Ilse het zelf sneller en makkelijker kon.
Het voordeel van een collectieve ziektekostenverzekering is me al die tijd ontgaan, omdat de CNV altijd loopt te kwaken over hoeveel voordeel me dat oplevert: maar hun zogenaamd voordelige zorgverzekering is bijna 10 euro per maand duurder dan de goedkoopste zorgverzekering die ikzelf via independer vind.
En toen...
En toen kwamen de CAO onderhandelingen. Vanuit de CNV vroeg men mij wat IK nu belangrijk zou vinden. Nou, dat is eigenlijk heel eenvoudig: een forse loonsstijging. Ik dacht aan een goeie 10%. Want dat is wat heel veel sectoren erbij hebben gekregen, en komt een heel klein beetje tegemoet aan de inflatie van de afgelopen jaren.
Als touringcar-chauffeur loop je sowieso gruwelijk uit de pas in vergelijking met OV-chauffeurs, er mag wel eens wat spek op de buik, zeg maar. En als je als bedrijf nog werknemers wil hebben, die niet gillend naar het OV rennen, moet je wel investeren, zou ik zeggen.
Uiteindelijk kreeg ik een berichtje terug: de CNV gaat voor MIJ onderhandelen!!!11!1!!11one! Voor maar liefst vier (4) hele procenten loonsverhoging!!!11!!!1!1!!11one1!!1
Vier procent.
Mijn bek zakte los op de grond.
Meteen aan die betreffende sector-trut gevraagd hoe ze in vredesnaam bij dat bezopen, beledigende en genante getal kwam, en toen kreeg ik als antwoord, dat dat het percentage was dat "de leden" wel wilden hebben.
Dat geloof ik niet. Met uitzondering van een paar empathie-loze grafhorken, die een koopkrachtverbetering voor hun collega's niet nodig vinden, ken ik alleen maar chauffeurs die serieus nu eindelijk wel eens een fatsoenlijke geldelijke waardering voor hun werk willen. En 4 procent komt nog niet eens voor de helft in de buurt van de huidige inflatie.
Dus ofwel het CNV-trutje liegt, ofwel bij de CNV zitten alleen maar de empathie-loze grafhorken die een koopkrachtverbetering van hun collega's niet nodig vinden.
Hoe dan ook: dat was het moment dat ik besloot dat ook de CNV er niet zit voor de touringcar-chauffeurs, en zeker niet voor mij.
Prima dat het allemaal voor het collectief moet, maar als het collectief er met zo'n laffe bende niet op vooruitgaat, zie ik geen reden waarom ik er als individu aan zou moeten bijdragen.
Ik geef mezelf een kleine 20 euro per maand kado. Geen contributie meer, want tja: als de loonsstijging niet eens de inflatie een klein beetje compenseert, kan de contributie er niet meer af.
Natuurlijk was dat niet zo eenvoudig. Want die ratten van het CNV maken je elk moment lid, maar opzeggen gaat per kalendermaand. En omdat ik 2 december opzei, heb ik de hele maand december gemist, en ben ik dus pas per februari geen lid meer. Want december was al begonnen, en (heel prettig voor die grafhorken: 1 december was een zondag en dan zijn ze heel comfortabel niet bereibaar). De smerige dieven daar.
"Ja, zo gaat dat nu eenmaal altijd, meneer". 
Ik snap het. Lekker cashen op de rug van de mensen waarvoor je toch al niet opkomt. En die rechtsbijstand: als die op hetzelfde niveau is als de rest van de dienstverlening van die rattenbende: dat kan ik via mijn verzekeringendame waarschijnlijk goedkoper, maar in elk geval beter regelen.
Met hetzelfde ranzige, te vaak gebruike sop overgoten als de FNV: CNV, WEG ERMEE!!!
Als dat een vakbond moet voorstellen, gaan we als touring-sector, de komende jaren een zware tijd tegemoet. En dat is intens droevig. Maar iedereen die ooit tegen mij durft te zeggen hoe geweldig een vakbond is, liegt. Of is tomeloos naief en dom. Of probeert me gewoon te irriteren.

Mensen blijven soms heel erg hangen in een soort van mentale loupe. En heel vaak is dat vooral voor hunzelf heel erg vervelend, want het weerhoudt ze ervan om buiten hun bubbel te komen.
Zo ook de meneer die mij liet schrikken.
We waren bijna bij de terminal, en vlak voor ik die halte aan kan doen, moet ik 180 graden draaien, in die draai links en rechts pilaren zien te ontwijken, en bidden en smeken dat verkeersinzichtelijk gezien mindere goden voor één keer hun rode verkeerslicht niet negeren, en tegen mijn bus tot stilstand komen, met alle vreselijke gevolgen van dien.
Ik mocht optrekken, keek ter nacontrole in mijn spiegel, en tot mijn verbijstering stond er heel casual een jonge vent precies in het zicht van mijn spiegel. Mensen doen dat wel vaker. Vlak voor we aankomen, de deuren bijkans eruit drukken, zoveel haast hebben ze om eruit te komen. Je zou bijna zeggen dat ik er een wat minder subtiele rijstijl op na hou, maar dat kan het haast niet zijn. Ik rij altijd alsof ik fluwelen handschoenen en schoenzolen heb.
"Expect the unexpected", maar ik schrok nogal van die verschijning, daar waar die veiligheidshalve totaal onaanvaardbaar was.
Dus ik meld de passagier, in mijn beste Engels, dat hij als de weerlicht naar achteren moet, want hij blokkeert mijn zicht, en daarmee de veiligheid van mens en materieel.
Meneer bleef stokstijf staan, en wist mij ten overvloede te melden dat we in Nederland zijn. Daarin gaf ik hem prompt gelijk.
En dat hij Nederlander is, en dus in het Nederlands aangesproken kon/mocht/wilde worden.
Ik ben op zich de lulligste niet, dus herhaalde, mogelijk wat kregelig in het Nederlands, dat hij mijn zicht blokkeerde en daar weg moest gaan.
Hij bleef maar mekkeren dat we in Nederland zijn op een Nederlandse luchthaven. En wilde blijkbaar het laatste woord.
Nu ben ik absoluut de lulligste niet, ik weet veel en kan veel. Maar ik ben geen helderziende. Afgaande op zijn uiterlijk had hij overal vandaan kunnen komen, behalve uit Azië of Afrika. Engels is op een internationale luchthaven de meest veilige taal, want nagenoeg iedereen spreekt het. Sorry dat ik aan je smoelwerk niet kan zien welke taal je blieft.
Goed, zijn Engels zal minder dan perfect zijn, en mensen mogen hun voorkeur hebben. Maar dit was toch wel het minst geëigende moment zijn om die voorkeur eens uitgebreid te bespreken. En eerlijk gezegd: ik vond het de eerste keer dat hij meldde dat hij Nederlander is, al totaal oninteressant. (Als het nou een bloed-hete chick met schaarse kleding was, zou dat anders zijn). Het feit dat hij daarop door bleef emmeren, was alleen maar roloog-opwekkend. Donderstraal toch gewoon op. Volg de aanwijzingen van het personeel gewoon op. Dat laatste heb ik uiteraard niet gezegd, je moet toch een beetje decorum hanteren.

Dan was het weer Sinterklaas. Wederom samen met de schonefamilie, die er wederom voor zorgden dat er hilarische gedichten, en bijpassende hilarische geschenken waren. We zijn verwend.
Jente is verwend. As I type, zit zij met god mag weten wat voor griezelig en ranzig zand te spelen en een legopakketje in elkaar te zetten.
Die Jente. Die volgende week, na een paar maanden les te hebben gevolgd zomaar een examen mag doen. Dat zit zo: sinds een aantal maanden zit Jente op karateles. En na een wat hikkerige start (en het kwijt raken van haar eerste, kale, witte band) mag ze dan nu een examen doen. Een gele slip aan die witte band. Een eerste stapje in iets waarvan ik met mijn hele hart hoop dat ze het leuk blijft vinden, en dat die meester ook zo enthousiasmerend blijft. Dat ze er een heel erg mooie hobby aan mag blijven houden. Of ze nu voor wereldgevechten gaat, of dat ze er een kundige karate-kid van wordt die zelf, naast haar vader staand, de puistige pubertjes bij de deur weg kan kegelen, maakt niet uit. Ik gun haar van harte een fijne hobby. Iets waar ik dus zelf nog steeds geen uitzicht op lijk te hebben. Dat examen is volgende week, en goddank voor fijne planners die hun graatmagere gewicht in goud waard zijn.
Ook ik werd verwend. Wederom met sokken. Blije sokken. Want in tijden van maatschappelijke, professionele en persoonlijke onwelvoeglijkheden, is het van het grootste belang dat er ergens iets blij-igs aan mij te zien is. Of in elk geval te vinden is. Een stukkie lego en een fijn boek.
Ik begin langzamerhand weer wat ruimte voor focus te vinden, want ik ben er in geslaagd om een serie op Netflix te vinden die me wel aanstaat, dus wellicht lukt het me ook om weer eens een nieuw boek ter hand te nemen en daadwerkelijk uit te lezen.
Daar ga ik alle tijd voor krijgen, want ik heb net een treinabonnement gekocht voor het traject naar mijn werk. Laat het grote besparen maar beginnen. En terwijl ik dat doe kan ik net zo goed die tijd in de trein besteden aan mezelf literair of lecturair naar hogere sferen te doen stijgen.

En dan is het alweer bijna tijd om naar Engeland te verkassen. Naar het eiland. Een van de meest prachtige plekken op het Europese continent. Eventjes vakantie. Eventjes naar mijn ouwe vader gaan, gewoon omdat het kan. Omdat het gezellig is. We gaan met ons 3'en. Daar sluiten wij ons aan bij in elk geval mijn vader en mijn ouwe zus. Kerst vieren daar. Heb ik zin in. Lekker een Engelse kerstkalkoen verslinden, met spruiten, black pudding en andere lekkernijen. We nemen dit keer wel een koffer mee, en Jente en/of Ilse gaan kleren achterlaten om alle te ex- of importeren voedingsmiddelen wél naar Nederland te krijgen.

Uw weekend begint alweer, het mijne is ten einde. Ik wens u allen een fijne toe.