Kluchtjes.

 Het reizen met de trein begint me steeds beter te bevallen. Niet in de laatste plaats omdat ik minder geld via de benzinetank zie verdampen, maar ook omdat er verder van mij niks wordt verwacht. Ik val als een zak zout in een van de stoelen, en zonder veel plichtplegingen laat ik de boel de boel tot ik mijn eindbestemming bereik.
Ik hoef me maar basaal als normaal mens te gedragen, en dat is meer dan voldoende.
En als het zo voorkomt, heb ik best aardige interacties met de medemens. Zoals bijvoorbeeld het triootje aan Oost- Europeanen die mij in zeer gebrekkig, en naar exorbitante hoeveelheden genuttigde alcohol geurend Engels vroegen hoe ze in Zwolle moesten komen. Ik probeerde hun benevelde breinen duidelijk te maken dat ze dan de volgende trein moesten hebben, en daarop volgde een met veel "KURWA" doorspekt gekoeterwaal onderling. Ze waren het duidelijk oneens met ofwel mijn uitleg, ofwel degene die het woord voerde jegens mij, kreeg op zijn flikker omdat hij klaarblijkelijk iets niet goed duidelijk wist te maken. Degene van het trio die het minste Engels kon, bleek wél in staat om het woord Zeewolde uit zijn ook al naar alcohol geurende strot te krijgen. Maar aangezien er geen NS op mijn jas staat en geen Keolis, kon ik daar écht geen antwoord op geven. Ik moest wel in mezelf grinniken. Had ik die gozers KURWA-nog-an-toe bijna naar de andere kant van het land gestuurd.

Uiteraard moet dat druk bezette spoor met grote regelmaat onderhouden worden, en dan zijn er ineens werkzaamheden. Minder treinen. Kortere treinen. Grotere drukte.
Mijn eerste reactie: op blasfemische wijze mijn bankrekening checken om te kijken of het zinnig en haalbaar was om de heilige koe aan het werk te zetten. Mijn tweede reactie: jamaar, ze betalen voldoende voor OV, niet voor de auto, jammer dan. Ik kom met OV, en als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat.
En in mijn gedachten zag ik mezelf al hutjemutje opgepropt 52 minuten lang staan afzien in het enige treintje dat nog rijdt: het boemeltje. Daar had ik eerlijk gezegd ook weinig zin in. De NS-app maar eens aan een nadere inspectie onderwerpen. Verhip: ik kan mijn abonnement tijdelijk ophogen naar de eerste klas. Dan heb ik iets meer mogelijkheden om mijn bolronde lichaam in vegetatieve toestand op een stoel te vleien. En kost me alsnog minder dan de auto, zeker als ik dat doe tijdens dit soort werkzaamheden.
Zo gezegd, zo gedaan.
En het was allemaal behoorlijk prima. Hoewel het comfortverschil in die boemeltjes tussen eerste en tweede klas, beperkt blijft tot de kleur van het verder keiharde interieur. Ik kan in elk geval min of meer ongestoord zitten. Het comfortverschil bij de intercities is veel groter.
De eerste conducteur die mijn kaartje kwam "knippen", meldde me dat zijn dank voor mijn toestemming in dezen heel erg groot was.
Waarop ik hem zonder verder nadenken vroeg om dat eens te laten zien.
Verbluft keek de man me aan, hapte een paar keer naar adem. Wilde iets zeggen, maar wist niet zo goed wat. "Verdomd, daar heb je me. Ik zou het niet weten". En toen schoot hij in een bulderende lach, die tot de laatste wagon hoorbaar was.
Een andere conducteur vroeg me of ik op Schiphol werkte. Hij herkende mijn pas, want hij had er zelf ook gewerkt, op allemaal verschillende plekken. En zo ontstond er een leuk gesprek over het wel en wee op airside, bij de NS, en hij vond dat ik ook maar bij de NS moest solliciteren. Iets wat wél in mijn hoofd is blijven zitten, voor als ik weer eens wat anders wil.
Het was een zondag. Ik had de laatste sprinter naar Almere. Stapte helemaal achterin de trein, want daar was de eerste klas. Ik groette de daar zittende conducteurs (blijkbaar onderweg naar huis) en plofte neer om lekker 52 minuten kansarm voor me uit te staren.
Die conducteurs zagen eruit alsof ze geen enkele moeite zouden hebben om ongemanierde passagiers stomweg op te vreten als ze het in hun hoofd haalden om onrust te stoken in "hun" trein.
Ze waren ook geanimeerd aan het praten over hun trainingen bij een vechtsportschool. Veel details ontgingen me verder want ik zakte weg in een staat van apathie. Ten slotte is van alle mogelijkheden die sprinter mijn minst favoriete.
Totdat ik mij bij stationnetje Amsterdam Zuid ineens realiseerde dat ik niet had ingechecked.
Welke gek checked er nu niet in?
Welke gek reist er zwart, om vervolgens wel heel brutaal in dezelfde coupe te gaan zitten als 3 potige conducteurs? Dat is wel een serieuze uiting van de brutalen die meer dan de halve wereld denken te mogen hebben.
En hoe moet dat dan bij mijn stationnetje? Als ik niet ben ingechecked, gaan die poortjes niet open. En ondanks mijn stoere verschijning: over die poortjes heen klauteren, zie ik mezelf echt niet zonder dodelijke gevolgen (voor mezelf of voor omstanders) doen.
Fuck, wat nu?
Oke, ik ben een grote kerel, laat ik die conducteurs maar eens aanspreken en gewoon eerlijk mijn stommiteit melden. Misschien dat ze me uit medelijden laten leven.
Ze maakten er echter geen enkel punt van, sterker nog: ze gaven me te kennen dat "we" op Weesp mijn probleempje wel even zouden verhelpen.
Want op Weesp hebben we 10 minuten wachttijd, en daar zou het allemaal wel goed komen.
Hóe "we" mijn probleempje op zouden lossen, bleef in het ongewisse, en eventjes was ik bang dat ze me voor straf onder de trein zouden proppen, me op zouden sluiten in het toiletje tot de ME zou komen om me af te voeren, of dat ik als boxbal zou fungeren voor hun dagelijkse krachttraining, maar niks van dat al.
Een van de drie liep met me mee naar het poortje, liet me uit, om me vervolgens volgens de regelen der kunst weer in te laten checken zodat ik weer (en nu legaal) met de trein mee naar Almere Parkwijk kon, om aldaar geen dodelijk mislukkende toeren uit te hoeven halen om bij mijn fietsje te komen. 
De conducteur die me hielp, vertelde me dat mensen meestal gewoon strak achter elkaar dat poortje doorlopen, en op zich, als je serieël zwartrijder bent, zal dat vast een puik plan zijn. Maar mijn soort geluk kennende, zou er dan 1 bloedmooie, jonge vrouw uitstappen, waar ik dan strak achteraan dat poortje door moet limboën. Dat is dan ook meer dan voldoende om zo'n kind ptss voor het leven te geven.

Als er een reiziger onwel wordt, of anderzins onheil over zichzelf uitgestort krijgt, staan wij machteloos. We zijn geen medici, we zijn chauffeurs. Niet opgeleid om mensen op te kalefateren. Als er zulks gebeurt, moeten we de nooddienst bellen, indien nodig.
Verder kunnen we niks, en om aansprakelijkheid verder uit te sluiten, mogen we weinig tot niks. Ja, hulp inroepen. En eventueel geruststellend koeren tegen het slachtoffer.
Bij één van de ritten, riep iemand het onheil over zichzelf af, door gemakshalve de laatste 2 trappen over te willen slaan. Niet verstandig. Diegene ging plat, maar dan ook echt pijnlijk plat op het gezicht.
Ik stond achter mijn collega, als tweede bus, en we stonden wat te kletsen en te geinen toen we dit zagen gebeuren.
We waren beiden wat geschrokken door alle consternatie, maar voor het helemaal tot leven kwam, vluchtte de gevallene diep de bus in, en was alles weer normaal.
Goed, little harm, no foul. En we gingen door met kletsen en geinen. (Ik zei nog tegen mijn collega dat als ik nog tanden zou vinden, ik hem wel zou oproepen).
Op dat moment stapte er een blijkbaar moreel zeer gewichtige meneer uit, die ons de les begon te lezen over het feit dat we "niks" deden. Alleen maar kletsen en lachen.
Meneer stapte uit, met zijn telefoon en begon foto's te maken van de plek des onheils, ons voortdurend de maat nemend over "iets" dat we in zijn ogen hadden moeten doen. Mijn collega vroeg wat de man bedoelde, maar blijkbaar was die taalmatig toch wat beperkt, want meer dan dat we "iets" hadden moeten doen, wist hij niet te zeggen. Ook niet wat dat "iets" in zijn ogen dan had moeten zijn.
Vreemd, want toen de passagier in kwestie haar tanden onzacht in aanraking liet komen met de betonnen tegels, kwam die meneer de bus niet uit. Stak hij zelf ook geen poot uit om wél "iets" te doen, dat dan blijkbaar in zijn ogen had moeten gebeuren. Ik vond het eerlijk gezegd een hypocriete zak, met zijn morele gewichtigheid, zonder zelf een poot uit te steken.
Als iemand niet opstaat na zo'n val, of er een enorm drama ontstaat, tuurlijk, dan helpen we. Maar als het slachtoffer gelijk opstaat, en doorgaat alsof er niks gebeurde, moeten wij het dan beter weten? We zijn geen artsen. Wij kunnen en mogen ook op geen enkele manier mensen ongezond verklaren of dood verklaren, als ze dat niet zijn. Maar neem mij niet de maat, als je zelf niet veel verder komt dan niks doen en fotootjes willen maken. Dan ben je gewoon een zak aardappelen in hypocriete-mensengedaante.

Het was een wat rafelig figuur. En hij stapte als allerlaatste uit het toestel. Tree voor tree kwam hij naar beneden. Gelukkig was het nog net niet aan het vriezen, maar als hij nog langzamer was geweest, was hij terug in de tijd gegaan.
Maar goed, er stonden maar 40 mensen in die bus te kleumen, en mijn einde dienst was nog lang niet in zicht, dus wie ben ik.
De beste man had ook beslist geen haast toen hij stapje voor stapje naar de voordeur kloste. Het was duidelijk: iedereen moest maar wachten op deze smoezelige baas.
Ik liep achter hem aan, om plaats te nemen achter mijn stuur, en maakte de opstap mijn bus in.
Dat was het moment dat meneer Rafel zich vliegensvlug (hij kon dus blijkbaar wél snel bewegen, alleen niet om de juiste redenen) omdraaide, telefoon paraat om nog snel een kiekje te maken van het toestel waarmee hij net geland was.
Maar ja. Ik stond inmiddels al pal achter hem.
Waardoor hij een spectaculaire foto nam van mijn neusharen in een werkelijk adembenemende close-up.
Ik kon er wel om lachen. Of hij dat ook kon, weet ik niet. Ik moest achter mijn stuur, en daartoe dwong ik hem als het ware verder van de opening dan handig is voor het nemen van een foto.
Bam, deuren dicht en rijden maar.
Het had lang genoeg geduurd, die mensen willen allemaal vast niet langer hoeven wachten dan strikt noodzakelijk. En die noodzaak was er vanaf begin al niet.
Sommige mensen....

De reiziger die ik aansprak omdat hij geen aanstalten maakte om mijn bus in te stappen richting terminal, zei me dat hij op zijn vrouw wachtte. Hij mocht van mij kiezen: terug omhoog het toestel in, of in de bus mee naar de terminal en daar wachten op zijn vrouw die met de 2e of 3e bus mee zou komen. In het donker, in donkere kleding op het platform staan wachten, is een ongeluk dat wacht om te gebeuren.
Hij struikelde bijna in zijn haast om die bus in te komen. Ik vraag me dan toch af of zijn vrouw nu echt zo erg was...


Ik ben toch niet gek???
Ik moest een paar maanden geleden op stel en sprong mijn Samsung Flip vervangen. Superhandig, een opvouwbare smartphone, jammer dat die na 1 jaar al zo dood was als een lijk. Mijn oude telefoon had ik gelukkig niet weggegooid, maar die was ergens in de stoffige krochten van onder ons bed beland.
Het was zeker niet behelpen, hoor, met die ouwe, trouwe koelkast. Alleen moest ik wel met 2 powerbanks slepen omdat die batterij na jaren van gebruik gewoon zo gaar was als een verkoolde biefstuk. Plus erbij dat ik gewend was aan dat kleine, opvouwbare wondertje der communicatie, dus die enorme telefoon was al niet te verslepen zo onhandig, koppel er een powerbank aan, en je loopt de rest van de dag zo krom als een hoepel.
Tijd voor een nieuwe.
Om 1000 uur meldde ik me bij de plaatselijke Media Markt, alwaar muzak luider klonk dan de motor van een vertrekkende Embraer E175. Het was verschrikkelijk gewoon. Geen seconde stilte, geen seconde rust. Alles wat aan kon, maakte geluid. En een licht waar je ogen scheel van worden. Een paar keer gesmeekt of iemand me alsjeblieft snel een telefoon wilde verkopen, maar tevergeefs.
Ik stond er 5 minuten te wachten, dat werden er 10 en bij 15 minuten was ik er klaar mee. Herrie muziek, te veel prikkels, te veel mensen maar te weinig mensen die me daadwerkelijk een telefoon wilden verkopen. Compleet overvoerd met allemaal ellende, waar geen telefoon bij zat, vertrok ik. Je kunt jezelf maar enthousiast kwakend de markt uit prijzen. Op naar CoolBlue. Daar was het rustig. Ik mocht een nummertje trekken, en dat voorzien van mijn naam. In wezen onnodig, want nog voor ik me van dat apparaat af kon draaien, werd ik geholpen door een vriendelijke jongeman die werkelijk de tijd voor me nam. Zijn benen onder zich vandaan liep voor me, en ook zo eerlijk was om me naar een ander te sturen voor een bepaald hoesje. Oh, en de telefoon was er 20 euro goedkoper dan bij die schreeuwlelijkerds van de MediaMarkt. Krijg ik die korting vanwege deze lofbetuiging? Nee! Ik vind dat mensen best mogen zeuren. Maar ik vind ook dat een compliment of een positieve reactie of recensie net zo vanzelfsprekend moet wezen.
Maar dat even geheel terzijde:
Weet u nog? Vloekend en tierend een telefoon instellen? Ilse woest omdat ik woest ben, Jente sidderend onder de bank, rologend om mijn onvermogen en Colette blazend achter de wc-pot? Marnix heeft een andere telefoon, de rest van het huishouden wordt beloond met 10 dagen korter leven van alle stress die ik ze bezorg?
En dat dus 2x in 3 maanden tijd.
NIET DUS! HA!!!! Fooled Y'ALL!!!!
Het ging (en dit kan mijn beste helft bevestigen, al dan niet op straffe van een zeer ongewisse toekomst) heel vreedzaam. Genoeglijk. Bijna makkelijk. Met uitzondering van een paar apps die begonnen te melkmutsen over passwords en wat andere ongein, waar ik maar zeer beperkt op mopperde, ging het van een leien dakkie.
Mijn nieuwe telefoon is overigens niks fancy, hip of """Flagship""". Het is een van de goedkopere telefoons die ik vinden kon. Collega J. raadde me deze aan omdat de prijs acceptabel was, het ding een betere camera heeft dan wat ik had en de batterij beter is dan die van de vorige twee """Flagships""" uit de Samsung-stal.

Een voetbalclub in Rhenen wilde iets speciaals: een parachutist die op hun veldje zou landen. Zo zie je maar: sport komt niks tekort. Moet je als plaatselijke muziekvereniging eens willen. Dan loopt Jan en Alleman te mekkeren dat er zoveel subsidie verstookt wordt. Maar goed, dat vergelijk zal ik niet teveel uitdiepen.
Wat ik dan wél heel hilarisch vind: de parachutist landde niet op het voetbalveldje, maar in het Bonobo-verblijf van de naastgelegen dierentuin. Helaas voor ons, waren de apen binnen, want Bonobo's staan bekend om hun nogal buitennissige fysieke eigenaardigheidjes.
Ik vraag me dan af hoe een bedrijf dat zulke stunts verkoopt, dát aan hun verzekeringsmaatschappij uit gaat leggen. En hoe zouden de krantenkoppen eruit hebben gezien? "PARACHUTIST VERKRACHT EN VERMOORD DOOR MENIGTE WOEDENDE BONOBO'S!"
Of zo.
Een paar meter naar links, en hij was op de rug van een olifant terecht gekomen. Die zou daar waarschijnlijk ook met zekere afkeuring op gereageerd hebben, een paar meter naar rechts, en hij was als die kip die zonder enige doodsangst voorbij een vestiging van Kentucky Fried Chicken marcheert. Want daar zitten de leeuwen.
Ook dat lijkt me iets dat extreem lastig uit te leggen is aan verzekeringsmaatschappijen. Maar legendarisch was de beste man er wel mee geworden. Hij stond in elk geval goed voor aapoals
Misschien maar goed dat een plaatselijke fanfare voor dat soort fratsen geen geld heeft. Zul je net zien dat de snuiter die aan zo'n doekje naar beneden komt, in de voor actie gereedstaande sousafoon landt. Dan heb je heel andere uitdagingen.

Met dit alles maar weer geschreven hebbende, begint morgen mijn weekend. Dat u allen maar een beste mag hebben.

Tekorten.

Er is een schrijnend tekort aan buschauffeurs. Dat is geen nieuws. Dit speelt zowel in de OV sector als in het besloten busvervoer. (En die laatste nog wat erger, want die CAO is gewoon ruk, en zowel FNV als CNV zijn ondanks al hun gekwaak en gekrakeel veel te laf, veel te slap en niet van zins om voor ons besloten buschauffeurs eens een goeie CAO af te spreken, maar dat is een heel ander verhaal).
Dat is een van de redenen waarom het ov nu zo regelmatig negatief in het nieuws is. Er gaan veel chauffeurs met pensioen, en niet alle chauffeurs gaan over naar de nieuwe concessiehouder. Dus niet alleen het tekort aan elektrische bussen is een probleem.
Kortom: er wordt met man en macht geworven. Met wisselend tot zeer tegenvallend resultaat.
Van gekkigheid (letterlijk, figuurlijk en tweeledig) weten bedrijven niet hoe ze aan mensen moeten komen. De OV sector is zelfs zover gegaan dat er een of andere open "denktank" is uitgeschreven, waarbij de "winnaar" maar liefst 25.000 euro kon krijgen, en een leuk baantje om zijn of haar idee in de praktijk te brengen.
Ik schreef me in met een fantastisch en simpel plan: meer salaris en menselijke roosters voor de buschauffeur!.
Werd hem niet.
Want blijkbaar moet het moeilijk zijn. Blijkbaar moet die 25.000 euro vooral niet naar de buschauffeur gaan, maar naar een of andere bijgoochem die nooit een stuur vast hield. Of zo.
Goed, hoe dan ook: een oplossing lijkt er dus, ondanks dat ik die al heel erg vaak gegeven heb, niet te zijn. En ik vergeet misschien ook wel erg gemakkelijk dat niet de reiziger, niet de chauffeur, maar de aandeelhouder het belangrijkste is, sinds de privatisering van het Openbaar Vervoer.
(Extra zuur: de provincies-ambtenaren stellen dat de provincie niet de kennis en kunde heeft om zelf weer een OV-operatie op te tuigen. Maar gezien het feit dat het overal bij die OV-busboeren één groot drama is, durf ik te stellen dat die OV-bedrijven ook geen idee hebben).

Oke, een sprong naar een jaar of 4-5 geleden.
Ik was nog uitzendkracht op het platform, ik werkte nog bij defensie, het einde van corona en ik wilde wel iets meer vastigheid.
Dus kwam ik uit bij een verstopte vacature voor buschauffeur hier bij het lokale OV-bedrijf. Ik ging uit interesse eens een babbeltje maken.
In een zeer oninspirerend kantoortje, maakte ik een zeer oninspirerend babbeltje met een nog veel minder inspirerende "team-manager". De beste man zat alleen maar te mekkeren over alle schades die gereden werden, over het feit dat hijzelf geen busrijbewijs had, en nog meer zaken waarvan ik me oprecht afvraag waarom je dat met een eventueel nieuwe chauffeur zou willen bespreken.
De lijst aan eisen was lang. Heel erg lang. Je moet met een wagen van ongeveer een half miljoen op pad, bent verantwoordelijk voor de levens van alle passagiers en ook alle loslopende mensen buiten je bus. De mensen in je bus, moet je vlot, comfortabel maar vooral veilig door het hedendaagse verkeer loodsen.
De lijst aan beloningen was kort. Heel erg kort. En karig.
Want voor al die eisen, mocht ik maar liefst instappen in schaaltje 4. Schaaltje 4 in de OV-cao was toen ongeveer 5 euro netto per uur minder, dan wat ik op dat moment verdiende. Maar daar hield het niet op. Neenee, ik moest dan ook beginnen in wat ze daar een wisselrooster noemen. In de tijdspanne van een week diende ik vroege diensten, late diensten en gebroken diensten te rijden. Dus van een gezonde balans tussen werken en privé, was simpelweg geen sprake.
Mijn verbluftheid over deze waanzin was zo groot, dat ik ter plekke meldde dat ik er toch even over na moest denken. Maar eenmaal bij thuiskomst, schoten Ilse en ik in de lach, en mailde ik de beste "teammanager" vriendelijk dat ik afzag van dit spectaculair(e) (stompzinnige en beledigende, hoewel ik dat dan weer niet typte) aanbod.
Fastforward naar 2025. Inmiddels is ook de OV-vervoerder van hier tot de conclusie gekomen dat het werven van nieuwe chauffeurs echt een dingetje is, en op nagenoeg álle bussen staan smekende posters over dat passagiers met wat opleiding her en der best wel op de leukste stoel van die bus plaats kunnen nemen. En niet alleen proberen ze te doen alsof dat beginsalaris ook maar iets van leefbaarheid met zich meebrengt, ze bieden nu zelfs 3000 hele euro's aan startpremie.
Goed, uit interesse mailde ik een recruiter, om eens te kijken of er 4-5 jaar na dato voor mij ook een kans was om de overstap te maken.
Daags erna werd ik al gebeld door een op zich vriendelijk klinkende "corporate recruiter". Ik meldde haar dat ik best interesse zou hebben om voor hun te rijden, maar dat ik wel wilde horen of er in die 4-5 jaar tijd iets veranderd was in het aanbod dat ze me konden doen.
Tot mijn verbazing, begon ze meteen al te melden dat ik toch echt in schaaltje 4 moest beginnen en toch echt dat bespottelijke wisselrooster zou moeten rijden.
Ze wist wel te melden dat er ergens in het bedrijf men zich begón te realiseren dat ze er "iets mee moesten". Lekker op tijd ook. Want ook hier zal de leeftijd dusdanig zijn dat er velen met pensioen gaan.
Ik gok er maar op dat zo'n bedrijf geen extra bussen heeft om mij in te laten wonen, want van dat salaris kan ik simpelweg niet leven. En buschauffeurs willen ook gewoon naar huis, maar als de beloning zo karig is, is er geen sprake van het hebben van wat voor woning dan ook. Dan moet je wel met je hele gezin in een bus gaan wonen.
Ik kwam dus van verbazing niet veel verder dan dat vrouwtje te melden dat ik daarvoor ook 4-5 jaar later echt niet van plan ben om voor ze te komen rijden, en dat als ze écht op zoek gaan naar goede chauffeurs, en écht een goede chauffeur in dienst willen nemen, dat ze dan maar moeten bellen met een bijpassend en goed aanbod.
Wetende dat ze dat waarschijnlijk niet zullen doen. Wetende ook dat ik mezelf niet voor het lokale OV-bedrijf zie rijden. Want als je als bedrijf zó weinig vooruitgang laat zien, als je als bedrijf zó weinig affiniteit met de werkelijkheid hebt, dat je in die tijd niks hebt gedaan om aan chauffeurs te komen, laat je zien dat je totaal niet flexibel bent, dat je geen moer geeft om (het werven van nieuwe) mensen. En dat vertelt mij dan ook iets over hoe er met mensen om wordt gegaan en een dergelijk toxische werkomgeving, dat hoef ik niet, daar heb ik uitgebreid ervaring mee. 

Ook meneer Zuckerberg stapt af van "fact-checking". 
Dit waarschijnlijk onder dreiging van meneer Trump, die de waarheid (of eerlijk fatsoen) nog niet zou herkennen als hij ermee in zijn oranje geschilderde smoel geslagen zou worden.
Maar laten we wel wezen: sociale media zijn niet per se bedoeld voor feitelijkheden. Nieuws verspreiding is helemaal geen onderdeel van de taakomschrijving van sociale media. (Met als treurige dieptepunt dat vrouwmens dat voor de camera van Powned stond te hakkelen dat iets waar was, want "DaT HeP Op FeEsbOeK gEsToAN!11!1one!).
We gaan dus onder leiding van meneer Zuckerberg (ik persoonlijk dus niet onder leiding van de walgelijke, ranzige meneer Musk, want ik heb geen account op Twitter) een facebook krijgen, waarin iedereen nog meer en nog ongecontroleerder alles kan roeptoeteren, en feiten niet meer te onderscheiden worden van onderbuik-gevoelens. (Grenzeloos gebrek aan censuur, levert niet altijd iets beters op. Denk daar maar eens over na).
Prima, ik zal er weinig last van hebben, lijkt me. Want als ik alle feitloze onderbuikgevoelens moet zien te destilleren tussen alle reclames, zou ik geen tijd meer over hebben voor het schrijven van dit blogje, ik zou mijn werk niet meer kunnen doen en mijn kind niet meer zien opgroeien. Daar heb ik dus helemaal geen tijd voor. Of zin in.
Het doel van mijn blogs is niet om feiten te verspreiden. Ook ik ben geen nieuwsdienst. Het doel van mijn blogs, is gewoon mijn meninkjes te spuien, mijn ervaringen te delen. De gekkigheden die ik meemaak. De mooie en verdrietige dingen.
Het doel is om de lezer een paar aardige minuten leestijd te geven.
Met die reden post ik met grote regelmaat foto's waarvan ik denk dat ze grappig, leuk of mooi zijn.
Dát is voor mij social media. En misschien is dat wat we met ons allen zouden moeten doen. Maak van dat sociale media nu eens iets leuks. Iets echt sociaals. Al dan niet in (besloten) groepen, waar je zielsverwanten vindt. Iets waar iedereen gewoon iets leuks of positiefs zegt, in plaats van iets negatiefs, omdat wat je ziet of leest niet helemaal bij jouw denkbeeld past.

Maar goed, in mijn eentje kan ik dat niet. Ik hoop dat mensen dit idee volgen, over nemen. Het is overigens niet nieuw, en ook niet van mij. Maar desalniettemin wél een goed idee.

Een ander tekort:
In een recent verleden was ik (en dit helaas niet voor het eerst) iets té enthousiast met de tondeuze in de weer. Het leverde me op dat mijn baard voor de helft in de wastafel belandde, en mijn snor in volle glorie de verwoesting overleefde. (Plus een hele serenade aan blasfemische coupletten en refreinen).
Ik maakte het maar af. Mijn snor mocht blijven, de rest van mijn baard voegde zich zieltogend bij de afgehakte haren.
Het levert wel een ander plaatje op.
Ilse zei meteen iets in de trant van: "lekker fout, kun jij hebben!".  Ik weet nog niet of dat een compliment of een belediging is. Complediging. Belliment.
Collega's met een Nederlandse achtergrond noemen het:
BEFBORSTEL!!!
PORNOBEZEM!!!
Terwijl ik van collega's met een niet-Nederlandse achtergrond juist complimenten krijg over de vorm, de staat, de kleur en de uitstraling van mijn gezicht, louter versierd met deze snotfilter.
Ikzelf ben er eerlijk gezegd nog niet over uit. Mijn wensdroom zou zijn dat ik uiteindelijk van die opgekrulde punten erin kan maken. Maar ervaringen uit het verleden leren me dat mijn gezichtsbeharing tergend langzaam groeit.

Hoe dan ook:
Straks weekend. Ja, uiteraard niet voor mij, maar ik wens u toch een prettige toe.

We stralen wat af.

 Ik ben nog steeds een beetje zoekende voor wat betreft de reis die ik sinds een maandje onderneem om op mijn werk te komen.
Richting mijn werk is er meer mogelijk dan terug, want terug is laat en dan willen er volgens de NS minder mensen reizen. (Een nogal pijnlijke misvatting, gelet op de hordes mensen die de perrons van Schiphol bevolken, maar goed het kan niet alles koek en ei zijn).
Om iets te besparen op reistijd op de heenreis, ben ik ertoe over gegaan om toch een overstapje te maken.
Die overstap maak ik al op het eerstvolgende stationnetje, en daar heb ik dan een redelijke keur aan mogelijkheden.
Zo kan ik in die goeie ouwe "koploper" stappen. Een intercitytrein die al sinds de jaren '70 van de vorige eeuw het Nederlandse spoor opfleurt met zijn aanwezigheid. Kenmerkend voor dat ding is het feit dat de machinist hoog boven alles uit kan kijken omdat hij op de neus van het ding zit.
Die heeft volgens de NS een aantal keren een levensverlengende kuur gehad, en een van de gekkigheidjes van de laatste kuur, was dat op kniehoogte, een prullenbak gemonteerd is, die zó sadistisch geplaatst is, dat bij in-of uitstappen, je een enorm risico loopt dat je je knie er tegen ramt en als dat maar hard genoeg gaat, je je knieschijf volledig amputeert. Een ander ding is dat het ouwe oranje skai vervangen is door modern blauw canvas-achtig stof, dat inmiddels niet meer fris te krijgen is na alle ruften en incontinentie van vorige reizigers. En het rammelt.
Maar: het rijdt.
Een andere optie is de Intercity Direct. Die stopt in tegenstelling tot zijn naam, op meer stationnetjes dan de gewone intercity, dus is in mijn ogen minder direct dan de gewone intercity, maar hey: ik ben geen kniesoor.
Officieel hoor je daar een toeslag voor te betalen, nadat hij Schiphol verlaten heeft, maar aangezien ik niet voorbij Schiphol kom, laat ik dat maar voor wat het is. En dat was goed, want als je die toeslag niet gebruikt, omdat je op Schiphol uitstapt, moet je die weer terugvorderen. Binnen een half uur. (Update: dit schijnt niet te hoeven, maar ik werd in verwarring gebracht door het toch aanwezig zijnde, speciale incheckpaaltje voor die trein, maar soit).
Die nieuwe trein, is van een futurisme waar je bijna pijn van krijgt aan je ogen. Onmogelijk om te bepalen wat voor- of achterkant is, onmogelijk om te bepalen wat onder of boven is, en vooral: wat eerste en tweede klasse zou zijn.
Ik ging maar gewoon zitten, de conducteur zou het me wel vertellen, als hij zou langsstiefelen.
Toen ik eenmaal zat, viel me op dat er in de hoofdsteun van de stoel tegenover me (een extreem comfortabele, doch op de gemiddelde mens vorm gegeven fauteuil) een soort van kunstwerkje gestanst was.
Vond ik best leuk.
Bij nadere bestudering bleek het te gaan om een uitbeelding van een obese persoon.
Ik keek wat verder om me heen, en zag dat het tafeltje aan mijn plekje maar voor de helft was ingebouwd, daar waar het tafeltje bij de 4-zitter rechts van me het hele plekje bereikte.
Toen realiseerde ik me dat de NS hier een mooie daad verrichtte.
Want als je meer bent dan de gemiddelde mens, moet die omvang ergens blijven en is het makkelijker om je extra gewicht niet langs zo'n tafeltje te moeten wringen. Na nóg wat nadere bestudering, realiseerde ik me dat het poppetje dat uitgebeeld was, een vrouw was en het licht ging aan: het was natuurlijk in eerste instantie een plek waar zwangere vrouwen hun toekomstige kroost wat comfortabeler kunnen stallen. Hoe dan ook: een mooie geste.
Overigens: Op een van die stationnetjes bleef deze futuristische trein erg lang stilstaan. Probleempje met de deur, zoals gezegd. Met 10 minuten was dat verholpen.
Als wij met onze bus een dergelijk probleem melden, duurt het minstens 10 dagen, en komt die terug met een andere defecte deur dan waarvoor die weg ging.
Op de terugreis zijn de mogelijkheden beperkter. Ik pak meestal wel de intercity die ná de stoptrein vertrekt, want die is eerder in Almere Centrum en voor het laatste stukje van 3 minuten, pak ik dan de stoptrein die door de intercity voorbij geraasd werd.
Die intercity is dus zo'n oud monster, en toch wat krapper.
En het was dus zo'n avond dat ik had gewild dat er een plek speciaal voor zwangere vrouwen, of personen met een paar maatjes meer. Want tijdens de eerste (en enige) tussenstop plofte er een behoorlijk uit haar krachten en lichaam gegroeide dame naast en helaas ook op mij neer. Niet gehinderd door mijn gekreun van ellende porde ze met haar ellebogen in mijn zij om het zich gemakkelijk te maken, en dat was het moment dat ik woordelijk toch maar even aangaf dat ze te dicht in mijn aura kwam.
Ik snap best dat ook de wat vollere mensen lekker willen zitten, maar andermans volheid (en ik ben zelf echt geen sprietje) hoeft niet ten koste te gaan van mijn aura. (En lichaam).
Maar goed, als dat alles is...
Want over het algemeen gaat het zoals het gaat. Ik vind het steeds minder vervelend.
Hoewel.... Ik moest serieus wel even een enorme berg moed verzamelen en meerdere keren (met toenemend geweld) mezelf schoppen onder mijn kont geven, toen het bij vertrek met bakken uit de hemel stortte. Prakkezeren of ik niet toch, bij wijze van uitzonderlijke uitzondering toch maar met de auto zou gaan, al dan niet naar het stationnetje. ("Nee, Coster, wees een vent. Hoppa! Op die fiets met je kadaver!!". Dit tegen mezelf).  Bij aankomst op het station had ik, dank zij een goede waterdichte en warme jas met een prima rits, nog best wel wat droge draden aan mijn lijf, maar mijn schoenen... Iets minder droog. Het water klotste tegen de plinten omhoog, zeg maar. Die moest ik maar eens gauw even opnieuw impregneren of zo. Want natte voeten met die kou is een ernstig beperkt genoegen, zeg maar.

Een voordeel van die trein, is natuurlijk ook dat ik gewoon stom niks kan gaan zitten doen. Ik kijk glazig naar buiten (tot lezen komt het zelden, want daartoe mis ik toch een beetje de focus), of ik kijk naar mijn medepassagiers. Mezelf verbazend over kledingkeuzes van sommige mensen. Mezelf verbijtend om me niet te mengen in al te stupide conversaties over politiek, mannen, vrouwen, hun relaties en ander soortige actualiteiten. Dan kan ik me zitten vergapen aan de briljante schoonheid van sommige mensen, of juist de abjecte lelijkheid. Of gewoon een beetje mijmeren, en dan alsnog vergeten over te stappen, of juist vergeten dat de bedoelde overstap betrekkelijk nutteloos is omdat de intercity direct op zondag niet rijdt.
Ik kom in elk geval lekker uitgerust aan op mijn werk, klaar om te shinen achter mijn stuur.

Ik straalde mijn eerste werkdag van 2025 dan ook als nooit te voren.
Door afwezigheid. Dat dan weer wel.
Dat zat zo:
Ik zag een ritopdracht binnenkomen, en grinnikte een beetje. Typisch voor één van onze regisseurs om een ritopdracht lekker ver van te voren te geven. Een uur. Kan ik even rustig naar de wc, koffie pakken, wat ouwehoeren, en meer van zulks.
Binnen eventjes zitten kakelen met de explo-dienst, toen ik op zijn porto iets paniekerigs hoorde over mijn busnummer. En dat ik nergens in zicht was. En niet reageerde.
KAK.
Ik had mezelf royaal een uur vergist in de starttijd van die opdracht. Mezelf gemeld en verontschuldigd en in recordtijd van de kantine naar het betreffende vliegtuig geraced. Ik denk dat ik de startsnelheid van een vliegtuig met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid wel overschreden heb, maar ik kwam bijtijds aan om zonder mankeren die mensen op tijd dat toestel uit te trekken. Het leidde in elk geval tot gegrinnik en wat hilariteit.
Ook in 2025 zitten er weer ware kadootjes bij die reizigers.
Waarvan er één besloot om tegen de achterkant van een bus aan te willen pissen, één presteerde het om op het bordes van een van de terminal ingangen te willen poepen.
De zeikstraal, dat is gewoon honds-asociaal. Een bus is iemands gereedschap, en transportmiddel voor passagiers. Geen toilet. En als er reparaties of controlebeurten nodig zijn, grijpt de monteur naar een ondergezeken paneel. Tuurlijk, de regen zal wat wegspoelen, maar als je serieus niet snapt dat er in een redelijk modern land als Nederland op een luchthaven echt wel toiletten zijn, of daar gewoon simpelweg geen gebruik van wil maken, ben je (althans, en niet alleen in mijn ogen) een minderwaardige mislukkeling.
Degene die per sé op dat bordesje wilde poepen... Ik vraag me af welke bacterie in dat hoofd voor hersenverrotting heeft gezorgd, en hoe ik voorkom dat dat op mij overspringt.
Dat bordes is aan alle kanten open. De reiziger binnen kan ongehinderd door glazen panelen naar buiten kijken, en de mensen die buiten aan komen... Geen greintje privacy gun je jezelf met zo'n stunt. Ik was er zelf niet bij, maar ik vraag me af op basis waarvan je je keuze dan maakt. Ga je met je blote reet naar binnen gericht zitten kakken, of doe je dat naar de aankomende medereizigers en alle camera's. En dan, bij gebrek aan toiletpapier, hoe los je dat dan op? En voel je dan echt geen enkele gene ten aanzien van alle reizigers die een ongewenste blik kunnen (en zullen, al dan niet gewapend met een camera) werpen op jouw uitpuilende poepgat? Ik snap ergens de roep van de Natuur echt wel. Maar dat je zó vreselijk van god los slaat, dat je alle decorum overboord gooit, en ten overstaan van heel veel internationale reizigers je poepert in volle glorie aan het noodzakelijke, doch in dit geval buitengewoon walgelijke werk zet, is me een raadsel. Voor je het weet, sta je op dumpert of zo.
Persoonlijk werd ik narrig van een stelletje "jolige" reizigers die in de regen op de trap van een vliegtuig gingen spelen, waardoor alle mensen achter hun nodeloos lang in de regen moesten wachten, maar erger: IK moest ook nodeloos lang in de regen wachten. En dan wel slijmerig een goeienavond wensen... Jaja. Als je dan niet in de gaten hebt, dat jouw nodeloze speeltuin gedrag anderen benadeelt, kan ik niet anders dan hardop doortellen, want ik mag natuurlijk maar een beperkt aantal mensen in mijn bus proppen. En een groet terug, ik kan nu eenmaal niet tellen en praten tegelijk. Een vliegveld is geen speeltuin. Ook en zeker niet voor volwassenen. Horken.
Wees niet als zeikstraal, schijtlijster of kinderlijke hork. Zorg er gewoon voor dat je vlot en soepel meewerkt met het luchthavenpersoneel. Scheelt een hoop. Heus.
Gelukkig waren de eerste dagen van 2025 op het platform weer als vanouds gezellig. Met veel lachbuien, gekkigheden en onzin.
En gelukkig was er een collega die uitgeleend was uit Groningen die naar huis moest, anders had ik gisteren toch wel een klein probleem, want uiteraard moest het een keer gebeuren dat de bovenleiding naar de galemiezen ging, bij Schiphol, waardoor de treinen even betrouwbaar werden als het huidige kabinet. De beste man aarzelde geen seconde en bood aan om mij bijna thuis af te zetten. Mijn betere helft attendeerde me op het feit dat ik mogelijk in een bus op airside zou moeten tukken, en of ze mij moest komen halen. Maar omdat ik dus een lift kreeg, ging zij samen met Jente mijn fietsje bij het station ophalen, en kon ik mijn collega instrueren om mij aan het begin van de wijk af te zetten.
Fijn, want dan kan ik in elk geval een klein loopje maken.
Gezellige rit gemaakt. Deze collega is net zo'n smulpaap als ik, en dus hadden we heel wat te kletsen over Italiaanse recepten, het wel en wee in Groningen en meer van zulks.

Nu weer weekend. Mooi. Ik ga lekker een Caribische stoofpot maken, en voor de rest.... Lekker weinig doen.
Ik wens iedereen met terugwerkende kracht een prima weekend toe.

Welkom in 2025

 118 miljoen aan vuurwerk de lucht in geschoten. Een nieuw record, jubelde de branchevereniging van vuurwerkverkopers.
Als je bedenkt wat de oorsprong is (het verdrijven van kwade geesten) snap ik dat ergens wel. Ik zou dan bijna spijt krijgen dat onze persoonlijke bijdrage beperkt bleef tot 6 euro aan sterretjes. Want er vallen op zich best wel wat kwade geesten te verdrijven, in de hoop dat ze in elk geval het jaar 2025 weg blijven. Ik vrees echter dat het een gebed zonder eind zal zijn, omdat wij mensen nergens zo goed in zijn, als het elkaars leven zo zuur mogelijk maken.
Zo lijkt het althans, want gelukkig zie ik ook nog steeds de goede en leuke dingen die we over elkaar uitstorten.
Het begin van deze blog begon ik te tikken in de laatste uren van 2024.
En als ik kijk naar het gemiddelde van de afgelopen jaren, zit ik voor dit jaar niet aan een record van gepubliceerde stukjes. 50 stuks slechts. Ik kom ergens een weekje te kort ondanks dat het een schrikkeljaar was, met een hele extra dag. Blijkbaar had ik op de momenten dat ik had moeten tikken, een writers' block of zo. Hoewel het nog niet zo karig was als 2018, waarin ik niet verder kwam dan 41 stukjes.
Het getik van mijn toetsenbord gaat momenteel een beetje verloren onder al het geweld van vuurpijlen, granaten, bommen en gillende keukenmeiden. En dat terwijl het dus nog niet eens 12 uur is. De tijd zal leren of ik straks nog terugkom een dramatische nacht voor overmoedige mensen die hun vuurwerkkunsten overschatten en de kwaliteit van het gekochte schromelijk onderschatten. Likkebaardende anesthesisten en chirurgen die hun feestdagen-toeslagen maar al te graag verdienen met het weer aan elkaar naaien van weggeblazen lichaamsdelen, en het toedienen van eindeloze sloten morfine. En alle overige schade.
En, even later: het viel mee. Gelukkig. Hoewel.... 
Ik vind het grappig dat ondanks dat heel veel gemeenten een vuurwerkverbod hadden opgelegd, het handhaven geen prioriteit geniet. Leg dan zo'n verbod niet op. Kost minder ambtenaren-uren. En dus ambtenaren-geld.

Maar laat ik niet vergeten de trouwe lezer van harte welkom te heten in 2025. Ik wens dat u allen een beter jaar krijgt dan het vorige, dat alles maar mag verlopen zoals u zou willen. Het is inmiddels een dikke 10 uur later dan toen ik begon met deze blog, nog in 2024.
Goede voornemens hebben het bij mij nog nooit veel verder geschopt dan de eerste week van het jaar, dus het vinden van een hobby beschouw ik niet als zodanig. En daarover gesproken: as I type, ben ik wel heel voorzichtig bezig met een hobby. Dat is niet iets waar ik me meteen voor de volle 100% in stort, maar het idee is spontaan bij me op komen borrelen, en laat me nu al een poosje niet los. Het zou me enig lijken om in de tuin een rook-oventje neer te zetten, om zelf worsten te gaan roken. En daarover ben ik me aan het, en ga ik me verder inlezen. Samen met het plan om wat vaker naar Engeland te gaan om mijn vader te bezoeken (en de daarbij behorende visites aan de Knoflookboerderij) moet dat toch haast wel leiden tot fenomenale rookworsten. (In het begin waarschijnlijk totaal verkoolde staketsels van verbrand vlees). Het is een idee, nietwaar? Maar goed, mezelf kennende kan het ook iets worden in de trant van:
Puik idee!!!
Doen we helemaal NIKS mee!
Een andere wens, die is afhankelijk van het verloop van de komende maand, is een elektrische fiets. Een fatbike. Niet zozeer omdat ik mezelf schaar onder de minder verlichtte doelgroep van die dingen, maar omdat ik zulke gedrochten dus oprecht leuk vind. En ik wellicht wat verder met de fiets kan en mijn OV-avontuur wat uit kan breiden. Ik kan dan makkelijker en prettiger een stationnetje verder opstappen en daarmee mijn reistijd wat bekorten.
En dan heb ik nóg een wens: namelijk een nieuwe telefoon. Na het debacle met die fliptelefoon ben ik aangewezen op een monsterlijk groot ding, met intens slechte camera. En niet alleen dat: die telefoon loopt niet leeg, die rent leeg. Dus wellicht een nieuwe telefoon.
Ons gezamelijke doel is natuurlijk een nieuwe vloer in de woonkamer, want deze heeft zijn beste (en hipste) tijd gehad, dus komende tijd gaan we wat vloerboeren uitnodigen om eens een klinkende offerte te maken. Oké, nauwelijks hobbies te noemen, zelfs geen goede voornemens, maar toch doelen om naartoe te werken/handelen.

De dag voor oudjaarsdag moest ik mijn laatste daadwerkelijke bijdrage leveren aan één van 's lands economische motoren. We werden bedankt en ik wandelde kalmpjes naar de trein. Normaliter is dat boemeltje niet denderend druk, en als er al meer mensen in zitten dan ik op persoonlijke titel wenselijk acht, houden ze in de regel meestal gelukkig gewoon hun bek, en gaan ze ver bij mijn aura vandaan zitten. Bij deze reis was dat anders.
Naast me kwam een redelijk jong stel zitten, aan hun bagage te oordelen terug van een reis in den vreemde. Ze zagen er beiden niet al te slonzig uit, en hun gesprek ging (voor zover ik op kon vangen, en voor zover mijn interesse reikte) vooral over iets dat op de meegebrachte laptop stond.
Wat mij vooral bovenmatig intrigeerde was het feit dat de jongedame op kauwgom aan het kauwen was. Niets bijzonders, zou je zeggen, ware het niet dat ze dat deed met een gesmek en gesmak dat serieus oorverdovend werd. En niet alleen dat, met elke kauw-beweging, ging haar onderkaak onwaarschijnlijk ver naar beneden. Zo ver, dat ik in staat was om te zien hoe de afzonderlijke ingredienten van haar avondmaal verteerd werden in haar maag.
Ik vind dat herkauwen van zo'n stuk rubber met een smaak er sowieso nogal koeiig uitzien maar met dergelijk natte klets-geluiden, is het iets dat op geen enkele wijze nog representatief voor de mensheid te noemen is. En dat op verbijsterende manier in tegenspraak met de verdere uitstraling van het wicht. Vreemd. Heel vreemd.
Gelukkig stapte er op het stationnetje Duivendrecht een groepje jongelui in, die in eerste instantie qua conversatievolume het her-ge-kauw van die chick overstemden, al gauw begonnen ze een soort van karaoke in de trein. En dát was dus wel heel erg geestig. Niet eens omdat ze slecht zongen, in tegendeel zelfs. Ze legden hun hele ziel en zaligheid in die liedjes, met teksten die ik hier niet zou durven herhalen.
Ik wilde bijna opstaan voor een staande ovatie, maar net op tijd zag ik dat het om een opname van een of andere Tik-Tok snuiter ging, en ik zit nu weer net niet te wachten op een spontaan optreden op een medium waar ze in China wellicht mijn kop vanaf trekken. Helaas stapten deze muzikale opfrissers op stationnetje Almere Centrum uit, en werd het oorverdovend stil.

Hoe dan ook, dit alles maar weer aan het wereldwijde web toevertrouwd te hebben, wens ik u allen nogmaals een goed 2025 toe. Ik heb nog even "weekend", maar als u weekend heeft, wens ik u ook wat dat betreft maar weer een allerbeste toe.