Weer een jaartje verder.

 Jente. Mijn (groeiende, dus niet meer zo) kleine boefje.
Op sommige punten begint het al een heel dametje te worden. Ze heeft een mening en is totaal niet bang om die te pas maar vooral te onpas te ventileren. En omdat ze inmiddels geen peuter, kleuter of klein kind meer is, komt die mening ook in steeds betere en mooiere volzinnen naar buiten. Soms (lees: vaak) niet geheel genuanceerd en/of gewenst, moet ik zeggen.
Ze schiet in de lengte aardig omhoog, en qua gewicht is het ook al geen echt hummeltje meer.
En ze begint zich langzamerhand steeds bewuster te worden van zichzelf.
Ik mag bijvoorbeeld niet meer zomaar op haar billen petsen. Vroeger wel, maar inmiddels niet meer.
Dus, brave vader die ik ben, doe ik dat dan ook niet meer. Ten slotte moeten we haar ook leren dat grenzen aangeven en bewaken een goed ding is. En als ze ooit een vriendje krijgt, wil ik dat ze een goed voorbeeld heeft. Een man moet haar netjes, respect- en liefdevol behandelen, en haar grenzen accepteren en respecteren.
Gelukkig is ze ook nog zo onbevangen dat ze doodgemoedereerd in haar blootje door het huis kan banjeren (ik vermoed dat we een naturiste in de dop hebben). En stoeien doen we ook nog wel eens. Dat begon ooit als "Lol maken op het grote bedje". Toen ze een jaar of 3 was.
Ik koos voor stoeipartijtjes ooit ons bed, omdat ik daar zonder al te veel restricties gewoon lekker lomp kon stoeien. Met haar gooien, kietelen en rauzen, met als ondergrond zachte matrassen, veel dekens en kussens. En de landingen waren altijd zacht, want ze is nooit naast het bed gesodemieterd.
Voor mezelf bleef en blijft het oppassen, want toen ze 3 was, wist ze van niks en kon een ongecontroleerd, door het kietelen zwaaiend lichaamsdeel behoorlijk onzacht in mijn lijf of smoel gepompt worden. En nu ze groter is, moet ik oppassen dat die grotere ledematen mij niet met meer kracht dan vroeger alle lucht uit mijn longen drijven, of dat ze met haar volle gewicht mijn hoofd niet in een wel heel aparte hoek aan mijn nek draait.
Het zogenaamde tellen van haar ribben (omdat ik toch moet controleren of ze ze allemaal nog heeft, en ik daarmee de gelegenheid neem om haar uitgebreid te kietelen) mag nog steeds wel, en anders wordt het met mijn middelmatig ontbrekende talent voor het pianospel, gewoon "piano-spelen" op haar ribben. Haar geschater is dan letterlijk en figuurlijk de muziek voor mijn oren.
Die onbevangenheid heeft ze ook naar eten toe. Ze proeft alles, blijkt daarna behoorlijk "picky" te zijn, maar eet vooral zoals het haar goeddunkt.
Bestek? Welnee, waarom zou ze. Terwijl we haar toch echt hebben geleerd hoe ze die dingen moet gebruiken. Pure luiheid aan alle kanten.
Of toch een dosis Afrikaans bloed in haar lijf? In Afrika doen ze niet vaak aan tafelzilver. Ik moet misschien Ilse eens streng aankijken....
Haar onbevangenheid etaleert ze ook op nog minder prettige manier. Dat wil zeggen: voor mijn neus.
Sta ik lekker uitgebreid te douchen, komt ze heel casual de badkamer binnen, een vos-achtige grijs krijg ik, ze laat haar broek zakken en gaat, terwijl ik heerlijk sta te genieten van de hete stralen water, eens uitgebreid zitten poepen.
Mijn protesten worden opgewekt weggewuifd. En terwijl de walgelijke kakdampen (die ik zeer meisjes-onwaardig acht) zich vermengen met mijn heerlijke douchegel-geur, zit ze me al kakkend en ruftend hartelijk uit te lachen.
Kokhalzend van ellende droog ik me, zo snel ik kan, af en vlucht de badkamer uit.
U begrijpt, lieve lezer, dat ik wraak ga nemen. Zodra de mogelijkheid zich voordoet, ga ik terwijl zij staat te douchen, ook eens uitzinnig naar de wc. En ik weet toevallig dat Jente's dieet minder vlees bevat, en dat mijn excrementen derhalve veel heftiger meuren dan de toch al zeer heftige meur van een bijna 10 jarig meisje (ten tijde van het verschijnen van deze blog, is het meisje in kwestie al 10).
10 jaar geleden, op 6 maart, werd ik vader. 33 was ik, en had totaal geen ervaring met geboortes. En dat proces op zich, beviel maar matig. Na de bevalling werd Jente weggeraced naar de afdeling neonathologie en Ilse naar een operatiekamer, voor verdere opknapbeurten. En ik? Ik stond plotsklaps en verdwaasd in een compleet stille en lege kamer. Mijn eerste reactie was om dan maar een peuk op te steken, maar een toevallig passerende verpleegkundige, vond dat (enigszins terecht) een slecht plan. In plaats daarvan duwde ze me een beker onverdunde, dus mierzoete ranja in mijn mik en verwees me naar buiten.

10 jaar vaderschap. Ik doe maar wat. Soms vol twijfel, want welke battle moet ik kiezen. Soms met een brok in mijn keel. Soms hartelijk lachend. Ik ben ook wel beestachtig trots op dat kind. Want ergens heeft ze het ook niet altijd even makkelijk. 2 ADHD ouders, zelf ADHD, een minder dan optimaal gezonde moeder en een vader die nagenoeg fulltime werkt. En geen broertjes of zusjes om mee te kunnen spelen. Ja, het is soms sub-optimaal. Maar ze doet het toch allemaal maar. Ze doet het best goed op school. Sociaal is ze een combinatie van haar moeder en mij, dus vriendjes genoeg.
En ze heeft nog steeds geen eeuwig-durend toegangsverbod bij karate, dus ook daar mag ze zichzelf ontwikkelen.
Ja, we doen het ondanks onszelf, met ons drietjes eigenlijk best aardig.
10 jaar geleden, op 7 maart, was ik dus net 1 dag vader. Vrouw en kind werden vertroeteld en opgelapt in het ziekenhuis, en ik verplaatste mij enkele malen per dag richting dat ziekenhuis. Mijn verjaardagsdiner dat jaar bestond uit een pizza van de New York Pizza. Inmiddels iets waar mijn gevoelige darmen van gaan protesteren als extinction rebellion op een snelweg of luchthaven (en ik begreep dat die lieden die dit weekend op Schiphol protesteerden, in elk geval net zo'n lichaamsmeur verspreidden als Jente op het toilet).
Vanwege het feit dat onze verjaardagen zo dicht op elkaar liggen (ik vind het toch stiekem een beetje jammer dat Jente zo'n haast had. Ten slotte is een kind krijgen op je eigen verjaardag een kado van formaat, nietwaar?) is het de dagen rondom onze verjaardagen altijd gezellig, chaotisch feestelijk.
Wie langs komt, komt en komt met kadootjes voor hetzij Jente of mij of ons allebei. En we zijn weer walgelijk verwend. Van hele doordachte kleine dingetjes, tot mooie hobby-dingen. Van verse sokken tot een auto-upgrade. Knutselspullen tot bouwpaketten. Ja, Jente en ik, wij hebben het mooi voor elkaar. Het was een fijn weekend zo.
Op mijn verjaardag zelf moest ik werken. Een van die keren dat ik stomweg vergat om verlof te vragen. Omdat ik mezelf wilde verwennen, koos ik ervoor om de trein de trein te laten, en lekker met de auto te gaan. En om mezelf nog meer te verwennen, koos ik er daarna voor om de auto lekker voor de poort te parkeren. Dat is een traktatie van formaat, want brave burger die ik vaak ben, kost dat behoorlijk wat aan parkeergeld. Echt serieus veel geld. En wee je ondoordachte gebeente als je niet betaalt: de afgekeurde agenten van parkeerbeheer komen vaak likkebaardend van enthousiasme langs om boetes uit te delen. Kost je toch 90 euro.
Ik zette mijn brave voiture neer, zag een collega en al kletsend gingen we naar binnen. En u raadt het al: ik vergat totaal om mijn burgerlijke plicht te doen en mijn parkeermeter aan te zetten. Ik kwam er pas achter toen de termijn verstreken was. Kak!
Maar tot mijn grote vreugde bleek dat de afgekeurde agenten op 7 maart blijkbaar iets beters te doen hadden, want er prijkte geen trotse boete onder mijn ruitenwisser. (En de eerlijkheid gebied me te zeggen: ik heb er inmiddels zó vaak gratis gestaan, dat een eventuele boete nu alsnog voordeliger is dan gewoon braaf betalen. Als dat geen prachtig verjaardagskadootje is van de gemeente Haarlemmermeer, weet ik het ook niet meer).

Iedereen die mij via welke kanalen dan ook feliciteerde: heel erg dank, wordt gewaardeerd.

Meta. Na mijn eerdere gefilosofeer over social media, heb ik nog niet echt stappen ondernomen om zelf iets te doen. Want naar mijn idee ontbreken goede alternatieven.
Aan de andere kant: hoe lang moet ik zelf nog bijdragen aan de welvaart van Edolf Musk, Marc Fuckerberg en SinaasappelTrump?
Toen kwam er iemand met de suggestie om over te stappen op Signal. Dat zou een goed alternatief zijn.
Daarmee sponsor je in elk geval geen brallende rednecks die de wereld alleen nog maar sneller naar de sodemieter helpen.
Dat vind ik absoluut een groot pluspunt.
En dat het bedrijf achter Signal geen data van je verzamelt om er op welke manier dan ook rijk van te worden, vind ik ook een prima ding.
Echter, hoorde ik van de personen achter Signal, dat ze met hun bedrijf liever een land verlaten, dan dat ze informatie door zouden spelen aan bijvoorbeeld een Openbaar Ministerie. En dat vind ik serieus wel een ding.
Ik begrijp dat ze privacy een heel erg groot en belangrijk ding vinden. Maar ik vind de privacy van een pedo-netwerk nu net weer iets dat niet zou moeten worden ondersteund. Ik vind oprecht dat mensen die plannen maken om Almere op te blazen, daar geen mogelijkheid toe zouden moeten krijgen via iets als een communicatie-middel. En als je ook dat soort lieden absolute privacy wil gunnen, omdat je geen onderscheid kunt of wilt maken, vind ik dat toch niet helemaal een prettig beleid.
Dat is ook een van de redenen waarom ik geen Telegram gebruik. Het middel van allemaal russische walgnekken die minder frisse zaken van plan zijn. Daar wil ik me niet aan of mee verbinden.
Maar goed, ik ga Signal een kans geven, vooral ook omdat ik niet per se vind dat Marc Fuckerberg, Edolf Musk of SinaasappelTrump hoeven te genieten van mijn ranzige en/of katten-filmpjes. Overigens: Whatsapp zal voorlopig nog wel blijven, simpelweg omdat Signal nog niet iedereen heeft over genomen.
Alleen voor Facebook zal ik nog wel even op zoek blijven naar een goeie vervanger.

Goed, dit was dan bijna weer mijn weekend. Nog ff een kinderfeestje in het zwembad zien te overleven, en ik mag weer een paar dagen uitrusten op mijn werk.
Ik wens eenieder een beste zondag.