Uit de ziekenboeg.

Nu vastgesteld is dat ik ADHD heb, vallen er best wel veel dingen op zijn plek.
Veel van mijn gedragingen, die voor anderen of mezelf irritant (zouden kunnen) zijn, zijn rechtstreeks aan ADHD te linken.
Zo heb ik nogal eens de neiging om te wiebelen. Ik krijg dan van links en/of rechts een hand op mijn been. Want als het om een podiumdeel gaat, blijft dat wiebelen niet beperkt tot mijn been, maar zien collega's om me heen, tot hun ergernis, hun lessenaar heen en weer gaan, beginnen dempers te rammelen, en ga zo maar door.
Ook ben ik, als ik niet in een hyperfocus zit, snel afgeleid. En juist iets ter afleiding van de afleiding, is goed om niet afgeleid te worden. Ja, dat klinkt raar. Maar als ik een beetje kan friemelen met iets als een fidget spinner of zo, dan blijf ik beter geconcentreerd. Dat staat raar, maar werkt wel.
De keerzijde is dat ik ernstig geirriteerd raak als ik uit mijn hyperfocus getrokken word.
Ook iets om rekening mee te houden. Ben ik net lekker in een flow....
Echt druk ben ik dan weer niet. Waarschijnlijk iets dat ik mezelf af heb geleerd. Iets dat ik mezelf heb geleerd om strak onder controle te houden.
Schijnt sociaal minder wenselijk te zijn, dus onbewust zal ik mezelf daar een restrictie hebben opgelegd.

Ik heb een aantal bijeenkomsten gehad die over ADHD handelden, en daar kreeg ik een enorme bende aan eye-openers en "aha!!!!!!!"- belevenissen.
Maar die bijeenkomsten waren in een ruimte waar het klimaat dusdanig was, dat ik er met 3 kwartier al zat te knikkenbollen van de sufheid. En dat was toch wel enigszins genant. De man die die bijeenkomst leidde, deed heel erg zijn best om met veel humor en voorbeelden ons wat tips en tools mee te geven om beter om te gaan met ADHD.
En iedereen daar was lekker bezig, met uitzondering van die mollige rooie, die zat/lag te knikkebollen, en schijnbaar moeite had met wakker blijven.
Zo eenvoudig was dat niet, want los van het feit dat ik gewoon bij kennis was, hoorde ik alles. Maar ik kon van pure versuftheid gewoon mijn ogen niet open houden.
Waarom ik daar, in die ruimte, zo intens inzakte, weet ik niet, en omdat dit de laatste bijeenkomst was, zal ik er niet achterkomen ook, maar ik ben sociaal sterk genoeg om me te realiseren dat de indruk die ik er maakte, niet bijzonder zal zijn geweest.

Ik ben er ook achter dat ADHD niet alleen maar nadelen met zich meebrengt.
Hoewel ook dat een keerzijde heeft, maar toch. Het is niet alleen maar een kwestie van een stoornis hebben. Creativiteit, oplossingsgericht, veel ballen tegelijk in de lucht kunnen houden (uiteraard ook met grenzen, zoals ik helaas ook heb mogen ontdekken) niet snel opgeven. Het zijn zomaar was trekjes die ik ook heb.

Dus kwam de vraag: wat als het eerder ontdekt was....
Tja. Enerzijds is het zoeken naar antwoorden op die vraag een beetje mosterd na de maaltijd. Want het is niet eerder ontdekt. Ik had er een depressie voor nodig om erachter te komen dat het is zoals het is.
Wat als.... Dan was mijn leven waarschijnlijk anders verlopen. Makkelijker misschien, omdat er rekening mee gehouden had kunnen worden. Aan de andere kant: wat als, dan was ik nu niet waar ik nu wel ben, en ik ben dan wel weer zo realistisch ingesteld dat ik mijn zegeningen kan tellen, en dat ik ook trots mag zijn op wat ik wel bereikt heb.
En de laatste vraag: wil je medicatie.
Een deel in mijn hoofd schreeuwt van wel. Een beetje rust en orde in de chaos van mijn brein kan misschien geen kwaad. Aan de andere kant: mwa. Misschien eerst eens kijken of het me lukt om zelf iets te verzinnen om de valkuilen van ADHD te omzeilen of eerder te herkennen. Mocht dat niet lukken, kan er altijd nog een pilletje in.

Dan moeten we erkennen dat Jente met ons als ouders behoorlijk de kans loopt om ook ADHD te hebben. Niet dat ik haar nu meteen vol wil trappen met ritalin. Maar het is denk ik wel goed om het te monitoren. Want wat ik niet wil, is dat zij dezelfde lange tijd moet wachten tot er iemand zo intelligent is om te kijken of....
Beter meteen jong begeleiden dan later er via net even te veel omwegen achter moeten komen.

Hoe gaat het dan nu met de depressie?
Slecht. Afhankelijk van het standpunt dat je inneemt. Slecht, met de depressie zelf, want ik voel er vrij weinig meer van.
Ik hou een slag om de arm, maar ik heb het idee dat het echt veel beter met me gaat. Tuurlijk zijn er nog wel dagen dat ik het liefst gewoon bij het opstaan alweer terug mijn nest in kruip. Zoals afgelopen maandag, toen ik mijn dremel in mijn handen voelde overlijden. Dat was zo'n moment dat ik de hele flikkerse bende het liefst 6 meter diep in de grond zou willen trappen. Maar ja. Daar heeft ook niemand wat aan, en ik geloof niet dat mijn fruitplantjes het goed doen met gedesintegreerde dremel als voedingsstof.
Maar in het algemeen heb ik mezelf met wat hulp er goed bovenop getrokken. Ik heb toekomstplannen en ideetjes. En zelfs als het zoals afgelopen week meer regent dan zonneschijnt, voelt het alsof de zon me warmer maakt.
Mooi.
Of dit een afgesloten hoofdstuk is wat betreft mijn zielenroerselen, durf ik niet te zeggen. Ik blijf nu eenmaal mezelf. Met alle goede en slechte dingen.
Maar het gaat best prima zo.

Mijn huisdieren weten mij telkens weer te verbazen, en dan vooral vriendje Claus. Kater Claus, zoals die bij de dierenarts heet.
En Claus heeft ook een reputatie, want de kleinste behandelingen worden niet gedaan zonder dikke lederen handschoenen, en als het wat groter is dan de allerkleinste, gaat hij onder narcose. Zet het beest bij een dierenarts, en het wordt een monsterkat.
De kans dat je het niet overleeft als je hem een naald in zijn lijf steekt, is best groot.
En Claus werd steeds magerder, en zijn vacht steeds rafeliger. Reden om hem eens door een dierenarts te laten controleren.
De uitslag: gezonde kater, maar zijn schildklier werkt niet zo best.
Opereren was een optie. Maar heel erg duur
Een zalfje in zijn oren was een optie. (Hoe een oorzalfje werkzaam zou moeten zijn bij zijn schildklier is me niet heel duidelijk, volgens mij hebben schildklieren en oren erg weinig met elkaar gemeen, maar soit).
Een pil was een optie. Maar aangezien ik weet hoe ik Claus een pil moet geven, vind ik dat weinig diervriendelijk. Ik moet hem dan in zijn nek grijpen, die pil letterlijk achter in zijn strot douwen, dan zijn nek vast houden, en langs zijn keel wrijven om hem te laten slikken, en dan spuugt dat eigenwijze kreng die pil uit, en kan ik hem, met natte pil nogmaals het hele huis door achtervolgen.
En ander voer. Maar dat is geen optie, want dan zou hij alleen maar dat voer mogen en niks anders, maar aangezien het een scharrelaar is, is dat nagenoeg onmogelijk.

De assistente kwam met een ideetje: easypill. Dat is een staafje kattensnoep, waarvan je een stukje afbreekt, en de pil erin kneedt.
Ik schamperde: Claus is veel te intelligent, die knaagt dat voertje lekker weg, spuugt het pilletje voor mijn voeten, en wandelt nuffig weg, en dan moet ik alsnog die pil met gevaar voor eigen leven achter in zijn strot mikken.
Maar volgens de assistente en Ilse was het in elk geval de moeite waard.
Zonder enige hoop op succes begon ik die avond aan het prepareren van het eerste pilletje.
Claus kwam vrolijk op me af lopen, en zonder enige vorm van protest, moeite of zelfs maar bedenkingen, smikkelde Claus dat voertje met pil en al op.
Ik stond perplex. Mijn bakkes zakte naar de grond, en de schellen vielen van mijn ogen.
Maar goed, één geslaagde fopperij met een voertje, is geen garantie voor de toekomst, dus mijn realistisch ingestelde ziel, ging er grif vanuit dat dit een vergissing was, en dat we de volgende keer gewoon de gebruikelijke, huid verslindende strijd zouden hebben.
Maar ik ben verbaasd en verrukt over het feit dat kater Claus, mijn vriendje van 10 jaar zonder enige vorm van ellende gewoon zijn pilletje verorbert.
Dat had ik eerder moeten weten.

Goed, de trendbreuk is gebroken, het weekend dus tijd voor mijn blog.
Dit alles geschreven hebbende, wens ik eenieder een goed weekend.