Vuile smaak.

Ik zal de laatste zijn om te beweren dat wij een normaal, alledaags huishouden runnen.
Met 2 ADHD'ers is dat nagenoeg onmogelijk.
Maar net zoals bij gemiddelde huishoudens, overkomt het ons ook wel eens dat wij wat meer troep hebben dan wenselijk is. En dat we dus een afspraak moeten maken met de gemeente om het grofste vuil (of eigenlijk is het geen vuil, want tot op het laatste moment redelijk schoon gehouden) op te laten halen.
In ons geval dus geen hout (want dat wordt keurig netjes bewaard voor de enkele keer dat ik mijn vuur-emmer gebruik, of voor hergebruik in andere zaken), maar 4 flinke eetkamer stoelen die we van al hun glorie ontdaan hebben door alle leer eraf te snijden. En een fiets.

[ Even een zijsprong: de gemeente Almere zuigt werkelijk paardekloten als het op afval aankomt.
GFT en restafval is 1 container met een scheidingswand. En die wordt elke 2 weken geleegd. Dat is bezopen weinig. Het papier wordt zelfs maar 1 keer per maand opgehaald, en dat is zeker veel te weinig. Als je kijkt naar alle ongewenste reclame, krantjes en verpakkingen die je door je strot geramd krijgt, ondanks je Nee-Nee sticker, zit je met 2,5 week al met een container die niet dicht kan.
Maar goed. Wel de lasten betalen, niet de lusten krijgen. Lijkt me iets typisch Nederlands voor wat betreft het ambtelijke apparaat vs. de burger.
Maar de gemiddelde Almeerder is ook een varken. Want afvaldumpingen zijn schering en inslag. Men kwakt zijn zooi maar gewoon waar het uitkomt. En dan zijn er altijd wel weer low-life bijgoochems die dat voorbeeld volgen. En als je er dan melding van maakt bij de gemeente, komen ze twee weken later nog niet. Tja.
Ik snap werkelijk niet zo goed dat mensen hun eigen nest zo willen bevuilen. Maar soit. Bij ons in de straat valt het nog te overzien. ]

Oke, die afspraak voor ons grofvuil stond voor gisteren, en de gemeente sommeerde ons om de spullen voor 0800 uur op de normale opstelplaats neer te zetten, met nog een eisenlijst waaraan het allemaal moest voldoen, want anders zouden ze het niet meenemen.
Om te voorkomen dat dit het geval was, voldeed ik tot de laatste letter aan de eisen, en ik deponeerde de zaak erg ruim op tijd op de daartoe aangewezen locatie.
Ik vreesde half en half dat er weer van dat tokkie-volk hun eigen troep bij zou gaan zetten. Dat is een probleem, want als ze dat doen, neemt de ophaaldienst het niet mee. En is er weer sprake van een dumping. Staat zo armzalig in de straat.
Tot mijn verbazing een paar uur later, stond alles er nog. En niks meer ook. In tegendeel zelfs.
De fiets die ik er geparkeerd heb, verdient nadere uitleg.
10 jaar geleden kocht ik op mild agressief aandringen van een toenmalige vriendin in Den Helder op de koninginnedagmarkt een fiets voor een paar knaken. Het was een blauwe Kronan-achtige fiets. Je weet wel: zo'n fiets met van die oversized stangen voor een bagagedrager voor en achter. enorm lomp ding, zonder versnellingen, en tot mijn schrik ook zonder remmen, tot ik me realiseerde dat ik dan achteruit moest trappen.
Goed, dat klereding heb ik van Ede naar Tiel, naar Rotterdam en uiteindelijk Almere verhuisd, zonder dat ik er ooit meer dan 2 kilometer mee gereden heb.
Ik kreeg een echtgenote die vond dat dat ding echt telkens meeverhuisd moest worden, ondanks de steeds maar miserabeler staat waarin het verkeerde.
Elke poging tot afscheid werd getorpedeerd.
Tot Ilse een elektrische fiets kocht, een paarse Batavus overhield, en er ineens geen noodzaak meer was tot het bewaren van een fiets waarvan ik vermoedde dat niet alleen de banden, maar inmiddels het complete frame zo lek was als een mandje.
Dus samen met 4 compleet gestripte stoelen bood ik die fiets aan, en zette hem aan de straat.
Niks aan het handje.
Nu had ik wel een beetje verwacht dat die fiets ver voordat de ophaaldienst zou komen al weg zou zijn.
En wat mij betreft is dat ook prima. Als iemand zin heeft om werk te maken van een vastgeroeste fiets met 2 lekke banden, niet functionerende remmen, lagers die rot zijn en een ketting die op half zeven bungelt: be my guest.
Be my guest, maaaaaaaaahaaaaaarrrrrr: neem dan wel de héle fiets mee.
Wat mij serieus deed schuimbekken van woede, was dat de nieuwe eigenaar het plastikken en wat verschoten zadelhoesje van de fiets had getrokken, en achteloos op een van de stoelen had geflikkerd. Dan heb je ook wel de mentaliteit van een medium doorbakken kipfilet.
Dan krijg je gratis een fiets, en dan nog moet je rotzooi achterlaten. Neem dat dan ook mee. Ondankbaar gebaar. serieus een tokkie-mentaliteit die zelfs de familie Tokkie niet verzonnen zou hebben.
En aangezien ik heel principieel ben, hoop ik dus nu dat de nieuwe eigenaar er op zijn zachtst gezegd geen lol van heeft.
Had hij dat hoesje ook maar mee moeten nemen.
Verder licht het wel op allemaal. Ik heb dus ineens een tuin waarin je je kont kan keren, omdat er vier enorm massieve stoelen en een lompe fiets minder in de weg staan.

Over smaak valt nauwelijks te twisten. Vandaar ook dat ik in een unieke auto rij, een paar unieke hobbies heb en ga zo maar door.
Waar ik zweer bij 2 Hollandse Nieuwe, vindt Jente dat (nog) niet te haggelen, en waar Ilse wel een banaantje of 2 weg weet te werken, is de geur van 1 al voldoende om mij kokhalzend naar het toilet te doen rennen.
Maar soms moet je gewoon eens iets nieuws proberen. Iets dat je nog nooit eerder geprobeerd hebt. Of gezien. Of gedaan.
Gewoon. Omdat nieuwe dingen leuk kunnen zijn. Uitdagend, of lekker.
Zo heb ik in mijn leven al heel wat nieuwe dingen via mijn giechel naar het riool gestuurd.
Krokodil (lekker!), struisvogel (lekker!), foie gras (heeeeeeel erg lekker!), een soortement brie met heel lange muisgrijze schimmelharen, ik ben helaas de naam kwijt (heeerlijk!), oesters (heerlijk!) slakken (huarghhhh), zeewier (best lekker, met vis!) en ga zo maar door.
En zo ontdekte ik gister bij de Appie een (voor mij) nieuw knabbeltje: rijstzoutjes met zeewier.
Klonk erg lekker. Ik ken natuurlijk de pittige rijstzoutjes wel, "hot krokantjes" heten die ook wel. Waarom die dingen een naam moeten hebben die Engels en Nederlands is, ontgaat me, maar dat doet aan de lekkere smaak niks af.
Dus toen ik die zeewier-rijstzoutjes zag liggen, nam mijn culinair avontuurlijke ziel de leiding over, en flikkerde zomaar zo'n zakje in de winkelwagen. Dat wilde ik ook wel proberen.
Goed, er moest de rest van de dag nog het een en ander, maar toen ons Jente-boefje eenmaal te bed lag, herinnerde ik me dat ik een zakje nieuwigheid in de kast had liggen.
Val aan!
Wat er toen in mijn mond, en daaraan gekoppelde ziel gebeurde, valt met geen pen te beschrijven.
Een sensatie die zó bizar was, dat ik me afvroeg of ik: 1) uberhaupt een hap had genomen, 2) uberhaupt wakker was, en 3) HUH???!?!?!?!
Ik ga proberen om te omschrijven wat er nu precies aan de hand was.
Ik nam dus zo'n zoutje, en begon te kauwen. Ik weet dat ik kauwde, want ik voelde het kraken tussen mijn kaken.
Ik voelde ook substantie in mijn mond. Een knapperige substantie, die al snel in combinatie met mijn malende gebit, en toegevoegd speeksel al snel papperig werd.
Maar in eerste instantie dus iets knapperigs dat compleet nergens naar smaakte. En dan bedoel ik dus niet dat het niet naar iets bekends smaakte. Het had gewoon geen smaak.
Alsof je een soort van knapperige lucht aan het verorberen was.
Ik geef toe: ik heb er nog een paar gegeten, om te kijken of die eerste een vergissing van de producent was. Maar dat was niet zo.
Het smaakte niet naar zeewier. Het smaakte niet naar rijst. Pas na nummer 5 of nummer 6 meende ik iets van een smaak te ontwaren. Maar dat bleek een vleugje peper te zijn, die volgens het labeltje op de verpakking ook een van de ingredienten was.
Maar dat was een dusdanig laf vleugje, dat ik vermoed dat de peperbus in de fabriek leeg was, op het moment dat deze verpakking geproduceerd werd.
Kijk, een banaan kan ik niet handelen. Dat is gewoon smerig. Maar daarvan weet ik dat ik het smerig vind. Een haring vind ik heerlijk. Dat weet ik, dus kan ik het gewoon in mijn mond laten glijden.
Maar iets dat zó ongelooflijk smakeloos is, is gewoon totaal maf. En eigenlijk ook vies. Want dan heb je dus gewoon een krakerige hap "iets" in je mond, die snel verandert in een papperige hap "iets".
En volgens mij is dat dus net zo smerig als banaan.
Vooral omdat de verwachting zo ongelooflijk ver van de realiteit af staat.
BRRRRR.
Maar ik heb het wel geprobeerd.

Dit geschreven hebbende, is het weekend weer begonnen, en wens ik u allen een goeie toe.