Soms zit het mee, soms niet.

Er zijn van die dagen dat het allemaal wat minder soepeltjes verloopt.
Zo'n dag dat Jente om de haverklap ellende oploopt.
We hadden al een ruzie achter de rug omdat ze op momenten intens, maar dan ook echt bloed onder nagels vandaan halend brutaal kan zijn. En net doen we dat goedmaakten, en een voorzichtig snotterig stoeipartijtje begonnen, kwam mijn knie onzacht tegen haar hoofd aan. Haar waterige lachje, veranderde in een respectabele schreeuwpartij, want haar (op zich behoorlijk harde) kinderkopje was toch niet echt een match voor mijn niet veel zachtere volwassen mannenknie.
Gelukkig is er altijd wel een moeder voorhanden wiens troost nog altijd iets is waar Jente op kan rekenen.
Als ze dan daarna maar niet met haar kousenvoeten wegglijdt op de plavuizen, en onzacht ter aarde stort.

Of dat ik zelf mijn dag niet heb. Dat kan ook.
Afgelopen vrijdag kreeg ik de kolder in de kop, want na heel erg lang te hebben lopen modderen met eetkamerstoelen die echt veel te groot waren voor onze tafel, en eigenlijk ook voor de hele woonkamer, was ik het zat. Continu moeten slepen met stoelen die zó zwaar waren dat zelfs de meest sterke wieltjes na een paar weken al afscheid namen van hun lagerkogeltjes.
Dus, hoppa: op naar de kringloop om te kijken of er wat stond dat ons aan zou staan.
En dat bleek het geval. 2 stripboeken, een tafellaken en een klein boekje.
En natuurlijk vier lederen eetkamer stoelen die ook daadwerkelijk alle 4 gewoon aan en onder tafel passen.
En door de veel lichtere kleur is het ook ineens veel lichter in huis.
Dat hele massieve zwarte is weg, en ervoor in de plaats kwam licht, zitcomfort en wooncomfort.
Ik kan nu zonder mezelf een hernia te sjouwen, onder tafel stofzuigen en dweilen.

De oude stoelen zette ik precies 1 dag op marktplaats, en daar kwam precies 1 reactie op van een of andere halve gare bijgoochem die oprecht dacht dat ik wel in zijn scamtruckjes zou trappen.
Die heb ik op een voor mij zeer kenmerkende manier duidelijk gemaakt dat ik daar niet intrap, en dat ik nog liever die stoelen zou slopen, dan ze aan hem zou geven (of verkopen).
En dat is waar het idee kwam om die stoelen te slopen. Want die intens grote, lompe stoelen waren van leer.
En omdat het zonde is om verder goed leer zomaar weg te doen, zette ik het mes erin. Langs de naden uiteraard. Even kijken of het leer ook echt leer was, of gewoon skai.
En het is echt leer.
Vol enthousiasme stortte ik me met een setje hobbymessen op die stoelen. Alle naden werden losgesneden, en alle grote en bruikbare lappen leer verdwenen naar boven, tot nader order.
Voor toevallige kijkers moet het welhaast een griezelige aanblik zijn geweest.
Een volwassen vent die als een lijpe lotje, haast kwijlend van overenthousiasme in te zien steken en snijden op een stel onschuldige, stoelen.
We zijn een paar dagen verder en ik heb een heel klein deel van het leer al gebruikt. Ik heb er een stuurhoes van gemaakt voor mijn auto. Mijn allerliefste echtgenote heeft een versnellingspookhoes gemaakt, omdat het "leer" dat er origineel voor wordt gebruikt aan het scheuren was, en daarmee onthulde dat dat eigenlijk de naam "leer" niet mag dragen, zo nep als het is.
En toen...
En toen wilde ik een soort van sleutelbos-boxje maken van hout, omhuld met leer.
Ik had een goed idee. Maar zowel het hout als het leer, als de lijm die ik gekocht had ervoor weigerden elke vorm van medewerking.
Mijn goede idee was in hun ogen een gotspe. En wat ik ook probeerde: het wilde simpelweg maar niet tot een goede uitvoering komen.
Oke, weet wanneer je je verlies moet accepteren, dus ging ik uit garstigheid maar een broodje haring in tomatensaus naar binnen duwen. In mijn mond wel te verstaan.
Toen ik tot rust was gekomen, en een andere aanpak wilde doen om mijn idee toch te realiseren, besloot het hout om toch maar te barsten en te breken.
Woest was ik.
En in mijn woede flikkerde ik de hele santekraam in de prullenbak.
Plan twee trad in werking.
Ik tekende en zaagde zorgvuldig een andere vorm, ik sleep mijn sleutels op maat van de nieuwe vorm, en pakte mijn onvolprezen dremel om de ruwe randen weg te slijpen.
Na 3 slijprandjes bereikte een heel naar branderig geurtje mijn neus, en welgeteld 4 seconden later viel de dremel uit.
Ik heb nagenoeg alle stopcontacten in huis geprobeerd, maar meneer Dremel was dood en bleef dood.
Doorgebrand waarschijnlijk.
In een vlaag van wilde woede liet ik de dremel kennis maken met mijn ongenoegen door hem linea recta in de prullenbak te slingeren.
Kapot gebrand? Daar dan, in de prullenbak met je eigenwijze, licht ontvlambare kutkarakter. Ik ben ook licht ontvlambaar, maar in dat proces ga ik niet kapot of dood.
En zo raasde ik verder tegen plankjes hout, mijn hamer, mijn accuboor en uiteindelijk zelfs tegen een mier die mij kwam vergezellen.
Gelukkig waren Jente en Ilse niet thuis om dit weinig verheffende schouwspel mee te maken. En nukkig stampte ik naar boven. Naar mijn bed.

Dus ik moet binnenkort maar eens naar de praxis of gamma om een nieuwe dremel te kopen. Want los van het fatale doorbranden van iets daarbinnen, is het wel een fijn apparaat, dat tegenwoordig ook geen stukken van mensen meer kost.

En dan door naar wat meer goed nieuws:
(in hoofdletters, want ik ben zo blij als een kind).
IK KAN WEER OP HET PLATFORM AAN HET WERK!!!!!! JOEPIE!!!!! JOEMELABAMBAM!!!!! HOERAAAAAAAAAAAAAA!!!! GROOOOOOOOOOOTE BLIJ!!!!!!
Ik wist al wel dat het er aan zat te komen, maar de definitieve administratieve rompslomp welke nu eenmaal tussen bedrijven gaat, moest nog even afgerond worden.
Ik heb reeds instructie gehad, en dat was machtig gezellig. Waarschijnlijk per volgende week kan ik weer lekker met gepaste snelheid over het platform jakkeren.
JAHOEEEEEEEEEEOEOEOEOEOEEEEEEEEEE!

Dat gezegd hebbende, moet ik vanmiddag naar de huisarts, want de hechtingen die twee weken eerder gezet werden na het verwijderen van wat knikkers, mogen eruit.
Geen dag te vroeg, want ik vraag me af of ik nu jeuk heb van het genezen, of jeuk van de hechtingen die er nog zitten, terwijl de boel al genezen is.
Toch kijk ik er niet naar uit, want het lijkt me een ranzig, naar gevoel, dat ze het draadje doorknippen en dat dan uit mijn vel trekken.
brrrrr.

Goed, dit geschreven hebbende, realiseer ik me dat het weer geen zater- of zondag is. En ik blijkbaar dus wel een trendbreuk pleeg.
Moet kunnen.

Ik wens eenieder een prettige woensdag toe. En voor de zekerheid: een prettige rest van de week inclusief weekend.