Ziekenboeg vaart lustig door

De ziekenboeg deel zoveel.

Ik moest dus een paar weken geleden naar het ziekenhuis voor het verwijderen van wat cystes, die ik al een aantal jaren aan het kweken was. De chirurg haalde ze weg en klaar was Kees.

Ware het niet dat ik afgelopen weekend mijn schoonvader ging helpen met het leggen van een nieuw dak op het tuinhuisje horende bij hun domeintje even buiten de stad. Op zich verliep dat behoorlijk soepel.
Hoewel ikzelf steeds minder soepel ging lopen en klimmen. Het voelde namelijk niet heel erg lekker, zo tussen mijn benen. Alsof er iets in de weg zat.
En inderdaad: Bij thuiskomst bleek er een enorme verdikking te zitten aan mijn balzak. En die verdikking werd voelbaar en zichtbaar dikker en rooier.
Alsof er in razend tempo een 3e bal in mijn balzak ontstond.
En nee, dat was nog niet genoeg: naast mijn verstandskies groeide er in mijn verhemelte ook al zo'n geweldige bult. Hierdoor werd lopen niet alleen bizar pijnlijk, maar praten en eten ook.
De volgende ochtend meteen maar naar de huisarts, want die pijn aan mijn scrotum kon echt niet meer. In dit specifieke geval toch maar om een mannelijke huisarts gevraagd. Niet dat het me normaliter veel kan schelen, maar om aan een vrouw mijn pijnlijke edele delen voor haar neus te hangen, vind ik toch wat awkward. En ja, daar kun je veel op zeggen.
Hoe dan ook, de man kwam, zag en velde een oordeel: nee, er groeit geen derde bal in mijn zak, want het is een bacteriele infectie de huid.
Wat voelde ik me verraden. Ik hou de hygiene in acht, was mezelf dagelijks en toch meent een bacterie mijn huid te moeten pijnigen en lekker te infecteren aan de binnenkant.
Maar ik kreeg meteen een zooi antibiotica mee, om het lijf te helpen die infectie aan te pakken.
Inmiddels was de pijn in mijn bakkes ook niet meer te handhaven, en dus een spoedconsult aangevraagd bij een tandarts. (De verzekering zal smullen van me, deze tijd).
Daar aangekomen gemeld dat ik een irrationele angst heb, niet zozeer voor hem, als wel voor de uitvoering van zijn vak in mijn mond.
De man en zijn assistente waren lief, voorkomend en grondig.
Mijn tanden zijn in prima conditie, en voor een aft was de plek veel te groot en opgezwollen. Hij verdacht een appelschilletje of zoiets die tussen tand en tandvlees was gaan zitten. En dat zou kunnen, want ik eet dagelijks minimaal 2 appels.
Toen kwamen ze. De woorden die mij in minder dan 2 seconden naar de straat jagen, om zo ver mogelijk bij de praktijk vandaan te komen: "Ik wil u even verdoven om de boel goed schoon te maken". 
Ik vloog dus ook overeind, en struikelde over mijn woorden om te melden dat alleen als er tanden getrokken gaan worden, er een verdoving in mij gezet worden, en dan wel een algehele narcose. Dat schoonmaken zou wel even zonder kunnen, vond ik.
En zo geschiedde. Ik heb liever pijn van de behandeling dan van een spuit in mijn mond. En pijnlijk was het. Maar lang niet zo eng als die enorme naald voor mijn ogen langs in mijn mond te zien en voelen gaan.
Het was serieus pijnlijk, en ik geloof dat ik de armleuningen van de behandelstoel aan puin geknepen heb, maar aan het einde was het schoon, niet meer pijnlijk en niet meer dik. Alle hulde voor deze tandarts en zijn assistente.
En inmiddels op het moment van schrijven, is mijn mond ook weer nagenoeg zo goed als nieuw.
Blijft over een oncomfortabel gevoel aan mijn balletjes.
Dat bleek dik, en pijnlijk.
Lopen was niet echt iets waar ik zin in had, en gaan zitten of juist opstaan serieus nog steeds pijnlijk.
Tot ik gisteravond [waarschuwing, niet verder lezen als u aan het eten bent] dus ontdekte dat die dikke pijnlijke bult was gaan lekken.
En niet een beetje, maar echt heel enthousiast zichzelf aan het ontspannen was, en daarmee mij opzadelend met een vervelend klef gevoel van dik warm vocht dat tegen mijn boxershort en benen kwam.
Op zich fijn, de pijnlijke spanning is eraf, en op zich ook wel fijn dat het lichaam besluit om de troep er uit te werken.
Maar ik vond dit toch wel wat apart, dus maar weer contact opgenomen met de dokter. Want aangezien het uiteraard al weer ver na sluitingstijd was, moest ik het hebben van de spoedpost, en dus telefonisch uitgelegd dat de huidontsteking aan mijn zak, spontaan zijn pus aan het lozen was.
En bloed.
Die dame vond dat een goed teken, en dat is het ook, maar ze vond ook dat het was ranzig was om de rossig-wittige derrie maar zomaar te laten vloeien. Ze gaf als tip mee om er een vet gaasje op te doen, en dan lekker te gaan slapen.
Kon Ilse op de fiets naar een andere wijk om vette gaasjes te halen, want die hadden we net niet in huis.
En ook het installeren van al die medische hulpmiddelen was niet bepaald iets dat van een leien dakje ging.
Hoe bevestig je iets waar eigenlijk geen goeie aanknopingspunten (letterlijk) voor zijn.
uiteindelijk heeft Ilse het (samen met mij) gillend van het lachen voor elkaar gekregen. En het zag er niet uit. Voor de beelddenkers: denk maar aan die billendoekjes die gladiatoren droegen. Of van die lappen die sumo-worstelaars dragen.
Maar dan in het klein. En wit.
Maar het hielp best, leek me.
Tot ik de volgende ochtend opstond, en mezelf ging wassen en aankleden. Toch best veel langs gelekt.
Bij nadere inspectie bleek dat Ilse, glad over het hoofd had gezien dat die gaasjes verpakt waren in vetvrij papier en met aan elke kant een plastic velletje.
Tja, dat plastic neemt natuurlijk niet echt wat op.
Maar goed. Ik heb nog nooit een vrouw gehad die zolang zo dicht met haar hoofd bij mijn balletjes heeft gehangen om iets romantischers te doen dan het aanleggen van een verbandje.

Gesproken over mijn betere helft:
Zij mopperde in het verleden (ik heb sinds de intrede van Charley Blue nog geen verkeersboetes gehad, en mijn tafel ligt nu in 2 stukken van het afkloppen) nogal eens over het zonde geld van een binnenkomende boete. Ik mopperde dan op mezelf mee, want het is best zonde van het geld. En het is vrij eenvoudig om je aan de snelheid te houden.
Dus toen er fanmail binnenkwam, ging Ilse er nogal snel vanuit dat die wel weer voor mij zou zijn.
Tot ze beter keek, en haar naam erop zag staan.
Had in theorie ook nog gekund dat ik de dader was, want ik rij met grote regelmaat met veel plezier in haar Saxootje. Heerlijk bakkie.
Maar de tijd en datum bleken met haar agenda overeen te komen. En dus een unicum in ons huis: ik ben eens niet de snelheidsduivel in ons gezin....
Ik heb haar niet eens heel erg breed uitgelachen. Een beetje maar.
Heeeeeeel klein beetje.

Goed.

Na deze (wan)smakelijke verhalen is het weer tijd om te gaan genieten van het weekend.
Ik wens u allen een goede toe.