De laatste. Mazzel!

 Ik heb mijn bijdrage aan de economie in het algemeen en de luchtvaart in het bijzonder wel gedaan, al zeg ik het zelf.
Op eerste kerstdag werken, oudjaarsdag werken, alsof ik geen gezin heb.
Maar goed, ik heb wel een kleine vakantie verdiend, en die neem ik vanaf nieuwjaarsdag op.
Dus nadat ik een groot deel van het reizende volk heb verplaatst, mag ik gelijk mijn kop eraf zuipen, mijn auto voor welverdiend onderhoud naar vriendje Ken brengen en dan reis ik af naar Engeland, naar vader-lief om daar eventjes tot rust te komen.
Ikzelf, want Jente vond het eiland wat saaiig, zonder aanspraak van leeftijdsgenootjes of speelkameraadjes die ze kan verstaan. En daarmee dus ook zonder Ilse, omdat we het nog wat onverstandig vinden om Jente gedurende 4 dagen alleen te laten. De verzekering zal veel dekken, maar ik denk dat ze moeilijke vragen gaan stellen bij een in real-life uitgevoerde versie van Home Alone.
Omdat het de bedoeling is dat mijn vader mee terugreist naar Nederland voor wat transactionele en familiaire bezoekjes zo her en der en hij daarmee een blik kan werpen op zijn jongste kleinkind, vond ik het in dit geval gerechtvaardigd om aan Jente's wens te voldoen om niet mee te hoeven. Anders had ik haar simpelweg in een koffer gepropt, want zovaak ziet ze die opa niet, en dat ene kleine weekje per jaar, moet gewoon kunnen.
Die vroege diensten.... Ik sta daar nogal ambivalent tegenover. Het ultra-vroege naar bed gaan, het ultra-vroege opstaan. Ik voel me in de ochtend echt minder mens. Ik moet echt even de tijd krijgen om op temperatuur te komen, zeg maar.
Van de week werd ik wakker met een aansteker in mijn hand. Heel vreemd. Geen zorgen, het huis staat nog, niemand is tot kool gefikt. Dus tijd voor vakanties, en weer wat late diensten. Dan ben ik iets menselijker voor mijn omgeving.

En dat kan geen kwaad. Want ik kwam van de week thuis van een vroege dienst, om een druk bezette straat in te rijden. Dat kan. Wat mij echter tot op het bot kan irriteren, is het feit dat er dan een of andere trut in een volkswagen up 2 parkeerplekken voor mijn deur staat in te nemen. Dan heb je het kleinste, kuttigste, nikszeggendste autootje, neem je er 2 plekken mee in beslag. Leert godnondeju inparkeren.
Mijn eerste reactie was mijn auto pontificaal op straat laten staan, een briefje onder de ruit met het huisnummer erop, en ze kan aanbellen als ze weg wil. Kan ik haar gelijk eventjes de huid volschelden.
Maar goed, het wordt vroeg donker, en ik zag dat er op (naar mijn maatstaven) loopafstand ook een plekje vrij was gekomen. Om het mijn buurtgenoten niet al te moeilijk te maken besloot ik mijn auto in dat vak te kwakken, en het briefje te vervangen door een briefje met het nummer van een rijschool voor een paar extra lessen inparkeren.
Ik zat te dubben tussen dat briefje, of alle rollen ducttape die ik kan kopen erom wikkelen, of dat kutkarretje simpelweg omduwen.
Kortom: ik ben na veel ochtenddiensten gewoon minder feestelijk in de omgang.

Ik moet zeggen dat ik wat blogs betreft ook wel klaar ben voor dit jaar.
Genoeg geouwehoerd, genoeg meningen gegeven. Genoeg verbazing, en vooruit: ondanks dat ik me had voorgenomen om het bij verbazing te houden, ook genoeg irritatie op het www geknald.
Ik hoop dat mijn schrijfsels over avonturen van en met mijn gezin, mijn avonturen op dat gekke Schiphol en daarbuiten, jullie, de lezers hebben vermaakt. Tot glimlachjes hebben kunnen verleiden.
En hoe mooi zou het zijn als de komende jaarwisseling eens niet gepaard gaat met vernielingen, geweld en ellende. Dat de traumachirurgen, oogartsen en andere medici ook eens een glaasje champagne achterover kunnen kegelen. Dat de politie eens niet in allemaal wijken charges hoeft uit te voeren, waarna er weer allemaal gemekker komt. Dat de brandweer eens niet hoeft uit te rukken omdat volstrekt gestoorde lowlife's hun eigen ranzige nest in de fik zetten.
Kortom: dat het een mooi feestje mag worden. Zelf denk ik dat ik het niet haal, om om 0:00 uur nog wakker te zijn. Ik moet ten slotte om 03:45 uur al op voor de laatste ochtenddienst.
Vanuit deze kant van de glasvezelkabel wens ik iedereen een veel beter 2024 toe. Met vooral veel positieve tevredenheid.

Goeie voornemens zijn niet echt aan mij besteedt. De dingen die ik zou kunnen verbeteren, zijn in al hun matigheid al zo diep in gesleten, dat het toch niet lukt. En dat zijn er ook niet denderend veel, lijkt me. Zonde van de eventuele moeite. Plannen voor volgend jaar meer dan genoeg, en wellicht lukt het me om er ten minste één van te verwezenlijken.

Dit geschreven hebbende, wens ik eenieder een feestelijk en goed weekend toe.

Proost en tot de volgende blog.

Klussen en kerst.

 Een weekendje klussen. En hoe ging dat nu, bij 2 adhd'ers en 1 dito kind?
We waren succesvol. Ik had ook niet anders verwacht, moet ik zeggen. Het in elkaar zetten van Ikea ameubelementen leidt bij ons zelden tot nooit tot echtscheidingen, een wisse dood of erger.
Soms moest ik even tot de orde geroepen worden, soms moest ik Ilse een beetje sturing geven, zeker toen ze mijn vinger klem zette tussen diverse panelen. En één keer moest ik serieus op haar mopperen toen ze een zware plaat tegen mijn kop aan bonkte, maar..... de meubelen staan. En tot onze blijdschap wat betreft het eindresultaat, moet ik zeggen.
Mijn vitrinekasten beneden hebben het veld moeten ruimen (daarover later meer), maar daarvoor kreeg ik een hele rij aan kastruimte terug, waarin ik de inhoud van beide kasten goed kwijt kon.
Dat betrof de kast welke wij zaterdag in elkaar aan het zetten waren.
De betreffende vitrine moest tijdelijk even in de gang geparkeerd worden, tot nader order.
Zondag gingen we aan de slag met de kast in Jente's kamer. Jente heeft namelijk een grotere kast nodig, tot mijn verbijstering. Het kind kan dagelijks 3x een compleet nieuwe set kleren aantrekken, en dat gedurende 30 dagen lang. En dan reken ik de verkleedkleren niet mee.
Ik vrees voor het moment dat de behaatjes hun intrede doen, want dan moet ik een 12-voets zeecontainer in de tuin gaan zetten.
Zoals u wel zal weten, worden die kasten van de Ikea geleverd in een hoeveelheid kartonnen verpakking, waarvoor ze het hele regenwoud in Zuid Amerika hebben moeten kappen.
Op zich voor het creatieve brein van mijn kind leuk, die met al dat karton ter plekke allemaal huisjes en hutjes verzint.
Of we wilden roepen als we weer een lading karton de trap af lieten denderen, want precies daar had ons kind gedacht dat het een waanzinnig goed plan zou zijn om een hut te bouwen. Tussen kattenbak, tijdelijk geparkeerde vitrinekast en trap in, zeg maar.
Dus ik riep dat er weer een stapel karton naar beneden zou komen zeilen, en voegde de daad bij het woord.
Dat ging dus op grandioze wijze spectaculair mis.
Die stapel karton kwam tegen de vitrinekast, die om donderde, Jente's arm pijnlijk te grazen nam en uiteindelijk de volgescheten kattenbak finaal aan stukken hakte.
De horror was niet meer te overzien.
Een krijsend kind, overal karton, een lomp in de weg liggende vitrinekast, overal kattenbak-korrels, en brokken samengeklonterde kattenpis en -poep. En op dat moment stond die dekselse kast in Jente's kamer dus nog niet.
Kortom: de hel was compleet.
Gelukkig is Ilse wat blijmoediger dan ik, dus met een laatste waanzinnige inspanning wisten we alles weer min of meer terug te brengen tot iets leefbaars, trapten die kast in elkaar en we konden elkaar eens goed high-fiven. Te meer daar de glazen plaatjes uit die vitrinekast het (in tegendeel tot de in elkaar geprakte kattenbak) heel netjes overleefd hadden.
Twee kasten in elkaar, bammmm jonguh!!!!

De kast in de woonkamer was een wens van Ilse, want die wilde (en daar heb ik begrip voor) meer opruim-mogelijkheden voor alle zooi die bij ons over het algemeen niet verder komt dan alle beschikbare horizontale dump-plekken.
Bij het inruimen van die kast was de hele bovenste rij voor mijn auto's, en de rest liet ik haar maar een beetje regelen. Haar dingetje.
En af en toe luisterde ik mee, met haar op zich best nuttige mededelingen over wat ze waar een plekje had gegeven.
Toen ze over de paspoorten en andere belangrijke documenten begon, leek het me dat mijn paspoort er niet hoorde.
Die heb ik namelijk altijd bij me.
Toch even kijken of dat wel klopt.
Nee dus.
Paspoort kwijt.
Kak.
Niet daar waar die hoort (in mijn tas). Niet daar waar ik hem regelmatig draag (in mijn andere tas). Niet daar waar die niet hoort (in een binnenzak van een jas). Gewoon niet te vinden.
Dus een onverdroten gezoek naar mijn verloren gewaande paspoort nam een aanvang. Gefrustreerd, want ik kon me op geen enkele manier voor de geest halen waar ik dat dure overheidsdocumentje dan wel niet gelaten had. Mijn frustratie kwam er hoofdzakelijk vandaan dat ik in januari naar Engeland afreis, en dat men zowel in Nederland als in Engeland vindt dat ik dan voorzien moet zijn van een document dat elk normaal mens in zijn leven wel eens kwijt raakt. Alleen dan niet vlak voor je hem nodig hebt. Dat idee.
En dat ik dus zo rond kerst de gemeente moet bidden en smeken om een nieuwe. De gemeente Almere staat bij mij al niet als denderend klantvriendelijk bekend, laat staan als het om iets triviaals als een verloren paspoort gaat.
En dan de KLM moeten bidden en smeken (als je ze al te pakken krijgt) of ze alsjeblieft het paspoortnummer op mijn ticket (die ik nog steeds niet heb gekregen) willen wijzigen.
Kortom: een heel ander soort nachtmerrie dus.
Uiteraard vond ik op zondagochtend, voor we aan de klus gingen op Jente's kamer, mijn paspoort in de buffetkast (waar die ook niet hoort, maar dat is een heel ander verhaal en ook alleen maar aan mezelf te wijten) dus de opluchting daverde haast tastbaar door het min of meer stille huis. (Ilse sliep nog, en Jente was zoet aan het wezen).

Los van die kasten hebben we ook een "airfryer" gekocht. Niet dat dat nu heel erg hoog op mijn wensenlijstje stond, maar de oude friteuse die we hadden, heeft zijn beste tijd wel gehad. De temperatuur-aanduidingen op de draaiknop waren door alle vettigheid weggesleten, en het apparaat is inmiddels niet meer schoon te bikken, omdat het de meest goedkope was, die we voor 10 euro konden vinden, en dus goedkoop en gebruiksonvriendelijk in elkaar is geflanst op de straten van de sloppenwijken van Delhi of Hanoi.
Met zo'n airfryer maak je gezonde frieten, maar het schijnt dat je er ook een kip lekker krokant in kan verkolen, dus de verwachtingen zijn hooggespannen.
Je zou zeggen dat we met kerst ons dus ongans gaan vreten aan spul uit onze nieuwe gezonde-frieten-bakker, maar niets is minder waar: wij gaan lekker kaasfondue'en. We hebben zelfs aan de kaas gedacht (het is na al die jaren nog steeds een punt van discussie wie nu precies de kaas vergat toen we gingen kaasfondue'en bij zuslief in Heerlen. Ik zeg dat Ilse het vergat, Ilse zegt dat ik het vergat, en als we beiden in een meegaande bui zijn, zeggen we dat Jente de kaas vergat).
Dat doen we nadat ik thuiskom van mijn werk, want mijn werk vindt dat ik op eerste kerstdag gewoon mijn rondjes over het platform dien te rijden. Iets waar ik het halfslachtig mee (on)eens ben.
Ik heb gekozen voor een baan in een bepaalde sector. En daar horen ook de nadelen bij. Ik zat al een beetje te spelen met het idee om die eerste kerstdag een van mijn foute kersttruien aan te trekken onder mijn jas, maar ja. Aangezien ik toch liever thuis ben, zo op eerste kerstdag, sta ik er op zijn best met mijn meest neutrale gezicht bij, en dat dan boven een hysterisch vrolijke kersttrui, is toch enigszins vloekend, denk ik.
Aan de andere kant is kerst op het platform toch ook wel weer een aparte aangelegenheid.
Vorig jaar hadden we nog een pushback-chauffeur die in vol kerstmannen-ornaat een vliegtuig naar de startbaan duwde. Helaas is die markante persoonlijkheid met welverdiend pensioen. Zelf durf ik niet zo goed. Sterker nog: als ik als kerstman verkleed ga, pas ik gegarandeerd niet achter het stuur, en ik zou zelf ook niet instappen bij iemand die als kerstman verkleed achter het stuur van een bus zit. Ik bedoel: er zijn grenzen. Zeker ook omdat ik niet zo charismatisch ben, en dus eerder clownesk dan vrolijk achter het stuur zou zitten.
Gevalletje van: doe maar niet!

Voor mij persoonlijk betekent kerst niet zoveel. Ik ben nooit in de kerk te vinden, en kerst vormt daarop geen uitzondering. Hoewel ik inmiddels wel tot de conclusie ben gekomen dat ik de sfeer rondom kerstconcerten wél een beetje mis. In fraaie kerken (dus niet voor religieuze doeleinden!) allemaal kerstmuziek spelen met diverse koren of ensembles het had wel wat.
En dan thuiskomen, een stuk kerstbrood met roomboter, een beker dampende chocomel met slagroom en langzaam ons opmaken voor het kerstdiner, al dan niet bij schoonouders, of gewoon thuis, ondertussen snaaiend van de in de boom gehangen chocolade zooi. Ja. Dat mis ik wel.
Ik kom komende eerste kerstdag thuis, en dan gaan we rap aan de slag om de kaasfondue (mét kaas) op te bouwen. En dan ben ik denk ik afgevuld en gaar genoeg om slapend mijn stokbroodje in de kaas te laten koken tot het verkoold is, glad te vergeten dat ook kaasfondue gloeiend heet is, en dus een kledder gesmolten heerlijkheid tegen mijn lippen te duwen en vloekend de maaltijd.... En fin, mijn lompheid kent geen grenzen. Dus wellicht zal de laatste blog van dit jaar gaan over de automutilatie die ik pleegde tijdens ons kerstdiner.

Ik wil ieder hoe dan ook fijne feestdagen wensen. Eet smakelijk, wees lief voor elkaar. Geef je partner een goeie tongzoen, en lach een beetje lief naar een vreemde die voorbij komt.

Een weekje vol ditjes en datjes

 In de avonddienst, is het gebruikelijk en ook niet te vermijden dat je je prakje in de kantine in een magnetron gooit, om je avondmaaltijd ter plekke te nuttigen.
Daartoe staan er 3 magnetrons, waarvan ik al eerder meldde dat die 2 standen hebben: "kapot, je vreet je prakje maar zo koud als het bedrijfsleven" of "we verkolen die kippenpoot nog eens extra, we moeten zeker weten dat hij (hoewel gemarineerd en gescheiden van zijn eigenaar, toch echt) dood is", als om te onderstrepen dat je in de hel bent belandt.
Soms gaat het ook goed, en heb je binnen 4 minuten een prefab-maaltijd van een gruttersketen of een prefab-homemade bordje vol lekkernijen.
In mijn geval gaat het in 70% om gruttersmaaltijden, voor de overige 30% maak ik het zelf.
Tijdens een van die maaltijden zat collega "L" op te scheppen over haar Surinaamse nasi, en het klonk dusdanig lekker, dat ik er spontaan van begon te watertanden. Dus voor de grap vroeg ik of ze de volgende dag een flinke portie voor me mee kon nemen.
Verder niet meer over nagedacht, we maken over en weer vaker dat soort opmerkingen, zonder bijbedoelingen, gewoon om waardering voor elkaars kookkunst uit te spreken (en toegegeven: de maaltijden van sommige collega's ruiken ook serieus veel lekkerder dan de prefab-maaltijden van de grutters).
De volgende dag, ik was al bijna op mijn werk, kreeg ik een appje van collega "L". Ik hoefde geen eten mee te nemen, want ze had een enorme bak nasi mee.
Ok. Dat is superlief, en ondanks mijn opmerking van de dag ervoor toch onverwacht.
En de bak wás enorm.
En de inhoud wás lekker.
Ik heb zeer oncharmant een bord ongelooflijk vol zitten laden met dat spul, en mijn collega's zaten enigszins sardonisch toe te zien hoe er een ononderbroken geschuif tussen mijn bord en mijn mond plaatsvond.
En om het helemaal af te maken, kreeg ik van collega "M" een paar stukjes 'Doks'. Surinaamse eend op mijn bord. Mijn tong kwam klaar. Ik kan niet anders zeggen. Het lijkt heel simpel, het proces om het allemaal te maken, Maar dat is het vast niet. Hoe dan ook was het lekker in het kwadraat.
En na de maaltijd, moet je dan weer gewoon aan het werk. Ik vrees dat ik te schrokkerig gegeten heb, want de rest van de avond had ik last van wat boerigheid.
En normaal is dat genant, maar in dit geval kreeg ik de smaak van het eten weer over mijn smaakpapillen, maar dan retour, zeg maar. Ik heb dus de hele avond genoten van mijn avondmaal.
Klinkt vreemd. Is het ook.

Onze kerstboom staat (scheef). En inderdaad: Jente heeft met volle overgave meegedaan aan het versieren. Mijn wens om louter zilveren, witte en doorzichtig glazen (het moet allemaal van glas zijn, de meeste plastic dingen vind ik te enthousiast plastic) zaken erin te hangen, legt het steeds meer af tegen Jente's veel kleurrijkere inborst.
Als ik al een opmerking maakte over die lelijke felroze-paarse-blauwe zooi die zij erin wilde plempen, kreeg ik zo'n typisch afkeurende meidenblik, waarmee ze later alle jongens impotent kan staren.
Maar, de boom staat.
En er is de laatste jaren een traditie gegroeid dat Jente en ik samen de piek erop zetten. Dan tilde ik haar op, en zij mocht de piek er voorzichtig op schuiven. Nu ze acht is, kan ze staand op een krukje in elk geval de hoogte bereiken, maar dien ik haar nog wel vast te houden, om te voorkomen dat ze voorover op de boom stort en het geheel in diepe ellende doet belanden.
De volgende ochtend kwam ik beneden, en het viel me op dat de boom wel heel erg scheef stond, maar dat bleek gezichtsbedrog. De piek stond schever dan de (op zich inderdaad ook best wel scheve) boom.

Ook op werk is er/zijn er collega ('s) die zich bezig houden met het kerstig maken van de kantine. Ik kan dat wel waarderen. Het geeft toch een beetje het "thuisgevoel" op de plek waar je meer wakende uren doorbrengt dan thuis.
De versiering daar is allemaal van plastic, want makkelijk in grote hoeveelheden te kopen en op te slaan.
En de versiering is er voorzien van hoeveelheden glitter, die thuis tot onherroepelijke echtscheidingen zou leiden.
Die glitterse ballen, worden opgeborgen in een grote, ronde doorzichtige plastikken ton.
En die ton, was men vergeten weg te halen. Of daar nog niet aan toe gekomen. Mijn plaaggeestende ziel, vond het een weergaloos idee om die ton ondersteboven over het hoofd van één mijner collega's te schuiven. Dat was leuk. En dat werd leuker toen ik eenmaal goed door kreeg hoeveel glitter er in het vers gekamde haar en over de verse kleding van betreffende collega dwarrelde. Dat gaat hij hoogzomer nog als een soort van glitterende roos van zich af moeten schudden. Gelukkig was de betreffende collega niet boos. Het kon hem weinig schelen. Hoewel hij mij de laatste paar keren begroette met een welluidend:"He klootzak!"...

We zijn van de week naar die zweedse boevenbende gegaan. Want Jente moet een nieuwe kast. En wij.... Ilse wilde graag dat ik eventjes op een bank zou gaan zitten, want zij had een hele mooie bank gezien.
Een bank waar je lekker rechtop op zit.
De kast voor Jente waren we snel uit. Maar aangezien die langer is dan ik prettig vervoeren vind, hebben we die laten staan. Ze komen hem maar thuis bezorgen.
Die bank.... Ik vind oprecht dat het qua zitten geen verbetering is, qua kleur wel. Dus we kochten hem niet. Bovendien: zolang Jente kind (en zichzelf) is, denk ik dat het gevaarlijk is om al te veel geld aan zoiets als een bank uit te geven.
De ikea is als een soort van action, maar dan duur. Je ontkomt er simpelweg niet aan om er geld uit te geven aan dingen waarvan je bij voorbaat al niet wist dat je ze nodig zou kunnen hebben. Dus we kwamen thuis met een afwasborstel, met bakken, met zakken, een schoenlepel die zo lang en stevig is, dat ik er serieus ook plezier van ga hebben en met zweeds ingemaakte haring.
Op de terugweg langs de supermarkt voor het avondeten, alwaar het op een afgrijselijke manier mis ging.
Ik heb namelijk mijn wijsvinger verwoest tussen achterklep en auto. En dat is niet eens mijn schuld.
De lidl besloot namelijk dat het een ongelooflijk puik plan is, om de parkeerplaatsen te omlijsten met struiken. Ik vind dat werkelijk bespottelijk. Een goed automobilist parkeert namelijk altijd achteruit in, want dan heb je de meeste overzicht bij het wegrijden, en voor je auto is het beter om op koude motor vooruit weg te rijden dan achteruit te moeten manouvreren.
Maar goed, dan sta je dus met je achterklep tegen die sakkerse struiken aan, en kun je je boodschappen er niet in stoppen. Of zoals in dit geval: je boodschappentas er niet uithalen omdat die kutstruiken in de weg staan.
Ik probeerde het toch, achterklep open, tas pakken. Toen besloot pleurisheg om tussen achterklep en auto te willen klieren. En moest ik er dus voor zorgen dat dat niet gebeurde, terwijl de achterklep al naar beneden zeilde. Ja. Toen bleef mijn wijsvinger ertussen zitten. Bloederige, pijnlijke stijve wijsvinger, naast een middelvinger die eerder dit jaar al brak vanwege een slecht parkerende leerling op het platform.
U kunt zich wellicht voorstellen dat de elektra van de lidl uitviel door mijn kleurrijke krachttermen.
En als ik dan lekker mag sakkeren, vloeken en tieren, komt het wel goed. Maar dan heb ik zo'n nuchtere Ilse naast me die vindt dat ik niet zo moet sakkeren, vloeken en tieren en de volgende keer maar ergens anders moet parkeren. In plaats van dat ze amechtig van medelijden mijn wijsvinger opereert of amputeert.
[Addendum:]Ik hoor bij het voorlezen van deze blog dat Ilse dus gevraagd schijnt te hebben of ze me kon helpen, maar in de diepten van mijn misère is me dat niet goed opgevallen, denk ik.

Mijn werk is een doorsnede van alle sociale vermogens en onvermogens die het een prima afspiegeling maakt van de rest van de menselijkheid.
Zo heb ik een collega D.
D. is sociaal gezien onverwacht. Absoluut niet op de voorgrond, en je moet soms erg goed opletten, want dan komt hij ongelooflijk strak door de bocht. Sociaal gezien. Rijden kan hij ook.
D. stond achter mij als tweede bus, en voor de gezelligheid stapte hij uit om tijdens het boarden een gezellig babbeltje te maken.
Niet met mij. Maar met de passagiers.
Hij begroette iedereen met een gulle glimlach en een:"Hallo meneer/mevrouw, welkom". 
Na 10 personen was hij dat zat, en begon hij wat persoonlijker te worden.
Een wat norsig kijkende passagier kwam naar beneden en werd begroet met:"Hallo, wat heeft u een mooie trui aan" (Noot van mij: het was een totaal niet bij de gezichtsuitdrukkig passende, haast hysterisch gekleurde en beprinte trui). De passagier smolt en stiefelde, glimmend van gelukzaligheid naar de deur.
De volgende passagier kreeg (iets luider) exact dezelfde begroeting, waarop ik in een flits zag hoe de vorige passagier de gelukzaligheid zichtbaar verloor, daar waar de nieuwe passagier helemaal opfleurde.
En zo ging dat een paar mensen door.
Karma doet zijn werk, want bij een aantal leerlingen in het verleden, kon ik me makkelijk omdraaien als er iets gebeurde waar mijn leerlingen hun slappe lach maar moesten zien te verbergen, nu was ik degene die alle zeilen moest bijzetten om niet in een bulderende lach uit te barsten.
Kortom: de meeste diensten zijn leuk, sommigen leuker.

Dat geschreven hebbende, begint er een weekend vol van klussen, want het bij die zweedse boevenbende gekochte spul moet in elkaar.
Ik wens eenieder een goeie toe.

Feestelijke dagen.

 De goedheiligman is vertrokken, met achterlating van een goeie hoeveelheid verwennerij voor kind en ouders.
De sfeer is altijd ernstig leuk, er is genoeg te kanen, en het kind is ondanks het feit dat ze van haar geloof is gevallen het afgelopen jaar, toch ernstig opportunistisch gelovig.
Dat vind ik wel komisch.
Wat ik verbijsterend vond/vind: als ik met Jente naar de kermis ga, is het mij verboden om haar met knuffels (gewonnen bij touwtje trekken of zo'n soort geldverslindend apparaat) thuis te laten komen. Met als (terecht) argument dat Jente dusdanig veel knuffels heeft, dat ze nauwelijks meer plek heeft in bed.
Ik zit dus nu mijn blogje te tikken, tegenover een werkelijk wanstaltig grote knuffel, die ze voor sinterklaas kreeg.
Een konijn ter grootte van een bescheiden pandabeer. Die hele Jente gaat schuil achter dat pluchen ding. "Ik kon hem toch niet laten staan", aldus mijn echtgenote... 
Met dit beestachtig (pun intended) grote beest in bed, mogen we blij zijn dat we Jente de volgende ochtend nog terugvinden, want stiekem ben ik bang dat dat beest 's nachts tot leven komt en eens opgewekt gaat lopen knabbelen aan Jente's nog onvolgroeide teentjes. Maar ik mag niet thuiskomen met een op de kermis gewonnen knuffel, want ze heeft er al zoveel. Jaja.
Ik hou op internet een lijstje bij van dingen welke ik graag zou willen hebben. Dat is een bescheiden lijstje, want van veel dingen vind ik dat ik ze niet aan anderen kan vragen.
Een zegelring, modelauto's. Lego. Vaak erg duur. Of ik weet zelf beter wat ik wil, en het is lastig uit te leggen wat het moet zijn.
Dus mijn lijstje bevat happy socks. Want vrolijk. Een luchtje, en dat niet omdat ik overmatig stink. Een boek. En een boom. Een appelboom. Dat zit zo: 
Daar waar mijn knoflook het prima doet (ik ros maar eventjes op de houten tafel om af te kloppen), de vijgenstruik hoopvolle signalen afgeeft, de rozemarijn en de thijm goed oogstbaar zijn en de bessen lekkere bessen geven, geeft mijn geplante kersenboom niet thuis.
Al twee jaar niet.
Het boompje groeide in de afgelopen twee jaar als een jekko in de hoogte, er komen bladeren aan, en er heeft zelfs een bloesem aan gezeten. Wel 3, geloof ik. Maar kersen genereren: ho maar.
Omdat die kersenboom in zijn lagere regionen een kronkel in zijn stam heeft (absoluut geen pun intended) vond ik het niet heel erg verantwoord om hem hoger te laten groeien. Zul je net zien dat een flinke windvlaag het boompje doet knakken en op de kunststof aanbouw van de buren laat storten. Leg dat maar uit aan de verzekering.
Die kersenboom was dus eigenlijk een verspilling van ruimte en vruchtbare tuingrond. En ik wil zo graag een fruitdragend boompje in de tuin. Gewoon omdat het kan en lekker is, en het me heel erg gaaf lijkt. Het past ook wel in de vinexwijk waar we wonen.
De goede schoonSint kwam dit jaar dus niet alleen met de gebruikelijke blije sokken (waar ik dus heel blij van word), een leuk stukkie lego en een fijn boek (in de hoop dat ik eens de focus krijg om het te lezen), maar ook met een heuse appelboom.
Hartje winter, een boompje planten, daar waar ze massaal dennebomen slachten voor de kerst? Ja, volgens de kweker kon dit makkelijk.
Jippiekajeeeeee. Een appelboom. Het is op dit moment een wat stakerig takje dat we de grond in hebben getrapt, maar volgens de schoonSint, gaat dit helemaal goed komen. En dus koester ik nu al de hoop dat we rond het najaar volgend jaar kilo's appels kunnen plukken uit eigen tuin.
Dus niet alleen Jente is verwend, ik ben het ook. En daarmee dus de rest van mijn gezin ook. Want fruit zullen ze vreten, uit eigen tuin! Bammm

Ik heb een paar rauwe randjes. Een daarvan is dat ik nogal pittig kan zijn, als het op onrecht aankomt.
Zo kon ik een aantal weken geleden niet uitchecken bij de bus. De apparatuur viel uit, en dus rooft transdev je saldo van je ov-chipkaart.
Weken lang continu gekeken op uitcheckgemist.nl waar die melding bleef, maar uiteindelijk vervaagde dat in mijn systeem. Ten slotte: ik heb een jaar abonnement "schiphol" en dus reis ik niet zonder geldig vervoersbewijs.
Nou, daar dacht de nsb'er controleur anders over. En die gaf me pardoes een boete voor zwartrijden, want ik had niet ingechecked.
De stand is als volgt.
1) passagier kan door fout van transdev niet uitchecken.
2) transdev steelt het saldo van de ov-shit kaart
3) passagier vindt nergens waar hij dat geld kan terughalen (later blijkt dat dat dan, heel fijn, via een heel andere organisatie moet, dan bij andere abonnementen).
4) ondanks dat er betaald wordt voor dat abonnement, moet die passagier maar opdraaien voor het gestolen saldo, en een boete betalen vanwege zwartrijden, terwijl daar simpelweg geen sprake van is.

Goed, veel ergernis verder, heb ik besloten om die boete maar gewoon (op het allerlaatste moment, uiteraard) te betalen. Ik moet wel zeggen dat ik mijn mening over dit smerige, frauduleuze en stelende kutbedrijf in de omschrijving van deze boete vrij duidelijk heb weergegeven. Ik mag ten slotte best mijn mening hebben, nietwaar? En in dit geval vind ik zelfs dat transdev recht heeft op mijn mening.
Daarmee is voor mij de kous af, want er zijn leukere zaken om me mee bezig te houden.

Zoals kerstbomen kopen.
Voor mij geldt al jaren: hoe lelijker, hoe leuker.
Ik wil altijd de underdog van de kerstbomenwinkel. Een kort dikkerdje. Een lange scheve. Een scheve dikkerd. Maakt niet uit. Als die boom door iedereen wordt genegeerd, door niemand wordt gewenst, want vreemd, is het voor mij de ideale kerstboom. 
Hoe gekker hoe beter. Past ook wel bij ons gezin.
Jente krijgt dit jaar ook een stem in het kapittel. We zeggen niet dat we haar wil overnemen, maar ze mag absoluut meedenken en haar mening geven. Ten slotte mag ze hem ook mee helpen op te tuigen.
Inmiddels staat de boom in huis, en ik heb mezelf niet teleurgesteld. Underdog it is!!!!
Elk jaar weer vergeet ik ter plekke de inschatting van de maten van onze woonkamer. En dit keer is het dus een boom die nagenoeg even breed als hoog is. Er zit niet echt een kerstboom-vorm in. Van breed beneden, naar een mooie, ranke tak boven, waar we de piek op prikken, die vorm, zeg maar.
Het is gewoon een enorme, groene bal, met 5 sprieten bovenin (dat is dan wel leuk vanwege het feit dat we veel vogels in de boom hangen). En een knots van een knop bovenop, waardoor het nagenoeg onmogelijk is om de piek erop te prikken, zonder hem kapot te knijpen. En kapot gaat er elk jaar wel wat, omdat (nagenoeg) alles wat we in de boom hangen, van glas is. We wilden hem eerst bovenop een daartoe min of meer bestemd tafeltje zetten. In dat tafeltje ligt een lekker zacht en fluffy kussen, want het is zo'n leuk plekje voor de poes om lekker te liggen slapen. 
Maar die boom is zoveel groter en zwaarder dan ik had gedacht, dat het me om voor de hand liggende reden geen goed idee lijkt om dat tafeltje als kerstboom-tafel te gebruiken. Ik zie het al voor me dat Colette als compost eindigt voor een boom die uiteindelijk tot brandhout vermalen wordt.
En bedenken wat we met de kerst gaan knagen.
Tweede kerstdag is voor de schoonouders. Eerste kerstdag rij ik een vroege dienst, dus met een beetje goeie wil, kunnen we thuis ook een lekker maaltje bereiden. Een fondue? Een gourmet? Reerug (al dan niet vegetarisch)?
Of gewoon simpel een patatje oorlog. (Pun intended, want helaas veel te actueel).

Goed, dit geschreven hebbende, is mijn weekend alweer bijna ten einde.
Vandaag wordt mijn tattoo bijgewerkt, en staat verder in het teken van long-overdue-huishoudelijke klusjes. Ik wens eenieder een goeie toe, terwijl ik de avonden op het platform ga rond rijden.

Jente, werken en verrassingen.

Ik was maar nauwelijks bekomen van het "villeroy & boch-knuffelen" toen we een "Jente-dag" moesten inlossen.
De Jente-dag was een motivator voor Jente om toch vooral door te knokken naar haar zwemdiploma, en aangezien ze die gehaald had, moesten wij ook over de brug komen natuurlijk.
Jente-dag was een combinatie van een "ja-dag" (iets van een tv-serie waarbij de ouders alles met een "ja" dienen te beantwoorden, en dat vonden wij om voor de hand liggende reden geen best idee), verjaardag, vader en/of moederdag, maar dan voor een kind, namelijk Jente.
Jente-dag dus.
Ver van te voren was Jente zich er al op aan het verheugen, en ver van te voren zagen wij er toch best wel tegenop.
Al die prikkels. Al dat lawaai. Alle indrukken. De vermoeidheid aan het einde, en dan hadden we nog geen planning gemaakt.
En omdat we ons realiseerden dat het voor ons alle drie wel handig zou zijn om wél een planning te maken, deden we dat dus. Ilse deed dat. Samen met Jente gaan bedenken wat er allemaal tijdens die dag moest en kon.
De uitkomst van dat overleg vond ik alsnog een opgave van jewelste. En het leek me voor ons gezin een waanzinnige aanslag op ieders humeur en gestel.
Tel daarbij mijn nog maar nauwelijks tot rust gekomen darmpartij, en je snapt dat ik het met redelijk angst en beven tegemoet zag.

De dag begon op een christelijk tijdstip met een "Koekjesontbijt" en koekjes bakken. Prima. Kon ik me in vinden. En koekjes bakken, is ook gewoon leuk. Deeg maken, dat eigenlijk veel lekkerder is dan het eind product, vrolijke vormpjes uitsteken. En de oven doet de rest.
Vervolgens gingen we een vriendinnetje oppikken en naar een pannekoeken-restaurant annex speeltuin. De meiden vermaakten zich er prima, en ondanks dat ik wat angstig was over hernieuwde knuffelpartijen met een toiletpot in een restaurant, waren de pannekoeken behoorlijk lekker. Het restaurant is in het Hans en Grietje-thema, en kent grappige, spannende en griezelige zaken om de kinderen mee te vermaken tijdens het wachten op hun pannekoek. Buiten konden ze ondanks het slechte weer een beetje uitrazen, en in het naastgelegen snoepwinkeltje mochten ze een snoepje kopen.
Daarna gingen met met dat vriendinnetje zwemmen. En ook hier geen bruine sliert aan mijn zwembroek, die me door het water achtervolgde. Hoezee. Wel een gezellig gespetter en geplons. Het zwembad was niet al te druk, en er kon driftig van de glijbaan gegleden worden, en koppeltje geduikeld onder water.
Als laatste een bezoekje aan Restaurant "de gouden bogen" om de honger van het zwemmen te stillen.
Nu weet iedereen die een ontwikkelde smaak heeft, dat het spul dat je bij de McDonalds kunt kopen, smaaksgewijs altijd een teleurstelling is, maar die kinderen vermaakten zich uitstekend met hun happy meals, en het obligate speeltje (al net zo vergankelijk en smakeloos als het eten).
Het vriendinnetje werd weer bij haar ouders afgeleverd, want voor ons stond als laatste op het programma om een kattenhuis van hardboard in elkaar te zetten.
Ze had het ook wel verdiend, die dochter van mij. Dat zwemdiploma kwam niet aangewaaid, dus deze "Jente-dag" was een prima beloning. En voor wat mij betreft: die van gelukzaligheid schitterende ogen zijn eigenlijk voldoende om een lange tijd op te kunnen teren.

Er circuleert op internet een bijzondere "pilot-opdracht". Men wil graag innovatieve oplossingen om het tekort aan personeel in het OV op te lossen. En voor die opdracht wil men graag dat "start-ups", mkb'ers, en wetenschappers komen met "innovatieve oplossingen". De prijs die ze kunnen winnen: 25.000 euro.
Ik vind dat grappig, want het maakt ondubbelzinnig duidelijk dat die bedrijven die die "pilot-opdracht" uitschrijven, totaal losgescheurd zijn van de realiteit. Totaal de weg kwijt (en dat is niet eens een vergezochte woordspeling, gezien de tak van sport).
De knelpunten liggen hoofdzakelijk in het feit dat er een enorme leegloop is, want vergrijzing. En niet alleen vergrijzing, maar ook de manier waarop men het werk moet doen, en de primaire en secundaire arbeidsvoorwaarden laten te wensen over.
Dat weet iedereen, ook de OV-sector zelf weet dit, en daar doen ze blijkbaar niks aan, getuige het feit dat ze nog steeds van gekkigheid niet weten waarom mensen wegrennen en niet aan het werk willen.
De oplossing is heel simpel en totaal niet innovatief: luister nu eindelijk eens naar je rijdende personeel. En doe eindelijk eens wat met dat wat dat rijdend personeel zegt. En kom met een leefbaar salaris. Dat helpt, heus.
Als ik overstap naar het OV, ga ik er per maand minimaal 500 euro netto op achteruit, en dan reken ik mee dat de CAO in het OV beter is, dan die in het besloten vervoer. Kun je nagaan.
Die oplossingen, gaf ik ze, maar dat was blijkbaar niet innovatief genoeg. Was niet moeilijk genoeg.
Ik denk dat als een wetenschapper met heel veel moeilijke berekeningen en argumentaties in lastige taal mijn oplossing aandraagt, dat het misschien wél innovatief is.
Maar serieus.... Als je werkgever 25.000 euro liever stukslaat op een bespottelijke "pilot-opdracht", dan op het repareren van slechte chauffeursstoelen, wíl je er toch ook helemaal niet (meer) werken? Dan ga je je toch afvragen of je niet beter elders aan de slag kan? Dan ben je als werkgever toch totaal mislukt en incapabel. En persoonlijk snap ik niet dat CNV en FNV zich koest houden bij dit soort zaken. Hoe kan het zijn dat OV-bedrijven zomaar 25.000 euro verspillen aan stupide onzin, terwijl ze aan de andere kant steen en been lopen te klagen dat alles te duur is en alles nog duurder is, en het mag allemaal niks kosten, want het is te duur. Daar moet je als vakbond toch ook op ingrijpen, en die bedrijven even met alle voeten weer op aarde zetten?
Een ander antwoord is misschien nog veel simpeler: doek al die onbekwame ov-bedrijven op, schop die managers op straat, of school ze om tot chauffeur en maak het geheel weer gewoon een staatsbedrijf. Maar dát zullen ze dan zeker weten niet willen horen, als innovatie...
Daaraan gelinkt moest ik grinniken om de reactie van een of andere politica die zich zorgen maakte over het feit dat Arriva is opgekocht door een investeringsbedrijf uit Amerika.
Deze politica vindt namelijk dat het een onwenselijk idee is dat een publieke functie als een ov-bedrijf in handen komt van een investeerder die er winst uit wil schrapen. Ja, stomme doos, dat heb je aan je voorgangers te danken. U weet wel: politici die besloten dat het OV maar in handen van private bedrijven moest komen, in plaats van de overheid.
De overheid privatiseerde het OV, en ja, dit is een gevolg daarvan. De politiek mag daar geen mening over hebben, die hebben het ten slotte zelf naar de knoppen geholpen. Nu dus niet zeuren. Of het zelf weer gaan doen, zoals het hoort.
Maar goed, het is wat het is. Ondertussen rij ik mijn kilometertjes gelukkig in het besloten vervoer, op besloten terrein. Daar is ook heel wat te verbeteren, maar ik heb er in elk geval fijne collega's en tof werk.

Ik heb eventjes twee vrije dagen om een surprise te maken voor Sinterklaas. Dat is een nieuwigheidje, want Jente gaf te kennen dat ze eigenlijk niet echt meer gelooft in het bestaan van de beste man. Uiteraard gelooft ze niet (meer) maar op het moment dat de schoen gezet mag worden (volgens het sinterklaasjournaal, dat we ondanks de ongelovigheid moeten kijken) gelooft ze als een malle. Surprises dus. Ik moest dus voor het eerst in ik weet niet hoeveel jaren een surprise maken.
Ik ben weinig creatief en weinig handig met de spullen die we voor dergelijke knutselarijen in huis hebben. Ik ben ook erg lomp. En ik heb weinig geduld.
Ik had een idee, en dat moest uit karton, papier en lijm gemaakt worden. Dat is gelukt. Het is zelfs gelukt zonder dat ik in wilde woede het geproduceerde aan puin stampte, door de kamer smeet of anderzins kapot hakte. Ik zal niet zeggen dat er totaal geen schade is ontstaan door mijn geknutsel.
Mijn duim vindt me op dit moment een ongelooflijk onhandige eikel, getuige de snee die erin ontstond toen ik hardhandig met een nieuw en dus scherp mes uitschoot. En uiteraard gaf hij mijn ego ook een knauw. Aan de andere kant: ik mag mijn schepsel met milde tevredenheid straks overhandigen aan iemand die er hopelijk heel blij mee gaat zijn. Ik heb in elk geval niet bespaard op lijm, karton en moeite.

Weekend dus. Ik mag naar de laatste namac-beurs, om te kijken of ik weer wat nieuwe modellen aan mijn immer uitdijende collectie toe kan voegen.
Ik wens eenieder een fijne toe.