zondag 25 januari 2015

Nieuwtjes

Het OM gaat niet bepaald discreet te werk bij het oppakken van tientallen mannen die tegen betaling een meisje van 16 mochten douwen.
Hoor je de smoezen al? "Ze was 18, zeiden ze". "Wir haben es nicht gewusst". Of zo.
Ik probeer in de huid te kruipen van zo'n (voor de buitenwereld ogenschijnlijk) vriendelijke huisvader. Verleid door een loverboy met gladde praatjes, ga je naar een hotel. Je ogen en hersens registreren dat het meisje dat voor je klaarligt ongeveer zo oud is als je dochter, maar je lustgevoelens slagen erin om dat te blokkeren. Je betaalt de loverboy, doet je ding met dat meisje, en je vertrekt weer.
Thuisgekomen, word je opgewekt begroet door je 15 jarige dochter. Ze heeft een 9 voor haar Franse proefwerk. En dan...
Hoe voel je je dan als vader? Ben je in staat om te doen alsof je geen verkrachter bent? Ben je dan de verantwoordelijke vader, die met een knuppel klaarstaat voor de eerste ontmoeting met het liefje van je dochter? Hoe kan iemand dat soort schijnheiligheid volhouden?
Drie dagen later staat de politie aan de deur. Vergeten is het Franse proefwerk, vergeten de leuke vakantie komende zomer, want papa wordt opgepakt voor het seksueel uitbuiten van een meisje dat maar net een jaar ouder is.
Slachtoffer nummer twee en drie zijn gemaakt. Want zowel vrouw als dochter weten van niks. Het komt ze rauw op het dak vallen.
Uiteraard blijf ik staande houden dat ik tegen zinloos geweld ben. Maar ik ben wel een aanhanger van KARMA. En laten kinderverkrachters in de gevangenis nu nét een tikkeltje lager in aanzien staan dan brute overvallers....

Iets heel anders.
Nadat mijn masterplannen door Codarts met een gul gebaar van onkunde en desinteresse van tafel waren geveegd, moest ik iets anders met mijn tijd. Iets anders met mijn plannen.
Tuurlijk, er komt een kind aan, en dat schijnt behoorlijk tijd (en slaap)rovend te zijn,  maar volgens mijn echtgenote moest ik iets gaan doen. Een hobby zoeken. Ik dacht aanvankelijk aan het bouwen van mooie instrumentkoffers. Maar dat had met muziek te maken, en volgens Ilse was dat misschien niet zo slim. Een hobby buiten de muziek.
Nou, dan heb ik wel wat ideetjes. Een kookclub. Daar ga ik samen met vriendje Michiel nog wel eens werk van maken. Of een autohobbyclub. Ook leuk.
Maar er kwam iets heel anders tussendoor.
15-18 jaar geleden (er is een beetje discussie over wanneer precies) leerde ik Peter kennen. Peter heeft een muziekzaak. Een blaasinstrumentenreparatie-enverkoopwinkel. En volgens Peter was ik 18 jaar geleden zijn eerste klant, toen nog in het pittoreske Dordrecht. Volgens mij is het 15 jaar geleden. In de afgelopen 15-18 jaar heb ik meerdere trompetten, tassen, dempers, mondstukken, metronooms, stemapparaten en lessenaars bij Peter gekocht.
En altijd met veel interesse toegekeken als hij zijn soldeerbrander, of uitdeuktangen pakte om mijn instrumenten te repareren of aan te passen. Ik trok mijn stoute schoenen aan (All Stars, in knap bruin leer, lopen heerlijk) en vroeg hem of hij mij het repareren wilde leren. Dat wilde hij wel, en dus toog ik afgelopen maandag gewapend met een oude trompet (ik vind het moreel gezien mistig om op andermans instrumenten te gaan leren repareren) naar zijn winkel. Ik leerde de grondbeginselen van het uitlijnen van buizen, het loshalen ervan en het pas maken. En omdat mijn oude trompet dat allemaal wel kon gebruiken, kon ik het gelijk in de praktijk toepassen. Peter liet me klooien, daar waar het geen kwaad kon, en als het echt lastig werd, deed hij het voor. Het resultaat: een beter aansprekende, lekkerder klinkende trompet. Missie geslaagd...
Om nu te zeggen dat dit hobby is, of beroepsmatig iets wordt, weet ik niet. Maar leerzaam was het zeker, en met een grote grijns stapte ik een paar uur later de zaak weer uit. Ik ga weer langs, om verder te leren. Want hoe meer ik weet over instrumenten, hoe meer ik kan overdragen.

Dus ik verveel me de komende tijd hoe dan ook niet.




zaterdag 17 januari 2015

Je ne suis pas Charlie

Het journalistentuig van PowNed kan er van mee praten: beledig mensen maar vaak genoeg, en je krijgt een keer klappen op je bek.
Nederland kan er van meepraten: zaai angst, beledig mensen, en je betaalt de beveiliging van een zieke, rotte politicus als een Geert Wilders. Zonde van het geld.
De krabbelaars van Charlie Hebdo kunnen er over meepraten: kwets mensen maar vaak en nodeloos genoeg, en je redactie wordt uitgedund.

En dat allemaal onder het mom van "persvrijheid" of "vrijheid van meningsuiting".

 Het is van de zotte dat de overgebleven redactieleden van Charlie Hebdo, weer een nieuw prentenboekje uit hebben gebracht. Wederom zo kwetsend mogelijk, naar alles wat niet westers is, naar alles wat gelovig is. Want vrijheid van pers, en meningsuiting. Charlie Hebdo mag kwetsen, mag satirisch zijn, mag beledigen, want dat is vrijheid. En de gekwetsten, de beledigden mogen daar niks tegen doen. Lekker Puh!!!11!one!!11.

En daar gaat het mis met die zogenaamde vrijheid van meningsuiting.
Die krabbelaars van Hebdo, laten geen ruimte voor tegengeluid. Dat tegengeluid mag lekker ergens ver van hun redactie plaatsvinden, waar vooral veel anderen er last van hebben.
Geert Wilders laat geen ruimte voor argumentatie. Kijk maar hoevaak hij gaat lopen schelden, als je het niet met hem eens bent. Gewoon geen ruimte voor enig fatsoen.
Dat tuig van PowNed is met datzelfde sop overgoten. Vragen zodanig formuleren, dat een intellectueel minder bedeelde nog maar 1 uitweg ziet: meppen, want een fatsoenlijk antwoord is door de vraagstelling niet meer mogelijk.

 Ik keur die aanslagen absoluut niet goed. En geweld in het algemeen is iets voor de intellectueel en emotioneel minder bedeelden. Maar sinds ik 7 jaar was, ben ik om of door mijn mening nooit bedreigd, gemept en voor zover ik nu kan zien, ook niet vermoord. 
Wel heb ik talloze pittige discussies gehad, heb ik reprimandes gehad, ben ik uitgescholden, of op mijn nummer gezet, als ik mijn mening te kruidig weergaf, of niet goed beargumenteerde. Dus blijkbaar doe ik het (in alle bescheidenheid) beter dan de bovengenoemde lui.

 Dat mensen de afgelopen tijd de straat op gingen om te protesteren tegen die aanslagen, en zich solidair toonden met Charlie Hebdo en opkwamen voor onze vrijheden, is op zich lovenswaardig. En fijn ook om te zien dat mensen heus wel compassie hebben met de overleden mensen. Maar die compassie was onnodig. De ware aard van Charlie Hebdo werd door Bernard Holtrop prachtig uit de doeken gedaan in een interview waarin hij glashard stelde dat zij kotsten op al hun 'vrienden'. Zij kotsten op de compassie die getoond werd. Op de verbijstering, wereldwijd. Het kan ze geen ruk schelen. Alle compassie was voor niks. En dat blijkt, want het volgende blaadje kwam al rap weer uit. Nog beledigender, satirischer en respectlozer dan ooit.

Die gekoesterde vrijheid, waar iedereen zijn mond van vol heeft, is niet mijn vrijheid. Geef mijn portie maar aan fikkie. En geef iedereens portie maar weer terug. Dit is volgens mij niet waar in de tweede wereldoorlog zo hard voor is gevochten. Die vrijheid is er één om te koesteren, maar je moet er wel met goed fatsoen mee om kunnen gaan. En wat Geert Wilders doet, wat Hebdo doet, wat PowNed (geenstijl) deed (doet), heeft met fatsoen niks te maken. En dan maar om het hardst lopen janken als er tegenreactie komt. Lekker schijnheilig.
Die vrijheid is verworden tot het legaal kwetsen van mensen. Het legaal beledigen van mensen (vaak met als bizarre motto:" Als ze hier komuh, motte se sich maar aanpassuhhh"). Het legaal provoceren. En ik denk dat we ons met ons allen eens moeten afvragen of we op die glijdende schaal verder willen. Aangevoerd door Geert Wilders, marcheren we onder het motto van 'vrije meningsuiting' een diep dal van agressieve onbeschoftheid in.
En dat is niet waarvoor verzetsstrijders en militairen ons in 1945 bevrijd hebben. Dat weet ik heel zeker.

Dus nee, ik ben niet Charlie. Ik wil op geen enkele manier geassocieerd worden met een stelletje mispunten die beledigingen, onfatsoen en provocaties moedwillig verwisselen met vrijheid.
Ik ben Marnix, en heb meer respect voor vrijheid dan Geert Wilders en alle werknemers van Charlie Hebdo bij elkaar. En dat is helaas niet eens erg moeilijk.











donderdag 15 januari 2015

Babyriekelen.

Het zal er vast allemaal bij horen, maar even het volgende, wellicht herkent een van mijn vaderende vrienden dit.

Ons bed, een niet heel erg nauw bemeten twee persoons kolos, begint steeds kleiner te voelen.
Zelfs met een zwangere vrouw erin, zou het geen probleem moeten zijn om met twee personen comfortabel in ons bed te vertoeven.
De werkelijkheid echter...

De vrouw heeft zo'n lang, slangachtig kussen (blijkbaar een voedingskussen), speciaal voor de zwangerschap. Dat ding is zo lang, dat het in de lengte om mijn vrouw heen kan. En dat is het probleem. Want het zorgt ervoor dat ik van de oorspronkelijke ruimte nog maar 1/3 kan benutten.
Dan moet (en daar is mijnerzijds alle begrip voor) het hoofdeinde omhoog. Ik heb het geprobeerd, maar ik slaap toch beter met alleen maar een kussen onder mijn hoofd. Maar voor MIJN nachtrust zou het prettiger zijn om gewoon vlak te liggen. Dan schuif ik maar wat naar beneden. Geen punt...
Dus van de 1/3e die ik had, blijft nog maar 3/4 over. Daar moet ik mij dan zeer voorzichtig in neervleien, want de kat, (ja, dat kreng houdt sowieso geen rekening met mijn nachtrust) claimt gewoon ook zijn deel van het bed, waardoor ik 's nachts letterlijk en figuurlijk geen kant op kan.

Dat breekt wel behoorlijk op, moet ik bekennen. Want behoorlijk in slaap komen lukt nu eenmaal niet als je op 3/4e van 1/3 van je bed moet slapen. En dan ook niet de vrijheid hebben om me om te draaien zonder dat ik de kat door de kamer lanceer.

Nu is mijn vrouw niet agressief aangelegd, maar ik ben dan wel weer zo dat ik vind dat mijn uitdijende geliefde goed moet slapen. Ten slotte is de parasiet pardon: ons kind wel een wondertje dat een goede nachtrust nodig heeft van moeders.
Maar ja.... Om nu zelf maar op de bank te slapen is ook zoiets.

Dan het volgende:

Ik beschouw mezelf -heel ouderwets, en mogelijk achterhaald, maar zeker wat onvriendelijk lijkend- als een echte vent.
En ik krijg oprecht kriebels van mijn vrolijke lief, op het moment dat ze opgewekt tegen me komt kirren dat we moeten oefenen met het luiers aanleggen.
Daartoe heeft ze haar oude speelpop uit de diepste krochten van onze verhuizing opgediept. En juist als NCIS op tv losbarst, wil ze dat ik ook oefen op die pop. (Totaal verkeerde timing, want ik zie mezelf al, afgeleid door NCIS, de luier om het hoofdje knopen in plaats van om de billetjes. Nu kan dat bij een pop geen kwaad, maar bij een echte baby? Naja, zal vast koddig staan).
Ik ben net zover dat ik weet dat ik baby-meisjes-billetjes van voor naar achter moet schoonvegen, omdat ze anders wel erg vroeg een blaasontsteking kan krijgen. En dan moet ik dus met een rubberen pop gaan oefenen in het omvouwen, aanleggen en dichtkitten van een luier.
Ik ril bij de gedachte. Maar dat zal later wel beter worden. Vooral ook de infantiliteit van een pop, met een luier.
Maar ze heeft wel een punt, oefenen op een dooie pop zal vast makkelijker en beter zijn dan ongeoefend bij een levende baby. Dus ik zal er over niet al te lange tijd toch aan moeten geloven. Ik ben benieuwd. Ik zag ooit een filmpje van een jonge vader, die uiteindelijk bij zijn spruit wegliep. Hij riep nog zieltogend:"honey, I can't do it", voor hij kotsend van de poeplucht van zijn baby wegrende. Zou mij dit ook gebeuren?
En als mijn lief helemaal blij gaat showen hoe een draagzak om haar lijf gewikkeld dient te worden, wordt het allemaal wel heel erg echt. Zeg maar.

Maar goed, eerst de geboorte maar eens. Wederom benieuwd. Het kind komt als het meezit, gezond ter wereld, en ik vraag me af of ik tijdens de geboorte (die plaats zal vinden te midden van bloed, vruchtwater, poep, en gekrijs, als dat niet traumatisch is voor het kind, dan in elk geval voor de vader, lijkt me??) flauw ga vallen.
Met mijn grote bek, denk ik dat dat niet anders kan. Volgens mij ga ik neer als ik er met mijn neus te dicht boven zit. En kom ik net op tijd weer bij, om het schoon geboende kindje snikkend in mijn armen te nemen. Of zo.







zaterdag 10 januari 2015

Een paar zaterdagse dingen.

Voor het geval ik dacht dat onze verhuizing in kannen en kruiken was: NEEEE, zeker niet.
Vandaag maar eens wat kartonnen dozen naar de milieustraat gebracht. Dat paste nét-aan in de auto. Dat waren kartonnen dozen van een lamp die ik niet 1-2-3 in het plafond kreeg, en dus behoorlijk gefrustreerd raakte. En ook van een zeer grote, zeer zware, niet in de auto passende, veel ruimte opslokkende, maar ook veel ruimte hebbende kast. Die kast... Geen 2-deurs, geen 3-deurs, zelfs geen 4-deurs, maar een 5-deurs linnenkast. Het jaren '60 samenwoontrouwenhuisjeboompjebeestje-plaatje is daarmee wel compleet.
Die kast....
Ik wist stiekem ook wel dat een lundia plankenkast niet heel erg prettig zou zijn als klerenkast. Vooral niet vanwege het feit dat stof dan wel heel makkelijk je kleren te pakken krijgt.
Die kast...
Moest gekocht worden bij die Zweedse boevenbende met de naam Ikea, want hoezeer ik ook gezworen heb om daar nooit meer 1 poot naar binnen te steken: zij zijn de enigen die een kast ook min of meer op smaak samenstelt. Dus voor mij met veel legplanken, want ik ben een propper. En omdat Ilse een hanger is, en ik voor mijn werk nogal wat hangwerk nodig heb, ook flink wat hangruimte. En uiteindelijk hadden we dus wat moois samengesteld. Tegen een prijs waar een paard van gaat hinniken. Ik ook trouwens. Toen we de deuren moesten uitzoeken, bleek goddank dat schuifdeuren geen mogelijkheid waren. Want die hadden een vanafprijs van 139 euro. Voor één deur. Nu moet ik zeggen dat ik 25 euro voor één normale deur ook al belachelijk vind, maar dan heb je voor 125 euro tenminste je hele kast voorzien van deuren, in plaats van de helft.
Die kast... Die bestond uit 36 pakketten, met een totaal gewicht van bijna 300 kilo. Dat was voor mijn vrije zondag wel erg veel, dus we besloten maar meteen om het bij elkaar te laten scharrelen door een van die Zweedse boeven, en het dan ook maar gelijk te laten bezorgen.

Die kast kostte vriendje Michiel en uw nederige schrijver een hele dag van ons leven, want het in elkaar zetten kan eigenlijk met goed fatsoen niet alleen. Maar wel gelukkig met de nodige hilariteit.
Maar hij staat, die kast. En inmiddels ben ik ook wel heel blij met dit 236 cm hoge, 250 cm brede en 50 cm diepe gevaarte. Vooral ook omdat Ilse er zo dolblij is.

Los van het feit dat ik dus vandaag meende die kartonnen resten van deze kast, de verhuizing, de lamp en overige kartonnen ellende weg te moeten gooien, is de verhuizing nog verre van af. Geloof ik. De kinderkamer is nog niet klaar, en vandaag is de laptop van de bank naar de slaapkamer verplaatst. Dus als ik mijn hoofd draai, zie ik het bewijs van mijn/onze noeste arbeid.
Omdat wij nieuwe bewoners zijn, wordt speciaal voor ons ons balkon gerenoveerd. Dit is niet waar, maar ik vind het wel mooi dat we een gerenoveerd balkon krijgen. Maar het waait nogal, en de aannemer (die overigens erg vriendelijke jongens stuurt) had zijn stijger toch niet bijzonder windvast neergezet. Toen ik vanmorgen ging roken, zag ik door de wind een stijgerplank (niet zoéén van dat mooie stijgerhout) naar beneden vallen. En dat leek me niet de bedoeling. Een balkon renoveren behoort nu eenmaal geen opmaat te zijn naar een complete keukenrevisie.

Mijn kerstpakket bestaat al jaren uit een tondeuse. Want elk jaar weer geeft de oude tondeuse het op. Dus ook dit jaar bedacht ik me dat ik uit die hele wensencatalogus maar weer een tondeuse moest kiezen. Ik snap overigens best dat zo'n apparaat ertussen zit, blijft het personeel lekker representatief van.
Vandaag was het zover. Na ons rondje langs de milieustraat en de lidl lekker effe de kop kortwieken en douchen. Na 1 haal over mijn hoofd overleed het kreng. Een half-hartige hap haar uit mijn voorhoofd, en het apparaat weigerde verder elke dienst. Nog eens proberen, leverde me een al even laffe strook haar van mijn slaap. En daarmee was de kous voor het apparaat af.
Woest was ik. Giftig stond ik mezelf en de geleden schade in de spiegel te bekijken. En omdat het er zo belachelijk uitzag, werd ik alleen maar bozer. Driftig flikkerde ik het nieuwe apparaat met volle kracht in de prullenbak. Als het niet werkt: MIJN HUIS UIT!!!! Ik had nog een oude tondeuse liggen, waarvan ik me afvroeg of die wel nog zou werken. En ja. Die werkt. Erg goed zelfs, alleen daar heb ik geen opzetkammetjes meer van. Dus nu zie ik er uit als iemand die behoorlijk goed geschoren is. Kaal... Niet helemaal de bedoeling, en een nogal droevige Ilse tot gevolg. Gelukkig houdt ze van me.
Volgend jaar dus geen tondeuse meer. Die krengen van 35 euro lopen tegenwoordig dus niet meer binnen 1 jaar, maar met 1 haal over mijn bol al vast op dat rare haar van mij.
Ik had al geen hoge pet op van die kerstpakketwensen, dus ik vrees dat als ik een standaard vreetpakket bestel, dat alle producten ver over de datum zullen zijn, of gewoon niet te eten.
Een boekenbon dus.

Zaterdagse overpeinzing:
Met een groene trui en een oranje broek, zie ik eruit als een wortel. Zeker als ik mijn benen bij elkaar zet.

Zaterdagse overpeinzing 2: We raken onze vrijheid niet kwijt naar aanleiding van een paar zieke terroristen. We raken onze vrijheid helemaal niet kwijt. Pas als we buigen voor angst, of terreur, zijn we gevangenen.
Hierbij wil ik wel toevoegen dat die angst die ons door de zieke Geert Wilders wordt aangepraat, wel een ding is: pas op! Geloof hem niet! Want dan raak je dus wel je vrijheid kwijt.





zondag 4 januari 2015

Rioolput en huiselijkheden.


Internet, de rioolput van de samenleving?

En dan in het bijzonder Facebook....
Je komt er nog eens wat "gedeelde" krantenberichten tegen. Berichten over mensen die iets doms doen. Berichten over de politiek, over wat er met dieren misgaat. Of gewoon grappige nieuwsberichten.

Laatst was er een foto gedeeld van een van de prinsessen van Oranje. Die moeten namelijk eens in de zoveel tijd voor het volk op de foto.
En de oudste (11 inmiddels?) had er niet zo gek veel zin in. Dat kan, want ook een prinsesje van 11 jaar is gewoon, net als alle meisjes van die leeftijd, een (pré)puberend etterbakje. En dat mag ze zijn. Laat het kind in vredesnaam lekker kind zijn, ondanks die prachtige gouden kooi. De foto werd toch gemaakt, en uiteraard gedeeld.
De reacties die er onder stonden, logen er niet om. Ze had een dikke kop. Ze was lelijk, net als haar vader. Ze moest wat vrolijker kijken, want tenslotte betalen wij voor haar zakgeld.
En meer van dat fraais, maar dan met taalgebruik dat blijk geeft van intense debiliteit. Spelfouten, zó erg, dat ik ze niet uit mijn toetsenbord geklopt krijg, zonder dat mijn pc me een pak slaag geeft.
En allemaal van die laffe snoeshanen die achter een anonieme naam, en niks zeggende foto beledigingen posten aan het adres van een 11-jarig KIND. Dat zich dus niet zelf kan (en mag) verdedigen tegen dat soort grammaticaal droevig slecht gestelde onzin.
Ik stel me zo voor dat de schrijver van zo'n intens zielig stukje proza zichzelf zielsgelukkig aftrekt, als hij meer dan 2 "likes" krijgt op zijn belediging. Nounou... PoePoe... Heldendom!!!

Ik laat de Zwarte Pieten-discussie maar even voor wat het is. Hoewel ik natuurlijk smul van de ironie die erin zit. Kakelende Wilders-stemmers die zo veel hart hebben voor ons land, maar nog niet in staat zijn om één enkele zin te tikken zonder d/t, en andere spelfouten. De gemiddelde vluchteling die slaagt voor zijn inburgeringscursus doet het beter...

Op het gevaar af, heel erg elitair te worden: ik zou voorstellen dat iedereen die een eigen internetaansluiting krijgt, eerst een taalvaardigheidstest moet doen. Als men niet minimaal een 7 haalt, is een aansluiting niet mogelijk. Ja, nu hoor ik de mensen al denken: maar als je nu dyslexie hebt? Nou, ik ken heel veel mensen met dyslexie, en die zijn allemaal in staat tot het produceren van mooie volzinnen, zonder al te veel fouten.
En dan, als vervolgstap, voor facebook een aanvullende psychologische test. Iedereen die teveel met de onderbuik denkt, en blijk geeft van laf snoeshanen gedrag, krijgt geen toestemming om facebook te bevuilen met achterlijk gekladder. En als je eenmaal toegelaten bent tot het heilige genootschap dat INTERNETGEBRUIKERS heet, dan is het heel simpel: drie keer de mist in, en je krijgt een blokkade van 1 jaar. Nogmaals falen, en je computer wordt voor je neus door allemaal logge beren aan hele kleine stukjes getrapt. En mocht je toch proberen terug te komen, dan worden (onder plaatselijke verdoving) al je vingers geamputeerd.

Godzijdank zal dit er nooit van komen. Want ik zie al meteen waar dit plan de mist in gaat: de kosten. Er moet een test worden gemaakt, die moet worden getest, die moet worden geëvalueerd, die moet worden nagekeken. En dan moet er een commissie worden samengesteld die de evaluaties, en testen moet testen, en eventuele bezwaarschriften na afwijzing moet testen en evalueren.
Plus het feit dat een facebook bestaand uit allemaal snuiters die als ze praten, klinken alsof ze een hete aardappel in de strot hebben, nu ook niet bepaald een Utopia genoemd mag worden.

Bovendien blijft er voor mij dan niks meer over om me over te verbazen. Ik zal dan nooit meer één of andere Sjonnie of Anita uit kunnen lachen omdat ze zitten te fulmineren over Turken die terug moeten naar Marokko. Of over een lafbek die van achter een schuilnaam al masturberend iemand beledigt die meer geluk/kennis/intelligentie heeft dan hij.

Gesproken over Facebook: De gebruikersovereenkomst wordt veranderd. Vanaf 31 januari, mag facebook doen met jouw profiel wat het wil. Daar betaal je dan ook voor, want je betaalt niks. Hele horden mensen die een soort van juridisch leep lijkende tekst plaatsen, die uiteraard geen donder inhoudt, of voorstelt. Wil jij dat Marc Zuckerberg van jouw facebook prullaria afblijft: prima, dan moet je je account opdoeken. Kan het je geen sodemieter schelen wat die boef doet: ook prima. Dan hou je je account, en pas je nog beter op met wat je post. Heel simpel. Lijkt me.
Uiteraard ben ik dan wel weer zo, dat ik het niet kan laten om een beetje te pesten. Want mijn profielfoto is uiteraard niet die van mezelf. Gelukkig niet, zeg. Ik zocht de minst charmante foto van Marc op, en plaatste die als mijn profielfoto. Uiteraard mag Marc mijn profielfoto gebruiken. Waarom niet. Is toch zijn eigen lelijkste foto. Over een poosje mag mijn eigen "prince Charming" foto weer op die plek prijken.

Inmiddels is ons huis bijna af. Nog her en der wat dingen waar ik hulp bij nodig heb (1,5 linkerhand). Maar ook de box staat al. En dat vind ik griezelig. Want straks ligt er iets in waar ik de komende 18 jaar voor moet zorgen. Heel soms ligt er nu al iets in, maar ik gok dat ik daar geen 18 jaar voor hoef te zorgen, en die krijgt gewoon met de plantenspuit, want poes is lief, maar heeft in de box niks te zoeken.
Allemaal mensen die ons allemaal nuttige en mooie dingen geven of verkopen, zodat we kindje Coster goed kunnen ontvangen. Ik heb inmiddels een slordige berekening gemaakt, en het klopt: kindje Coster heeft meer kleren dan papa Coster. Maar goed kindje Coster is een meisje, dus dat zal wel zo horen.
Gesproken over kleding: een mooie klerenkast. Die hebben we niet. Want in ons oude huis stond een bakbeest. Heerlijk groot, maar na montage niet meer te verplaatsen zonder dat het vergruisde spaanplaat ter plekke zou overlijden. Dus mevrouw Coster keek online. En zag bij de Zweedse Boevenbende Ikea een kast staan met van die mooie schuifdeuren. De kast kost 333 euro, en de deuren ruim 140. En dan heb je nog geen planken. Want alles moet hangen tegenwoordig. (Ik ben van het leggen, lees: proppen). Een kast van een paar 10tjes zal ook niet voldoen, en de ludia is om veel redenen geen optimale kast. Dus vandaag of morgen maar eens op zoek naar een kast die aan al mijn wensen voldoet. 

En dan moet ik toch toegeven: ik heb een beetje spijt van mijn auto. (Het zal ook niet zo zijn...) Niks kwaads over de Volvo, want dat is een prima auto, door en door betrouwbaar, en heeft me nooit laten staan. Maaaaaaaaar.... De achterbak is klein. En ik heb inmiddels genoeg pak, en verhuis-ervaring dat ik kan zeggen: kinderwagen-wandelwagen-maxicosi-luiertassen-tassenmetanderespullen-draagconstructies.... het gaat gewoon net aan wel of net aan niet passen. En wat ik wil, is een auto waar ik gewoon alles in kan sodemieteren, zonder na te hoeven denken of het past. Klep open, met een schep alle troep naar binnen mikken, klep dicht, kind op de achterbank pleuren en gas erop.
Ik moet dus nu mevrouw Coster eventjes overtuigen. Maar ik denk dat 3 keer mijn gesakker bij het inladen ook wel afdoende is...




donderdag 1 januari 2015

2015 nummer 1. Welkom allemaal

Gefeliciteerd met het behalen van 2015...
Welkom in een heel nieuw blanco jaar....
Een heel nieuw jaar om mijn mening te geven, me te verbazen, ergeren, verheugen, blij te maken. En u daarmee vrolijk te maken, te ergeren of erger...

Bent u ook nog wat brakjes? Liters champagne naar binnen gegoten? Andere geestrijke vochten, en uiteraard te veel obligate bollen, benjees en flappen?
Werd de gezelligheid u ook wat te veel? Nou, mij niet hoor!

Voor het eerst in -ik geloof- wel 10 jaar was ik min of meer persoonlijk betrokken bij vuurwerk. Niet dat ik me bezig hield met het kopen ervan, noch het afsteken, maar in de vriendenclub waar we oud en nieuw mee gingen vieren, wilde 'men' wel het een en ander afsteken. Ik wilde geen partypooper zijn, dus ik hield mijn veto maar voor me. Temeer daar ik geloof dat mijn veto toch geen snars had uitgemaakt.
De avond begon met gezelligheid en lekker zelf gekokkereld voedsel (gekokkereld is dus, volgens de spellingscontrole in blogspot een heus bestaand woord. Het woord blogspot daarentegen niet...). Huisgemaakte tomatensaus, huisgemaakte pindasaus, ballen, wraps, groentecupcakes, veel lachen, veel kletsen. Ach, wat iedereen met vrienden doet.

Al gauw was het 12 uur, en dus tijd om elkaar eens vriendschappelijk af te lebberen en elkaar het beste te wensen voor het nieuwe jaar. Dit is een belangrijk onderscheid, want ik gun mijn vriendjes altijd het beste, maar voor het nieuwe jaar, vernieuw ik die gunning (tenzij je het wel heel erg bont hebt gemaakt) en benadruk ik hem nog eens eventjes extra.
Na het wensen van het beste, gingen we met champagne en vuurwerkpotten naar buiten.
Als je zeg maar 100 euro voor vuurwerk uitgeeft, ga je er vanuit dat het mooi in de lucht ontploft. Met van die mooie boeketten, en wellicht een leuk gillend keukenmeisje erin. Dat kwam redelijk goed. Er was ook een heel erg grote, heel erg veel belovende vuurpijl. Met een stok eraan, zo groot als een dakbalk. Dan denk je:"nou... die zal best hard en hoog gaan, en een formidabele gil geven, voor hij in een enorme vuurbal uit elkaar spat". Zo groot was hij, heus!
De werkelijkheid: een vermoeid kuchje waarmee het ding de lucht in gleed, gevolgd door een wel heel erg tam: "Piffff" en drie of vier sterretjes. Lachwekkend hoezeer de werkelijkheid niet strookte met de stoere tekst op het ding en daarmee dus ook onze verwachtingen. 

In de straat waar wij vol verwondering om ons heen keken, leek het erop alsof er totale jaarsalarissen de lucht in gingen. Vaak prachtige dingen. Gelukkig veel minder van BOEM!!!! 
Maar mijn verwondering sloeg al snel om in verbijstering.
Een groep mensen, wat verder op, bestaande uit ouders en kinderen, deden ook opgewekt mee aan het verstoken van 65 miljoen euro. De manier waarop, echter kreeg ik oprecht kriebels van.
Mooie, grote potten siervuurwerk. U kent ze wellicht beter dan ik. Een vierkante bak, gemaakt van aan elkaar geschakelde kartonnen buizen, waaruit (na het aansteken van de lont) sterren onder luid gejank en gekrijs de hemel versieren met vonken in allerlei kleuren. Die komen er dus nogal krachtig en kokend heet uit.
Die potten dus.
Ik zag serieus ouders die hun kind hielpen dat ding aan te steken. Terwijl ze met hun gezicht BOVEN die pot hingen.
Ik ben geen expert, maar volgens mij is dat niet de bedoeling. Want als die lont het op zijn heupen heeft, als er iets niet helemaal lekker zit, ontploft dat ding dus recht in je gezicht. Ik stond niet dichtbij genoeg om te bepalen of dit zou leiden tot een lelijker of een knapper uiterlijk, maar iets in mij zei dat Darwin deze mensen nog wel eens komt bezoeken.
Je gaat je kind toch niet leren dat het een handig idee is om met je snuit boven vuurwerk te hangen, terwijl je het aansteekt?
Tenzij je graag een postnatale abortus wil, dan is het wat anders.

We waren dus niet thuis toen we 2014 verruilden voor 2015. En toch wel een beetje bezorgd waren we om de beesten. Want zoals de meeste beesten, houden die van ons niet van overmatig gedreun, geklap en gedonder. Maar ze hebben het netjes gehouden. Geen gesproei, gekots of naast de bakken gepoep van onze poezen. In de buurt heb ik welgeteld 2 pijlresten gevonden, verder niks.

Nu dus na alle gezelligheid lekker met de vrouw op de bank uitbrakken, wakker worden, en ons realiseren dat er dit jaar wederom veel en grote veranderingen in ons leven gaat plaats vinden.

Welkom allen, in 2015. Het jaar van het schaap (of de geit, afhankelijk van welke -door google gesuggereerde- site je bekijkt). Onze dochter wordt dus een schaap of geit. Goed om te weten...





Auto en flora.

Let op: verkapte reclame!!! Zoals iedereen weet: een auto rijden kost geld. Vorig jaar, vlak na ons huwelijksreisje kocht ik van vriendje Ke...