donderdag 30 mei 2013

Ik ben een diesel.

Diesel heeft heel lang de reputatie gehad traag en lawaaiig te zijn.
 Ik zie hier een overeenkomst.
Ook ik ken een lange opstartfase, en door mijn beroep ben ik niet 's lands stilste.
Praten deed ik als jong manneke niet zo snel. Automerken, die kon ik zonder problemen opnoemen. Maar als het om zoiets basaals als eten ging, kwam ik niet verder dan:"UHHHRRHHRHURHRH".
Lopen was ik volgens mij ook al niet de eerste mee.
En zo kan ik een heel lijstje maken met dingen die bij mij toch meer tijd nodig hadden dan bij het gemiddelde mens.
Op de middelbare school moest ik een jaartje overdoen, maar het duurde tot laat in mijn 20'er jaren voor ik de basale theorie achter economie en wiskunde ook maar een beetje snapte.

Ook voor het afronden van een HBO opleiding had ik wat meer tijd nodig. Tegenwoordig durf ik te stellen: ik ben een laatbloeier, in alles. Maar tijdens mijn opleiding, kon ik mijn achterstanden en mijn trage manier van de theorievakken wegwerken niet verkopen met dat mooie, doch clichématige zinnetje:"Jamaar, ik ben nu eenmaal een laatbloeier!"
Bovendien hadden het CVA en ik een zeer uiteenlopende mening over het doel wat ik had, en de middelen om er te komen.
Ook hier duurde het tot ver in mijn 20'er jaren voor ik door had dat je sommige systemen beter maar niet kunt bevechten.

Fast Forward: inmiddels ben ik 32, en heb ik van veel van mijn beslissingen geleerd. Ik ben rijper geworden en heb meer zelfkennis. En tot die zelfkennis hoort ook de wetenschap dat ik een laatbloeier ben. Of eigenlijk, een diesel. Ik moet op gang komen, en dan loopt het wel. Maar het op gang komen gebeurt als een oude Mercedes-Benz diesel. Plok.......Plok....Plok....Plok...Kuchhhhhhhhhhhhhhhhh, Plok........Plok.....Plok..Plokplokplokplokkkkkkvroemmmmm en we kunnen. Een van de weinige keren dat ik dat niet deed, was toen  ik mijn BMW kocht. Een goeie wagen, geen kwaad woord over het ding. Maar hij gaat de keuring niet door. En dat betekent extra kosten. Heel veel kosten, ben ik bang. Had ik iets minder snel gereageerd, en iets langer nagedacht, dan was ik waarschijnlijk nooit tot aanschaf overgegaan. maar ja. Gedane zaken nemen geen keer, en ik ben tot op de dag van vandaag intens tevreden over mijn autootje.

Hoe ik Ilse ontmoette en hoe die relatie zich in een hoog tempo ontwikkelde, is dus ook totaal niet hoe het bij mij hoort te gaan. Ik bedoel maar; in minder dan een jaar tijd een relatie krijgen, samenwonen en zelfs de plannen hebben om een huis te kopen (en dit in zeer vergevorderd stadium).
Wil ik dit dan niet? Maar zeker wel. Ilse is een vrouw die blijkbaar zozeer bij me past dat het gewoon zo moet gaan. Ik heb er ook geen seconde een negatieve gedachte bij.
Wel is het zo dat ze me toch regelmatig moet aansporen. Het is niet dat ik het allemaal niet wil, het is iets in mijn karakter, dat ik niet kan veranderen, waardoor ik gewoon ontzettend traag kan reageren op de zaken die spelen.
Een huis kopen. Regel een gesprek bij de bank. Regel je financiele zaken. Vraag om hulp. Dingen die andere mensen allemaal schijnbaar in een tiet en een zucht eventjes tussen neus en lippen door doen.
Dingen waar ik over moet nadenken. Ze een plekje geven. De gevolgen afwegen. (En mijn trots ook een beetje doorslikken, want om hulp vragen vind ik moeilijk. Echt moeilijk). Vervolgens over al mijn conclusies nog eens een nachtje slapen. En omdat het allemaal spannend genoeg is, slaap ik er nog een nachtje extra over.
En ondertussen zit Ilse, die toch echt veel sneller reageert op dat soort dingen, uit frustratie misschien wel al haar nagels tegelijk af te bijten. Soms moppert ze: ACTIE!!! En dan schakel ik een versnelling door.

En nu is de actie zo ver gevorderd dat we waarschijnlijk in staat zijn om een huisje te kopen.
Een huis kopen: eeuwige tobber die ik ben zie ik gelijk alle beren op de weg. Maar goed, ik sta er niet alleen voor. Waar ik de dieselmotor ben, is Ilse de diesel en de olie.

En dan besef ik weer wat een mooi leven ik heb.

Aan iedereen: mocht het allemaal lukken, en rondkomen, vele handen maken licht werk. En een beetje hulp bij het eventuele verhuizen zou meer dan welkom zijn.

De beloning: een grote pan pasta, door ondergetekende persoonlijk gemaakt, een flesje bier of fris en eeuwige dank, en een vermelding in de eerstvolgende blog na de verhuizing zijn uw deel.




maandag 20 mei 2013

Diever, en de schaamte voorbij...

Diever ligt bij Emmen. Nou ja, bij Dwingeloo. Of bij Westerbork. En daar ligt ook een camping. Als je zo'n caravan hebt, moet je er ook gebruik van maken. Dus voor de tweede keer in een week tijd, tuften wij met ons drieen naar de camping.
We beginnen daarbij al een beetje een routine te krijgen. Ilse doet de binnenkant, en ik zoveel mogelijk de buitenkant.
De rit begint als volgt.
Ozzy wordt achterin gemikt (Claus bewaakt het huis tot nader order. Want om nu die kat aan een touwtje te binden is ook zoiets), dan gaan de spullen van thuis ingepakt en wel achterin. (Toch wel fijn, zo'n grote auto, zeker aangezien er altijd wel weer iets is wat toch prettig is om in de caravan te hebben).
En vervolgens gaan we naar de caravanstalling in Almere. Tot daar gaat het altijd goed. Dan wordt de caravan aangekoppeld, en beginnen we onze reis naar waar de camping ook liggen mag. Dan is het altijd weer even wennen. Toeren maken, vlot doorschakelen. Want anders doet de auto heel humeurig. Doet hij net alsof hij het niet trekken kan.
Ik verbaasde me op de bus al vrij regelmatig, dat mensen blijkbaar denken dat het slim is om bij het invoegen zo dicht mogelijk achter een trager voertuig te hangen. Mijn inschatting is dat het juist niet slim is. Een traag voertuig, zal echt niet ineens gaan vliegen. Dus als je er dicht achter hangt, kun je nooit snelheid maken. Beter kun je wat afstand nemen. Dan kun je in 1 vloeiende beweging erlangs.
Maar goed. We bereikten dus Diever zonder haast (heerlijk, een heel rustig verkeersbeeld, als je in het kielzog zit van een lekker doortrappende vrachtwagen). En het opzetten van de voortent ging ook makkelijk (met dank aan een hele vriendelijke man, die tot de grotere groep hoorde waar wij ook deel van uitmaakten).

Onze caravan heeft inmiddels al wat uitbreiding gekregen. Een tweepersoons krukje, een oventje, een electrisch kacheltje, en een gasfles.
Het gas is puur om op te koken, aangezien de gaskachel die in de caravan zit, niet echt meer functioneert. Dus die ga ik er op termijn uithalen. Op de vrijgekomen plek gaan we dan het oventje neerzetten. (Lekker toch: afbakbroodjes als je in de vroege ochtend zit te kleumen in de voortent.).
Ook is er het schijnbaar obligate bosje nepviolen in een potje bijgekomen.
Dat hoort erbij. Voor sommigen. Persoonlijk hoeft het voor mij niet zo. Ik vind het kamperen erg leuk. Maar om nu te zeggen dat mijn caravan pas compleet is met de aanwezigheid van een potje nepviolen vind ik wat ver gaan.
Het enige dat wat mij betreft ontbreekt is een kleine BBQ, zodat ik niet alleen vlees kan bakken op ons tweepittertje, maar dat ik ook vlees kan verkolen. Net zoals ze dat in de steentijd deden... 
Ondertussen in Cothen

Een poos terug schreef ik over een arrogante Turkse artiest. Die niet wenste te spelen nadat hij een paar minuutjes werd opgehouden aan de grens, voor een routine controle.
Meteen onstond er een discussie, waarbij de 'Linkse Intellectueel' begon te bazelen dat hij zich schaamde voor nederland. Dit was "Nederland op zijn smalst", en de mensen van de grenscontrole waren "snotbakken met een gevechtspak en een geweer".

Afgelopen dagen schaamde ik me diep. Ik schaamde me om Nederlander te zijn.
De vermiste broertjes zijn gevonden. En meteen ontstond er een file naar Cothen. Het dorp waar ze gevonden zijn.
Ik herhaal: er ontstond een file, want laten we wel wezen: elk jaar met de pinksteren naar een woonboulevard begint ook te vervelen. Maar hey: die broertjes zijn gevonden, laten we kijken of we daar wat kunnen zien. En misschien nog een paar plaatjes schieten die we voor wat kralen kunnen verpatsen aan dat smerige Story, of Weekend.
Ik probeer me in te leven in het gezin dat besluit om de woonboulevard te laten voor het het is, en in plaats daarvan naar de plaats des onheils te gaan. Hoe gaat zoiets?
Ik zie een veel te dikke vrouw met een permanentje in een iets te nauw sluitende ochtend jas voor me. Met een iets te magere, shag rokende, besnorde huisvader.

De zeug, (pardon: vrouw) des huizes komt beneden en zegt tegen haar man:"Zeg lieve, vind je het ook wat suf worden, elk jaar de woonboulevard"?
De man antwoordt hierop:"hmm".
"Ik weet wat leuks, die broertjes zijn gevonden. Laten we naar Cothen rijden, en kijken of we wat van de kadavers kunnen zien".

En dan de man, die toch al niet tot de meest intelligente soort behoorde, en al jaren geleden heeft opgegeven om zijn vadsige vrouw tot rede te brengen, stapt in...

En dat resulteerde dus in een van de meest schandelijke files in de afgelopen tijd. Een file naar de vindplaats van twee om het leven gebrachte kinderen. Toeschouwers... Jaja. Sensatiebelust low-life.
Als het aan mij lag: al de mensen die daar niks te zoeken hebben een hele dikke boete geven. Zo dik, dat ze hun auto's kwijtraken. De opbrengst van dat geld gaat naar Jeugdzorg, zodat die ook weer wat slagvaardig is....






maandag 13 mei 2013

Ons eerste kampeeravontuur en moederdag.

De aankoop ging redelijk vlotjes. We wilden een oude caravan. Enerzijds om te kijken of het wat voor ons is, anderzijds omdat die oude caravannetjes wat minder luxe en wat meer charme hebben. (Waar zie je nog een lichtbruin interieur met van die fel oranje bruine gordijntjes?)
De aankoopprijs was interessant genoeg, want als we hem weer willen verkopen, kan dat in principe zonder verlies te lijden.

Afgelopen weekend voor het eerst met het ding op pad gegaan. Op een camping neergestreken in (jawel) Almere.
 Hulde voor Ilse, die zonder enige ervaring met ons caravannetje in een keer goed dat ding wist op te tuigen. Want er zat nog een verrassend complete voortent in.
En nog veel mooier: alle electra doet het.
Het kraantje is een mirakeltje. Een klein aluminium staafje in een s gebogen, die door middel van draaien een pittig straaltje uitpiest. Het draaien zelf, activeert het electronisch aangedreven pompje.
Ook de koelkast doet het prima. Je moet alleen niet een electronisch kacheltje voor thuis ook nog willen aansluiten, want dat trekt het 30 jaar oude electra circuit in het caravannetje niet....

Zijn er ook minpunten aan onze sleurhut? Ja, de handvatten waarmee je hem op zijn plaats kan rollen, zijn wat sleets geworden. Dus de regen komt er daar een beetje door naar binnen. Niks dat met een beetje huis- tuin- en keukenkit niet gedicht kan worden.
En een van de ritsen van de voortent, heeft zich op treffende wijze ontdaan  van het trekkertje. Waardoor het redelijk tocht in de voortent. Maar ook iets dat met een beetje beleid best aangepast kan worden.
Ergo; we hebben een superkoopje gedaan.

Iets anders is het natuurlijk om met zo'n ding te rijden. Volgens specificaties zou mijn auto dit vrachtje gewoon moeten kunnen trekken
Iets wat waarschijnlijk ook zo is, maar ondergetekende heeft nog weinig (zeg maar geen) ervaring met het trekken van een caravan. De eerste rit, ging dus zeg maar: niet bijster vlot. Toen mij uitgelegd werd waarom, trok ik wit weg van schaamte. Natuurlijk. Toeren maken. Onzuinig rijden. En dan doet de auto het aardig. Niet meer dan dat. Aardig. Ik blijf vinden dat het ding weinig trekkracht heeft. Tuurlijk, een BMW is natuurlijk niet ontworpen met in het achterhoofd dat hij na 14 jaar en 314000 kilometer nog een sloeber met een caravan moet vervoeren. Een BMW is er voor stoerheid en snelheid. En een caravan behoort niet tot stoer, en ook niet tot snel. (Hoewel er wel 'sport' op de zijkant van de caravan staat. Ik vraag me in alle oprechtheid af wat de fabriek daar precies mee bedoelt...)
Ook het achteruit een straatje keren, of inparkeren is iets spannends.
Toen we in Almere bij de camping aankwamen, bleek de ingang niet een voor de hand liggende poort te zijn. Het was zelfs nauwelijks aangegeven.
Dus reden we verkeerd. En moest ik ergens bij een t-splitsing van drie wel heel smalle weggetjes achteruit wegsteken. Als je dan je stuur ook maar een beetje scheef zet, maakt je caravan een bezopen slinger. Het zweet brak me uit. Ik zag de caravan al wegzakken in de greppel, met de auto er als een absurdistisch kunstwerk half opgetild over de weg hangend.
Toch maar eens een lesje nemen.
Maar uiteindelijk is het gelukt om zowel de auto, als de caravan veilig op zijn staplaats voor het weekend te krijgen.
DSWO, here we come!

Uiteraard was het gisteren moederdag.
Moederdag vorig jaar. Ik ben niet zo attent. En vergat vrij frequent om iets met moederdag te doen.
Maar vorig jaar was wel duidelijk dat het de laatste moederdag zou zijn voor mij. Dus ik reed maar weer eens naar het zuiden. Ik had niks gekocht, besefte ik onderweg, maar gelukkig was de albert heijn gewoon open, dus ik dacht origineel te zijn, en een flinke doos roomsoezen mee te nemen.
(Dit ook omdat mijn moeder nauwelijks meer at, en toch iets binnen moest krijgen, dus ik dacht: soezen zijn lekker en vullend, das goed voor haar).
Jammer alleen dat mijn zus dezelfde gedachte had, alleen dan met bossche bollen. Dus het einde van het liedje moederdag was dat ik minstens 2 bossche bollen en een veelvoud daarvan aan roomsoezen moest zien weg te werken. Ik heb bijna op het punt gestaan dat ik de komende jaren geen room meer zou eten. Maar dat is er dus duidelijk niet van gekomen.
Dit jaar stond ik dus op een camping. Wel moederdag, want Ilse heeft wel nog een moeder. (Gelukkig, leuk mens!).
Moet ik dan als schoonzoon (in wording, maar dat is semantiek) daar iets aan doen? Misschien wel, maar goed, mijn gebrek aan attentie speelt me parten.  Plus dat ik me (en dit zal heel raar lijken voor de mensen die me kennen) ook niet bepaald een houding weet te geven. En voor het gemak dan maar in de negeermodus stap. Als ik moederdag negeer, dan is het er ook niet. Zoiets. Of zo.
Raar is het wel. Moederdag om je heen zien gebeuren, terwijl je zelf geen moeder meer hebt.
Over een paar weken, heb ik alle jaarlijks terugkerende dingen gehad. Kerst, verjaardagen, sinterklazen, pasen, en moederdag, dierendag, de huishoudbeurs en wat dies meer zij.
Soms blijft het even slikken...

donderdag 9 mei 2013

Sportfonds? De ballen!


Ik heb ook op voetbal gezeten. De F-jes in het immer pittoreske dorpje Schin op Geul. De trainer was een vent die de wind er goed onder had, en meteen inzag dat ik totaal geen talent had. Ik hobbelde achter de meute aan, maar als ik die bal had, dan was ik evengoed in staat om die bal in het eigen doel te poeieren. Of zo ongecontroleerd weg te hengsten dat de bal tegen de (toch wel zeer brede) kont van de scheids aan kwam. (Met de hand op mijn hart: dichter bij voetbal geweld dan dat, ben ik nooit geweest).
Mijn teamgenootjes waren allemaal beter, en vonden het ook allemaal veel leuker dan ik. Bij mijn vertrek waren ze allemaal heel erg blij voor me, want ik had de beste keuze gemaakt.
Wel moest ik nog een paar jaar scheldwoorden aanhoren, want blijkbaar had ik mezelf niet bijster populair gemaakt in het dorp. Misschien al te vaak in eigen doel geschoten, of ongewild toch wat te vaak de bal van de medestander afgepakt. Het zou zo maar kunnen. 


 Nadat een groepje pubers een grensrechter doodmepte, is het weer raak: een 14 jarig etterbakje op het voetbalveld trapt zijn tegenstander het ziekenhuis in.

Nadat we de laatste tijd doodgegooid worden met reclame voor het Jeugdsportfonds (elk kind moet kunnen sporten!!!111!one!11) is dit natuurlijk voor mij een onzin fonds. Elk kind moet kunnen sporten, want dat is zo gezond....

Van muziek maken is vast komen te staan dat kinderen intelligenter worden. En het is totaal ongevaarlijk. Ik heb als docent nog geen gewelddadigheden mee mogen maken.
Nooit was er een orkest dat met een jury op de vuist ging, noch waren er kinderen die elkaar naar het leven stonden omdat Pietje per se op de grote trom wilde meppen.

Maar muziek moet worden wegbezuinigd, en sport, waarbij geweld eerder regel dan uitzondering begint te worden, moet worden gesteund.
Overdrijf ik? Nee hoor, de feiten spreken voor zich.

Ik denk dat we hoe dan ook wel flink moeten doneren aan dit sportfonds voor de kinderen. Die kunnen dit geld op twee manieren gebruiken.
1: de kinderen krijgen een uitgebreide psychologische keuring. De psychiater moet gaan vaststellen in hoeverre kinderen normale sportieve kinderen zijn, of dat er wat meer, duisterder karaktertrekjes verborgen zitten. Daarnaast gaat die psychiater kijken of de ouders van het kind in staat zijn om hun kind bij te brengen wat wel en wat niet geaccepteerd is.
2: mocht het alsnog misgaan met de lieve spruiten, kan dit fonds zorgen voor een fatsoenlijke nazorg voor de slachtoffers die vallen. En eventueel een opname in een gesticht mede bekostigen voor hen die toch langs het oog van de psychiater gerold zijn.

Ik ben het echt een beetje zat. Over kinderen die gewoon mooi muziek maken, hoor je nooit wat in de landelijke media. Want dat is niet stoer. Of niet hip. Maar sport moet uitgebreid in het beeld, want het is zo gezond. Nou, ik zie dat niet. Ik zie oprecht niet in wat er nu zo gezond is aan voetbal. Of wielrennen, waarbij ook hordes asociale horken de hele weg in beslag nemen, en boos worden als je niet meteen aan de kant gaat. En boos worden omdat ze van de sokken gereden worden door iemand die totaal niet kan anticiperen op het horkerige gedrag van de fietsers.
Ik zie ook niet wat er zo gezond is aan al die gipsvluchten die terugkomen van de wintersport.

Maar een kind dat zijn hart staat uit te spelen op zijn instrument, zonder iemand aan te vallen, het ziekenhuis in te trappen, of met gebroken ledematen terug te komen, wordt genegeerd....

Voor de mensen van NU.NL of Hart van Nederland: dat is ook Nederland. En dat zou je eens moeten laten zien....

woensdag 8 mei 2013

Zoals het trompetje thuis kickst, kickst het nergens....

Speciaal voor al mijn koperblazende vrienden. Deze spreekwoorden en uitdrukkingen mag iedereen gebruiken om zichzelf met een hilarisch antwoord te helpen als ze eens gekickst hebben.
Tenslotte: Beter een kicks als niks.... 

De morgenstond heeft een kicks in de mond.

Als er één kicks over de dam is, volgen er meer.

Een goede kicks, is het halve werk.

Veni, Vidi, Kicksy.

Datacompressie: Ik speelde het hele concert door, in slechts 1 seconde!

Van een kicks een olifant maken.

Twee vliegen in één kicks slaan.

Een trompettist in het nauw, maakt rare kicksen.

Waar een kicks is, is vuur.

De kicks komt uit de mouw.

De kicksen zijn de wereld nog niet uit.

Een kicks is 's werelds loon

Kicksen hebben de halve wereld.

Hoge bomen vangen veel kicksen.

Hoge kicksen vangen veel wind.

De kicks uit de boom kijken

De kicks valt niet ver van de boom.

Ook de beste boom geeft wel eens kicksen.

Na een kicks, komt zonneschijn.

Kicksen op laag water zoeken.

De Kicks komt aan de lippen.

Een kicksje-rozewater zijn.

Kicksen brengen geluk.

Tranen met kicksen huilen

Dat is kicksen met de pet op.

Als de ruifen leeg zijn, gaan de trompettisten kicksen.

Pluk de noot, niet de kicks

De kicks horen luiden, maar niet weten waar de klepel hangt.

In nood leert men zijn kicksen kennen.

Dat klinkt als een kicks

Van een koude kicks thuiskomen.

Met lange tanden kicksen.

Twaalf noten, dertien kicksen.




maandag 6 mei 2013

Een verhaal van Claus en een van mezelf.

Wat een klote-ochtend! Ik had ook al nattigheid moeten voelen, toen Marnix de blauwe doos weer klaar zette in de kamer. Maar ja, toen hij er vervolgens niks mee deed, was ik het weer vergeten. Volgende keer vlucht ik op tijd naar boven, naar een plek waar hij me niet vinden kan.
Maar goed, das nu te laat. Helaas.
Hij greep me na een paar uur vast, bij mijn nek, (de lafbek, want zo kan ik mijn nagels niet in zijn poten slaan) en propte me zonder veel plichtplegingen in die blauwe doos.
Om me vervolgens te vervoeren naar een man aan wie ik een gruwelijke tyfus-hekel heb: de dierenarts. Terwijl hij weet dat ik de pest heb aan die man. Die zogenaamd vrolijke, vriendelijke vent, die mijn hele lijf betast, bevoelt, beknijpt en bekijkt.
Heel de tijd heb ik lopen mauwen, grommen en blazen, maar niemand die zich er wat van aantrekt.
Nee, er moesten vieze druppels in mijn neus, en een heel pijnlijke spuit in mijn nek.
En alsof dat nog niet erg genoeg was, ging Marnix nog allemaal overbodige vragen stellen aan die etterbak. Ziet hij nu echt niet dat die dierenarts mij alleen maar wil pesten?
Dus om mijn woede goed duidelijk te maken, wachtte ik mijn kans af, en toen Marnix' aandacht verslapte haalde ik uit, en zette mijn nagels eens goed in zijn hand. Net goed!
En toen we weer thuis waren, dacht hij het goed te kunnen maken met brokjes. De lamlul.




 Toen ik afstudeerde, was ik in staat om het trompetconcert van Chaines te spelen. Maar ook talloze andere mooie werken passeerden de revue. Solo concerten, orkestliteratuur, al dan niet met orkest gespeeld.
Maar nooit ben ik voorbereid op wat ik in het latere leven zou gaan doen: signalen spelen. Let wel: dit is niet het enige werk dat ik bij de kapel doe, maar wel een zeer belangrijk stukje werk.
Tijdens mijn studie heb ik zelfs nog nooit een signaal gespeeld. En fatsoenlijk een mars lopend spelen, heb ik pas geleerd toen ik in dienst ging.
En pas vrij recent ben ik er echt van doordrongen wat een signaal betekent voor de betrokken toehoorder.
En dat maakt een signaal spelen zo lastig. Niet omdat die noten nu zo denderend moeilijk zijn. Niet omdat de weersomstandigheden het lastig maken. (Hoewel dit ook zwaar mee kan wegen). Maar omdat je wil dat je signalen dat uitstralen waar die mensen op zitten te wachten. Troost, herinnering, erkenning van eer.

Als het misgaat, krijg je veel onterechte hoon over je heen, vaak van mensen die totaal geen flauw benul hebben waar het om gaat. Een kicks of een braam. Het kan iedereen overkomen.  Maar zou u het durven, en kunnen? De bespeler in kwestie weet heus wel dat het gebeurde. En zal daar wel of niet later even over vloeken. Is dan het expliciet noemen van dat missertje nog zo nodig?  Als het erop aankomt, zijn de zeikerds bijna altijd degenen die zelf het hardst voor dat soort moeilijkheden wegrennen... 

Op 4 mei moest ik op de dam 2 noten spelen. Het signaal Geeft Acht. Ter aankondiging van het arriveren van de Koning en zijn Koningin. Tegen de mensen van de organisatie grapte ik:"Als ik een noot mis, heb ik de helft van mijn optreden versjteerd".
De mensen van de organisatie waren allemaal even lief en bekwaam. Maar toch wel wat spanning. Uiteraard. Ik was ook de eerste musicus van de KMAR die een actieve rol kreeg bij de nationale dodenherdenking. Vele reacties die ik kreeg waren ronduit positief. En dan schiet ik in de verdediging. Want ja, het zijn toch maar twee noten. Aan de andere kant, voel ik dan ook gelijk weer wat trots. Heb ik toch maar even geflikt. En vind ik er toch best wel veel eer in om zoiets 'simpels' te doen. Nee, het is geen Mahler symfonie. Maar voor veel luisteraars toch net zo indrukwekkend.




Auto en flora.

Let op: verkapte reclame!!! Zoals iedereen weet: een auto rijden kost geld. Vorig jaar, vlak na ons huwelijksreisje kocht ik van vriendje Ke...