Claus, zeehond en anders....

Al een hele poos hebben wij het idee dat kater Claus, mijn vriendje van meer dan 10 jaar, op zijn laatste benen loopt.
Hij is dement. Hij ziet slecht. Hij hoort slecht. Hij heeft pijn. Zijn neus doet het minder. Hij wordt zwak. Vroeger was hij de buurt-terror-kat, die alle andere katten in elkaar mepte, nu is hij zelfs niet meer tegen Colette opgewassen.
Colette, die angstig van een veilig plekje tegen alle katten blaast, maar naar binnen racet als de uitgescholden kat terug kijkt. Colette, het scharminkeltje, kan Claus vloeren, zo zwak is hij geworden. Oud dus. Oud en op. Als je het mij vraagt. 
Dus met de dierenarts-assistente gebeld. Zij hoorde het verhaal aan, en maakte een afspraak voor Claus. Een afspraak om hem op een humane wijze verder lijden te besparen, dit in overleg met de dierenarts uiteraard. Want de dierenarts heeft een stem in het kapittel.
De dag van te voren hebben we Jente ingelicht, die in tranen uitbarstte. (En dat vond ik verbazend, want Claus en Jente vind ik van alle combinaties die er in dit huis te maken zijn, niet de meest voor de hand liggende, maar goed). Uitgelegd wat de bedoeling was, en dat het goed zou kunnen dat Claus niet meer levend van ons bezoekje aan de dierenarts terug zou komen.
En of ze mee wilde. Dat wilde ze niet.
We gaan het beest begraven in de tuin, of ze misschien een bordje voor bij zijn graf wilde maken. Dat wilde ze wel, dus een plank en een tak verder, maakte ze inderdaad een heel mooi plankje voor op het graf.
Bijpassend gestemd, tilden we Claus in zijn reismandje en vertrokken met hem naar de dierenarts.
Zij hoorde ons aan, en gaf pijnstiller mee. Of we het nog maar eens 2 weken aan wilden kijken.
Begrijp me goed: ik vind het fijn dat Claus nog even niet dood hoeft. Hij is mijn vriendje van vele jaren, en als het aan mij ligt, blijft dat zo. Maar gebaseerd op alleen pijn, vind ik het wel erg magertjes allemaal. Heeft die alsnog geen jofel leven. Want als we hem buiten laten, kunnen we elke 2 weken met hem naar de dierenarts voor antibiotica. Heeft hij weer een pak slaag gehad.
Houden we hem binnen (wat zal moeten omdat hij zó dement is dat we bang zijn dat hij de weg kwijt raakt) wordt hij ook ongelukkig, en door Colette in elkaar getrapt.
Zijn voertjes moeten we praktisch door zijn strot rammen, want hij ziet ze niet en ruikt ze nauwelijks.
Hij kan behoorlijk uithalen als hij schrikt, want hij ziet of hoort ons niet meer aankomen. Dus ja.
Pijnstiller dus.
Ik weet het niet. Ik heb niet het hart om hem zelf maar de nek om te draaien, maar ik vind persoonlijk dat hij lijdt. Lijdt aan een oud en krakkemikkig lijf. En dat is niet wat ik voor me zie voor mijn vriendje.

Ik was dus een paar dagen goed te grazen genomen door iets dat heerste, en met het verstrijken van de tijd kom ik steeds dichter bij een up and running soort van staat. Dat is mooi. Want op een gegeven moment komen de muren op me af. Ga ik me vervelen. NCIS werd gebinged, maar dat maakte niet dat ik niet op een gegeven moment niet alleen meer bezig was met het bevechten van een of ander druiloorderig virus, maar ook met het bestrijden van de verveling. 
Enige restant nu nog, is een blafhoest waar de gemiddelde zeehond jaloers op is. Het is niet zoals met niezen, dat ik de ramen eruit bulder, maar enigszins gewelddadig mag mijn gehoest best genoemd worden. Ik kan ook niet meer schalks rondsluipen, als mijn keel de kriebels krijgt, dan valt mijn locatie hoorbaar op. Ik kreeg het zelfs voor elkaar dat passagiers nogal schrokken van mijn geblaf achter het stuur. Ik meende wat ineengekrompen zieltjes te zien, angstig voor corona, of erger.
Maar ook dat trekt weg. Het trekt weg en dat is niks te laat aangezien we aanstaande maandag het kinderfeestje van Jente hebben. Speciaal gepland op een studiedag van haar juf, zodat we wederom de ouders van haar vriendjes ontlasten op een extra vrije dag voor die kinders.
We gaan wederom naar een krijspaleis, want Jente is dol op krijspaleizen, en nu ze er nog net de leeftijd voor heeft, zijn wij blij als zij blij is. En vorige edities van haar feestje, waren altijd minder vermoeiend dan we op voorhand vreesden, dus dit jaar vrees ik niks.
Hooguit dat ik nog steeds niet echt verstolen aanwezig kan zijn, omdat mijn blafhoest intens gewelddadig door de ruimte schalt als mijn keel de kriebels krijgt en eventuele andere aanwezigheden de bibbers bezorgt.

Verder ben ik een beetje inspiratieloos. Er was ook weinig opzienbarends op mijn werk, maar ik realiseerde me ineens wel iets.
Toen ik het bussen naast het musiceren deed, was er veel meer sprake van een soort van vakantiegevoel. Het "anders" was iets dat het leven als musicus brak en gezien mijn state of mind met betrekking tot het musiceren, leefbaar hield.
Maar inmiddels ben ik dus fulltime buschauffeur en merk ik dat het "anders" normaal is geworden. Niet per se slechter, want dan zou ik gaan rennen, maar het bijzondere is er vanaf. Ondanks dat ik nog steeds heel erg kan genieten van het werk en de omgeving van dat werk.
Dit geschreven hebbende, begint dus mijn wat langere weekend, en wens ik u allen een beste toe.

Shenanigans deeltje veel en vaak.

 Onze zomervakantie is een feit. Dat is die elk jaar, en ook dit jaar zijn we erin geslaagd iets te vinden waar we beiden blij van worden.
Ilse wilde na de extreem natte ervaring van afgelopen jaar, iets met meer zon. Ik wilde vooral niet al te veel of te ver rijden.
We gaan dus naar de zon, en we moeten er ongeveer 12 uur over rijden.
Dát is een record.
Waarom ik niet zover wil rijden? Nou simpel: ik heb de schurft aan het rijden met een aanhanger. Dit kostte me namelijk vorig jaar de wiellagers van ons kleine karretje. En dat karretje hebben we nodig om alle kampeerzooi te vervoeren.
Oke, maar dat allemaal gezegd hebbende: we gaan zonder karretje. Want via een vriendin van Ilse kunnen we een huisje huren op een park nabij Montpellier. En dat schijnt serieus een toffe stad te zijn, half uurtje rijden van het strand en op twee uur van het Dali-museum in het noorden van Spanje.
Zonder karretje hoef ik geen rekening te houden met een maximale snelheid (waar ik, getuige het versneld aftakelen van dat karretje toch al geen rekening mee hield), en misschien gaan we zelfs wel met Ilse's panda, gewoon omdat we nog nooit met een Fiat op vakantie zijn geweest, en we de ruimte dit jaar minder nodig hebben. Wat schone onderbroeken, wat zwemspullen een paar speeltjes voor Jente en gas op de plank. Het zou zomaar eens een goedkope trip kunnen worden. Qua brandstof....
Maar omdat het lang nog niet zeker was waar en hoe we op vakantie zouden gaan (Engeland speelde ook door ons hoofd, maar dat vonden we om meerdere redenen een onhandige optie), waren we ook naarstig aan het zoeken naar een nieuw karretje.
Liefst iets dat een hogere snelheid aan zou kunnen, zonder meteen zijn wielen los te willen laten.
Liefst iets dat opklapbaar was, omdat we eigenlijk beiden wel klaar waren met een karretje in de voortuin, waardoor iedereen ziet dat je er wel of niet bent.
En zo kwamen we op het idee om een karretje met huif te kopen, die eraf kan. Huifje los, karretje op zijn kont en zo, hopla de steeg door en de achtertuin in.
Nieuw zijn die dingen niet gek duur, maar via de verkoophoek van het alomtegenwoordige gezichtenboek, zag ik een "als nieuw" geadverteerd exemplaar staan.
Interesse gewekt, en ik stuurde de verkoopster een bericht dat ik interesse had en met expliciet de vraag of de huif afneembaar was.
Korte, duidelijke communicatie. Hou ik van.
Haar antwoord: "is reeds verkocht".  Toegegeven: ook haar communicatie was kort en helder.
Oke, dat vroeg ik niet, mijn vraagstelling was toch erg duidelijk. Ik heb namelijk geen interesse in die kar als die huif niet afneembaar is, en dus vraag ik niet of die reeds verkocht is, want als die advertentie nog zichtbaar is op marktplaats, ga ik er vanuit dat die niet al verkocht is. Lijkt me logisch, toch?
Dus ik reageerde, wat flauw: "Hoe laat is het? Het is 10 graden celsius".  Daarmee liet ik het voor wat het was.
Kreeg ik als reactie: "Zaterdag om 10:00".
Schiet mij maar een boom in. Antwoord geven op een niet gestelde vraag, en dan nog serieus in gaan op een flauwe uitspraak. Zoals een lieve ex-collega dat omschreef: Can't argue with stupid.
Maar goed: onze vakantie staat, en ik leef er nu al helemaal naar toe.

Een deel van deze blog (of sowieso deze hele blog, dat moet nog blijken) tik ik op valentijnsdag. Elk jaar claim ik dat ik het maar onzin vind, dat hele valentijnsdag, en elk jaar weet ik op het laatste nippertje de romantiek in onze relatie te redden met een paar kilo chocola.
Ter ere van valentijnsdag wil ik toch even mijn mening geven over een of andere Anouk. Een of ander zingmokkel die een fotootje plaatste van een bebloede lap die ze in haar schijthok omhooghield, met de tekst: dit maakt je vrouw. Of zoiets.
Behoorlijk wansmakelijk om op die manier aan te geven dat je de ontwikkelingen van de 21e eeuw en die van de mensheid als geheel niet meer bij kan benen, nietwaar?
Ik bedoel: het is ook wel supereng om geconfronteerd te worden met het feit dat je wereldbeeld misschien niet meer helemaal in de 21e eeuw past, maar om dat op die manier kenbaar te maken...
Dan heb je wel heel erg aandacht nodig omdat je muziek blijkbaar niet meer genoeg aandacht genereert.
Dat hele Anouk-onding, met haar 20e eeuwse, jaren '80 jongens bloempot-kapsel is volgens mij wel de laatste die iets over andermans leven en levenskeuzes moet zeggen. Zelf leeft ze, op zijn zachtst gezegd ook niet volgens (populistische? Calvijnse??) normen en waarden, met haar kroost van talloze verschillende kerels. De hypocrisie van dat vrouwtje is stuitend.
Het is helaas wel een uiting van iets wat me steeds meer opvalt: we leven in de 21e eeuw. En mensen veranderen. En mensen staan op barricades of geven uiting aan dingen die voor hen, op dit moment belangrijk zijn. Populistische lieden vinden dat griezelig, en verzuchten vaak hoe het vroeger allemaal beter was. Dat we eens "normaal" moeten doen. Maar die lieden vergeten vaak dat het vroeger helemaal niet zoveel beter was. Ook zij hebben geprotesteerd voor dingen. Of tegen dingen. Ook zij hebben veranderingen geforceerd omdat zij vonden dat dingen anders of beter konden. En anders hun ouders wel. Of hun broers of zussen. Ik ben blij dat er toen ook gestreden was tegen bepaalde mores. Tegen dat "normaal", want anders hadden we nu geen kapsalon, chinees of shoarma en sushi. Dan waren we nooit verder gekomen dan die (ook heel lekkere, voedzame, maar toch saaie) kruimige piepers en het sudderlapje.
Dus laten we niet doen alsof geluk vroeger zo gewoon was. Laten we elkaar eens niet de maat nemen met zogenaamd grappige plaatjes, of zoals in het geval van flutje Anouk met wansmakelijke bullshit.
Volgens Ilse ben ik het tegenovergestelde van "woke", en maar zeer ten dele "inclusief".
Veel van de problemen die door anders-zijnden worden ervaren of aangekaart, raken mij niet. En ik kan er letterlijk niks mee. Niet eens uit onwil, maar letterlijk uit onbegrip. Ik snap ze niet. Maar laat mensen in vredesnaam gewoon hun ding doen. 99% van al die "dingen" raken mij niet. Heb ik geen last van. Dus waarom zou ik ze omlaag trappen? Heb ik niet nodig. Misschien kan zangflutje Anouk met haar jaren '80 jongenskapsel daar een voorbeeld aan nemen.
Oeps, ben ik ook even hypocriet. Ik had namelijk Anouk ook niet omlaag hoeven trappen, en dat deed ik toch, ondanks dat ze daar zelf veel beter in is gebleken. Ach ja: ook met hypocisie is het zo: it takes one to know one. En uiteraard hadden Ilse en ik daar op valentijnsdag een best levendige discussie over.

Het is inmiddels zaterdag en ik zit nog steeds mijn blog te tikken. Met tussenpozen.
Ik zit mijn blog te tikken, en moet alle zeilen bijzetten om wat leesbaars op het wit te krijgen, want de griep heeft me een fikse dreun op mijn kanis gegeven.
Het begon eergisteren al te sneeuwen achter mijn ogen, en tijdens het laatste uurtje van de poetskoets merkte ik dat de holtes in mijn hoofd dicht gingen zitten. Mijn luchtwegen het moeilijk kregen. En mijn interne thermostaat begon zeer gemengde signalen af te geven. Zozeer, dat de verwarming van de bus (en op de thuisreis het systeem van mijn auto) het niet meer bij kon benen. Warm koud... Zo snel als ik de temperatuur comfortabel wilde van warm naar koud, kreeg geen enkel systeem voor elkaar zonder volstrekt in de war te raken. Doe maar een raampje open of zo.
Het heerst, en ik heb er een klap van gekregen.
De nacht was serieus voor bepaalde gezinsleden niet leuk. Ik snurkte zó hard, dat Ilse letterlijk gevlucht is. Ik snurkte zó hard, dat mijn huig geen klein fliepertje achter in mijn mond is, maar opgezwollen is als een bal gehakt, die ik niet meer doorgeslikt krijg. Het ding zit met praten dan ook vreselijk in de weg.
Ik had ijldromen. Ik droomde dat de kapper mij met zo'n mesje waarmee ze ook de nekharen wegscheert, mijn hele hoofd aan het scheren was. Toen ik na een minuut of tien aangaf dit toch niet te willen, begon ze te mauwen.
Maar dat mauwen bleek dus echt, want toen ik haar hand wegsloeg, bleek ik kater Claus een mep verkocht te hebben. Die was namelijk enthousiast aan mijn kop aan het likken...
Weg ijldroom.

Ook een manier om je weekend in te gaan. To be honest: ik had liever gewoon gewerkt, want dit is niks...
Ik wens eenieder een goede toe.

Luchtige huiselijkheden.

 Er zijn ongelooflijk veel mensen die onze aardkloot bevolken, en ook ik ontkom er niet aan om te moeten toegeven dat ik (op basis van een té snelle inschatting) bepaal dat iemand wél of niet in mijn straatje past. Dat betekent niet dat ik gelijk de oorlog aan iemand verklaar, iemand doodwens, of dat iemand ook daadwerkelijk slecht is, maar gewoon dat ik niet iedereen té knus in mijn aura wil laten paraderen.
En ja, dat is vaak puur subjectief, en het zegt net zoveel over mij als over de ander.
En net zo vaak heb ik het mis, als dat ik gelijk had.
De gesoigneerde heer die zijn troep in de bus achterlaat, en "not amused" is als ik de kans grijp om hem zijn troep alsnog in zijn handen te duwen. 
De sjofele slons die keurig netjes komt vragen of ze mag roken, want haar overstap was 8 uur en ze heeft dringend nicotine nodig.
Ondanks dat ik probeer om mensen zo neutraal mogelijk te behandelen, blijkt dat dat soort neutraliteit eigenlijk niet echt stand houdt. Nu, zo blijkt maar weer: ook ik ben maar een mens.
Tijdens een van mijn ritjes, stond er een vent voor in mijn bus, die ik eigenlijk al ingedeeld had onder het kopje "Niet In Mijn Aura Alsjeblieft".
Sowieso vind ik het vervelend als mensen te ver voor in de bus staan, het ontneemt me zicht naar buiten, en het is een veiligheidsrisico. De meneer in kwestie reageerde vlot en zelfs vriendelijk op mijn verzoek om naar achteren te stappen. Veel plaats had hij niet, maar het metertje dat hij meewerkte, was voldoende. De rit kon aanvangen.
Mijn radiootje kabbelde zachtjes en ineens kwam de beroemdste zanger van het Levenslied eruit gekabbeld. Dreetje Hazes. Die zong over een vrouw die in hem geloofde. Ik ga daar persoonlijk goed op. Ik hou van Hazes. Andre Hazes senior wel te verstaan, die jonge snotneus die op de faam van zijn vader meelift, lust ik minder.
Hoe dan ook, tijdens dat liedje hoorde ik op de cabinedeur van mijn bus een zacht getrommel, en een snelle blik naar rechts onthulde dat de eerder vernoemde passagier in vervoering mee stond te trommelen en te pommen op de muziek van Dré.
Ik kon een glimlach niet onderdrukken, en de man sprak me aan. Hij sprak me aan met een stemgeluid dat veel vriendelijker en zachter klonk dan ik op basis van zijn uiterlijk had ingeschat. 
Hij liet zich ontvallen dat hij dit zulke mooie en gevoelige muziek vond. Dit deed hij in een Zuid- Europees klinkend Engels. Hij verstond er geen woord van, maar genoot intens van de muziek. En zo kon het dat ik een Zuid Europeese reiziger ineens begon te vertellen over het onvervalschte Hollandse Levenslied, André Hazes en zijn leven, en de lieve reiziger begon meteen op spotify allemaal Hazes liedjes te downloaden, vlak voor zijn vlucht zou vertrekken. Voor onderweg. Als fijne herinnering.
Een box en een high-five later, en ik zat eventjes alleen in mijn bus te genieten van het feit dat ik toch weer te snel was met iemand in de verkeerde categorie indelen. Liever zó, dan andersom.
En precies op dat moment kwam "Wonderful World" de radio uit. Ik lieg niet. Hoe mooi moet je het hebben.

Voor buitenstaanders kan ons werkveld er behoorlijk onoverzichtelijk uit zien. Een groot betonnen terrein, met allemaal op elkaar lijkende vliegtuigen erop, en ik breng mijn bus met lading naar een schijnbaar willekeurig exemplaar. En dan heb je het nog niet over bagagetrekkers die je links en rechts om de oren vliegen, over de meest futuristisch uitziende apparatuur die rond rijdt, soms schijnbaar zonder enige vorm van bestuurder (hoewel ik vaak het gevoel heb dat de bestuurders van dergelijke apparaten weinig veiligheid toevoegen, hooguit laten verdwijnen, met hun armzalige rijkunsten en dito verkeersinzichten). 
Daar krijg je soms vragen over.
Veel collega's, zo weet ik,  hangen dan de meest bizarre antwoorden op, zo vertellen ze in de kantine.
Een vriendelijke zakenachtigeman, vroeg mij op een gegeven moment hoe ik zo zeker wist welk vliegtuig ik hem moest afzetten. Ik zag mijn kans schoon om ook eens iemand een totaal bezopen verhaal op te dissen.
En met mijn meest uitgestreken gezicht antwoordde ik dat ik dat helemaal niet zeker wist, maar dat het een blauwe is, er staat KLM op, dat die er in mijn ogen niet beschadigd uit ziet, en dat deze dus wel goed zou zijn.
De uitdrukking op het gezicht van de man was extreem priceless, en ik zag hem gewoon denken...
Toen toch maar even uitleg gegeven over registraties, opstelplaatsen en gatenummers.
De opluchting was ook priceless, maar ik zag hem boven bij de trap toch nog even voor de zekerheid vragen of...

Ik vertelde al dat we op zoek waren naar wat nieuwe eetkamer-ameubelementen. Een nieuwe tafel en eettafelstoelen stonden op ons wensenlijstje. Die tafel hadden we, ondanks de treurniswekkende ervaring in een "flagship-store", ver van huis, online besteld bij datzelfde bedrijf. Zo zie je maar: internet is vaak een betere en goedkopere winkel dan hun real-life tegenhanger.
Maar ja. Dat was alleen nog maar de tafel. We wilden eigenlijk ook wel bijpassende stoelen. Of in elk geval: nieuwe, betere en comfortabeler stoelen.
En daartoe ontkom je er al helemaal niet aan om naar zo'n winkel te gaan, want je wil ze toch een heel klein beetje bezeten hebben, om zeker te zijn dat je een comfortabele stoel onder je kont koopt.
Gelukkig bleek de maandagmorgen een uitstekende dag voor zo'n excursie te zijn. De fysieke winkel was nagenoeg leeg, dus wij konden naar alle hartelust zitten en kiezen.
En elke keer vonden we uiteraard de duurste optie, het fijnste zitten. En op zich: voor comfort en kwaliteit dien je te betalen.
Ik moet eerlijk bekennen: ik heb tot heel erg recent (zegge 2 jaar geleden, toen we deze stoelen kochten) nooit erg veel geld of interesse gehad in het kopen van meubels. Het moest functioneel zijn. En niet veel kosten. Ilse was al meer van de "looks" zeg maar. Mij boeide dat niet veel.
Maar op een gegeven moment kom je op een punt in je leven dat comfort ook belangrijk wordt, en dat de kringloopwinkel eigenlijk niet meer kan leveren wat jij wil.
Ik wist niet dat het zó ongelooflijk veel geld kon kosten. Bijna 2 ruggen voor een tafel en wat stoelen. Voor bijna 2 ruggen koop je de hele kringloopwinkel.
Toen ik mijn verbijstering over dit soort bedragen ventileerde tegenover al wat ervarener collega's keken ze me grijnzend aan, en er waren collega's die zeiden dat 2000 euro alsnog niet overdreven veel geld was voor een eetkamersetje.
Een ander wist het te relativeren door te zeggen dat je die eettafel over 10 jaar eens een schuurbeurtje en een nieuw laklaagje geeft. Iets wat onze huidige tafel ook al een aantal malen heeft ondergaan.
De stoelen zijn dus echt iets wat wij willen. Dat wil zeggen: het comfort. Alsof je op een wolkje gaat zitten, zo zacht. Zonder hun steun te verliezen. Het zijn echter ook en vooral op aandringen van Ilse, stoelen met wieltjes eronder, en ik vrees dat ik daar wel een beetje spijt van ga krijgen met 3 adhd'ers in huis, en vooral voor de inboedel- en zorgverzekeraar lijkt het me een crime. Ik zie Jente met stoel en al door de tv of tuindeuren heen denderen, en ik denk dat we voor Ilse regelmatig naar de spoedeisende hulp moeten om haar stuitje te laten repareren.
De kleuren zijn op zijn zachtst gezegd bijzonder te noemen, maar dat went vanzelf.
Blijkbaar moet de pigment van die kleuren nog geoogst worden, ergens in allemaal onherbergzame jungles, want de levertijd is pas in week 18. Dus ik heb nog eventjes om me mentaal voor te bereiden, en de verzekeringspolis uit te breiden.
Zonder gekheid: ik denk dat we best wel een mooie set hebben gevonden, die in elk geval een jaar of tien mee zal gaan.
En als update: de tafel staat! Afgeleverd. We moesten zelf de poten eronder schroeven, maar dan heb je ook wel een plaatje. Iets minder massief, lichter. Maar qua kleur donkerder en door zijn vorm wat frivoler. We zijn er blij mee, en dat is wat telt.
De oude tafel is verbannen naar buiten tot we voldoende rommel hebben om de grofvuil ophaaldienst te laten komen.

En dan zijn we er nog niet, qua wonen. Want we vinden eigenlijk dat we ruimte gebrek hebben, zelfs met alle soorten van opruimen die we wel (en juist niet) doen.
Verderop in de straat zijn er bewoners reeds begonnen met het ophogen van hun huis. En het ziet er best appetijtelijk uit, een extra verdieping op het huis. Vooral als ik bedenk wat ik allemaal met die extra ruimte kan "hobby'en". En Ilse ook. Met haar naaikamer.
En wellicht een grotere kamer voor Jente. En een logeerkamer voor het geval er iemand zo gek is om in ons huishouden van Jan Steen te willen logeren.
Zulks zou idealiter gefinancieerd kunnen worden uit de overwaarde, en stiekem hoop ik daar op, dan is die overwaarde ineens geen leuk item voor de kringverjaardag, maar een daadwerkelijk nuttig iets.
Dus de stoute schoenen aangetrokken, en het betreffende bouwbedrijf dat nu al een dikke week door onze straat rijdt gebeld om eens te vragen wat zo'n grapje moet kosten. Dus die komen binnenkort langs voor een gesprek, waarin onze wensen, vragen en andere formaliteiten worden besproken en omgezet in een vrijblijvende offerte.
We zijn heel benieuwd. Ik vind het ook wel spannend, want ik heb zulks nog nooit gedaan.

Dat geschreven hebbende, vangt het weekend voor sommigen weer aan, en wens ik ieder een beste.

Voorliefdes en suffigheden aan tafel.

Op het platform rijden we met 4 verschillende bussen rond. 3 varianten zijn elektrisch aangedreven, 1 ervan is diesel aangedreven.
De laatste tijd heb ik een voorliefde ontwikkeld voor de dieseltjes, die ik liefkozend Bertha Breedreet 1, 2 of 3 noem, afhankelijk van hun rugnummer, we hebben er namelijk drie van rondhoesten. Pardon: rijden.
Die dieseltjes hebben prettiger stoelen voor de chauffeur, een goed werkende kachel, hebben een wat kortere draaicirkel, liggen als een huis op de weg en rammelen minder.
Een ander groot voordeel van de Bertha's is dat ze van binnen veel ruimer zijn dan hun op prik rijdende tegenpolen. Zelfs met handbagage kan ik er 60 mensen in kwijt, terwijl de prikbussen met 45 passagiers soms al propvol lijken, zeker als mensen de veiligheid van hun kind weer eens ondergeschikt maken aan het gemak van het niet inklappen van hun vermaledijde kinderwagens.
Nadelen hebben ze ook: de versnellingsbakken zijn niet per se ingericht op een leven op een platform waar de maximale snelheid 30 km/u bedraagt, en dat merk je omdat het schakelmoment precies rond de 30 km/u ligt, wat soms voor gekke gevoelens bij alle betrokkenen kan leiden. Denk je braaf 30 te rijden, gaat die overschakelen naar een hogere versnelling, waardoor je ongemerkt sneller rijdt dan is toegestaan. En als je het wel opmerkt, en je gas loslaat, schakelt Bertha terug en dat voel je, gevolgd door hoorbaar voetengeschuifel achter je. Kortom: je moet subtiel rijden. Of snel rijden.
Een ander kleinigheidje waar ik niet erg blij van word bij de Bertha's: er zijn geen prullenbakken in gebouwd. Dat betekent dat mensen, als ik ze niet tijdig aanspreek, het doodnormaal vinden om hun rotzooi maar gewoon achter te laten. Bijna dagelijks dat ik mensen nog even snel hun rotzooi in hun handen moet drukken, omdat ik simpelweg hun poetsvrouw niet ben.
Maar ik zeg: lang leve Bertha Breedreet 1, 2 of 3. En als je een witte bus met blauwe banen en soms een grijszwarte rookpluim voorbij ziet rijden, met op de bok een breed grijnzende chauffeur: het zou kunnen dat ik het ben.

En omdat ik ik ben, en dus niet altijd even oplettend kan zijn bij sommige basale taken die het leven me toegooit, kon het gebeuren dat ik een kleine stommiteit uithaalde.
Dat zit zo:
Mijn auto heeft een poosje geleden nieuwe lichtbronnen gekregen. LED lampen. Prachtig lichtbeeld, heel erg blij mee. Erg fijn in het donker.
Alleen vindt de BSM (board-system-moteur) dat er een lamp kapot is. En telkens als de automatische verlichting uit gaat (bijvoorbeeld als ik een tunnel uit rij) kakelt ze dat er een dimlicht defect is. Dat is niet zo, want ik controleer dat vrij frequent, maar toch denkt zij dat dat zo is.
Om dat gekakel te voorkomen, schakel ik vaak de dagrijlampen in. Dat geeft in tunnels voor en achter goed licht, en voorkomt dat ze bazelt over kapotte verlichting, omdat de automatische dimlichten dan uit staan.
Op een zekere dag, het was een woensdag, sterker nog: het was afgelopen woensdag, reed ik op die manier naar mijn werk. Ik had het een en ander aan mijn hoofd. Een paar minder positieve zaken die men op mijn werk naar mijn hoofd had geslingerd, die toch meer onder mijn huid zijn gaan zitten, dan ik wenselijk vind. En dus parkeerde ik mijn auto, stapte uit en snelde naar de bus.
Ik startte Bertha 2 op, had lol met mijn collega's en de paxen en heel erg bijtijds klonk de stem van de regie dat we naar huis konden.
Een lieve collega bracht ons naar de parkeerplaats en daar aangekomen wandelde ik in de richting van mijn auto. In de verte zag ik wat lampen branden, en dacht nog bij mezelf:" die sukkel is niet blij, dat hij zijn lampen vergat uit te doen".  Ik grijnsde er zelfs bij.
U voelt hem zeker aankomen?
Tot mijn grote verbijstering kwam ik er na nog wat passen achter dat ík dus inderdaad die sukkel was.
Mijn gegrijns vervaagde tot een somber gestaar en in gedachten zag ik de wegenwacht al aan komen, om een sukkel te helpen die zijn accu leeg had laten lopen.
Toch maar eventjes proberen, en tot mijn opluchting besloot mijn auto toch maar te starten. Zij het moeizaam en langzaam, alsof ze me humeurig een uitbrander gaf voor mijn stommiteit, maar het niet erg genoeg vond om me in de kou te laten staan.
En met de thuisreis, was de accu weer volledig geladen om de volgende dag gewoon weer dienst te doen alsof er niks gebeurd was.

En dat was nodig, want na alle deuren die dicht zijn gegaan (letterlijk en figuurlijk) vinden we het nu tijd worden om een nieuwe tafel te kopen en nieuwe eettafel stoelen.
We zijn op verschillende plekken wezen kijken, tot in Lekkerkerk aan toe, waar een "flagship-store" van een bepaald "hip" merk zit. Voor een flagshipstore, vond ik de hoeveelheid tentoon gestelde waar teleurstellend, maar we vonden er wel een tafel die ons qua kleur, vorm en poot heel erg aan sprak. Aangezien die tafel ook het enige was dat aanspraak verschafte (het aanwezige personeel zei boe noch bah) hebben we die na een lange terugreis online maar gewoon besteld. Stoelen doen we later in Almere zelf wel, aangezien de opgestelde stoelen in dat specifieke woonwarenhuis dusdanig harteloos en onhandig waren opgesteld dat we daar niet echt een fijne keuze uit konden maken.
De terugreis was een letterlijke trip down memorylane, want we reden langs de lek, de route van buslijn 90, die ik in mijn tijd als OV-chauffeur regelmatig reed. Nog steeds prachtig langs de Lek, kleine smalle straatjes waar ik mijn auto doorheen moest loodsen. Mooi man.
Het overtochtje met de pont, voorafgaand aan dat stukje van mijn werkzame leven, was een leuke kers op de taart voor Jente die erover ging vloggen. Het tussenstopje bij een lokale bakker in een van die dorpjes was voor de maag dan weer erg leuk.
En dan een nieuwe tafel bestellen.
Ik ben heel benieuwd.

Hoe dan ook: ik heb eventjes weekend, en ik geniet van het verbeterende weer, want het betekent weer wat reuring in de tuin omdat Jente met haar vriendinnetjes op de trampoline kan ravotten.
Ik wens eenieder een goeie toe.