woensdag 25 juli 2018

What are the odds?

What are the odds....

Schiphol verstouwt dagelijks bijna 200.000 reizigers. Waar ik als platformchauffeur er ongeveer 1200 van voor mijn kiezen krijg.
Van die 1200 zijn er 1190 letterlijk voorbijgangers. Ik zie ze, ik tel ze, ik ben klantvriendelijk en "on we go". 5 ervan heb ik wat meer mee, omdat ze gezellig komen kletsen, omdat we grapjes uitwisselen of omdat ik ze een heel klein extraatje (voor zover toegestaan is) help.
2 ervan zijn werkelijk van het soort "we halen nog eens extra bloed onder de nagels van uw vriendelijke buschauffeur vandaan".
Een miss Piglett in het roze met haar gespierde-spijker-vriendje. En dit letterlijk, want het vrouwke zag eruit als eens slordig ingedraaide rollade in het roze. Zij en haar broodmagere vriendje met niet helemaal bijpassende grote bek, maakten het in eerste instantie mij wat moeilijk door te roken, en niet te willen stoppen, zelfs niet nadat ik hen herhaaldelijk vriendelijk wees op het rookverbod.
Ik had maar een vak moeten leren, en meer van zulk soort moois werd mij toegevoegd, om maar uiting te geven aan hun dwaze en ietwat ongepast arrogante idee dat de regels voor hun niet zouden gelden.
Boeie, ik roep de autoriteiten erbij, en dan zoeken ze het maar uit.
Maar ja, zulk soort low-lifes zitten er nu eenmaal tussen. What are the odds dat juist ik ze tref.
Maar gelukkig: hoe groot is de kans dat je iemand treft tussen die 1200 reizigers die je kent? Zeker als je bedenkt dat er op dat moment meerdere bussen zijn die één vliegtuig leegrijden.
Die kans is buiten de komma zo klein.
En toch zag mijn kleine zusje er met haar vriendje kans in, om zonder dat dit zo was afgesproken, uitgerekend bij mij in de bus te stappen toen ze van vakantie in Kroatie terugkwam. Jammer genoeg geen tijd voor vakantieverhalen, want ja, er moet ook gewerkt worden. Maar die hoor ik dan later wel weer.

What are the odds...
Vandaag besloot ik om Ilse, Jente en mezelf te trakteren op een dineetje bij een Schots specialiteiten-restaurant. Ook wel restaurant "de gouden bogen" genaamd.
Omdat ik in de file belandde op de terugreis, werd het iets later dan gepland. (Zeker ook omdat ik na een dag op het platform gereden te hebben met deze temperaturen écht eerst een douche moet nemen om te voorkomen dat ik ons huis onbewoonbaar maak met mijn geurige arbeidslucht).
We reden naar de Mc, en zagen op spuugafstand van die Mac een strandje. Waarop Ilse het geniale idee opperde om toch maar door de drive te gaan, en te picknicken op het strandje.
Puik plan! Zo leek me.
Dus met 2 zakken en een treetje vol drinkenswaren reed ik uitermate voorzichtig naar daar waar volgens ons dat strandje zou moeten zijn.
Een vreedzaam tafereel van een paar mensen die met hun honden aan het spelen waren bij en in het water maakte dat wij ons op het verder wat desolate strandje best wel thuis voelden.
Alleen ontdekten wij al ras dat het idyllisch lijkende strandje een soort van honden en ganzen-uitlaatplaats was. En dat wij ons picknick-kamp hadden opgeslagen tussen de hompen hondenkak en ganzenpoep.
En laat Jente dus een typische peuter zijn die na elke hap friet of kipnugget een gulle graai in het zand wilde doen. En niet alleen dat, maar ook met die graai eens lekker wilde gooien.
Wij zagen het dus al gebeuren dat Jente een graai zand met kak vrolijk in de lucht gooide, die dan vervolgens bij ons in de frieten zou landen.
Van alle recreatieve strandjes die Almere rijk is, moesten wij een poep-strandje uitzoeken om onze maaltijd van de mac te verorberen. What are the odds.

Ik zal niet klagen over het warme weer. Want dat doet Nederland al. En als Nederland niet klaagt over het warme weer, dan klagen we wel over de regen, de kou, de sneeuw, de...
Maar bij Zeus wat is het warm.
Ik weet dat ik best wel wat zweet. Dat is een familie dingetje, geloof ik. Als ik al aan bewegen denk, zweet ik al als het meer dan 15 graden is.
Maar de afgelopen dagen ben ik tot de conclusie gekomen dat ik meer poriën in mijn lijf heb, dan ik voor mogelijk had gehouden. En uit echt ál die poriën komt wel wat aan vocht zetten. Ik ga nauwelijks nog naar het toilet, want voordat mijn drinken mijn blaas heeft weten te vinden, is het al via andere kanalen naar buiten gekomen. En dan niet druppelsgewijs. Nee, de liter. Alsof het rustiek kabbelende beekjes zijn. Het is bijna genant.
Gelukkig doet iedereen dat, en heeft iedereen het te warm om op mijn overdadige vochtafvoer te letten. En omdat ik goede hygiene betracht, stink ik ook niet. Dat is wel fijn.
Maar ik verlang wel naar een beetje normaal weer. Zeg maar: een graadje of 22. Een mild zonnetje. Een schapenwolkje.
Een voordeel heeft het wel: het welig tierende onkruid in de tuin, is er ook van dood gegaan.

Allez on-y va.






zaterdag 14 juli 2018

Wat een knaller!

Het is nu net 0900 uur geweest, en de eerste kopjes koffie zijn veilig en wel achter mijn huig, via mijn slokdarm in mijn systeem geland.
Ik begin wakker te worden.
En met dat proces merk ik een wat vreemde grijns op mijn smoel op.
Een zeer weinig kenmerkend tevreden, opgewekt gevoel heeft zich van mij meester gemaakt, maar omdat het ondanks de koffie nog erg vroeg is, snap ik het niet zo goed. Nou ja, dat opgewekte is in elk geval iets dat niet klopt bij het tijdstip. Ik ben in de ochtend nu eenmaal minder voor consumptie geschikt.
Ergo: iets gaat hier helemaal mis, of juist helemaal goed.
Nog maar wat koffie dan. Met een peuk.
En dan ineens voel ik de uitleg van de ambivalentie in mijn ziel.

Gisteravond speelde ik een concert, dat zó ongelooflijk gaaf was, zo ongelooflijk bevredigend dat ik gewoon nu nog zit na te genieten.
Een concert met uitsluitend muziek van John Williams. Voor de niet-zo-muzikale-kenner: nee, dat is niet die onwijs irritante betweter presentator van 'Help mijn man is klusser', of dat programma waarin sociaal minder capabele mensen op het nippertje van een faillissement worden gered.
Ook is het niet die gitaar-maestro die regelmatig de trommelvliezen streelt met zijn muziek.
De John Williams waar het hier om gaat, is een van de meest geniale en productieve componisten van filmmuziek. Die man heeft werkelijk waar de meest prachtige films nóg prachtiger gemaakt door er waanzinnig gave en goede muziek voor te schrijven. Voor het geval dat het nog niet helemaal duidelijk is: ik ben groot fan van deze componist.

Dus: er waren eens twee jonge gozertjes die het een tof idee leek, om die muziek eens live bij de mensen te brengen.
En die twee jonge gozertjes regelden de bladmuziek, de zaal en het orkest. Waar ik deel van mocht uitmaken.
De muziek van "Star Wars", "Jurassic Park", "Indiana Jones", "Harry Potter" en vele andere geweldige soundtracks passeerden de revue. 
En het was gaaf. Het orkest had aan één repetitie (echt niet veel) genoeg om dit uitdagende programma als een huis van het podium de zaal in te knallen. Allemaal toppers. Met als klap op de vuurpijl twee meiden die een brok in mijn strot wisten te spelen met de viool-solo uit "Schindlers List" en een klarinet-solo uit "The Terminal".
Er heerste ook een mooie sfeer in het orkest. Van "ouwe rotten" die al heel wat jaren als muzikant meelopen, tot jonge jongens en meiden die net komen kijken, en alles er tussen in. Dat mengde niet alleen op het podium uitstekend, ook naast het podium, tijdens de pauzes was het heel snel "ouwe jongens/meisjes krentenbrood". Een concertmeester die niet typisch vioolmutsig is, maar gewoon mee komt roken en kletsen, met de rabauwen van de kopersectie.
Allemaal met maar 1 doel: in heel korte tijd, zo goed mogelijk een zwaar programma erin en eruit stampen. (Soms, qua volume, letterlijk. Dank aan John Williams, mijn oprechte excuses aan de altvioolmeisjes die in mijn vuurlinie zaten, maar daar zeer zeker NIET over klaagden. Toffe chicks, zo kan het dus ook!).

Ik verbaas mezelf dus weer eens. Niet alleen vanwege het feit dat ik gratis en voor niks een muzikaal project aanpak. (Sommige dingen zijn nu eenmaal zó gaaf, dat je ze doet, voor niks, gewoon omdat het gaafheids-gehalte dwars door het dak gaat en je daar onderdeel van wil en moet zijn).
Maar ook dat de ochtend na het concert gewoon nog steeds na zit te genieten. Dát had ik echt niet zien aankomen. Want hoe gaaf ik concerten spelen ook vindt, (vooral vanwege mijn trompetmaatjes) het is werk.
Dit oversteeg vrij veel.

Het voelt bijna lullig om straks weer op de bus te moeten, maar gelukkig weet ik van mezelf dat ik ook daar heel veel genoegen uit haal.

Los van dit alles: het is tijd voor vakantie. Nog een kleine maand, en dan trek ik overal de stekkers uit, en ga ik met mijn geliefde gezin eventjes genieten van ultiem niks doen.

Dit is uiteraard niet helemaal waar, want:

Vorig jaar al wilden wij de kozijnen van een nieuwe verflaag voorzien. En dat is er om heel uiteenlopende redenen niet van gekomen. Ik hik daar dit jaar dus nog steeds tegenaan, maar nu gaat het echt gebeuren. Schoonmaken, schuren, lakken, schuren, lakken en dan genieten van het noeste werk.

En: het is u misschien niet helemaal ontgaan: madame Jeanette 2 heeft plaats gemaakt voor madame Jeanette 3. En ondanks dat nummer 3 toch beter is, en meer voordelen heeft dan nummer 2, zijn er hoe dan ook een paar puntjes die ik aan wil pakken. Gewoon voor de leuk. Een man mag een hobby hebben, nietwaar?
Punt 1 wordt de achterruitenwisser. Die leeft zijn eigen leven. De wisser hangt half stok, en soms gaat ze als een malloot tekeer, om ergens halverwege de ruit tot stilstand te komen. Ziet er niet uit. Of ziet er eigenwijs uit, en dat past dan wel weer bij de baas.
Ook de linkerspiegel heeft in een eerder stadium besloten om niet dat te doen wat je afgaande op de aangevinkte optielijst zou moeten verwachten. Dus ook daar moet een kleine reparatie plaats vinden.
Eigenlijk niks onverwachts, als je een Franse auto koopt.

Prettig weekend allemaal.








Auto en flora.

Let op: verkapte reclame!!! Zoals iedereen weet: een auto rijden kost geld. Vorig jaar, vlak na ons huwelijksreisje kocht ik van vriendje Ke...