woensdag 28 maart 2018

Busdate. En een beetje Jente.

Gisteren mocht ik voor het eerst "solo" gaan rijden.
Toen liep ik tegen het eerste probleem aan: er rijden daar hoofdzakelijk electrische bussen, maar een aantal piekbussen, die tijdens de spits worden ingezet. Dat zijn diesels.
Alle dieselbussen starten op een andere manier, en bij deze wist ik het echt even niet.
Hoe start je zo'n kreng?
Na wat vijven en zessen slaagde ik erin om het ding te starten en was ik klaar voor vertrek.
Gelukkig zijn de collega's allemaal behoorlijk hulpvaardig.
Toen dat euvel verholpen was, mocht ik de eerste passagiers gaan verplaatsen, en dat ging eigenlijk allemaal heel goed.
Ook hier: als ik het even niet meer zo goed wist, waren er altijd wel collega's die me de juiste weg wezen. Of me erop wezen dat ik vergat mijn lampen aan te zetten.
Stiekem vind ik het nog wel spannend. Want er zijn zoveel fouten te maken. Zoveel kleine routetjes die je dan net ff vergat. Of niet aan dacht.
Dus toch ff een zenuwenplasje vaker dan ik van mezelf gewend ben.

Ook kwam ik erachter dat beleefdheid naar passagiers weliswaar een belangrijk ding is, maar dat het misschien niet heel handig is om te melden dat ik dit werk pas 1 dag doe.
De passagiers die ik oppikte, waren vriendelijk genoeg, en in voor een praatje. In het Engels. Nou, dat Engels ben ik behoorlijk machtig.
Dus er ontstond een gezellige conversatie, waarin ik zei dat het mijn eerste dag "solo" was, en dat ik heel erg mijn best zou doen om ze veilig naar de juiste locatie te brengen.
Maar omdat ik naliet te vermelden dat ik wel al enige ervaring op een bus heb, dachten die mensen dat ik nog nooit op een bus had gereden. En toen er een kruipdoor sluipdoor weggetje was, met wat scherpe bochten, hoorde ik ze slikken.
Mijn vriendelijk bedoelde grapje kwam dus in het Engels niet helemaal over. Zeker niet omdat de ontvangers ook geen Engelse moedertaal hadden.
Gelukkig konden ze er bij aankomst op het juiste punt om lachen.

Vandaag ben ik voor het eerst mee geweest naar een peuterdans lesje van Jente.
Dat is voor een vader een belevenis op zich.
Je mag je dochter er afleveren, en dan moet je een half uur wachten tot ze uitgedanst is.
So far so good.
Komen hoofdzakelijk moeders. De vaders die er komen, zijn toch iets minder 'natural' met hun dochters.
Ik in elk geval niet. Sta ik daar te hannesen met een kind dat overal aandacht voor heeft, behalve het uitdoen van haar kleren (waaronder wij voor het gemak dat roze balletpakje alvast aan hadden gedaan).
En dan tussen al die moeders die dat allemaal super slick en gewoon ff doen.
Moeders waarvan je op het eerste oog denkt: die was er erg jong bij. Moeders die dan in de wachtruimte hun mond opentrekken, en dat er dan gewoon werkelijk niks interessants uitkomt. Maar daar wel een half uur voor nodig hebben. Van die vrouwen die trachten hun kind maar ook hun hele leven samen te vatten.
Mens, ik ben al niet in jou geinteresseerd, laat staan in je kind. Laat me met rust. Dat ene kopje koffie thuis was niet genoeg, en het bocht dat hier uit de automaat komt, is kwalitatief niet dusdanig dat het mijn interesse in jou of je kind aanwakkert.
Kortom: ik zat daar geheel mezelf te zijn. Niet toegankelijk voor random chicks met kids.
Wel ff om het hoekje gluren naar de vorderingen van mijn eigen kind (waarmee ik die andere moeders ook niet lastig val). En dan wat week worden omdat je helemaal trots bent op dat kleine mormeltje.
Dat roze balletpakje is mij een doorn in het oog.
Ik had liever helemaal geen balletpakje, maar Jente vind dat peuterdansen zó leuk, dat er toch een pakje moest komen. En ze waren er in alle kleuren. Ook zwart. Mag van mij best wat stoerder zijn.
Ik had roze al min of meer gevetoot, maar niet duidelijk genoeg, want oma-lief kwam met een roze pakje. En Jente is er enorm mee verguld. En het staat snoepig. Maar toch.
Als rechtgeaarde hetero man is het toch wat lastig om daar heel stoer mee om te gaan.  Los van het feit dat zelfs ik, als part-time kleurenblinde zelfs zie dat roze pakjes en rood haar niet de meest geslaagde combinatie zijn.

Vanavond mijn tweede dienst gereden. Alles bij elkaar 23 kilometer. Ik vermaak me opperbest. Vooral wanneer mensen niet naar me luisteren.
Als ik zeg dat ze binnen even moeten wachten, omdat het buiten regent, en ze toch naar buiten rennen, en op de trap naar het vliegtuig in de regen moeten staan wachten.... Tja, dan sta ik breed grijnzend omhoog te kijken. Had nu maar naar me geluisterd.
Maar hey: ik ben maar de buschauffeur, wat weet ik nu van nutteloos in de regen staan wachten, terwijl je ook droog in de bus had kunnen staan wachten.
Maakt niet uit.
Wat wel echt jammer is: het is ons niet toegestaan om foto's te maken. En ergens snap ik dat wel.
Maar het is wel heul erg indrukwekkend om eventjes oog in oog met een Boeing 747 te staan, of een Airbus A380.
Dat ze het de lucht in krijgen. Moet het met een bus nog maar voor elkaar zien te krijgen.

En Fin. Een welbestede week zo.
Morgen weer lekker muziek maken. Ook leuk.




woensdag 21 maart 2018

Politiek en beesten. Geen PvDD

Mijn eerste opdrachten liepen allemaal vrij soepeltjes. Geheel in tegenstelling tot het hele aanlooptraject, was het laatste examen bijna een formaliteit.
Ik wil niet zeggen dat ik een vlekkeloze rit heb gereden, maar zowel de theorie als het praktische gedeelte waren ruim voldoende om, zodra ook alle papierwerk binnen is aan de slag te mogen als platform chauffeur.
Ik heb het dan ook ongelooflijk naar mijn zin gehad tijdens de instructie-periode. Toffe instructeurs die op rustige en vriendelijke wijze mij alle kneepjes en alle kruipdoor-sluipdoor routes lieten zien.
En stiekem ook wel gaaf om even naast een Airbus A380 te staan, en je met je bus eventjes heel klein te voelen.
De collega's zijn bijna allemaal heel vriendelijk en vinden het mooi dat je er bent, en staan klaar om je te helpen als je het even niet meer weet. Of hun kennis op hun manier over te dragen.
Er is veel te zien en te beleven op dat platform, en ik hoop toch met enige regelmaat de meest vermakelijke dingen te kunnen verwerken tot een blog.

Ik moet iets bekennen:
De afgelopen tijd ben ik ongelooflijk druk geweest met het behalen van alle kwalificaties en dus zijn de gemeenteraadsverkiezingen een beetje langs me heen gegaan.
Dat is serieus ook een kwestie van gebrek aan interesse. Want als het me wat had kunnen schelen, had ik wel eerder actie ondernomen.
Maar nu is het D-Day voor de locale politieke kletsmajoors, en ik weet niet eens welke partijen er in Almere allemaal vertegenwoordigd zijn, en wat ze willen.
"Een beter Almere".  Daar komt het bij al die snuiters op neer, en de ene partij doet dat over rechts, de ander over links, en een enkele partij komt niet verder dan heel Almere te ont-moslimmen.
Ik doe dus maar de stemwijzer. Dat lukt niet via de stemwijzer zelf, maar via een soort schimmige andere site, omdat Almere blijkbaar niet meedoet met de grootste site; stemwijzer.nl.
Er is geen enkele partij die 100% aansluit op mijn visie.
Christenunie komt tot mijn grote verbazing het verste met 71%.
Blijkbaar zijn die heren (en dames? Of is het in die kringen nog steeds bon-ton om vrouwen achter het aanrecht te houden?) toch enigszins redelijk van aard.
PVDA doet het met 70% niet veel slechter. Maar aangezien ik politiek gezien gehandicapt ben, gaat hem dat niet worden.
Ter illustratie: als ik lid zou zijn van de VVD, zou ik tot de linkervleugel van die partij horen. Extreem links.
Als ik lid zou zijn van de PVDA, zou ik tot de extreem rechtse vleugel van die partij horen.
Gezien het feit dat ik een carnivoor pur sang ben, neem ik de Partij voor de Dieren niet serieus (in overweging). Dit omdat ik mijn smaak voor kostelijk voedsel wél serieus neem.
De PVV is niet mijn stijl. Sowieso omdat ik niet geloof dat het deporteren van moslims een oplossing is voor de door de pvv zelf gezaaide angst en haat. De oplossing voor die angst en haat is het opdoeken van de PVV, maar die discussie wens ik met niemand meer aan te gaan. Los daarvan: met de gemiddelde pvv-politicus is discussieren als plassen met een blaasontsteking. Je doet het omdat er een klaarblijkelijke noodzaak toe is, maar het brandt als de pest, en leuk wordt het nooit.
De D66 beschouw ik niet als integer of betrouwbaar, en is daarnaast een soort van tandeloze leeuw. Indrukwekkend op tv, lachwekkend in het echt.
De echt lokale partijen...
Tja. Die kwamen volgens de stemwijzer niet in de buurt van mijn standpunten. En ik ben op zich niet tegen locale politieke brabbelaars, maar partijen met de naam OPA hebben niet bepaald de uitstraling waarvan ik helemaal wildenthousiast word.
Vier jaar geleden (nog maar, of alweer) zat ik voor  hetzelfde dilemma. Maar toen in Tiel.
Toen wist ik het ook al niet. Ik kan me ook niet meer herinneren of ik toen wel gestemd had. Ik gok van niet. Ik was een tijdelijke bewoner van een pand dat nog net niet op instorten stond, voelde me op zich wel thuis in Tiel, maar waarom zou ik stemmen in een gemeente op een lokale kwetteraar, als ik niet wist hoelang ik er nog zou wonen?
In Almere is dat anders.
Ik woon hier (hopelijk nog lang) en heb er baat bij om een partij aan de macht te helpen die voor mijn belangen opkomt.
Ilse had een goed idee, althans: dat vond ze zelf.
Zij zou Groenlinks gaan stemmen (oh, die schijnt ook landelijk te opereren) en ik voor haar op de PvdA. Want beide partijen voldeden in hoge mate aan haar wensen.
Ook dat zie ik niet als ideale oplossing. Zie bovenstaande.
Ik denk dus dat ik maar blanco stem.
Dan is het gras voor de voeten van alle "je-moet-stemmen-vinger-wijzende-politie-agentjes" weggemaaid. En dan heb ik toch weer aan mijn zogenaamde plicht voldaan.

Over verplichtingen gesproken:
Het komt eens in de zoveel tijd ter sprake: een hond. En nu, met mijn voorgenomen plannen tot afvallen en een gezondere levensstijl (inmiddels 5 kilo afgevallen in 4 weken) flitst de gedachte vaker door mijn en onze hoofden.
Voor mij staat de herinnering nog vers in het geheugen: hond Noor. Een lief beest, maar volkomen onbetrouwbaar.
En aangezien al die stichtingen eender zijn, willen we dus gewoon geen hond meer uit het buitenland. Laat ze eerst hier de problemen met honden oplossen, voor ze problemen naar Nederland halen.
Asiel is dus ook niet onze eerste keuze. De meeste honden daar zijn niet geschikt voor een huishouden met een peuter. Typisch genoeg zijn dat allemaal honden van een bepaald ras, die blijkbaar allemaal verneukt zijn, omdat dat ras geen ras is voor zichzelf overschattende "liefhebbers".
Tot zover zijn eega en ik het eens.
Ook zijn we het eens over het feit dat een hond in huis, in elk geval voor Claus niet leuk is. En over het feit dat een hond in huis ongelooflijk veel verplichtingen schept.
Dat het voor ons ook heel gezond is, staat ook buiten kijf.
Maar dan komt het: Ilse wil het liefst een Keeshond. Of een Patrijs. Of een ander soort klein hondje dat men in het donker makkelijk aanziet voor een rat aan een touwtje. Ik wil een hond die je met alle recht hond kan noemen. Een Rottweiler. Herder. Bouvier. Ridgeback. Honden waarmee je lekker op training kan. Waarmee je lekker kan werken. Honden die je met recht hond mag noemen.
Waarvan Ilse terecht of niet het vermoeden heeft dat het wat teveel van het goede is.
Ik weiger om met een Yorkshire terrier of Chiwawa over straat te gaan. Bij sommige grote, stoere mannen zal het vast enig staan, maar ik hoef niet per se met een soort van levend mode accessoire over straat te stappen. Zeker niet in de regen of sneeuw, als die dingen een doekje over hun rug of buik krijgen tegen verkoudheid. Dat ziet er gewoon niet uit.
En gesproken over regen: ik zei al meteen dat dat dan de taak van Ilse zou zijn, maar die was het daar (mijns inziens totaal onterecht) niet mee eens. Die vond dat ook ik door weer en wind met zo'n dier naar buiten moet.
In het geval van de door mij gewenste soorten uit de canis familiaris familie, zou ik het minder erg vinden om door allerhande onguur weer te moeten gaan, dat spreekt voor zich.
Dus voorlopig is het in huize Coster-van der Wal stilletjes rondom de extra aanschaf van beestachtigheden. En dat is misschien maar goed ook. Claus dankt ons stilletjes op zijn harige knietjes.


























zaterdag 10 maart 2018

Update :)


Ik schreef al eerder dat ik begonnen ben met sporten.
En in die hoedanigheid heb ik vast ook al geschreven dat het telkens weer een zelf-overwinning is, dat ik ga.
Mooi, nu ik dat nog eens extra benadrukt heb, kan ik trots melden dat het niet alleen een continue zelf-overwinning is, maar dat ik inmiddels ook zover ben dat ik weer in staat ben om "onder het dakje" te kunnen kijken.
Of het qua gewicht heel veel uitmaakt, waag ik te betwijfelen, maar het is toch leuk. Ergens. En misschien voor de argeloze lezer ook een typisch gevalletje van: daar had je bij moeten zijn. Of gewoon: t.m.i.
Waar ik tijdens het opstarten van de sportsessie telkens een beetje van schrik, is het feit dat de hartslag meter van het apparaat al op hol slaat als ik erop stap.
Ik bedoel: ik zet mijn eerste stappen in een warming-up tempo en dat apparaat gilt al dat mijn hartslag te hoog is.
Nu kan dat zo zijn, ik voel dat zelf nergens aan. Dus het kan zo zijn dat mijn hart zelfstandig in de stress schiet als ik aanstalten maak om sneller dan langzaam te sjokken, en als een gek gaat pompen.
Dat kan.
Het kan ook zijn dat het apparaat mij begint te kennen, en me een hoge hartslag toegooit om me te motiveren.
Maar mijn motivatie komt eigenlijk vooral van collega's die met me meegaan en het feit dus dat mijn wekelijkse hobbel-uurtje in combinatie met koolhydraat-arm eten zijn weerslag heeft op mijn (naar mijn smaak nog steeds te) ronde vormen.

Dat koolhydraat-arme eten kost me uiteindelijk minder moeite dan ik dacht.
Die koolhydraat-arme wasa knekkebreutjes zijn dan weliswaar droog als een woestijn, maar met hetzelfde beleg, toch goed weg te kanen. Hoewel ik het mentaal gezien wel echt armoedig vind om op zon droge reep granen te knagen. En ongelooflijk frustrerend dat als je een hap denkt te nemen uit die knapperige onzin, je dus in wezen die hele reep aan kleine scherven bijt, waardoor reep en beleg op en naast je bord storten. Een beetje als beschuit met muisjes. Heel leuk, maar na één hap, liggen de muisjes door de kamer, en had je gewenst dat ze iets praktischer voedsel hadden verzonnen als geboorte-hapje. Maar het grote voordeel is: van die wasa-zooi, weet je dat je droge blerf in je mond schuift, maar bij een gewone boterham is dat vaak veel verrassender. Denk je een lekker verse boterham te beleggen met de ingewanden van een varken, is dat brood toch net ff een dagje ouder dan je had ingeschat. Die teleurstelling heb je bij wasa dan weer niet.
Aardappelen mis ik niet. Gewoon een hele struik broccoli, of andere groenten in grotere hoeveelheden en een echt dikke homp vlees, en je komt er wel.
Ik hou het allemaal wel luchtig. Voor mij geen strenge diëten. En er mag best af en toe een chipje in. Of een ijsje. Of een stuk taart (ten slotte werd Jente maar 1 keer 3 en ik maar 1 keer 37).
Want het moet wel een beetje lijken alsof ik dit voor mijn lol doe, en dogmatisch gaan eten of dogmatisch gaan sporten, zit niet in mijn aard.
Maar we houden vol, en wie weet word ik nog eens een adonis van formaat.

Mijn nieuwe baantje is inmiddels ook begonnen. En ik heb het best wel onderschat. Want voor de buitenwereld lijkt het alsof het simpel is. Je brengt een paar poppetjes met een bus van de gate naar het vliegtuig. En omgekeerd.
En omdat dat zo lijkt, is het bewijs geleverd: die chauffeurs doen het goed. Want zo simpel is het allemaal net weer niet.
Ik zal niet ingaan op de procedures. Maar er komt nog best wel wat bij kijken, en op het oog kleine foutjes, kunnen leiden tot best wel grote gevolgen. Het is ook onoverzichtelijk. Met allemaal kruip-door-sluip-door weggetjes. En dan kom je dus vaak net niet helemaal lekker uit waar je had moeten zijn.
Bovendien: Schiphol is klein, dus het is soms wat proppen met een 12 meter lange bus.
Maar het is wel een onwijs gave werkplek. Toffe collega's die naast de vaste instructeur vol tips en vooral geruststellingen zitten.
En als je even de tijd hebt, even naast een Airbus A380 gaan staan. Monsterlijk groot bakbeest. Een opmerkelijk staaltje menselijk vernuft, dat je dat de lucht in krijgt.
Ik heb het er reuze naar mijn zin, en hoop dat ik over een paar dagen zozeer in dat vak zit, dat ik het examen kan halen (ja, ik dacht dat ik alle cursussen en examens wel gehad had, maar er waren er nog een paar... ) en dan lekker aan het sturen kan.

Mooi, weekend. Ff naar Luxemburg op en neer voor een concertje. Ook wel eens leuk voor de verandering.






Auto en flora.

Let op: verkapte reclame!!! Zoals iedereen weet: een auto rijden kost geld. Vorig jaar, vlak na ons huwelijksreisje kocht ik van vriendje Ke...