maandag 20 maart 2017

Karma

Ik weet niet zo goed of ik in karma moet geloven. Want volgens karma, zou ik allang hartstikke dood moeten zijn. Ik heb wat mensen beledigd en tekort gedaan in mijn leven. Soms met opzet, vaak niet.
Afgelopen week reed ik mijn auto te pletter. Zou dat dan een straf zijn voor al mijn lompheid? Als je in karma gelooft, zou je haast zeggen van wel.
In de afgelopen week heb ik de exercitie van bewusteloos raken bij het hoesten nog 2 maal herhaald.
Goddank zat ik in beide gevallen op bank of stoel. De eerste keer werd ik wakker en mijn telefoon (die ik in mijn hand had) lag aan de andere kant van de bank. Jente lag al te bed, Ilse was werken. No harm done.
De tweede keer zat ik in de vroege ochtend op een stoel, te typen. En ik werd wakker met mijn hoofd op het burootje. Heel vaag allemaal. Dus de rest van de week toch wel wat groggy geweest. Net alsof ik wel leefde, maar niet aanwezig was.
Inmiddels is er een weekend overheen en heb ik geen hoestbuien meer gehad. De codeine werkt erg goed. Ik hoest nog wel een beetje, maar niet meer zo diep en heftig dat ik buiten westen raak. Vanmiddag mocht ik naar de dokter in Apeldoorn, en die vertelde mij dat het allemaal heus niet zo erg is, en dat het vaker voorkomt bij hoesten en pijn, dat de hartslag dan even een diepe daling kent, en dus dat de hoester of lijder gewoon even wegzakt. Het is alleen niet echt heel erg handig om dat met 110 km/u op de snelweg te doen. Ik zal het proberen te onthouden. 
Mijn hart klopt gewoon zoals het hoort, en als ik blijf praten als een schorre kraai, mag ik over twee weken weer terugkomen. Maar dat vind ik persoonlijk dan weer niet iets dat niet met een lepeltje honing of thijmstroop op te lossen valt.

Over karma gesproken:
Ik ben lid van een groep van Citroën liefhebbers. Een groep waarin we foto's delen van onze eigen bolides, van andermans bolides die we mooi of juist lelijk vinden, en lief en leed rondom onze auto's delen. We vragen er om tips en delen ze uit. We geven complimenten voor hard werken, en we maken een geintje met elkaar. Gewoon voor de leuk, voor de leerzaam. Gewoon als leuke hobby.
Uiteraard deelde ik het leed van madame Jeanette met deze groep. Want deze groep weet als geen ander dat het niet zomaar blik is. Tuurlijk, het allerbelangrijkste is dat wij er levend en wel goed uit zijn gestapt. En iedereen is dolblij dat madame Jeanette ons leven beschermde.  Maar liefhebbers denken ook verder. Alle passie die in de auto is gaan zitten. Alle liefde waarmee auto's worden onderhouden, gerepareerd, aangepast aan persoonlijke wensen. Dat maakt een auto tot meer dan een paar honderd kilo blik. 
Blijkbaar ben ik dus niet alleen maar lomp en zo, want vanuit die groep heb ik ontzettend veel medeleven ontvangen, en ook ontzettend veel hulp (aanbiedingen) gehad.
Dat ging van complete auto's tot kleinigheidjes, gewoon om het leed te verzachten.
En geholpen ben ik.
Tot november heb ik een auto die me tegen geringe kosten van A naar B brengt, en waarmee ik zelfs de sleurhut kan trekken.
En ik noem haar Puck.
Puck is een auto van 21 jaar, en alle luxe die ik in madame Jeanette wél had, heb ik in Puck niet.
Puck heeft geen airco, maar arko.
Puck heeft geen elektrische spiegels (die zelf dimmen) (maar wel in kleur zijn meegespoten), maar handbediende.
En daartoe dien ik de ramen open te slingeren (want elektrische ramen heeft ze ook niet) en met mijn arm buiten tegen die spiegel te frutten tot het goed is.
Puck heeft geen stuurbediening van audio, maar een radio die ik nog in het middenconsole moet bedienen.
Puck heeft geen airbags, maar wél in zeer goede staat verkerende en remmende remmen.
Puck heeft geen mooi uiterlijk meer, ze is wat roestig en er zit wat meer relief in de carrosserie dan toen ze net geboren was, maar ook weer niet echt iets wat niet heel erg opvalt bij een auto van 21 jaar oud.

Heeft Puck dan helemaal niks?
Jawel.
Puck heeft een middenarmsteun mét bekerhouders (die als die openstaat, naar achter wijst, wat voor het pakken van koffie tijdens het rijden niet handig is, maar soit).
Puck heeft een echt houten pookknop. Die is niet origineel van haar, maar wel van de Xantia. Toen ik de originele demonteerde, schoot die met zo'n enorme vaart en plotseling los, dat het mij mijn bril kostte. Gelukkig was dat Bram met zijn belachelijk sterke lijm, die dat pootje even lijmde, met als commentaar:" Volgende keer dat hij breekt, is het naast de vorige breuk, maar niet op die breuk, zó sterk is die lijm"). Staat wel heel erg chique.
Puck heeft van die windkappen op de portierruiten voor. Das fijn met open raam toeren, zonder dat de regen naar binnen kletst.
Puck heeft stoelen die lekkerder zitten dan mijn vorige stoelen (hoewel ik van de rechter voorstoel een fauteuil voor thuis ga maken).
Puck heeft een beter veercomfort dan de c5.
Puck heeft ook 50.000 kilometer minder gelopen dan Jeanette. 
Puck heeft ook een handgreep in het dak bij chauffeursportier. Das voor mij luxe, want ik vind het fijn om af en toe met mijn linkerarm zonder aanwijsbare reden of noodzaak omhoog te hangen, zonder dat het lijkt alsof ik inhalend verkeer mijn lange vinger toon.
Puck heeft de velgen van madame Jeanette gekregen. Staat best leuk. Eigenlijk moet ik zeggen: ik vind ze op de Xantia nog beter staan dan op een C5. En ik krijg zomaar een velg extra erbij, om de beschadigde rechter voor velg te vervangen, die dan op zijn beurt weer als reservewiel gaat dienen.

Gewoon van Gerbert, omdat hij blij is dat we nog leven. Gewoon omdat...
En ook een Xantia-pin. Voor op mijn jas. Gewoon van Peter. Omdat hij het zo sneu vond.
Gewoon omdat we allemaal lijden aan dat gekke virus dat "citrofilie" heet.

Die Xantia "krijg" ik van Bram, die daar een hele dag in heeft gestoken om die auto voor mij zo perfect mogelijk af te leveren.

Dus, even terugkerend naar karma: blijkbaar heb ik toch wel iets goeds gedaan de afgelopen tijd en/of verwacht karma van mij grote dingen in de nabije toekomst. Hoe dan ook, een groep mensen heeft het mij en ons na dat ongevalletje toch heel erg prettig gemaakt, zo prettig als maar mogelijk was, en daar ben ik dankbaar voor en waanzinnig blij mee.

Met zulke vrienden kan ik de oorlog wel aan, en winnen ook.








dinsdag 14 maart 2017

En we hebben enkel en alleen een fotootje....

Het begon gisteren als een leuke dag. Eventjes op en neer naar Limburg. Want ten slotte: Jente moest nog een verjaardagskadootje krijgen van haar tante. En ik ook. Gezellig.
En met mijn auto, is het vreten van kilometers (nu we in Almere wonen, is alles dichterbij geworden, behalve Limburg, dat is een stukje verder) een prima bezigheid.
Wel kreeg ik er te horen, dat ik toch wel een erg naar blafje heb.
Dit klopt. Ik ben al een week of twee wat hoesterig. Tikje van de griep gehad. Gaat wel over. Denk ik zo.
Na dit hele festijn, moesten we vanwege de leeftijd van Jente en het feit dat Ilse vanochtend vroeg moest werken toch bijtijds naar huis.
Kleine zus wilde het ook niet al te laat maken en die zouden we in Den Bosch op de trein gooien.
So far so good allemaal.
Bij het station van Den Bosch even de pootjes strekken (is qua comfort niet nodig, maar voor mezelf wel, zeker gezien het feit dat ik niet rook in de auto als ik Jente of Ilse meeheb) en maar weer door.
Jente ligt heerlijk te slapen, en merkt hiervan helemaal niks.

Jente merkt sowieso niks. Ook niet van mijn geblaf tijdens de rit.
En dan gaat het blaffen gruwelijk mis.
Even voorbij Houten krijg ik een enorme hoestbui, zó erg, dat ik buiten westen raak voor een aantal seconden.
En ik kom bij doordat ik Ilse naast me hoor schreeuwen, dat ik moet stoppen.
Ik voel ook dat mijn auto aan het trillen is, en versuft en niet echt op de wereld slaag ik erin om de auto helemaal stil te zetten, op de vluchtstrook.
Geirriteerd ben ik. Ik snap niet zo goed waarom Ilse zo tegen me schreeuwde. Ze grijpt me vast, en belt met 112. Politie, want de weg moet afgekruist worden, en omdat ik aanspreekbaar ben, lijkt het haar het belangrijkste dat overige weggebruikers gewaarschuwd worden. Terwijl ze belt, wil ik eigenlijk uitstappen, want ik besef nog altijd niet wat er gebeurt is, en waarom ze nu zo vreselijk panisch doet.
Ze houdt me echter stevig vast.
Dan, als ze uitgesproken is, laat ze me uitstappen. Ik schiet langs de auto, naar de vangrail, en zie het resultaat van een paar seconden weg zijn.
Ik zak er tegenaan. De zijkant is één doffe ellende van kapotte carrosserie.
Gelukkig voor ons, staan we vlak bij het tankstation, en helpt Ilse mij en Jente dat tankstation in. De dames daar zijn erg lief, voorzien mij en Jente van een stoel en wat water. Ilse gaat terug naar madame Jeanette, die nu beroofd van haar schoonheid met knipperende alarmlichten eenzaam op de vluchtstrook staat.
Er komen allemaal mannen in uniform aan. Iemand van rijkswaterstaat, verpleegkundigen en een berger.
De verpleegkundigen doen van alles met me om te controleren of ik niet op sterven zit, de meneer van rijkswaterstaat geeft allemaal informatie, die ik nu alweer vergeten ben, en de bergers zeggen dat de auto rijdbaar is, maar de koplamp is zó slecht, dat dat nu in het donker een no-go is. De pijnlijke woorden "total" en "loss" vallen.
Het zal allemaal wel, ik ben nog verdoofd van de hoestbui, en van het besef dat dit veel, heeeeeeel erg veel slechter af had kunnen lopen.
De bergers slepen ons af en mijn schoonvader komt ons halen.
En nu zit ik thuis. Te janken om het verlies van mijn auto.
Dat is een luxe, want zoals ik zei: het had afschuwelijk kunnen aflopen.  Met die bewusteloze klapper in de berm, had ik ook weg kunnen slingeren, voor aanstormend verkeer aan, en Jente, Ilse en mezelf om zeep kunnen helpen. En dan zat ik nu niet te jammeren over een auto, maar over mijn gezin.
Maar die auto, madame Jeanette, was toch wel mijn trots. Zelf zoveel mogelijk onderhouden, veel geld in gestoken, veel liefde gegeven. Geen leasebak, maar zelf gekocht omdat ze mooi én praktisch was. En, zoals ik tegen Ilse zei: ze kan de caravan trekken, én is groot en veilig. Een ongeluk wil je niet met een Suzuki Alto meemaken. En dat klopt. Want met de Suzuki van Ilse, was dit ongeluk veel erger geweest...
Zoals de berger zei: ze is wél strijdend ten onder gegaan, en heeft jullie het leven gered.
En dat klopt.
Ook ben ik nog steeds heel erg onder de indruk van het feit dat ik door dat hoesten ineens buiten westen raakte. De verpleegkundige zei dat dat vaker voorkomt. Dat je door het hoesten (kan ook door pijn komen) zomaar wegraakt. Maar die seconden dat ik weg was, zijn wel de meest griezelige seconden van mijn leven.

Ik heb geen flauw benul hoe het nu verder moet. Ik ben nog steeds wat groggy, heb niet even het geld voor een andere auto, of dure reparaties en ik voel me oprecht door mijn lijf genaaid.
Dit doet gewoon pijn.
Gelukkig heb ik vriendjes die met me meedenken en kijken wat de mogelijkheden zijn. En samen met Ilse slaan we er ons wel weer doorheen.
En jankend om mijn auto dank ik god op mijn blote knieen dat Jente en Ilse ongedeerd zijn...




woensdag 8 maart 2017

Alweeeeer?????? Ja, alweer.



Te koop aangeboden.
Een Suzuki Wagon R+ uit 2000.
Voor mensen die in de jaren ’90- 2003 veelvuldig achter de tv zaten: alles wat Ron Brandsteder wist te melden over deze auto is waar.

Waarom zou je onze Suzuki Wagon R+ moeten kopen:

-       -   Ruim 12 maanden apk.
-        -  Veel ruimte, vooral boven je. Met deze auto kun je elke drempel in de wijk met volle vaart nemen, de kans dat je met je hoofd deuken in het dak ramt, is 0.
-       -   Distributieketting. Geen geneuzel met onduidelijke kosten van de garage of plaatselijke beun. Sowieso motortechnisch kun je je aan een Suzuki geen buil vallen. Die motortjes lopen nog als de auto langzaam door de shredder gaat.
-        -  Het is een heel erg vriendelijk smoelend autootje. Geen agressief ogende koplampen met led of xenon, zoals de hedendaagse moordwapens dat hebben. Zo rijdt het ook. Heel erg vriendelijk.
-      -    Ik zei in mijn vorige punt dat het een vriendelijk smoelend autootje is. Maar hij is ook erg lelijk. En dat is dan meteen ook een koopargument: het dievengilde zal deze auto niet willen jatten, zelfs niet voor de motor. Nadeel hieraan wel is dat de gemiddelde audi-rijder dit zo’n vreemd geval vindt, dat hij het zelfs bij hoogst illegale snelheden van griezelig dichtbij wil bekijken.
-     -     En daar komt pluspunt 6: er zit ABS op. In het hoogst uitzonderlijke geval dat je deze illegale snelheden haalt (moet je wel een dag voor uittrekken, met zijn 1.3 meet je de 0-100 met de kalender en niet met de stopwatch), en je zou een noodstop moeten maken, heb je ABS die je remweg aanmerkelijk bekort.
-       -   Ongekende luxe: er zitten electrische ramen op, en metallic lak. Voor de rest niks, dus dat kan ook niet kapot. Dat is een luxe op zich, want als je een airco wil laten repareren, ben je vervolgens 2 maanden aan het werk voor de garagerekening. Wat er niet opzit, voegt ook geen gewicht toe, de MRB is hier in Flevoland 3 tientjes per maand, en de verzekering 10 euro. Dat levert ook weer prettige verbruikscijfers op. 1/16 is geen uitzondering. Kom daar nog maar eens om bij een auto van dezelfde grootte die wél al die luxe heeft.
-        -  Als je vrouw/oma nog mobiel wil zijn voor een jaartje. Of als je een wildebras van een zoon hebt, die maar beter in een klein, onschadelijk autootje kan leren rijden. Als je niet veel meer met dat autootje wil, dan wat boodschapjes doen.

 Waarom zou je onze Suzuki Wagon R+ niet moeten kopen:
-        -  Als je een coureur bent. Snel is het ding niet. Als je bochten neemt in een hogere versnelling dan 2, loop je het risico dat je passagiers 7 kleuren schijten, want doordat hij hoog is, en smal, krijg je bij elke bocht het gevoel dat je om gaat lazeren. Ter geruststelling: dit is zelfs met de rijstijl van mijn vrouw nog niet gebeurd.
-        -  Als je veel kilometers over de randstedelijke snelwegen gaat rijden met kinderen achterin. Ron Brandsteder kon in die auto wonen nadat zijn bosheks hem eruit gooide (die reclame staat nog wel ergens op youtube), maar de kreukelzone bevindt zich op 10 centimeter van de achterbank. Met al die losgeslagen audi-leaserts achter je, is dat gewoon doodeng.
-        -  Als je gevoelig bent voor status. Een Suzuki Wagon R+ is nu eenmaal geen vrouwen-magneet. Als je een mooie auto wil, een sierlijke, charmante, elegante of stoere auto wil, is dit niet je auto. Deze auto is zó gruwelijk seksloos dat je als alfa-mannetje toch een forse imago-deuk oploopt als je erin stapt. Al helemaal als je knappe buurvrouw/meisje waar je al jaren een crush op hebt, je erin betrapt.
-         - Als je voor dit geld een 17 jaar oude auto in nieuwstaat verwacht. Voor een dubbeltje op de eerste rang zitten, bestaat niet. De auto is 17 jaar oud, heeft iets minder dan een ton op het klokje staan. Rijdt, remt, schakelt goed. Maar heeft rondom gebruikerssporen. Wat steenslag. Een deukje in de motorkap, omdat iemand in een Lexus bij het stoplicht zijn auto in de achteruit zette, en werkelijk dacht dat hij dan vooruit weg zou sprinten bij groen licht. Ik lieg niet. Er zijn dus mensen die zo stom zijn dat ze hun auto in de achteruit zetten bij het stoplicht, en er dan vanuit gaan dat ze zonder schade te veroorzaken wegkomen. Airbaglampje brandt. Kan geen kwaad, is ook geen apk afkeur geweest. Begon te branden toen het winter was en vroor. Mogelijk gaat dat met het vorderen van de lente ook weer uit. Misschien een paar contactjes even vastzetten of schoonmaken. Een ster in de voorruit. Niet in het zicht, dus geen APK afkeur. Volgens de mannen van Autotaalglas loopt het met doorscheuren niet zo’n vaart. Bedrijven als carglass willen ons doen geloven dat je meteen 1000-den euro’s kwijt bent als je niet meteen je verzekering tilt voor een reparatie. Niets is minder waar, volgens de heren van Autotaalglas. Voor de volgende apk (en die is dus over pas ruim 12 maanden) zou je even moeten kijken of je het lasapparaat ter hand neemt om de dorpels te verstevigen. Nu was het geen probleem, en niet zorgwekkend, maar hoe dat over een jaar zit, is koffiedik kijken.

Tot hier gekomen met lezen? Chapeau. Dan ben je wellicht de potentiele nieuwe berijder van deze trouwe kliko met koplampen. Check even het kenteken.
Dan zie je dat we deze auto pas een paar maanden hebben. Dat zal ik uitleggen: mijn betere helft is tot de conclusie gekomen dat ze erg veel snelwegkilometers maakt, en dit met onze twee-jarige spruit achterin. Ze vindt het toch griezelig worden, vanwege de eerder benoemde kreukelzone. Ze werkt in een functie waarin ze veelvuldig de restanten van auto’s ziet, die onder andere door bumperklevende idioten worden veroorzaakt. En dus wil ze wat groters. Iets met meer ruimte achter onze dochter, zodat die niet de kreukelzone is.
En omdat ik (de echtgenoot) een verstokte citrofiel (dat is een ongevaarlijke afwijking die ervoor zorgt dat ik alles wat het illustere merk Citroën maakt, mooier vind dan alles wat bijvoorbeeld suzuki of VAG maakt) ben, ga ik dus op zoek naar een leuke, niet al te grote citroen voor mijn vrouw.
De vraagprijs is 1100 euro. Een hele nette prijs voor een prima auto. Biedingen zijn uiteraard toegestaan, maar aangezien de APK nog meer dan 12 maanden geldig is: we hebben geen haast om het ding te verkopen. Dus belachelijke biedingen met als belofte “vandaag ophal(l)en”. Forget it. Als we er geen redelijke prijs voor krijgen, dan rijden we hem zelf naar de volgende APK en kijken wel wat we doen.

zondag 5 maart 2017

Van alles veel....

Afgepeigerd. Oogjes op half zeven. Een beetje pieperig, en uiteindelijk ronduit stout, want doodmoe.
Dat was Jente, gisteren na een dag vol visite en kadootjes uitpakken.
We hebben "for the time being" maar even gedaan alsof ze gisteren jarig was, want gisteren waren we agenda technisch in staat om wat mensen uit te nodigen. En dan ook voor mijn verjaardag, want die is ten slotte een dagje later.
Ik had mij niet helemaal beseft dat ik er dan ook wel goed aan zou doen, om wat mensen uit te nodigen die dan ook voor mijn verjaardag komen, maar soit, ik vier mijn verjaardag zelden erg groots (en groots is met meer dan 3 mensen). En uiteraard kwamen de mensen die voor Jente kwamen, niet zonder ook mij alvast te feliciteren met mijn aanstaande 36e verjaardag. 36 alweer. Nog maar vier jaar en ik ben 40.
Verbijsterend verwend zijn we. Ik bedoel: met de speeltjes voor Jente die we nu in huis hebben, zouden drie generaties aan kinderen in een weeshuis goed toekunnen, en waarschijnlijk zouden de laatste speeltjes pas in gebruik genomen kunnen worden, ver nadat de eerste baby het weeshuis als volwassen mens zou verlaten.
 Letterlijk struikelen we nu over houten-regenboog-speeltjes en een houten keukenmixer, en mochten we ondanks ons wanhopige getrappel in staat zijn om overeind te blijven, stappen we met onze schoenloze voeten in een venijnig klaarliggend duplo blokje. 
Joelend van de pijn hinken we voort tot we uiteindelijk geveld worden door een plastic kegelspel waarmee ze kan leren tellen en gericht gooien (niet dat we willen dat ze gericht gaat gooien, want gooien doet ze met alles (zie vorige blog)), en we belanden met onze kont op een strijkijzer dat zeer waarheidsgetrouwe geluidjes maakt. (En waarvan ik volgens mij ook al eerder meldde dat de gever van geluidsmakende speeltjes zonder enige vorm van proces standrechtelijk geëxecuteerd zou worden. Dit voornemen is echter door onvoorziene omstandigheden NOG niet uitgevoerd.

Daarom hebben we vanmorgen maar even de boel opgeruimd, en de stofzuiger (geen speelgoed) aangezet, om de kruimelige restanten van een geslaagd verjaarspartijtje op te zuigen.
Want er was nogal wat te kruimelen. Zelfgemaakte cupcakes die versierd door de spruit van Moniek, toch nog wat chocolade, suiker en andere zoetigheden achter lieten. Slagroomtaart die in elk geval bij Jente op heel veel andere plekken eindigde dan in haar mondje, en diverse soorten smikkelarij, waar me de naam even van ontschoten is. Er zat hoe dan ook veel suiker in.

Ook ik ben gruwelijk verwend. Met een wasmachine (okee, die hadden we al even) een crock-pot (waar ik heerlijke slow-cooking gerechten mee kan maken) (en waar ik heel de tijd "crack-pot" lees en moet gniffelen omdat ik dan als associatie heb dat ik er cocaine of heroine mee ga maken teneinde heel de buurt te fèteren op een stevige dosis chemisch geluk) een ruim 50 jaar oud modelautootje die echt heel bijzonder is, en nog zo wat leuke artikelen voor hobby X en liefhebberij Y.
Kortom een geslaagd weekend.

Dat weekend ging ik toch niet helemaal lekker in.
Nadat ik (met gevaar voor eigen leven, staand op een wankele stoel met mijn rechterbeen, leunend op een wat wankele tafel met mijn linkerbeen) de slingers had opgehangen, zodat Jente het "jarig-gevoel" zou ervaren, was het vrijdagavond al rap slaaptijd.
Maar om de een of andere reden, besloot een schimmig, duister deel van mijn hersens dat dat nog lang niet nodig was. Om 0300 uur viel ik eindelijk in slaap, om vervolgens om 0345 uur weer wakker te zijn.
Klaarwakker. He ja, wat fijn, zo vlak voor een dag die voor Jente (we kennen haar ten slotte al een beetje) toch heel erg heftig gaat zijn, met alle indrukken. Ik heb tot ongeveer 0630 wakker gelegen, op de bank, en uit pure ellende maar het spelletje bubble popper weer op mijn telefoon gezet. Ben tot level 78 gekomen, die nacht. (Wel grappig om te vermelden: vanmiddag liet uitgerekend Jente me een extra "feature" in het spel zien, toen we aan het wachten waren op een pannenkoek). En om 0630 werd Jente wakker, dus kon ik (van mijn nood voor Ilse een deugd makend) haar alvast grotendeels aankleden, ontbijt geven en voorbereiden op de dag.
Ik was gebroken. Kapot. Met oogleden die de half zeven al niet meer haalden, laat staan half zes of zelfs maar half vijf, klom ik om 0800 naar boven. Ilse vond dat ik, voor het bezoek kwam, toch maar moest proberen te slapen, en dat lukte eindelijk wel. Tot ik door diezelfde Ilse om 1015 ruw uit mijn slaap getrokken werd. Toen ineens lukte een heel erg diepe slaap wél. En waarom het gedurende de nacht niet lukte: Joost mag het weten. (Als Joost dit weet: graag middels een mailtje reactie, zodat ik weet wat ik eraan kan doen).
Dus ik begon Jente's verjaardag met een mentale achterstand.

Misschien heeft dat slaapgebrek wel een en ander te maken met een rekening die we gaan krijgen van de belastingdienst. Of ik maar even de som van ruim 4000 euro wil terugbetalen.
Want mijn aangifte over 2015 klopte niet.
Juist.
Ik legde de inspecteur uit hoe ik die aangifte met behulp van een meneer van de belasting telefoon heb ingevuld, en kreeg het volgende, onthutsende antwoord: meneer, daaraan kunt u geen enkel recht ontlenen, en daar werken meestal ook maar uitzendkrachten.
Dus: als een medewerker van de belastingdienst het al niet met goed fatsoen kan, hoe moet ik als argeloze burger dan nog een aangifteformulier invullen?
Ik ben niet bang voor de toekomst, we overleven dit ook wel, ondanks dat we nu ook weer niet tot de rijksten van het land horen, maar dit antwoord is toch te zot voor woorden? Gelul van een dronken aardbei, als je het mij vraagt.
Zeker en juist de belastingdienst, moet bij zulke ingewikkelde toestanden gewoon goed geschoolde mensen neerzetten. Dat daar ook "maar" uitzendkrachten werken, zal mij aan mijn spreekwoordelijke, dikke achterste oxyderen. Nu brengen ze mij in de problemen, en moet ik genoegen nemen met een argument waar de honden geen brood van lusten. En fin, we betalen vast geen belastinggeld om deze gruwelijk zielloze, onmenselijke instantie te verbeteren, wat de politiek ook loopt te ouwehoeren.

Maar goed.
Vanmorgen dus miss Marple aangezet (dat is onze volautomatische stofzuiger, die op zeer komische wijze stofzuigt, want bijvoorbeeld cupcake versieringen of chocolade hageltjes zwiept zij met haar roterende borstels vrolijk door de kamer, in plaats van dat ze ze opvreet) (Jente is doodsbang voor het ding. Het komt automatisch tot leven, en tot haar afgrijzen gebeurt dat vrij vaak als zij in de buurt is. Er zijn dan om voor haar onverklaarbare redenen speeltjes te dicht bij in de buurt beland. Dan rent ze al roepend en piepend om papa of mama naar ons toe, kruipt bij kans ín ons) en via de schoonouders naar de veluwse heide bij Ede gereden. (Via de schoonouders, want schoonvader heeft een kookboek met allemaal lekkere en leuke recepten voor in mijn  crack crock-pot, en die wil ik komende week eens stevig uit gaan proberen).
Even het overtollige eten van gisteren (het was een doorlopend geschrans van koekjes, cakejes, taartjes, frietjes en zut) eraf wandelen. En uiteraard even onszelf verwend bij het plaatselijke pannekoeken restaurant.
Ook een kijkje nemen op de kazerne waar ik 10 jaar geleden mijn militaire carriere als musicus begon. En waar ik 7 of 8 jaar geleden nog even als "idealistische anti-kraker" woonde in een gebouw waar later voor een veelvoud van mijn maandbedrag 20 studenten in gehuisvest werden.
Toen we bij de plaats van het repetitiegebouw kwamen, moest ik even her-orienteren. Het was namelijk verdwenen. Gewoon weg. Ervoor in de plaats was een kale moddervlakte gekomen.
Toch maf.
Trip down memorylane.
Want wat heb ik er mooie momenten gehad. Ik ben er in de sneeuw bijna met de onvolprezen Citroen Berlingo tegen een boom gereden omdat ik ook eens wilde glijden door de sneeuw. Goddank kwam ik op 3 centimeter van die toch wel erg massieve stam tot stilstand.
Een collega is er, in diezelfde sneeuwprut naast de weg beland, en zorgde er zo voor dat de vrachtwagen die kwam helpen, het hele weekend vast heeft gestaan in de sneeuw. Zelf kon die collega zijn weg vervolgen.
Op de ensemble dagen effe wat vroeger komen om met de toenmalige commandant gezellig bij te kletsen onder het genot van een goeie kop koffie. Die man hield een goeie vinger aan de pols bij zijn mensen.
En nu is dat gebouw, waar ik toch een paar nootjes heb laten klinken, gewoon weg.
Eenmaal op de Edesche heide, Jente even lekker uitgelaten. Die mocht zelf een beetje haar weggetje zoeken en vinden, en zolang ze maar in ons blikveld bleef, vonden wij alles best.
Mooi om te zien dat ze zelfs voor een enorme Berner Sennen hond niet bang was. De eigenaresse was zo lief om Jente even wat meer kennis te laten maken met die koe, pardon: hond. Ze liet hem zitten, en samen met Jente begon ze deze dinosaurus pardon: hond te aaien, en te wijzen waar de plekjes zaten die lekker zacht waren, en die deze neushoorn, pardon: hond prettig vond.
Het werd pas echt een feestje toen dit kwijlende exemplaar het leuk vond om zich eens uit te schudden, waardoor het overtollige kwijl alle kanten opvloog, en vooral ook naar Jente's hoofd.
Ook hier was Jente niet zo van onder de indruk. Ik geloof dat ze het vooral heel leuk vond om het hondje (ja, echt: zo betitelde ze deze tank) te aaien.
Ikzelf hield vooral dat bakbeest in de gaten, want bijna 2 keer zo hoog, 10 keer zo zwaar en 20 keer zo sterk als mijn kleine meid, én geen voor te programmeren computer, zag ik het al helemaal gebeuren dat dat nijlpaard een hap van Jente zou nemen. (En daarmee dus Jente in één hap op zou slokken).
Maar het ging goed. Beest en kind gingen als goede vrienden uit elkaar.

Toch een mooi weekend gehad zo.









Auto en flora.

Let op: verkapte reclame!!! Zoals iedereen weet: een auto rijden kost geld. Vorig jaar, vlak na ons huwelijksreisje kocht ik van vriendje Ke...