zaterdag 25 juni 2011

Een veelbewogen week

Het begon ermee dat ik te horen kreeg dat de kok van mijn favoriete tapasbar dood is gegaan. Zomaar opeens. 50 jaar was hij maar. Deze man was een en al glundering van pret, vriendelijkheid en op en top tapas maken. De beste tapas buiten Spanje. Hoe vaak heb ik de afgelopen maanden niet gedacht: Ik moet snel weer eens naar IJmuiden. En nu denk ik: had ik maar. Nu is er dus in Nederland geen plek meer waar ik echt lekkere tapas kan eten. Niet zoals in IJmuiden, waar een stukje Spaans grondgebied zat. Rust zacht, beste Doro. Je was een topkok, en een geweldig mens.

Dan viel er een collega om. Ik noem geen namen, maar het is heel ernstig. Een fijne vent. Ik hoop zo hard dat hij er bovenop gaat komen. Dat moet gewoon. En nu maar hopen dat mijn hoop (en de hoop van alle andere mensen in zijn omgeving) sterk genoeg is, helpt.

Verder was het rustig. Lekker een beetje muziek gemaakt. Veteranendag is, net zoals prinsjesdag, zo'n bijeenkomst waar je weer oude bekenden tegenkomt. Mensen die je heel lang niet ziet, en dan ineens ziet dat ze afgevallen zijn. Of mensen waarvan je niet verwachtte dat ze ooit bij defensie zouden spelen, toch ineens in een mooi tenue ziet rondscharrelen. Of je ziet mensen in het voorbijgaan, waarvan je weet dat ze bij je vriendin in de opleiding zitten.
Uiteraard moest het heel hard regenen, en mijn marsenboekje (een achterkantje, met losse blaadjes marsen) plakte uiteindelijk aan elkaar. Niet dat dat nu nog uitmaakt, want halverwege de A12 bedacht ik me dat ik mijn partijen in Den Haag heb laten liggen. En uiteraard met flink wat geklets over Spaanse Kragen, en Parelketting (zoek maar eens op Google naar afbeeldingen) een collega groen en geel van misselijkheid gekregen. Dat hoort er allemaal een beetje bij.

Op de bus eigenlijk geen gekkigheid, op een vrouw van 50 na, die mij een hartverzakking bezorgde door ineens op te duiken in een bus"tunneltje". Dat is een afgesloten weg waar alleen bussen mogen rijden. In 1 richting. Als je dan als volwassen fietser zo stom bent om dan toch daar te gaan fietsen, verdien je geen enkele consideratie. Ze schrok wel toen ze merkte dat ik niet van zins was om te wachten, of zelfs maar te remmen.

Dan nog voor de beeldenstormers van de Mars der Beschaving: Waar waren jullie toen de mensen van de drumfanfare van de Luchtmacht op straat werden gezet? Dat zijn ook musici. Ook 'broeders' in de kunst. Waarom hoorde ik jullie daar niet over praten? Of is dat een minder soort cultuur? Of moet dat, net zoals de JSF, maar worden betiteld als "flauwekul"? Misschien een puntje tot nadenken???

maandag 20 juni 2011

Nederland in de problemen.

Ik maak me een beetje zorgen om de cultuur in Nederland. Aan de ene kant is het zo dat met dit kabinet er wel heel weinig mogelijkheden overblijven om van cultuur te genieten. Alles wordt te gronde gericht. En mensen in de culturele sector schreeuwen moord en brand. Misschien ook wel terecht, als je ziet, hoe niets ontziend meneer Zijlstra met zijn motorzaag tekeer gaat. (Het lijkt the Texas Chainsaw Massacre wel.)
Waar het mijns inziens misgaat is het volgende: Er worden in Nederland aan 11 conservatoria talloze musici opgeleid om in Nederland of daarbuiten aan het werk te gaan. Maar laten we wel wezen: er is helemaal geen plek voor al die musici in Nederland. Die was er al jaren niet. En nu worden het er nog veel minder. Maar in plaats van de opleidingen te gaan beperken, gaan we de werkplekken beperken. Dat is een vorm van regeren die ik echt vind getuigen van een kortzichtigheid waar ik niet bij kan met de pet. Regeren is vooruitzien. Ik kan met mijn boerenverstand nog wel beredeneren dat als er geen werkplekken meer zijn, maar je wel mensen daarvoor laat opleiden, dat je dan een overschot aan arbeidskrachten gaat genereren.
Van de 11 conservatoria, kun je er makkelijk 7 sluiten. Sterker nog: ik zou pleiten voor een numerus fixus. Zoveel werkplekken die over 4 jaar vrijkomen, betekent zoveel studenten aannemen, plus 2 extra voor het geval er wat afvallen. Buitenlandse studenten, leveren geld op, maar ik vind persoonlijk dat, als die klaar zijn met studeren, dat ze dan weer mooi terug moeten naar het land van herkomst. Met alle respect, maar in het buitenland aangenomen worden als musicus uit Nederland, is beestachtig lastig. Maar omgekeerd niet. Wellicht moet daar ook wat eerlijkheid in komen. Dit lijkt erg nationalistisch, en dat is het in wezen ook. Ik vind dat niet verkeerd.
Ik ga rustig verder met filosoferen.
Bij ons orkest is het al jarenlang gebruikelijk om met maar 3 man aan staf te werken. 1 zakelijk leider, 1 muzikaal leider en 1 logistiek manager. Van de orkestleden wordt verwacht dat zij zelf het podium opbouwen, stoelen en lessenaars klaarzetten, de bibliotheek beheren, en meehelpen met het laden en lossen van de auto. Nou heb ik niet denderend veel ervaring met symfonie orkesten, maar ik geloof nooit dat de leden van de Radio orkesten dit zelf doen. Terwijl dit toch echt een punt is, waarvan je zou kunnen zeggen dat je het kan wegbezuinigen. Alle management, en officemedewerkers de deur uit, en musici wat extra taken geven. Als dat de manier zou zijn om de muziek te laten bestaan, denk ik dat dat iets is waar je voor zou tekenen, toch?

Dan kom ik uit bij de prijs van een concertkaartje. Stel je wil als Jan-Modaal naar een concert in het concertgebouw. Stel, je wil naar Mahler 10. Ik heb uitgerekend dat je dan toch al snel een 116 euro kwijt bent. Dit op basis van 3e rangskaarten, een autorit en parkeren bij de deur. 116 euro voor 2 personen, voor 1 avondje, is een bedrag dat voor veel mensen (zeker met opgroeiende kinderen) gewoon veel te duur is. Voor 116 euro kan je je gezin meer dan een week lang te eten geven, en misschien ook nog eens op een pretpark trakteren. En van "jan modaal" zijn er zo vreselijk veel (dit klinkt uiteraard heel neerbuigend, maar zo is het echt niet bedoeld). Dus cultuur is niet zo toegankelijk als men zegt dat het is.

Diezelfde Jan Modaal, met 3 opgroeiende kinderen zou zijn kinderen misschien best wel op muziekles willen sturen. In een gemiddelde stad kosten muzieklessen voor een heel jaar 625 euro. Stel nu dat er 2 van zijn kinderen op muziekles willen. In de meeste gevallen zal het 2e kind een beetje korting krijgen. Maar toch zal je al gauw aan 1000 euro per jaar zitten. Ook dat is een bedrag, waar veel mensen toch even van moeten slikken. En daar komen de boeken nog bij, instrument (huur of koop) en het oeverloze gezeik om er toch vooral op te oefenen, want 1000 euro per jaar wegsmijten voor iets waar je niet voor oefent, is echt zondegeld.
Mijn conclusie: cultuur is gewoon duur. Hoe je het ook bekijkt.
En dit is waar de impasse begint: de docent in kwestie kan niet nog minder gaan verdienen (hoewel: als ik ontslag neem bij de muziekschool in Hillegom, ga ik er per maand 40 euro op vooruit, dit is niet gelogen, ik heb het rekensommetje wel 10 keer gemaakt, en 10 keer kwam eruit dat als ik zou stoppen met werken, dat ik per maand 40 euro zou overhouden), maar je kunt mensen ook onmogelijk enthousiast gaan maken voor meer dan 1000 euro op jaarbasis extra aan culturele educatie en concertbezoek. Zeker niet als het om zoveel mensen gaat voor wie cultuur gewoon een kostenpost teveel is.


Mensen die werkzaam zijn in de cultuur willen nogal eens sneren dat er maar bezuinigd moet worden op de JSF. Of Defensie in het algemeen. De militair om wiens baan dat gaat, zal ongetwijfeld in de lach schieten. Want hoe blij is Nederland dat er een Boeing wordt onderschept die geen radiocontact meer kan maken. Stel er was iets ergers aan de hand, en een Bijlmerramp dreigt, of een herhaling van 9-11. Dit is zelden het geval, maar het is toch prettig om te weten dat er een luchtmacht is, die kan ingrijpen als er een onverwachte situatie ontstaat. Bovendien is de F-16 een verouderd toestel, waarbij je je moet afvragen of een levensverlengende behandeling niet veel kostbaarder is. Je kunt het ook niet maken om met een verouderd toestel ongelukken te maken. Dat is namelijk pas echt gruwelijk duur. En dan zeker gaan lopen mekkeren dat 'we' ook met oude wrakken vliegen. En wie gaat er ingrijpen bij de volgende wateroverlast in Limburg? De leden van het LSO? Gaan die met 4 tonners mensen door het water rijden? En gaan de leden van het Nederlands Philarmonisch orkest grensbewaking doen op schiphol? Na de repetitie controleren of er geen bolletjes in anussen verstopt zijn? Ik bedoel maar.

En de zorg? De verpleger wiens baan verloren gaat, zal zich ongetwijfeld achter de oren krabben als hij hoort dat een orkest wel kan blijven bestaan. En het onderwijs?

Maar wat lul ik toch allemaal: bij Defensie, in de zorg, in de cultuur, overal wordt gesnoeid. En wij hebben daarvoor gekozen. Een paar jaar geleden. Wij, Nederland, hebben dit onheil over onszelf afgeroepen. Nederland die altijd internationaal het braafste jongetje van de klas wilde zijn, maakt van zichzelf de Joker. Onder leiding van Mark Rutte gaat Nederland van de voorste bank in de klas, naar de armzaligste. In de hoek. Bezuinigen op cultuur, zorg, onderwijs, defensie, sociale zorg, het is allemaal verarmen van je land. En toch wil niemand meer belasting betalen om het allemaal in stand te houden.

dinsdag 14 juni 2011

mooie dienst.

Gister heb ik voor het eerst een late dienst gereden. Dat begon mooi: ik moest een gelede bus gaan aftanken.
Moeilijkheid 1: Hoe start je zo'n ding. Alle knoppen die ik ken, zaten op een andere plaats, en hadden iets andere symbooltjes. Het piepen hield ook maar niet op. Iets met te lage druk om te rijden.
 Moeilijkheid 2: nog nooit gereden in een gelede bus. Die bumperklever achter me heel de tijd, was dus het staartstuk van mijn eigen bus. En telkens de angst dat het staartstuk rechts zou gaan, terwijl ik links ging.
Moeilijkheid 3: ik was ooit 1 keer naar de tankplaats gegaan, maar dat is een beetje weggegleden in mijn lijnenkennis.
Moeilijkheid 4: ik heb nog nooit gas getankt.
Gelukkig ging er iemand mee. Want anders was ik waarschijnlijk uren te laat aan mijn ritten begonnen. Die iemand bleek een officier bd. van de KMAR te zijn, die in vroeger jaren alle lintjes en diploma-uitreikingen deed. En hij kende mij. Dus werd het toch nog gezellig.
Toen ik weer terugkwam, had ik eerst een half uur pauze, en toen een half uur reserve dienst. Tijdens die reserve dienst gebeurde er weinig, dus mijn neus was schoon. Toen eindelijk kon het rijden beginnen. Het rijden dat ik zo leuk vind. De gekkigheidjes op mijn rooster: bij terugkomst was ik maar liefst 2 minuten reserve, en in mijn laatste rit, moest ik mijn bus op de buffer zetten. Ware het niet dat ik halverwege die rit was, en de buffer aan de andere kant van de stad zit. Dat laagvliegen heb ik toch maar niet gedaan.

Gelukkig waren alle passagiers aardig en lief, met als uitschieter een vrolijke Jonas die helemaal in een deuk lag toen ik hem met een stalen gezicht vertelde dat een buskaartje toch wel 1 hele euro moest kosten. "IK GA KAPOT" bulderde hij. En hij stapte niet in. Als je bedenkt wat er van die ene euro betaald moet worden, dan zou je je bijna schamen. De bus, de verzekeringen, het kantoorpersoneel, de randapparatuur, en niet onbelangrijk: ikzelf. Dus ik lachte maar een beetje met hem mee. Kleine correctie: ik lachte hem gewoon vierkant uit, maar dat had hij niet in de gaten. Als 1 euro al iets in om 'Kapot' van te gaan, vraag ik me af hoe hij zich gedraagt als hij in de kroeg een biertje van 2 euro bestelt, laat staan een rondje...
Een van de ritten die ik reed was leeg. Zat geen mens in. Niemand wilde van het station naar een klein ander stationnetje. Ik heb mijn geld op die rit verdient, maar niet voor de baas.

Een week geleden gingen Syl en ik de stad in. Vanwege een onnadenkende actie bij een brillenboer, kocht ik voor veel geld (verzekerd) een nieuwe bril. Maar dat bleek onvoordelig, want bij de concurrent hebben ze al jarenlang de aanbieding om er gratis een zonnebril op sterkte bij te doen. Dus mijn nieuwe bril (een Tommy Hilfiger) paste wel, maar mijn oude zonnebril eigenlijk niet meer. Dus toog ik met Syl naar de brillenboer om daar een nieuwe zonnebril op sterkte te laten maken. Nu kan ik in de zon ook veilig rijden (hetgeen met veel passagiers toch geen overbodige luxe is). En het is best een hele hippe. Al zeg ik het zelf.

Vanmiddag moet ik weer een late dienst rijden. Ik ben benieuwd, sommige routes had ik geleerd, met een omleiding. Die is inmiddels opgeheven. Dus de oorspronkelijke route ken ik niet. Ik hoop maar dat ik wakkere passagiers meekrijg, want anders heb ik toch echt een uitdaging.

maandag 6 juni 2011

work-out

Mijn lichaam is na 30 jaar eens begonnen met fysiek werk. Dat komt omdat ik op de bus rij. Nou zou je zeggen: een beetje zitten en wat sturen. Maar dan ben je er nog niet. De stadslijnen is véél sturen, en zelfs met stuurbekrachtiging is veel sturen gewoon veel werken. Daarnaast komt een hele zooi aan informatie op je af, die je het liefst gisteren nog in je op moet hebben genomen. Zonegrenzen, in tegenstelling tot Amsterdam, noemt men in Apeldoorn het aantal strippen. Waardoor ik dus mijn correctie stickers al menig maal heb moeten aanspreken. Of je stempel goed staat, of je nu hier linksaf moest, of de volgende pas. Onee, ik moest helemaal niet links, ik moest rechts, want ik rij nu lijn 8. Maar nu is het---onee toch nog niet te laat. Waarmee de bus een waanzinnig soort dronkemans-slinger maakt, en ik het braaksel van misselijke reizigers naar boven hoor komen. Dan moet je opletten of je je tijd nog wel haalt, en daarmee dus ook of het verkeer voor je een beetje doorrijdt. Die idioot voor me, die remt, joost mag weten waarom. En de eenden die zonder enig benul van het gewicht van een bus, gewoon midden op de weg blijven staan kwaken. Toch maar remmen, en toeteren. Er zomaar overheen rijden, in een woonwijk, met aanpalende basisschool met buitenspelende kinderen, geeft niet alleen een enorme troep, maar ook onpeilbaar kinderleed.  Dan moet ik mijn routelijst bekijken, moest ik deze route nu wel of niet helemaal afmaken. Wisselgeld en kaarten controleren, staat de computer nog wel goed afgesteld? Ja, nu is het pauze. Onee, toch niet, ik moet deze rit wel afmaken, daarna mag ik in een klein busje naar de garage. Dat kleine busje is geen normaal klein busje, maar heeft de breedte van een volwassen bus, alleen veel korter, en je zit 40 centimeter naar het midden, dus oppassen met de stoepranden. En over stoepranden gesproken: je moet wel goed de halte aandoen, want oude mensen zien vaak niet zo goed, en kunnen keihard op hun plaat gaan. Schadefreude is 1 ding, maar je moet het niet opzoeken, dat is stijlloos. Dus toch die bus was dichter tegen de halte aanrijden. Waardoor je soms te dicht erop rijdt. Het rubber van de banden is daar weer niet blij mee, en soms klinkt er dan een plofje. Waardoor een lief meisje mij beschuldigde van een klapband.

Ok, de werkdag zit erop. Ik ga zo lekker boodschappen doen.

De parkeergarage ingereden, kwam ik tot de verbijsterende conclusie dat ik mijn portemonnee vergeten was. Godverde*&^($#)%KG$*(#)GK#@) en dat een paar keer. De telefoniste van Q-park is gewoon een enorme bitch. Ja het is mijn schuld dat ik mijn geld vergeet. Nee het is niet mijn schuld dat de balie van die parkeergarage niet bemand is. Dat mens begon te mekkeren dat ik dan maar moest lopen. Om al te krasse taal te vermijden, heb ik zonder verder te groeten opgehangen. 800 meter terug naar huis moeten lopen. Dat ging nog wel, ware het niet dat het halverwege begon te regenen. En niet kinderachtig. Alle droogte moest blijkbaar in 25 minuten worden bijgeregend. En allemaal in Ede. Niet dat ik veel keuze had. Want ik ken eenvoudig niet voldoende mensen om eventjes een belletje te plegen. En wildvreemde mensen om 1,50 vragen gaat mijn trots te boven. Toen ik weer thuis was, de eerste lading natgeregende kleding van mijn lijf gehaald. Toen wat droogs aangetrokken, en weer terug naar het centrum. 800 meter door de regen. Dit keer was ik zo clever om behalve een portemonnee, ook een paraplu mee te nemen. Dat bood enig soelaas, ware het niet dat ik zo vreselijk zweette, dat ik alsnog kleddernat werd. In ijltempo boodschappen doen, en niet heel subtiel de parkeergarage uitgescheurd.
De 1600 meter haal ik binnen het uur. De 2400 meter binnen 12 minuten, komt steeds dichterbij...

Auto en flora.

Let op: verkapte reclame!!! Zoals iedereen weet: een auto rijden kost geld. Vorig jaar, vlak na ons huwelijksreisje kocht ik van vriendje Ke...