Een veelbewogen week

Het begon ermee dat ik te horen kreeg dat de kok van mijn favoriete tapasbar dood is gegaan. Zomaar opeens. 50 jaar was hij maar. Deze man was een en al glundering van pret, vriendelijkheid en op en top tapas maken. De beste tapas buiten Spanje. Hoe vaak heb ik de afgelopen maanden niet gedacht: Ik moet snel weer eens naar IJmuiden. En nu denk ik: had ik maar. Nu is er dus in Nederland geen plek meer waar ik echt lekkere tapas kan eten. Niet zoals in IJmuiden, waar een stukje Spaans grondgebied zat. Rust zacht, beste Doro. Je was een topkok, en een geweldig mens.

Dan viel er een collega om. Ik noem geen namen, maar het is heel ernstig. Een fijne vent. Ik hoop zo hard dat hij er bovenop gaat komen. Dat moet gewoon. En nu maar hopen dat mijn hoop (en de hoop van alle andere mensen in zijn omgeving) sterk genoeg is, helpt.

Verder was het rustig. Lekker een beetje muziek gemaakt. Veteranendag is, net zoals prinsjesdag, zo'n bijeenkomst waar je weer oude bekenden tegenkomt. Mensen die je heel lang niet ziet, en dan ineens ziet dat ze afgevallen zijn. Of mensen waarvan je niet verwachtte dat ze ooit bij defensie zouden spelen, toch ineens in een mooi tenue ziet rondscharrelen. Of je ziet mensen in het voorbijgaan, waarvan je weet dat ze bij je vriendin in de opleiding zitten.
Uiteraard moest het heel hard regenen, en mijn marsenboekje (een achterkantje, met losse blaadjes marsen) plakte uiteindelijk aan elkaar. Niet dat dat nu nog uitmaakt, want halverwege de A12 bedacht ik me dat ik mijn partijen in Den Haag heb laten liggen. En uiteraard met flink wat geklets over Spaanse Kragen, en Parelketting (zoek maar eens op Google naar afbeeldingen) een collega groen en geel van misselijkheid gekregen. Dat hoort er allemaal een beetje bij.

Op de bus eigenlijk geen gekkigheid, op een vrouw van 50 na, die mij een hartverzakking bezorgde door ineens op te duiken in een bus"tunneltje". Dat is een afgesloten weg waar alleen bussen mogen rijden. In 1 richting. Als je dan als volwassen fietser zo stom bent om dan toch daar te gaan fietsen, verdien je geen enkele consideratie. Ze schrok wel toen ze merkte dat ik niet van zins was om te wachten, of zelfs maar te remmen.

Dan nog voor de beeldenstormers van de Mars der Beschaving: Waar waren jullie toen de mensen van de drumfanfare van de Luchtmacht op straat werden gezet? Dat zijn ook musici. Ook 'broeders' in de kunst. Waarom hoorde ik jullie daar niet over praten? Of is dat een minder soort cultuur? Of moet dat, net zoals de JSF, maar worden betiteld als "flauwekul"? Misschien een puntje tot nadenken???