woensdag 22 januari 2014

Hulp gezocht: onze huwelijksreis!

Onze huwelijksreis is zojuist een feit geworden! Hoera!

We gaan meedoen aan een barrelrace. Typisch wat voor ons.
De auto hebben we met een beetje geluk volgende week al. Het wordt een Nissan 100NX, die aan alle vereisten voldoet voor deze 'race'. Nog een beetje leuk aankleden, en gaan met die banaan.

Een hele poos geleden schreef ik iets over het doneren aan goede doelen, over mijn aversie tegen grote directeuren van die stichtingen, over geld dat naar het buitenland gaat, terwijl er in Nederland  nog zoveel te doen is.

Tijd om de daad bij het woord te voegen: we maken er gewoon een sponsorrace van.
Het doel: het Geerlingshospice in Valkenburg.
De laatste maanden van haar leven heeft mijn moeder in dit hospice gelegen. Geweldig verzorgd, vertroeteld, getroost en verpleegd.
Een hospice draait op een heel kleine kern van beroepskrachten, en een club vrijwilligers. En op giften. Giften die noodzakelijk zijn om gasten en patienten te kunnen verzorgen. Om ze een menswaardig einde te kunnen geven.

Onze wens is om zoveel mogelijk geld in te zamelen, zodat dit hospice in staat blijft om hun fantastische werk voort te kunnen zetten.

En daar komen jullie, vrienden, lezers, familie van, bij kijken.

Willen jullie ons sponsoren?
Dit kan bijvoorbeeld door per gereden kilometer te sponsoren, of per dag, of gewoon een geldbedrag.
Van het geld dat jullie doneren of sponsoren, gaat 100% naar het hospice. Wij beloven dat er geen cent blijft hangen aan onze strijkstok. Dit doen wij door alle sponsoren al dan niet gecensureerd een ereplaats te geven hier in deze blog, zodat 100% inzichtelijk is welk bedrag er uiteindelijk naar het Geerlingshospice wordt overgemaakt.

Niet geheel onbelangrijk: De data
De race start 13 augustus en eindigt 16 augustus.
We rijden ongeveer 2000 kilometer enkele reis.

Ik heb heel erg het gevoel dat in de race om geld voor kanker, het hospice een ondergeschoven kindje is. Het is uiteraard heel belangrijk dat onderzoek gedaan blijft worden. Maar we moeten niet vergeten dat er in het hier en nu nog steeds mensen niet geholpen kunnen worden. En die mensen hebben ook recht op een menswaardig einde en onze steun.

Helpen jullie mee?

Uiteraard houden we jullie met (foto)reportages op de hoogte!

Wil je sponsoren of doneren?
Mail me dan met je naam, de manier waarop je wil sponsoren, en in welke mate je anoniem wil blijven.

Onze dank is groot!

vrijdag 17 januari 2014

Overpeinzingen op een zaterdagochtend.

Waarschuwing: onderstaande blog bevat deels mijn mening, is (een beetje)(sterk) overdreven, en vooral bedoeld om mensen te prikkelen om eens na te denken over bepaalde zaken.

Facebook, een prachtig medium om te zien waar (vrienden van) vrienden mee bezig zijn.
Maar helaas is het ook een medium waarin mensen elkaar vreselijke schuldgevoelens mee willen aanpraten.
De hoeveelheid anti-dierenmishandeling plaatjes en filmpjes neemt alleen maar toe, met als doel de vleeseter een schuldcomplex aan te praten.
Tuurlijk; plaatjes van gemepte en geschopte honden zijn gruwelijk. Plaatjes van mishandelde katten en andere huisdieren zijn afgrijselijk. Ik weet dat het gebeurt. Ik hoef dat niet te zien. Mijn voorstellingsvermogen werkt erg goed. Vooral ook wanneer ik bedenk wat ik met een dader zou kunnen doen. Ik heb twee dieren uit het asiel. Dat is ook een statement tegen dierenmishandeling.

Ik hoef dit dus allemaal niet op mijn facebook te zien. Facebook is volgens mij bedoeld als vrolijke noot in het leven. En niet ter opwekking van schuldgevoel.

Iemand zei terecht: je kunt het verwijderen van de tijdlijn.
Ik krijg dan de keuze: ik wil dit niet zien. Of: persoon X niet meer volgen.
Ik wil dit niet zien, zorgt ervoor dat ik dat niet meer zie, tot de volgende persoon het deelt.
Persoon X niet meer volgen, zou jammer zijn want hij post vaak leuke filmpjes.

In dit geval ging het over een filmpje over foie gras.
Ja, heerlijk. Ik vind dat echt om te smullen, hoezeer ik ook weet hoe het gemaakt wordt. Gans- en misschien ook wel mensonterend.
En zo komen er ook filmpjes langs over kuikens. Over kippen, over eieren, over varkens.
Allemaal met dat vermanende vingertje: je moet geen vlees eten!!!11!1!!!11!11!1111one11111111!!!

Wat een incomplete hypocrisie.

Lieve mensen, waar denken jullie dat lijm van gemaakt wordt? En denken jullie dat die beesten een jofel leven hebben? Wanneer gaan jullie dan eens op de bres tegen de lijmgebruikers? Of is het huisje behangen, toch wel zo prettig?
 Waar denken jullie dat de gelatine vandaan komt, van die lekkere mona pudding? Wanneer komen daar dan acties tegen? Of denken jullie daar dan maar liever niet over na, omdat het makkelijker is om het op de vleeseter af te schuiven?
Hoe denken jullie dat die donsjassen gevuld worden? Geloven jullie serieus dat er kinderen door het bos scharrelen op zoek naar verloren veertjes van een vrolijk rondhippend musje?
En die lekkere warme wollen trui. Geloven jullie ook maar 1 seconde dat die schapen zich erg prettig voelen, als ze ruw geschoren worden, vlak voordat ze in de shoarma pan belanden?
En die mooie leren schoenen?
En make-up?
Etc
Etc
Etc.....

Ja, we zouden in theorie alles synthetisch kunnen maken. Maar ja... Hoeveel dieren gaan er dood doordat dat ook vervuilend is. Leefgebieden die door die industrie alleen maar kleiner worden. Lijkt me dan ook niet de oplossing. Moeten we dan maar gewoon weer terug naar de ijzertijd? En als holenmens ergens in grotten leven? Wel zo natuurlijk. Terug naar de basis. Geen muziekinstrumenten meer, maar alleen nog een trommel, en een fluit. Geen internet meer, maar weer ouderwetse rooksignalen. Wel even goed oppassen, want vliegjes komen op vuur af, en we moeten toch niet hebben dat die vliegjes per ongeluk geroosterd worden.

Ik word moe van die vermanende vingertjes. Ik eet graag vlees. En ik voel me serieus beledigd door al die vermanende vingertjes van mensen die zich opwerpen als dierenvrienden, zonder dat ze nadenken over het totaalplaatje. Zonder dat ze in willen zien dat vleesconsumptie maar een deel is van wat de mens de wereld aandoet.

Daarom teken ik niet tegen foie gras. Ik teken ook niet tegen de plofkip. Ik teken ook niet tegen varkensvlees.
Dat doe ik pas op het moment dat iedereen die dit wel deelt, het goede voorbeeld geeft, en voortaan naakt over straat gaat, en zelf terug naar de basis van het leven gaat.






maandag 6 januari 2014

Het begin....

Het nieuwe jaar begon met een concert van het Rotterdams Opera Koor.
Een selectie uit Bellini, Rossini en een operette werden voor het uitzinnige publiek gezongen en gespeeld.
De sectie bestond uit 2,5 trompettisten. Twee vaste en een halve die uit de hoornsectie opstond, zodra er maar 3 hoorns van de 4 nodig waren, en er toevalligerwijs 3 trompetten nodig waren in plaats van 2.
Het concert vond plaats in de Doelen. Een prachtlocatie. Enorme hal waarin je als koor en orkest echt moet bulderen om verstaanbaar te zijn. En een locatie waar je, als je er niet heel vaak speelt, verdwaalt. Zo verdwaalde ik ook. Kleedkamer ergens helemaal bovenin het gebouw, maar om op het podium te komen... Nou ja, laat ik volstaan met zeggen, dat ik zelfs de machinekamer van de goederenlift gezien heb. En ik zweer je: ik ging af op het geluid....

Het nieuwe jaar begint ook met een deelname aan het NJO. Het Nationaal Jeugd Orkest. Met mijn 32 jaar ben ik rijkelijk oud voor dit orkest, waar de gemiddelde leeftijd 10 jaar lager ligt.
Dat zit zo: geprogrammeerd is onder andere de Symfonietta van Janacek. De beste man vond de standaard trompetbezetting in een symfonie orkest blijkbaar te mager, en componeerde een liedje waarin niet 4, niet 6, niet 8 en zelfs geen 10, maar 12 buhnetrompetten noodzakelijk waren.
En ja, zie als projectmatig werkend orkest maar eens 16 trompettisten te krijgen.
Bij het NJO waren ze niet op hun achterhoofd gevallen. Hun thuisbasis is Apeldoorn, en laat dat nu ook de thuisbasis van het TKKMAR zijn. 1+1 is in dit geval geen 2 maar 3, want van mijn baas kregen we het verzoek of wij mee konden doen. 3 man zeiden ja.
Dus toog ik gisteren, nog brak van een gezellige avond, naar Apeldoorn voor een repetitie van het betreffende deuntje. Gelukkig, ik ben niet de oudste die ingehuurd is. Want een mijner collega's is voor in de 40 en een van de andere ingehuurde trompettisten is eind 30.
Toch weer veel oude bekenden tegen het lijf gelopen, en een aantal gezichten gezien waar ik nu nog van denk:"die kop ken ik". Over een week zijn de concerten. Ik ben heel benieuwd of het orkest net zoals in de tijd dat ik er speelde, nog steeds vol zit met die jonge sturm-und-drang mensen, die de wereld willen veroveren.

Inmiddels is de kerstboom vakkundig naar buiten gedonderd. Colette is een leuk beest, maar in combinatie met de kerstboom leverde het mij toch een en ander aan irritatie op.
De eerste keer dat ze ongeveer halverwege de  boom zat, was het nog grappig. Maar dat ze continu ballen en bellen uit de boom moest meppen, en dat zelfs de piek (nou ja, wat bij ons voor piek moet doorgaan) niet veilig was, begon me op mijn gemoedstoestand te werken. Niet zozeer dat ik totaal hysterisch die kat uit de boom krijste, dat dan weer niet. Maar toch. Bij kerstversiering wil ik een serene uitstraling van kleinburgerlijke gezelligheid. En die mag niet worden gecompromitteerd door een loeder van een kat.
Die overigens meteen al weer nieuw kattenkwaad uithaalt. De tafel was namelijk gedekt om twee lieve gasten te ontvangen. Allerlei lekkers stond op tafel, en dat vond Colette nou toevallig ook. Als haviken moesten wij de tafel in de gaten houden, anders zou ze de kazen, de vlezen en de overige lekkernijen zomaar in haar bekkie proppen. Haar eigen bakje voer staat daar nog geen 2 meter vanaf.... Het kreng.
Het kreng, maar o zo vertederend.

Omdat 6 januari officieel de laatste dag is, waarop je mensen een gelukkig nieuwjaar toewenst. Heb ik ooit begrepen.

Dit geschreven hebbende, las ik zojuist tijdens een rookpauze dat er een tweede kat is opgeblazen met vuurwerk. Bij het eerste nieuwsbericht ervaarde ik al een dof verdriet. Wie doet zoiets? Ik moet dan meteen denken aan Colette en Claus. Waarom? Ik verbaas me graag, en met verve, maar dit is niet het soort verbazing waar ik erg aan gehecht ben. De dader(s) wens ik in elk geval geen gelukkig nieuwjaar. Dat heeft ook helemaal geen zin. Dit soort mensen herkent geluk nog niet eens als ze erover struikelen. Ze zullen het niet eens kunnen spellen. En ik ben bang. Niet eens zozeer voor Colette en Claus, maar wel voor dat soort mensen. Want wat is de volgende stap, als katten niet meer leuk genoeg zijn om te martelen?
Dit soort zielen zijn rot geboren. Niet rot gemaakt. Dit soort walgelijke slechtheid, daar heb je serieus een rotte ziel voor nodig. Een stinkende, al jarenlang overleden geest.
Gevangenisstraf alleen zal niet helpen. TBC ook niet. Als je dit soort dingen doet, moeten ze je opsluiten, en nooit meer loslaten in de maatschappij. NOOIT meer.
Ik las heel veel commentaren van mensen die de dader hetzelfde toewensten. En uit emotie kan ik me voorstellen dat je domme dingen roept. Maar als je dat doet, verlaag je je tot het niveau waar dieren nog niet eens kunnen raken.
Mijn wijze oma zei: de mens is de enige beest ter wereld. En helaas, ook hier had ze gelijk...

Ik stap dit jaar, hoe dan ook wel positief in. Blakend van levenslust en vol goede zin in alle dingen die gaan komen.
Ik wens alle lezers, en vrienden hetzelfde toe. Dat we van 2014 een mooi jaar mogen maken, waarin we krachtig genoeg zijn om alle uitdagingen, hindernissen, bergen en dalen op te pakken, in te pakken en mee te nemen.




Auto en flora.

Let op: verkapte reclame!!! Zoals iedereen weet: een auto rijden kost geld. Vorig jaar, vlak na ons huwelijksreisje kocht ik van vriendje Ke...